เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 144 เขามาที่นี่เพื่ออธิบายเป็นพิเศษ
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 145 เจ้าหยุดเลือดได้ไหม?
ล่อจี่งซูขึ้นไปนั่งข้างเขา จับมือเขาไว้ และรู้สึกอึดอัดเป็นพิเศษนางเคยเห็นสนามรบมาหลายครั้ง และความโหดร้ายก็ไม่มีใครเทียบได้พวกเขาต่อสู้กับชัยชนะอันงดงามและแม้กระทั่งจับแม่ทัพของศัตรูได้ แต่พวกเขาก็กลับพลิกคว่ำลงเขาค่อย ๆ หายใจเข้าและพูดต่อ: "ในระหว่างนั้นทจื่อหลิงหายตัวไป แต่เนื่องจากการโจมตีด้วยไฟของศัตรู ศพจำนวนมากจึงถูกเผา บางคนบอกว่าพวกเขาเห็นจื่อหลิงได้รับบาดเจ็บจากศัตรูเพื่อช่วยกษัตริย์ นางล้มลงไป จึงคิดว่านางเสียชีวิตแล้ว”“ตอนนั้นข้าได้รับบาดเจ็บสาหัส ในช่วงสามเดือนแรกข้าเดินไปรอบ ๆ ประตูนรก จากนั้นข้าก็ฟื้นคืนชีวิตอย่างช้า ๆ และชั่วคราว ข้าคิดเกี่ยวกับการต่อสู้อย่างรอบคอบและค้นพบปัญหาบางอย่างจึงส่งอาวุธที่ซ่อนอยู่ออกไปให้ทีมจื่อเว้ยไปสอบสวน”ล่อจี่งซูจับมือของเขาไว้แน่นและถามเบา ๆ : "แล้ว จื่อหลิงเป็นคนของใครเหรอ?"เขากลั้นลมหายใจแล้วพูดว่า "ฝ่าบาท ตั้งแต่ครั้งที่ข้าสถาปนาตำหนักมาจนถึงบัดนี้เป็นเวลาเจ็ดปีเต็ม เขาคอยระวังให้ข้าอยู่เสมอ และแม้กระทั่งส่งคนไปซุ่มซ่อนตั้งแต่แรก จื่อหลิงไม่เคยดำเนินการ ภารกิจของเขา เพราะเขาอยากให้จื่อหลิงโจมตีข้าถึงตาย”ขณะที่ล่อจี่งซูโกร
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 146 เคยนอนบนเตียงด้วยกัน
อันจี๋ถอนหายใจลึก ๆ หยิบเงินออกมาจากอ้อมแขนของเขาแล้วส่งให้ในมือนาง "ถ้าเจ้ามีอะไรเพิ่มเติม ก็เอาไปดื่มชาสิ"ซินอี๋ขมวดคิ้วด้วยความโกรธ “ข้าจะไม่เรียกเก็บเงินเจ้าเพิ่ม ข้าจะให้เงินเจ้า อย่าชักจูงให้ข้าก่ออาชญากรรม”“ตอนนี้ข้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ดังนั้นข้าจึงเป็นหนี้มันก่อน ถ้าไม่มีอะไรอื่น ทัศนคติของเจ้าในการให้เงินก่อนนั้นดีมาก”“อาจจะมากกว่าห้าร้อย เจ้าบาดเจ็บกระดูก ข้าคิดว่า…”อันจี๋โกรธมากจนตะคอก: "หยุดพูดอีกต่อไป หยุดเดี๋ยวนี้..."“แซ่แซ่!”เมื่อใจเจ็บและศีรษะเอียงบุคคลนั้นก็จะรู้สึกเบื่อซินอี๋ดึงกระแสไฟฟ้าออกมาแล้วถูหูจนแทบตกใจแทบตาย รู้ไหมว่าหูของคนเราไวต่อความรู้สึก? พูดไม่เก่งก็ต้องตะโกนทันทีที่รักษาบาดแผลได้แล้ว โจวเฉียนก็ก็เข้ามา เมื่อเห็นอันจี๋นอนอยู่บนพื้นนางก็แปลกใจ "นี่ใครกัน?"ซินอี๋ถามว่า: "เจ้าไม่รู้จักเขาเหรอ?"โจวเฉียนมองดูเลือดบนขั้นบันไดหินแล้วส่ายหัว "ข้าไม่รู้จัก เป็นนักฆ่าหรือเปล่า?"“เขาชื่อฉ่าหมาว” ซินอี๋ก้มลงอุ้มเขาขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปในบ้านในห้องไม่มีเตียง โชคดีที่เตียงที่สื่นเหรินนอนอยู่ไม่ใช่เตียงผ่าตัด เตียงค่อนข้างใหญ่และสามารถเบียดเข
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 147 แจกเงินไป
ในที่สุดแม่ทัพฟานก็ตรงไปที่ตำหนักของเจ้าชายเซียวภายใต้การนำไปของจื่ออีอย่างไรก็ตาม สิ่งต่าง ๆ ในตำหนักกั๋วกงกลับไม่สงบสุขนักต่อหน้าหยุนเส้าหยวน ซินอี๋ดึง ล่อจี่งซูออกมา และดุว่า "ล้วนแต่ไม่มีหลักฐาน ทำไมถึงยืนยันว่าเป็นดื้อรั้นกัด? เจ้าไม่มีเงินใช้จ่าย ยังจะกล้าพูดว่าจะจ่ายค่าเกราะอีกเหรอ?” ล่อจี่งซูพูดว่า: "ก็คือดื้อรั้น"“แล้วถ้าเจ้าใช้โล่เลือดสีนำ้เงิน ส่งข้อความถึงข้า และขอให้ข้าโต้แย้งว่าไม่มีหลักฐานล่ะ?”ล่อจี่งซูรู้ว่าทำผิด "ไม่ต้องการที่จะลากคนดื้อรั้นกลับไปต่อสู้ แต่เรายังต้องจ่ายเท่าที่ควรได้รับการชดเชย เราไม่ใช่ว่าหาเงินมาได้นิดหน่อยแล้วเหรอ? ค่ารักษาพยาบาลก็ถูกจัดการที่นั่นและ มอบให้กับเจ้าแล้วนี่”“ดื้อรั้นคือหมาป่าของตำหนักเจ้าชาย เจ้าให้ฝ่าบาทชดใช้สิ”ซินอี๋ส่ายหัว ด้วยท่าทีที่สิ้นหวัง “ให้เจ้ามีเงินไม่ได้เลยจริง ๆ เจ้ามีเงินก็ใช้จ่ายมือเติบ”ล่อจี่งซูเสียหน้าหลังจากถูกลูกน้องพูดแบบนี้ จึงพูดด้วยความโกรธว่า: "เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไ?ร"“ให้ข้าบอกความจริงไหม ค่ารักษาพยาบาลยังไม่สามารถถอนออกได้และยังไม่ได้ถูกหักจากบัญชี” ซินอี๋จับผิดและเริ่มพูดพล่อย ๆ “ตอนนี้จื่
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 148 แม่นางมีจิตใจดี
แปลกมาก กระบวนการทำลายล้างเกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อนและดำเนินการภายในเวลาประมาณหนึ่งเดือน แล้วทำไมซินอี๋ยังอยู่ในระบบ?หลังจากทำงานนี้มาเป็นเวลานาน ซินอี๋ยังคงเป็นสินค้าที่มีข้อบกพร่องอยู่หรือไม่?ไม่แปลกที่มันจะต้องเป็นเรื่องปกตินางคิดมาโดยตลอดว่าคนที่โรงพยาบาลเข้ามายุ่งวุ่นวายกับนางเอง เป็นผลที่ทำให้นางกังวลล่อจี่งซูพยายามซ่อมแซม แต่ชิปได้รับความเสียหายและไม่สามารถซ่อมแซมได้เลยนางเริ่มค้นผ่านกล่องและตู้ต่าง ๆ เพื่อค้นหาห้องขยะของระบบ และพบว่ามีของจิปาถะมากมายกองอยู่ที่นี่ รวมถึงโดรน ไฟฉาย อุปกรณ์ทางการแพทย์แบบพกพา เปลหาม ถังดับเพลิง...…อย่างไรก็ตามระบบที่ให้บริการจะไม่มีการทิ้งขยะมากนัก ระบบนี้ถูกยกเลิกโดยสิ้นเชิง“ซินอี๋ ระบบนี้ของข้าถูกปิดการใช้งานแล้วเหรอ?” ล่อจี่งซูถามซินอี๋กล่าวว่า: "มันไม่ค่อยได้ใช้ พวกเขามีระบบใหม่ซึ่งมีพื้นฐานมาจากของเจ้าเช่นกัน แต่ได้รับการปรับปรุงและอัปเกรดแล้ว"“มีอะไรปรับปรุงบ้าง มีอะไรอัพเกรดบ้าง?”ซินอี๋กล่าวว่า: "ข้าไม่รู้ ข้าไม่สามารถไปที่ระบบใหม่ได้ ข้าติดอยู่ที่นี่ แต่ข้าได้ยินเจนนี่พูดว่าหากระบบใหม่สามารถผ่านการทดสอบได้ ระบบนี้จะถูกยกเลิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 149 การขับไล่
ล่อจี่งซูเสียใจเมื่อเขาออกจากบ้านอันที่จริงนางเริ่มเสียใจกับคำพูดเหล่านั้นทันทีที่พูดไปแม้ว่าการได้รับห้าร้อยตำลึงถือได้ว่าเป็นการฉ้อฉล แต่ความคาดหวังก่อนหน้าแล้วก็คือคือสามพันตำลึง และทันใดนั้นก็ลดลงเหลือห้าร้อยตำลึง ซึ่งเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับรู้สึกว่าตัวเองสูญเสียเงินไปสองพันห้าร้อยตำลึงนี่เป็นโชคลาภมหาศาลนางกลับไปที่ห้องแล้วนั่งลง ขอให้โจวหยวนชงชาให้นางแบบเข้มข้นเมื่อคืนนางนอนไม่หลับ สิ่งที่เส้าหยวนพูดนั้นทำให้นางรู้สึกเหมือนเดิมอาโช่วผู้ดื้อรั้นเสียชีวิตอย่างอนาถเกินไป และทหารเหล่านั้นก็เสียชีวิตอย่างไร้เดียงสาและไม่ยุติธรรมเกินไปนางค่อนข้างเข้าใจความตื่นเต้นของหลานจี้เกี่ยวกับการกลับมาของจื่อหลิงเนื่องจากหลานจี้ไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องราวภายในอย่างลึกซึ้ง หัวใจของเขาถูกครอบครองโดยจื่อหลิงและเขาจะไม่คิดถึงเรื่องนี้หรือไม่อยากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยเขาแค่ตื่นเต้นที่คนที่เสียชีวิตในคืนนั้นจะกลับมาได้และคนนั้นก็บังเอิญเป็นคนที่เขารักและคิดถึงที่สุด“สาวน้อย” ซียี่เข้ามาจากด้านนอกแล้วพูดด้วยมือที่ป้องไว้ “ข้าอยากกลับไปที่ตำหนักของเจ้าชายเซียว”ล่อจี่งซูเงยหน้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 150 อวี๋ซิงหมิง
ขุนนางลั่นหนิงคิดว่านางมาจากวัง และกำลังจะออกไปดูเมื่อเห็นม่านประตูแกว่งไปมาเล็กน้อยและมีร่างหนึ่งเข้ามาทางม่านขุนนางลั่นหนิงตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อเห็นนาง และพูดอย่างเร่งรีบ: "กลายเป็นเจ้าหญิง ข้าไม่เห็นเจ้าหญิงมานานแล้ว เจ้าหญิงเป็นอย่างไรบ้าง?"อวี๋ซิงหมางเดินตรงเข้าไป ยกแขนเสื้อขึ้นแล้วนั่งบนเก้าอี้นางแต่งกายด้วยเสื้อผ้าและมงกุฏทองคำ อีกทั้งยังมีหยกซึ่งแต่งตัวเหมือนผู้ชายเมื่อเล้งซววงซวงเห็นนาง ก็เกิดความตื่นตระหนกในดวงตาของนาง เหตุใดนางจึงกลับมา?นางควบคุมอารมณ์อันดุร้ายและก้าวไปข้างหน้า "กลายเป็นน้องสาวของเจ้าหญิงที่อยู่ที่นี่"อวี๋ซิงหมางมองนางด้วยสายตาเย็นชา “อย่าเรียกข้าว่าพี่สาว ข้าไม่รู้จักเจ้า”เล้งซวงซวงทำตัวไม่ถูก แต่ในอดีตนางมักจะเรียกเจ้าหญิงว่าน้องสาวนางไม่เรียกหาเจ้าหญิงอีกและยืนอยู่ที่นั่น“ฮูหยิน ฮูหยิน!” แม่ชีด้านนอกรีบเข้ามา “คนของเจ้าหญิงกำลังช่วยหญิงสาวคนที่สองเก็บข้าวของ พวกเขาบอกว่าได้เตรียมรถม้าเพื่อรับเด็กหญิงคนที่สองกลับไปที่ตำหนักของขุนนางลั่นหนิง”“ข้าไม่ไป!” เล้งซวงซวงพูดด้วยความโกรธขุนหลานหนิงก็ทำหน้าขรึมเช่นกัน “เจ้าหญิงเข้าไปยุ่งมากเกินไป
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 151 จะบังคับให้ฝ่าบาทมาดูเจ้าเหรอ
อวี๋ซิงหมางนำล่อจี่งซูเข้าไปในห้อง ซึ่งเจ้าหญิงหซู่กำลังอุ้มเด็กอยู่บนเตียง เมื่อเห็นว่าจี่งซูมาถึงแล้ว ก็รีบวางเด็กลงแล้วลุกขึ้นอวี๋ซิงหมางกลับพูดว่า "นอนลงเถิด อย่าลุกขึ้นมา"“ไม่เป็นไร ข้าเดินได้แล้ว” เจ้าหญิงหซู่พูดด้วยรอยยิ้ม “จี่งซูมาแล้ว ข้านอนมากเกินก็ไม่ดี”ล่อจี่งซูเห็นว่าเจ้าหญิงหซู่แตกต่างจากเมื่อก่อนมาก แม้ว่าใบหน้าของนางคลุมเอาไว้ด้วยผ้ากอซ แต่แววตาของนางก็สดใสอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนนางเดินเข้าไปกดไหล่ของนางลง "นอนลงเถิด ข้าแค่อยากจะมาตรวจดูท่าน"เจ้าหญิงหซู่กล่าวว่า: "ดีขึ้นมากแล้วล่ะ จี่งซู เจ้าไม่ต้องกังวลนะ"อวี๋ซิงหมางพูดจากด้านข้าง: "พูดมั่วอะไรกัน? ให้แม่นางดูแผลให้เจ้าเถอะ เมื่อครู่ก็ไม่ให้ข้าดู เจ้าอยากโดนหรือไงกัน"เจ้าหญิงหซู่ยิ้ม และพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า: "ก็ได้ ข้าจะตรวจก็ได้"ม่านปิดลง และเสื้อผ้าก็ถูกถอดออก เมื่ออวี๋ซิงหมางเห็นรอยแผลเป็นบนร่างกายของนาง ดวงตาของนางก็เย็นลงครู่หนึ่งและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า: "ถ้าไม่เอานางมาสับเป็นชิ้น ๆ มันก็จะยากที่จะกำจัดความเกลียดชังที่อยู่ในใจของข้า”เจ้าหญิงหซู่มองไปที่นางแล้วพูดเบา ๆ ว่า: "เจ้าอย่าโกรธไปเลย จ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 152 หลานจี้กับจื่อหลิงพบกัน
ชายชราจูเสี่ยวมีศักดิ์ศรีมาโดยตลอด และพอเขาดุและผลักไส หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็ออกไป เหลือเพียงแพทย์หญิงอูตูที่คอยดูแลอยู่ที่นี่จื่อหลิงค่อย ๆ สงบสีหน้าของนางลง แล้วหลับตาลง และใบหน้าของนางก็ค่อย ๆ กลับมามีสีหน้าที่สงบอีกครั้งซึ่งไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจหลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว หลานจี้กลับดึงจื่ออีเข้ามาอีก เมื่อหมอจูเห็น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป และเขาก็พูดกับจื่ออีว่า "ให้เจ้าไปรับแม่นางใช่หรือ? เจ้าเข้ามาทำอะไรอีก?"จื่ออีถอนหายใจในใจ นางกำลังจะไป แต่หลานจี้ก็จับนางเอาไว้แน่น และต้องการเข้ามากับนางหลานจี้พูดเพียงประโยคเดียวและนางก็ไม่สามารถปฏิเสธได้หลานจี้พูดว่า เจ้าไม่อยากรู้เหรอว่านางผ่านคืนวันอย่างไรมาบ้างในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา? น้องสาวอย่างเจ้านี่ไม่มีหัวใจหรือไงกันหมอจูเข้าใจทันทีที่เห็นสีหน้าของนาง จึงส่ายหัว หากคนขององครักษ์ไม่จัดการเรื่องอารมณ์ให้กระจ่าง บางอย่างก็จะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็วโชคดีที่ฝ่าบาททรงตั้งใจแน่วแน่ที่จะจัดการสิ่งต่าง ๆ และแม่นางเองก็เป็นผู้นำที่เด็ดขาดเช่นเดียวกันเมื่อจื่อหลิงเห็นหลานจี้ น้ำตาก็ไหลออกมา เมื่อครู่ยังสามารถพูดอย่างหลง
บทล่าสุด
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
