บททั้งหมดของ เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว: บทที่ 101 - บทที่ 110

ผ้าขนหนูหยาบ ๆ ถูกแช่ด้วยน้ำเย็น และเช็ดมันอย่างหยาบ ๆ ลงบนใบหน้าที่มีรอยแผลเป็นของเจ้าหญิงหซู่องค์หญิงหซู่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและพยายามตบเล้งซวงซวงอย่างหนักด้วยมือทั้งสองข้าง อย่างไรก็ตาม นางที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและอ่อนแอหลังคลอดบุตร นางจึงไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้น แล้วนางจะไปต้านทานเล้งซวงซวงได้อย่างไร?หลังจากเช็ดด้วยความเจ็บปวดแล้ว เนื้อบนใบหน้าของนางเลือนลางมากขึ้น และสะเก็ดที่เพิ่งก่อตัวก็ถูกลูบออกไป เผยให้เห็นเนื้อสีแดงสดซึ่งน่ากลัวมากแม้ว่าสาวใช้ที่อยู่ข้างนอกจะรู้สึกว่ามันโหดร้าย แต่ก็ไม่กล้าเข้ามาช่วย ท้ายที่สุดเจ้าหญิงแห่งหซู่ในปัจจุบันก็ไม่ใช่เจ้าหญิงแห่งหซู่อีกต่อไปเหมือนดั่งในอดีตฝ่าบาทส่งนางมาที่ตำหนักแห่งนี้ก็เพื่อรอความตาย หากมีใจ เห็นอกเห็นใจ ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเล้งซวงซวงทรมานองค์หญิงหซู่เจียนตายจากนั้นนางก็โยนผ้าขนหนูหยาบ ๆ ทิ้งไป และพูดตะคอกว่า“เจ้าก็มีวันนี้แล้ว”เจ้าหญิงหซู่สั่นไปทั้งตัวด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลออกมาอย่างอดไม่ได้ และนางก็ถามอย่างโกรธ ๆ ว่า:"ข้าเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของเจ้า ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้กับข้าได้?ข้าเคยทำให้เจ้าขุ่นเคืองเมื่อใดกัน?"

หยุนจิ้นเฟิงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขายื่นมือออกยกม่านขึ้นเพื่อดูนาง แต่มือของเขาก็เลื่อนขึ้นไปในอากาศ เมื่อนึกถึงใบหน้าที่เปื้อนเลือด เขารู้ก็สึกคลื่นไส้และถอยกลับไปทันที "เจ้าพักผ่อนเยอะ ๆ นะ ข้ายังมีอย่างอื่นที่ต้องไปทำอีก"หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็หันหลังกลับและเดินออกไปเมื่อเขามาถึงยังลาน เขาได้เรียกแม่ชางมา และบอกให้นางเชิญล่อจี่งซูมาเมื่อแม่ชางกำลังจะออกไปหลังจากได้รับคำสั่ง เขาก็หยุดนางเอาไว้อีกครั้ง“มีสิ่งหนึ่งที่ข้าหวังว่าเจ้าจะทำได้ ไม่มีการเร่งรีบแต่ก็ต้องทำให้สำเร็จ”คุณแม่ชางกล่าวด้วยความเคารพ:"ฝ่าบาทโปรดให้คำแนะนำแก่ข้าด้วย"หยุนจิ้นเฟิงฉายแววความรักของคู่รักในอดีตบางส่วนในใจของเขา และใบหน้าของเขาก็เจ็บปวดเล็กน้อย แต่ชีวิตของเขาไม่อนุญาตให้มีข้อบกพร่องใหญ่เช่นนี้ได้ ดังนั้นเรื่องนี้จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ในที่สุดเขาก็พูดช้า ๆ ว่า“เมื่อเจ้าหญิงทำธุระเสร็จก็ค่อย ๆ โน้มน้าวนางให้ฆ่าตัวตายได้ นี่เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดและดีสำหรับทุกคน ข้าไม่อยากพูดต่อหน้านาง ข้าไม่อยากทำสิ่งที่ใจร้ายเหล่านั้นด้วยตัวเอง”ร่องรอยของความประหลาดใจแวบขึ้นมาในดวงตาของแม่ชาง และ

หลังจากได้ยินข้อกล่าวหาที่ไม่มีมูลนี้ จื่ออีก็โกรธทันทีและพูดอย่างเย็นชาว่า: "ข้าไม่ได้ตั้งใจ อย่ามากล่าวหาข้าผิด ๆ นะ และข้าไม่เชื่อด้วยว่าแม่นางจะตระหนี่ได้ขนาดนี้ เจ้าเข้าใจข้าผิดแล้ว ส่วนที่ข้าบอกว่าไม่ได้บอกใครเลย นี่คือความจริง ข้าไม่พูดก็คือไม่พูด”หลานจี้คิดไม่ถึงว่านางจะยังคงดื้อรั้น และไม่เต็มใจที่จะยอมรับและเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนและพูดอย่างเย็นชาว่า:"จื่ออี เจ้ากล้าทำไม่กล้ารับ มันทำให้ข้าผิดหวังจริง ๆ จื่อหลิงพูดถูก เจ้าแค่ขาดความมุ่งมั่น หากเจ้าทำอะไรผิดและไม่เต็มใจที่จะรับผิดชอบ หากเจ้าทำเช่นนี้ต่อไป ทีมจื่อเว้ยก็จะถูกทำลายด้วยมือของเจ้าไม่ช้าก็เร็ว"จื่ออีตกตะลึงอย่างมาก และน้ำตาก็ไหลรินมาอย่างรวดเร็ว"ข้ารู้ว่าเจ้าดูถูกข้ามาตลอด และคิดว่าข้าไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นผู้บัญชาการของทีมจื่อเว้ย ไม่มีทางที่ข้าจะเก่งได้กว่าพี่สาวขนาดนี้ ได้เลย ข้าจะไปคุยกับฝ่าบาทเดี๋ยวนี้ ให้ไล่ข้าออกจากทีมจื่อเว้ย ข้าจะไม่รออีกต่อไป!”หลานจี้คว้าแขนของนางแล้วพูดด้วยความโกรธว่า:"เจ้าทำลายความไว้วางใจของฝ่าบาทอยู่ทุกครั้ง ทำไมเจ้าถึงลืมว่าถูกตีอีกสิบครั้ง ฝ่าบาทเ

ล่อจี่งซูให้นางนอนหลับสักพักแล้วจึงเปิดระบบเพื่อตรวจร่างกายของนางความอ่อนแอทางกายภาพหลังคลอดนั้นรุนแรง อาการน้ำคาวปลายังคงมีอยู่ ส่วนเฮโมโกลบินก็ต่ำมาก และเกิดภาวะโลหิตจางรุนแรงอีกด้วยบาดแผลล้มเหลวในการรักษาซ้ำแล้วซ้ำอีกและเน่าเปื่อยในหลาย ๆ จุด นางยังสามารถยืนหยัดได้แม้จะมีสภาพร่างกายที่ย่ำแย่ ล่อจี่งซูอดไม่ได้ที่จะชื่นชมนางหลังจากปวดนิดหน่อย ก็ได้ฉีดยาเพื่อลดอาการปวด จากนั้นก็นั่งเงียบ ๆ ข้างเตียงแล้วมองดูนางหัวข้อนี้ ทำให้นางนึกถึงเป่าอี้น้องสาวของนาง ซึ่งเป็นจุดอ่อนที่แท้จริงที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ ในใจนางบางทีความกังวลสำหรับจื่ออี อาจเป็นการแสดงความรักในครอบครัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่รู้เกี่ยวกับนางและจื่อหลิงเหตุผลที่นางรู้สึกว่าสิ่งที่จื่อหลิงทำนั้นหายใจไม่ออกเกินไป แต่ในขณะเดียวกันนางก็สามารถเข้าใจได้ เพราะว่านางได้สวมบทบาทเป็นพี่สาวคนโตมาเป็นการส่วนตัวเช่นกันการทำภารกิจในทีมจื่อเว้ยนั้นมีอันตรายอยู่ทุกที่ ถ้านางเป็นจื่อหลิงนางก็จะเข้มงวดมากเพื่อให้แน่ใจว่านางจะไม่ทำผิดพลาดใด ๆอย่างไรก็ตาม หากนางต้องถอยกลับไป ถ้านางเป็นจื่อหลิงนางก็จะไม่มีวันปล่อยให้จื่อีเข้าร่วมท

หลานจี้หลับไปข้างนอกครึ่งชั่วโมง บนพื้นเย็น ๆ ส่วนยามก็ไม่กล้าออกไปจึงยืนอยู่ที่นั่นครึ่งชั่วโมงเช่นกันแต่ครึ่งชั่วโมงต่อมาเขาก็ยังไม่ตื่น จึงอดไม่ได้ที่จะกังวลว่าอาการบาดเจ็บจะสาหัสเกินไปจึงเรียกคนให้อุ้มกลับห้องทันทีแล้วส่งคนไปตามแม่นางซินอี๋มารักษาเมื่อซินอี๋ไปตรวจสอบ ก็รู้ว่าเป็นอธิบดีที่เป็นคนทำ และพูดว่า:"เขาสบายดี เดี๋ยวเขาก็จะตื่นแล้ว"ซินอี๋รู้สึกว่าหลานจี้ใจร้ายจริง ๆ เขาต้องไปหาอธิบดีเพื่อพูดเรื่องไร้สาระ นางเตือนเขามานานแล้ว แต่เขากลับไม่ฟัง ดังนั้นเขาจึงต้องได้รับความสูญเสียบ้าง“แต่แม่นางบอกว่าจะตื่นในอีกครึ่งชั่วโมง และตอนนี้ก็ครึ่งชั่วโมงแล้ว…”ก่อนที่ยามจะพูดจบ เขาเห็นหลานจี้ขยับและดวงตาของเขาก็ค่อย ๆ เปิดออก“ใต้เท้าหลาน ท่านตื่นแล้วเหรอ? รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”หลานจี้กลอกตาจิตใจของเขาสับสนเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นซินอี๋ จึงจะจำสิ่งที่เกิดขึ้นได้"ข้าไม่เป็นไร เจ้าออกไปได้แล้ว"หลานจี้ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งและยกมือขึ้นเพื่อส่งยามออกไปยามกล่าวว่า:"ในเมื่อใต้เท้าหลานสบายดี งั้นข้าน้อยไปแล้วนะ"“เดี๋ยวก่อน”หลานจี้ลูบหัว“แม่นางล่ะ?นางได้พูดอะไรหรือเปล่า?”“แม่นาง