LOGINShare
บทที่ 149 การขับไล่
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 150 อวี๋ซิงหมิง
ขุนนางลั่นหนิงคิดว่านางมาจากวัง และกำลังจะออกไปดูเมื่อเห็นม่านประตูแกว่งไปมาเล็กน้อยและมีร่างหนึ่งเข้ามาทางม่านขุนนางลั่นหนิงตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อเห็นนาง และพูดอย่างเร่งรีบ: "กลายเป็นเจ้าหญิง ข้าไม่เห็นเจ้าหญิงมานานแล้ว เจ้าหญิงเป็นอย่างไรบ้าง?"อวี๋ซิงหมางเดินตรงเข้าไป ยกแขนเสื้อขึ้นแล้วนั่งบนเก้าอี้นางแต่งกายด้วยเสื้อผ้าและมงกุฏทองคำ อีกทั้งยังมีหยกซึ่งแต่งตัวเหมือนผู้ชายเมื่อเล้งซววงซวงเห็นนาง ก็เกิดความตื่นตระหนกในดวงตาของนาง เหตุใดนางจึงกลับมา?นางควบคุมอารมณ์อันดุร้ายและก้าวไปข้างหน้า "กลายเป็นน้องสาวของเจ้าหญิงที่อยู่ที่นี่"อวี๋ซิงหมางมองนางด้วยสายตาเย็นชา “อย่าเรียกข้าว่าพี่สาว ข้าไม่รู้จักเจ้า”เล้งซวงซวงทำตัวไม่ถูก แต่ในอดีตนางมักจะเรียกเจ้าหญิงว่าน้องสาวนางไม่เรียกหาเจ้าหญิงอีกและยืนอยู่ที่นั่น“ฮูหยิน ฮูหยิน!” แม่ชีด้านนอกรีบเข้ามา “คนของเจ้าหญิงกำลังช่วยหญิงสาวคนที่สองเก็บข้าวของ พวกเขาบอกว่าได้เตรียมรถม้าเพื่อรับเด็กหญิงคนที่สองกลับไปที่ตำหนักของขุนนางลั่นหนิง”“ข้าไม่ไป!” เล้งซวงซวงพูดด้วยความโกรธขุนหลานหนิงก็ทำหน้าขรึมเช่นกัน “เจ้าหญิงเข้าไปยุ่งมากเกินไป
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 151 จะบังคับให้ฝ่าบาทมาดูเจ้าเหรอ
อวี๋ซิงหมางนำล่อจี่งซูเข้าไปในห้อง ซึ่งเจ้าหญิงหซู่กำลังอุ้มเด็กอยู่บนเตียง เมื่อเห็นว่าจี่งซูมาถึงแล้ว ก็รีบวางเด็กลงแล้วลุกขึ้นอวี๋ซิงหมางกลับพูดว่า "นอนลงเถิด อย่าลุกขึ้นมา"“ไม่เป็นไร ข้าเดินได้แล้ว” เจ้าหญิงหซู่พูดด้วยรอยยิ้ม “จี่งซูมาแล้ว ข้านอนมากเกินก็ไม่ดี”ล่อจี่งซูเห็นว่าเจ้าหญิงหซู่แตกต่างจากเมื่อก่อนมาก แม้ว่าใบหน้าของนางคลุมเอาไว้ด้วยผ้ากอซ แต่แววตาของนางก็สดใสอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนนางเดินเข้าไปกดไหล่ของนางลง "นอนลงเถิด ข้าแค่อยากจะมาตรวจดูท่าน"เจ้าหญิงหซู่กล่าวว่า: "ดีขึ้นมากแล้วล่ะ จี่งซู เจ้าไม่ต้องกังวลนะ"อวี๋ซิงหมางพูดจากด้านข้าง: "พูดมั่วอะไรกัน? ให้แม่นางดูแผลให้เจ้าเถอะ เมื่อครู่ก็ไม่ให้ข้าดู เจ้าอยากโดนหรือไงกัน"เจ้าหญิงหซู่ยิ้ม และพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า: "ก็ได้ ข้าจะตรวจก็ได้"ม่านปิดลง และเสื้อผ้าก็ถูกถอดออก เมื่ออวี๋ซิงหมางเห็นรอยแผลเป็นบนร่างกายของนาง ดวงตาของนางก็เย็นลงครู่หนึ่งและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า: "ถ้าไม่เอานางมาสับเป็นชิ้น ๆ มันก็จะยากที่จะกำจัดความเกลียดชังที่อยู่ในใจของข้า”เจ้าหญิงหซู่มองไปที่นางแล้วพูดเบา ๆ ว่า: "เจ้าอย่าโกรธไปเลย จ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 152 หลานจี้กับจื่อหลิงพบกัน
ชายชราจูเสี่ยวมีศักดิ์ศรีมาโดยตลอด และพอเขาดุและผลักไส หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็ออกไป เหลือเพียงแพทย์หญิงอูตูที่คอยดูแลอยู่ที่นี่จื่อหลิงค่อย ๆ สงบสีหน้าของนางลง แล้วหลับตาลง และใบหน้าของนางก็ค่อย ๆ กลับมามีสีหน้าที่สงบอีกครั้งซึ่งไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจหลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว หลานจี้กลับดึงจื่ออีเข้ามาอีก เมื่อหมอจูเห็น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป และเขาก็พูดกับจื่ออีว่า "ให้เจ้าไปรับแม่นางใช่หรือ? เจ้าเข้ามาทำอะไรอีก?"จื่ออีถอนหายใจในใจ นางกำลังจะไป แต่หลานจี้ก็จับนางเอาไว้แน่น และต้องการเข้ามากับนางหลานจี้พูดเพียงประโยคเดียวและนางก็ไม่สามารถปฏิเสธได้หลานจี้พูดว่า เจ้าไม่อยากรู้เหรอว่านางผ่านคืนวันอย่างไรมาบ้างในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา? น้องสาวอย่างเจ้านี่ไม่มีหัวใจหรือไงกันหมอจูเข้าใจทันทีที่เห็นสีหน้าของนาง จึงส่ายหัว หากคนขององครักษ์ไม่จัดการเรื่องอารมณ์ให้กระจ่าง บางอย่างก็จะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็วโชคดีที่ฝ่าบาททรงตั้งใจแน่วแน่ที่จะจัดการสิ่งต่าง ๆ และแม่นางเองก็เป็นผู้นำที่เด็ดขาดเช่นเดียวกันเมื่อจื่อหลิงเห็นหลานจี้ น้ำตาก็ไหลออกมา เมื่อครู่ยังสามารถพูดอย่างหลง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 153 แม่นางไร้เหตุผล
หลานจี้หันศีรษะแล้วพูดเบา ๆ ว่า: "ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย"เมื่อได้ยินว่าเป็นคำสั่งของฝ่าบาท จื่อหลิงก็รีบถาม: "หลานจี้ ฝ่าบาทให้เจ้าพูดเรื่องอะไรเหรอ"หลานจี้เม้มริมฝีปาก แล้วหยุดพูด“เจ้าพูดมาสิ” จื่อหลิงถามอีกครั้งคุณชายหมิ่นยิ้มแล้วพูดว่า "เขาเขินที่ต้องพูด ข้าพูดเองละกัน"เขามองจื่อหลิง ด้วยดวงตาที่มีความสุข "ทหารเงารายงานว่าเจ้ายังไม่ตาย ฝ่าบาทนั้นมีความสุขมาก และรู้ว่าเจ้าต้องทนทุกข์ทรมานมากในครั้งนี้ จึงต้องการที่จะชดเชยให้กับเจ้า และรู้ว่าเจ้ากับหลานจี้ชอบพอกันอยู่ ฝ่าบาทจึงริเริ่มการแต่งงานเพื่อเจ้าทั้งสองคน เขาได้แจ้งพี่น้องไปแล้วเมื่อวานนี้ว่าเดิมทีเขาวางแผนที่จะทำเพื่อเจ้าในวันมะรืนนี้ แต่เจ้าได้รับบาดเจ็บอยู่ ดังนั้นจะต้องพักฟื้นก่อน รอจนกว่าอาการบาดเจ็บจะหายดีแล้วค่อยจัดงานแต่ง”ใบหน้าของจื่อหลิงเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก และนางก็โพล่งออกมาว่า "ข้ากับหลานจี้ชอบพอกันตอนไหน? ใครพูดอย่างนั้น?"คุณชายหมิ่นมองไปที่หลานจี้อย่างสงสัย "ไม่ใช่เหรอ?"“หลานจี้” ใบหน้าของจื่อหลิงเปลี่ยนมาเป็นโกรธ “ข้าบอกชอบเจ้าตอนไหน? ทำไมเจ้าถึงพูดเรื่องไร้สาระต่อหน้าฝ่าบาท? ข้าไม่ได้ชอบเจ้า และ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 154 ราชาอย่างข้ามีเงินอยู่เท่าไหร่
หลังจากที่เขาส่งจื่ออีออกไป เขาก็เรียกนักบัญชีมาและขอให้นักบัญชีเตรียมธนบัตรกองหนึ่งไว้ให้เขานำติดตัวไปด้วยคุณชายหมิ่นบังเอิญอยู่ในตำหนักด้วยพอดี เมื่อได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นจึงรีบไปพูดว่า "นายท่าน ท่านกำลังทำอะไรกับตั๋วเงินอยู่? ท่านต้องการซื้ออะไรกัน?"“มันเป็นความผิดของเจ้าทั้งหมด” หยุนเส้าหยวนจ้องมองเขา “จี่งซูย้ายตำหนัก ทำไมเจ้าไม่มอบเงินไปให้ด้วย? นอกจากนี้ ซินอี๋ยังขอให้เจ้าจ่ายค่ารักษาพยาบาลในก่อนหน้านี้ แต่เจ้าไม่ได้จ่าย มันทำให้ข้าต้องอับอายขนาดไหน”คุณชายหมิ่นก็ยังรู้เกี่ยวกับเรื่องที่แม่ทัพฟานมาขอเงินค่าชุดเกราะ แต่สิ่งเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับการย้ายที่อยู่ของแม่นาง และไม่จำเป็นต้องเอามาปะปนกัน“ฝ่าบาท ทั้งหมดนี้มันไม่เป็นไร เงินค่าชุดเกราะก็จ่ายไปแล้ว ส่วนค่ารักษาพยาบาลก็ไม่ต้องจ่ายใช่ไหม? ต่อไปแม่นางก็จะแต่งงานเข้ามา แล้วก็จะเป็นของนางทั้งหมดไม่ใช่หรือ? "“หมายความว่าไงที่ทำไม่ได้? ไม่เป็นไรถ้าไม่ถาม แต่พอถามแล้วก็ยังไม่ให้ เจ้าจะหน้าหนาไปขนาดไหนกัน?”“ฝ่าบาท” คุณชายหมิ่นถอนหายใจ “ค่ารักษาพยาบาลนี้ถ้าให้ไปก็จะดูเป็นความสัมพันธ์ที่แปลกแยกเอาได้”“แปลกแยกอะไร? ที่พูด
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 155 ช่วยจื่ออีได้เพียงเท่านี้
หยุนเส้าหยวนกำลังคิดถึงทรัพย์สินของบ้านของตัวเองอยู่ ในขณะที่จื่ออีไปรับล่อจี่งซูที่ตำหนักของเจ้าชายหซู่ และทั้งสองก็กลับไปที่ตำหนักกั๋วกงด้วยกันจื่ออีคิดว่าหญิงแม่นางจะถามถึงเรื่องพี่สาวของนาง แต่แม่นางถามเพียงอวี๋ซิงหมางเท่านั้นจื่ออีกล่าวว่า: “อวี๋ซิงหมางได้รับตำแหน่งเจ้าหญิง นางสนมของจักรพรรดิชอบนางมาก นางและอันจี๋นั้นเป็นพี่น้องกัน หลังจากที่อันจี๋พาผู้คนส่วนใหญ่ไปที่ตำหนักของเจ้าชายเซียว เจ้าหญิงก็อยู่ในความดูแลของหอหยิงหวู่ ดังนั้นนางจึงอยู่ห่างจากเมืองหลวงตลอดทั้งปี และตอนนี้ผู้คนส่วนใหญ่ในหอหยิงหวู่ตอนนี้ได้รับการพัฒนาโดยนาง”ล่อจี่งซูประหลาดใจเล็กน้อย "นางกับอันจี๋เป็นพี่น้องกันจริง ๆ เหรอ?"“เจ้าหญิงมีปรมาจารย์มากมาย และปรมาจารย์ของอันจี๋ก็เป็นหนึ่งในนั้น”ล่อจี่งซูถามว่า: "หอหยิงหวู่มีไว้ทำอะไรเหรอ?""ขายข้อมูล และลอบสังหารเป็นครั้งคราว"ล่อจี่งซูพูดไม่ออก "องค์หญิง ก็ทำสิ่งนี้เพื่อหาเลี้ยงชีพได้ด้วยเหรอ?"“ดังนั้น คนนอกจึงไม่รู้” จื่ออีกังวล “ผู้บัญชาการของสี่องครักษ์ของเรารู้”"ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!" ล่อจี่งซูเชิดคางขึ้น ดังนั้นจึงมั่นใจได้ว่า มีคนของหอหยิงหวู่อ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 156 พลาดนัดเดท
วันรุ่งขึ้น ครอบครัวสื่นก็มารับเขาใต้เท้าสื่นมอบตั๋วเงินสามพันตำลึงให้เป็นค่ารักษาพยาบาล และไม่อนุญาตให้จี่งซูคืนกลับตระกูลสื่นไม่ยอมรับการลดราคา และชีวิตของสื่นเหรินก็มีราคาแพงมากเช่นกันเขารู้สึกขอบคุณอย่างยิ่งและพูดว่า: "อย่าพูดถึงสามพันตำลึง สามหมื่นตำลึงนั้นก็ยังไม่มากเลย ครอบครัวสื่นจะจดจำพระคุณในการช่วยชีวิตของแม่นางเอาไว้ หากแม่นางมีธุระใด ๆ ในอนาคต เพียงแค่พูดมาสักคำก็ย่อมได้เสมอ"ล่อจี่งซูลังเล และรับตั๋วเงินเอาไว้เงินสามพันตำลึงเข้าใกล้การแต่งงานที่คู่ควรกันของนางกับเส้าหยวนเพียงก้าวเดียวแม้ว่าจะไม่รู้ว่าครอบครัวของเจ้าชายเซียวมีทรัพย์สมบัติมากเพียงใด แต่คาดว่าน่าจะมีหลายแสนหากตัวเองขยันให้มาก ๆ แม้ว่าภูมิหลังทางครอบครัวจะด้อยกว่า อย่างน้อยก็จะสามารถมีภูมิหลังทางการเงินที่ตรงกันได้เมื่อสื่นเหรินถูกพาตัวไป เขายังคงมองจี่งซูต่อ เขาสับสนมาก แม่นางนั้นแตกต่างไปจากตอนที่นางอยู่ในตำหนักหซู่ไปอย่างสิ้นเชิงคนคนหนึ่ง ทำไมถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้กัน?แต่มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะได้รับคำตอบสำหรับคำถามนี้หลังจากที่สื่นเหรินจากไปแล้ว ล่อจี่งซูก็ปล่อยซินอี๋ออกมาบ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 157 ผิงซาโหว
หยุนเส้าหยวนยังคงโกรธจัด เขารู้จักนิสัยของครอบครัวนี้เป็นอย่างดี พวกเขานั้นเหมือนกันหมด หุนหันพลันแล่น บ้าบิ่น อารมณ์ร้อนและมีแนวโน้มที่จะตะคอกผู้อื่นอยู่ทุกครั้งซึ่งเคยเตือนพวกเขามาหลายครั้งแล้ว แต่พวกเขาก็ยังไม่จำ และตอนนี้พวกเขาก็ทำมันต่อหน้าจี่งซูอีกด้วยเขาไม่ต้องการให้จี่งซูเกี่ยวข้องกับครอบครัวนี้เลยจริง ๆ ไม่ว่าเขาจะพูดอย่างไร เขาก็ต้องพาพวกเขาออกไปให้ได้หมาป่าแดงพูดอย่างใจเย็นว่า: "ท่านโหว เพียงเพราะท่านไม่เคยได้ยินเรื่องนี้ ไม่ได้หมายความว่ามันเป็นไปไม่ได้ ฝ่าบาทเคยตาบอดมาก่อน และได้รับการรักษาจากแม่นางซึ่งวิธีการรักษาก็เหมือนกับที่แม่นางเพิ่งกล่าวออกไปเช่นกัน ก็คือกรีดเปิดศีรษะ แล้วเอาก้อนเลือดออกมา"เมื่อได้ยินแบบนี้ ผิงซาโหวก็มองไปที่หยุนเส้าหยวนด้วยความประหลาดใจฝ่าบาทเคยทำการผ่าตัดเปิดกะโหลกศีรษะมาก่อนงั้นเหรอ? สิ่งนี้เป็นไปได้จริง ๆ เหรอ?แต่ดวงตาของหยุนเส้าหยวนนั้นเย็นชาและเฉียบคม และเขาก็ไม่กล้ามองไป เขารีบถามล่อจี่งซูขึ้นว่า "แม่นาง ไม่ใช่ว่าเสี่ยวโหวจงใจที่จะทำให้ต้องลำบาก ในความเป็นจริงคือเป็นห่วงพ่อจริง ๆ การรักษาของท่านมัน...…แปลกไปจากหมอทั่วไปมาก เสี่ยวโ
Latest chapter
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
