All Chapters of เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว: Chapter 141 - Chapter 150

โดยปกติแล้วคิ้วที่อ่อนโยนของหยุนเส้าหยวนจะเย็นชาราวกับน้ำแข็ง และเขาพูดอย่างเคร่งเครียดว่า: "ไม่ ข้าได้ส่งคำสั่งของกษัตริย์ให้ปลดเขาออกจากตำแหน่งผู้บัญชาการทหารองครักษ์เสื้อสีฟ้า และให้เปลี่ยนชิงเฉี่ยวมาแทนชั่วคราว ในระหว่างนี้ ในช่วงเวลานั้น หลานจี้มีหน้าที่รับผิดชอบในการลาดตระเวนเท่านั้น ไม่ต้องถามอะไร"หมาป่าแดงตกใจและรีบคุกเข่าลง “ท่านครับ โปรดจำไว้ว่านี่เป็นความผิดครั้งแรกของเขาและแม่นางไม่ได้ตามเขาไป ข้าขอให้ท่านผ่อนปรนด้วยเถิด”หยุนเส้าหยวนตบโต๊ะ ทำให้ชุดน้ำชาบนโต๊ะส่งเสียงดัง “ตอนนี้เจ้ามาจากตำหนักกั๋วกงแล้ว ซึ่งเป็นผู้บัญชาการของตำหนักของเจ้าชายเซียวที่วิ่งเข้ามา และเจ้าปล่อยให้เขาเข้าไปโดยไม่ถามว่าทำไมเขาถึงมา ข้สไม่ได้ ' ถามเจ้าถึงความผิดฐานละทิ้งหน้าที่นั้นมีอยู่มากมาย แต่เจ้าก็ยังกล้าที่จะขอร้องแทนเขาอีกเหรอ?”หมาป่าแดงกล่าวว่า: "ฝ่าบาท หลานจี้รู้สึกสับสนอยู่ครู่หนึ่ง และกังวลว่าจื่อหลิงจะเสียชีวิตจากอาการบาดเจ็บระหว่างทาง เขาจึงวิ่งไปหาแม่นาง และร้องขออย่างหยาบคายแบบนั้น"หยุนเส้าหยวนโน้มตัวไปข้างหน้าและหักข้อนิ้วของเขาเล็กน้อย "แล้วเจ้าคิดว่าเขาคิดถูกแล้วที่จะรีบไปหา

ตำหนักกั๋วกงกว่าครึ่งชั่วโมงต่อมา ไข้ของสื่นเหรินก็ลดลง ล่อจี่งซูขอให้ซินอี๋ตรวจเลือดอีกครั้ง และพบว่าขณะนี้อาการคงที่แล้วไข้หลังการผ่าตัดไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ตราบใดที่ไข้ไม่คงอยู่และทุเลาลง“แม่นาง!” โจวเหยียนเคาะประตูด้านนอกแล้วพูดเบา ๆ “ฝ่าบาทมาค่ะ และรอท่านอยู่ที่ห้องโถงใหญ่”ซินอี๋กำลังแทงนิ้วของสื่นเหรินเพื่อตรวจเลือดและพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นว่า "โอ้ นายน้อยหยุนมาเพื่อขอให้ท่านออกจากเมืองไปรับจื่อหลิงเป็นการส่วนตัว""หยุดพูด!" ล่อจี่งซูขมวดคิ้ว แม้ว่าสื่นเหรินจะมึนงง แต่เขาก็ยังมีสติอยู่ซินอี๋ตะคอก "เอาล่ะ ข้าจะไม่พูดอีกต่อไป เจ้าอยากจะพาข้าไปด้วยเมื่อเจ้าออกจากเมืองไหม? หรือเจ้าจะทิ้งข้าไว้ที่นี่เพื่อดูแลสื่นเหรินหรือไม่?"ล่อจี่งซูเหลือบมองนางและอยากจะพูดสักสองสามคำ แต่รู้สึกว่ามันไร้ประโยชน์ จึงหันหลังกลับแล้วออกไป "เจ้าดูสื่นเหรินด้วย"หลังจากได้รับการเลื่อนตำแหน่ง ดูเหมือนว่านางจะโง่มากยิ่งขึ้นก่อนที่จี่งซูจะออกไปยังห้องโถงหลักได้ ก็เห็นดื้อรั้นกระโจนออกไปเหมือนลูกศรสีดำจากระยะไกล มุ่งหน้าตรงไปยังห้องโถงหลักทั้งยังส่งเสียงคำรามออกไปตลอดทางเหมือนเด็กที่ถูกรังแกและทำผิ

อันจี๋ถอนหายใจลึก ๆ หยิบเงินออกมาจากอ้อมแขนของเขาแล้วส่งให้ในมือนาง "ถ้าเจ้ามีอะไรเพิ่มเติม ก็เอาไปดื่มชาสิ"ซินอี๋ขมวดคิ้วด้วยความโกรธ “ข้าจะไม่เรียกเก็บเงินเจ้าเพิ่ม ข้าจะให้เงินเจ้า อย่าชักจูงให้ข้าก่ออาชญากรรม”“ตอนนี้ข้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ดังนั้นข้าจึงเป็นหนี้มันก่อน ถ้าไม่มีอะไรอื่น ทัศนคติของเจ้าในการให้เงินก่อนนั้นดีมาก”“อาจจะมากกว่าห้าร้อย เจ้าบาดเจ็บกระดูก ข้าคิดว่า…”อันจี๋โกรธมากจนตะคอก: "หยุดพูดอีกต่อไป หยุดเดี๋ยวนี้..."“แซ่แซ่!”เมื่อใจเจ็บและศีรษะเอียงบุคคลนั้นก็จะรู้สึกเบื่อซินอี๋ดึงกระแสไฟฟ้าออกมาแล้วถูหูจนแทบตกใจแทบตาย รู้ไหมว่าหูของคนเราไวต่อความรู้สึก? พูดไม่เก่งก็ต้องตะโกนทันทีที่รักษาบาดแผลได้แล้ว โจวเฉียนก็ก็เข้ามา เมื่อเห็นอันจี๋นอนอยู่บนพื้นนางก็แปลกใจ "นี่ใครกัน?"ซินอี๋ถามว่า: "เจ้าไม่รู้จักเขาเหรอ?"โจวเฉียนมองดูเลือดบนขั้นบันไดหินแล้วส่ายหัว "ข้าไม่รู้จัก เป็นนักฆ่าหรือเปล่า?"“เขาชื่อฉ่าหมาว” ซินอี๋ก้มลงอุ้มเขาขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปในบ้านในห้องไม่มีเตียง โชคดีที่เตียงที่สื่นเหรินนอนอยู่ไม่ใช่เตียงผ่าตัด เตียงค่อนข้างใหญ่และสามารถเบียดเข

แปลกมาก กระบวนการทำลายล้างเกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อนและดำเนินการภายในเวลาประมาณหนึ่งเดือน แล้วทำไมซินอี๋ยังอยู่ในระบบ?หลังจากทำงานนี้มาเป็นเวลานาน ซินอี๋ยังคงเป็นสินค้าที่มีข้อบกพร่องอยู่หรือไม่?ไม่แปลกที่มันจะต้องเป็นเรื่องปกตินางคิดมาโดยตลอดว่าคนที่โรงพยาบาลเข้ามายุ่งวุ่นวายกับนางเอง เป็นผลที่ทำให้นางกังวลล่อจี่งซูพยายามซ่อมแซม แต่ชิปได้รับความเสียหายและไม่สามารถซ่อมแซมได้เลยนางเริ่มค้นผ่านกล่องและตู้ต่าง ๆ เพื่อค้นหาห้องขยะของระบบ และพบว่ามีของจิปาถะมากมายกองอยู่ที่นี่ รวมถึงโดรน ไฟฉาย อุปกรณ์ทางการแพทย์แบบพกพา เปลหาม ถังดับเพลิง...…อย่างไรก็ตามระบบที่ให้บริการจะไม่มีการทิ้งขยะมากนัก ระบบนี้ถูกยกเลิกโดยสิ้นเชิง“ซินอี๋ ระบบนี้ของข้าถูกปิดการใช้งานแล้วเหรอ?” ล่อจี่งซูถามซินอี๋กล่าวว่า: "มันไม่ค่อยได้ใช้ พวกเขามีระบบใหม่ซึ่งมีพื้นฐานมาจากของเจ้าเช่นกัน แต่ได้รับการปรับปรุงและอัปเกรดแล้ว"“มีอะไรปรับปรุงบ้าง มีอะไรอัพเกรดบ้าง?”ซินอี๋กล่าวว่า: "ข้าไม่รู้ ข้าไม่สามารถไปที่ระบบใหม่ได้ ข้าติดอยู่ที่นี่ แต่ข้าได้ยินเจนนี่พูดว่าหากระบบใหม่สามารถผ่านการทดสอบได้ ระบบนี้จะถูกยกเลิ

ขุนนางลั่นหนิงคิดว่านางมาจากวัง และกำลังจะออกไปดูเมื่อเห็นม่านประตูแกว่งไปมาเล็กน้อยและมีร่างหนึ่งเข้ามาทางม่านขุนนางลั่นหนิงตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อเห็นนาง และพูดอย่างเร่งรีบ: "กลายเป็นเจ้าหญิง ข้าไม่เห็นเจ้าหญิงมานานแล้ว เจ้าหญิงเป็นอย่างไรบ้าง?"อวี๋ซิงหมางเดินตรงเข้าไป ยกแขนเสื้อขึ้นแล้วนั่งบนเก้าอี้นางแต่งกายด้วยเสื้อผ้าและมงกุฏทองคำ อีกทั้งยังมีหยกซึ่งแต่งตัวเหมือนผู้ชายเมื่อเล้งซววงซวงเห็นนาง ก็เกิดความตื่นตระหนกในดวงตาของนาง เหตุใดนางจึงกลับมา?นางควบคุมอารมณ์อันดุร้ายและก้าวไปข้างหน้า "กลายเป็นน้องสาวของเจ้าหญิงที่อยู่ที่นี่"อวี๋ซิงหมางมองนางด้วยสายตาเย็นชา “อย่าเรียกข้าว่าพี่สาว ข้าไม่รู้จักเจ้า”เล้งซวงซวงทำตัวไม่ถูก แต่ในอดีตนางมักจะเรียกเจ้าหญิงว่าน้องสาวนางไม่เรียกหาเจ้าหญิงอีกและยืนอยู่ที่นั่น“ฮูหยิน ฮูหยิน!” แม่ชีด้านนอกรีบเข้ามา “คนของเจ้าหญิงกำลังช่วยหญิงสาวคนที่สองเก็บข้าวของ พวกเขาบอกว่าได้เตรียมรถม้าเพื่อรับเด็กหญิงคนที่สองกลับไปที่ตำหนักของขุนนางลั่นหนิง”“ข้าไม่ไป!” เล้งซวงซวงพูดด้วยความโกรธขุนหลานหนิงก็ทำหน้าขรึมเช่นกัน “เจ้าหญิงเข้าไปยุ่งมากเกินไป