บททั้งหมดของ เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว: บทที่ 121 - บทที่ 130

ประตูห้องโถงหลักยังคงปิดต่อไป ไม่มีเสียงออกมา และผู้ที่ต้องการแอบฟังจากข้างนอกก็ไม่สามารถฟังได้หลังจากที่หยุนเส้าหยวนและล่อจี่งซูออกไป พวกเขาก็ไม่ได้กลับไปบ้านเพื่อเช็ดผม พวกเขาแค่ต้องการหาที่ซ่อนเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกเรียกกลับมาอีกครั้งท้องฟ้ามืดและค่ำคืนนั้นเยือกเย็นราวกับน้ำที่เย็นเฉียบ หยุนเส้าหยวนได้พานางไปที่เรือนนอน ซึ่งอยู่ห่างจากทะเลสาบไปพอสมควรหลังจากที่โจวหยวนและโจวเฉียนได้เสิร์ฟชาแล้วก็ได้ปล่อยให้ทั้งสองคุยกันอยู่ข้างในแต่เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่ต่างหวาดกลัวเมื่อถือถ้วยชาอุ่น ๆ พวกเขาแค่อยากจะลืมสิ่งที่เพิ่งได้ยินโดยเร็วที่สุด จากนั้นจึงเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อให้ทุกอย่างดีขึ้นแต่เห็นได้ชัดว่าหัวของพวกเขานั้นยังคงไม่เปิดรับอะไร และพวกเขาก็ไม่สนิทสนมกันจนถึงขั้นมิตรสหายและยังคงไม่มีท่าทีที่จะแสดงให้เห็นว่าจะสนิทกันมากขึ้นแต่หยุนเส้าหยวนยังคงสงสัยในศิลปะการต่อสู้ของซินอี๋ แต่มันไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่เข้าใจในทักษะการต่อสู้หรือการเคลื่อนไหวนั้นเป็นปฏิกิริยาจากจิตใต้สำนึกของผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้โดยสิ้นเชิงอันจิขึ้นชื่อในเรื่องความเร็ว ส่วนซินอี๋นั้นยิ่งเร็วกว่าเขาอีกยิ

ล่อจี่งซูรู้สึกเศร้าเมื่อได้ยินสิ่งนี้ตอนที่อยู่ในพระราชวัง พอจักรพรรดิสูงสุดได้รู้ว่านางเป็นลูกสาวของล่อฉีเป่ย ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนไปทันทีนางยังรู้ด้วยว่าเมื่อข่าวความพ่ายแพ้และการเสียสละของบิดาของนางถูกส่งกลับมา จักรพรรดิสูงสุดก็อาเจียนเป็นเลือด และตกอยู่ในอาการโคม่าทันที อาการของเขาแย่ลง และเป็นเวลานานที่เขาไม่สามารถเอาชนะข่าวร้ายเรื่องการเสียสละของบิดาของนางได้ ตอนนี้การไล่ตามตำแหน่ง ถือได้ว่าเป็นสิ่งสุดท้ายที่ต้องทำสำหรับขุนนางที่เขาชอบ ซึ่งโดยปกติแล้ว ยังรวมถึงการเลื่อนสถานะของนางอีกด้วยล่อจี่งซูยอมรับพระคุณนี้ที่มีต่อพ่อของนาง ก่อนจะทำจิตใจให้สงบลงและพูดเบา ๆ ว่า: "ข้าต้องมีชีวิตที่ดี เพื่อที่จะปลอบโยนวิญญาณของเขาที่ดูอยู่บนสวรรค์"หยุนเส้าหยวนมองดูนางและอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเขาก็ไม่พูดอะไรออกไปในขณะที่เขายอมรับคำสั่งของจักรพรรดิสูงสุด เหตุผลที่เขารู้สึกหนักใจอยู่ในใจก็คือเขารู้สึกว่าทั้งครอบครัวของแม่ทัพถูกทำลายไปแล้ว และจี่งซูที่อยู่ตรงหน้าเขาอาจไม่ใช่จี่งซูจริง ๆ แต่เขายังไม่ได้เข้าใจความหมายที่แท้จริงของคำพูดของซินอี๋ ดังนั้นเขาจึงยังไม่สามารถสรุปอะไร

ตอนเที่ยง จื่ออีกับหมาป่าแดงพาล่อจี่งซูไปดูตำหนักใหม่แต่หยุนเส้าหยวนไม่ได้ไป และเขาก็เริ่มยุ่งงานต่อ หลังจากอาการบาดเจ็บของเขาหายดีแล้ว จำเป็นต้องจัดการบางอย่าง ดังนั้นเขาจึงนัดกับแม่ทัพหลายคนมาในวันนี้เพื่อถามเกี่ยวกับค่ายทหารล่อจี่งซูยังได้รู้บางอย่างจากหมาป่าแดง หลังจากที่จักรพรรดิสูงสุดสละราชสมบัติ อำนาจทางทหารก็อยู่ในสภาองคมนตรีซึ่งควบคุมกองทัพ แม้ว่าสภาองคมนตรีจะเผชิญหน้ากับจักรพรรดิโดยตรง แต่ในเวลานั้น สภาองคมนตรีก็ยอมรับศาลฎีกาเสมอ ยอมรับจักรพรรดิสูงสุด และไม่เชื่อฟังจักรพรรดิจิ่งชางหลังจากอาการของจักรพรรดิสูงสุดอยู่ในขั้นร้ายแรง และจักรพรรดิจิ่งชางก็ใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ดังกล่าวเพื่อยึดอำนาจ อย่างไรก็ตาม เขาได้ชนะใจแม่ทัพล่อฉีเป่ยของเป๋ยโจว เขาสามารถระดมทหารเพื่อปราบโจรโดยไม่มีสัญลักษณ์ทางการทหาร จักรพรรดิจิ่งชางรู้สึกว่าเขาเป็นปัญหาร้ายแรงมาโดยตลอด แต่องค์จักรพรรดิสูงสุดก็เห็นคุณค่าของเขา พยายามทุกวิถีทางเพื่อควบคุมและปราบปรามแต่ก็ไม่เกิดผล ดังนั้นในที่สุดเขาก็ส่งคนมาจัดการแต่งงานและหมั้นหมายกับลูกสาวของล่อฉีเป่ยอย่างล่อจี่งซูให้กับหยุนจิ้นเฟิง ในฐานะพ่อตาเขาจะไม่สนับ

ขันทีเปากลับไปที่ห้องโถงเฉียนคุน และบอกว่าวันนี้แม่นางได้ไปดูตำหนักแล้วด้วยการประคองของคุณยายเกิง จักรพรรดิสูงสุดจึงค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง และดื่มซุปก่อนจะถามอย่างสบาย ๆ ว่า "นางชอบไหม?"ขันทีเป่าพูดว่า: “นางบอกว่าชอบครับ และข้าก็เห็นว่านางชอบมากจริง ๆ”“อืม เปลี่ยนเครื่องเรือนอะไรไปบ้าง? ต้องซ่อมแซมตรงไหนบ้าง? แล้วสวน ศาลา นางพูดว่าจะทำอะไรกับสิ่งเหล่านี้บ้าง?”ขันทีเปายิ้มและพูดว่า: "แม่นางไม่ได้เปลี่ยนเครื่องเรือน นางแค่เปลี่ยนเตียงเท่านั้น ส่วนเครื่องเรือนทั้งหมดทั้งในห้องโถงหลักและห้องโถงด้านข้างจะถูกเก็บไว้ และนางไม่ได้ล้างประตูและหน้าต่างด้วยซ้ำ นางกล่าวว่า นางแค่ชอบร่องรอยของกาลเวลาแบบนี้”“โอ้?” จักรพรรดิสูงสุดเงยหน้าขึ้นมองอย่างประหลาดใจเล็กน้อย “จริงเหรอ? เครื่องเรือนเหล่านั้นเก่ามาก นางไม่ต้องการเปลี่ยนเครื่องเรือนใหม่เหรอ?”“ไม่เปลี่ยนครับ นางบอกว่านางแค่ชอบและชอบทุกอย่างในตำหนัก นางบอกว่านางไม่ชอบเสียงดัง และบอกว่านางไม่มีเวลาไปชมสวนตลอดทั้งวัน จะทำเรื่องทั้งหมดนี้ไปทำอะไรกัน?"จักรพรรดิสูงสุดยิ้ม “อืม!”ป้าเกิงยังหัวเราะเมื่อได้ยินสิ่งนี้: "ตอนนั้นท่านปู่ของเราก็พูด

หลังจากพูดแบบนี้ แม่ฟานก็รู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมากกล่าวคือ แม่นางเป็นคนเก่งรอบด้าน มีทักษะทางการแพทย์ ทำอาหารเก่ง อีกทั้งมีความเห็นอกเห็นใจต่อฝ่าบาทอีกด้วย ช่างน่ายกย่องจริง ๆแม่ฟานออกไปหาล่อจี่งซูด้วยตนเองและชมนาง ล่อจี่งซูสับสน นางเพิ่งล้างจานไปเองไม่ใช่เหรอ?นางแค่ต้องการช่วยซินอี๋ แต่เมื่อเห็นทักษะการใช้มีดที่ยอดเยี่ยมของนาง และเมื่อมองดูส่วนผสมและเครื่องเคียงจำนวนมาก นางก็รู้สึกว่ามันยากเกินไปที่จะเรียนรู้ นางรู้จักตัวเองดี จึงช่วยล้างจานแล้วจากไปแทนซินอี๋คงสุ่มเดาความคิดของนาง และบอกแม่ฟานไปว่านางทำอาหารแล้ว พรุ่งนี้ต้องห้ามไม่ให้นางพูดเสียแล้วหยุนเส้าหยวนไม่ได้กลับมาเพื่อทานอาหารเย็นในตอนเย็น แต่ส่งชิงเฉี่ยวกลับมาแจ้งให้ทราบ เพื่อที่จี่งซูจะได้ไม่ต้องรอแม่ฟานถามจากด้านข้างว่า “ในกองทัพยุ่งมากเลยเหรอ?”“ไม่ใช่ว่ายุ่งนะ ฝ่าบาทถูกลงโทษแล้ว”“ห้ะ?” แม่ฟานเริ่มกังวลเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “มันไม่มีที่สิ้นสุดใช่ไหม? ลงโทษอีกแล้ว? ร่างกายยังไม่หายดีเลย จะลงโทษเขาได้อย่างไร?ชิงเฉี่ยวถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ข้าทำอะไรไม่ได้ ฝ่าบาทกัดชุดผ้าฝ้ายในโกดังอุปกรณ์ นี่เป็นกฎที่เขาตั้