All Chapters of เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว: Chapter 91 - Chapter 100

จักรพรรดิจ้องมองนางอย่างตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และเห็นเพียงหน้าอกของนางยังคงหายใจไม่ออก ดังนั้นเขาจึงเพิกเฉยต่อนางเพราะเขาไม่สามารถลุกขึ้นได้อยู่ดีแต่ลูกเสือดูสง่างามมาก และเขาก็ชอบมันมากล่อจี่งซูเป็นลมและตื่นขึ้นมาหลังจากผ่านไปเป็นเวลาหนึ่งก้านธูป นางค่อย ๆ นั่งขึ้นและรู้สึกว่าอาการวิงเวียนศีรษะเกือบจะหายไปแล้ว และไม่มีอาการคลื่นไส้หรืออาเจียนมากนักอาการปวดแก้มบรรเทาลงบ้างแล้ว จึงเอื้อมมือไปจับ พบว่ายังมีอาการบวมอยู่แต่ไม่รุนแรงเหมือนเมื่อก่อนเจ้าเสือน้อยหลับไปบนร่างของจักรพรรดิสูงสุด และจักรพรรดิก็ดูเหมือนว่าเขาหลับตาอยู่ ลูกเสือน้อยเป็นความรู้สึกอบอุ่นของพ่อที่รักและลูกที่กตัญญูหลับไปก็ดีแล้ว เกรงว่าหากตื่นอยู่จะเป็นท่านมองข้า และข้ามองท่าน ด้วยสีหน้าสับสนล่อจี่งซูกลับไปที่ลานเล็ก ๆ ของห้องโถงด้านหลังอย่างหดหู่หมิงหยู่ตื่นแล้ว แต่มือและเท้าถูกมัดดแาไว้ และทำได้เพียงจ้องมองนางด้วยความโกรธราวกับกำลังกล่าวหาอยู่เงียบ ๆล่อจี่งซูฉีกเทปที่ปากของนางออกแล้วพูดอย่างใจเย็น:"ถ้าเจ้าตะโกนเราก็จะตายอยู่ที่นี่ด้วยกัน"หมิงหยู่ไม่ได้ตะโกนนางหลับตาและร้องไห้อย่างรุนแรง นางไม่สามารถช่วย

ในตำหนักของเจ้าชายเซียว หยุนเส้าหยวนได้ออกมาจากหอวูเหิ่น และกลับไปที่ตำหนักเซียวพื่อให้หมอจูดูแลเป็นการส่วนตัวซินอี๋ก็ไปด้วยกันเช่นกัน และความรับผิดชอบในปัจจุบันของซินอี๋ คือจับตาดูหมอจูและไม่อนุญาตให้เขาถอดผ้าสีดำออกเพราะอธิบดีบอกว่าคนแรกที่หยุนเส้าหยวนเห็นเมื่อเขาลืมตาขึ้น ต้องเป็นนางโชคดีที่นางตามเขาไป หมอจู พยายามถอดออกหลายครั้งแต่กลับโดนนางดุเขาอย่างรุนแรงหยุนเส้าหยวนแทบไม่ได้พูด เขาส่งคนไปที่พระราชวังเมื่อคืนนี้ แต่การป้องกันของพระราชวังแข็งแกร่งขึ้นมาก และคนเหล่านั้นที่ส่งกลับมาก็ไม่ประสบความสำเร็จอีกด้วยหลานจี้และชิงเฉี่ยวก็ออกไปด้วยตนเอง แม้ว่าพวกเขาจะเข้าไปในพระราชวัง แต่ก็ไม่สามารถสำรวจทุกพระราชวังได้เนื่องจากมีกองทหารจักรวรรดิลาดตระเวนอยู่เป็นจำนวนมากในพระราชวังมีห้องมากกว่าหนึ่งพันสองร้อยห้อง บวกกับเป็นเวลากลางคืน หากไม่มีการค้นหาอย่างละเอียด ก็จะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหาที่ซ่อนของนางเจอนอกจากนี้เขายังคาดเดาว่านางอาจจะไปที่อื่นหรือไม่ แต่ตอนนี้ถนนข้างนอกเต็มไปด้วยทหารองครักษ์และทหารจากวังเจ้าชายหซู่ หากนางอยู่ในเมือง ตอนนี้คงถูกพบไปแล้วนอกจากนี้ตำหนักของเจ้าชายเ

ล่อจี่งซูกำลังจะหัวใจวายและพูดอย่างรุนแรง: "ชีวิตของเจ้าหญิงหซู่ไม่ใช่ชีวิตใช่ไหม?หรือจะหมายความว่าชีวิตของเจ้าหญิงหซู่นั้นไม่สูงส่งในสายตาของเจ้าเหมือนกับน้องสาวรุ่นน้องของเจ้าเหรอ? ดังนั้นเจ้าตึงสามารถเพิกเฉยต่อนางได้ พังทลายเกือบฆ่าคนไปสองคน เจ้าบอกได้เลยว่าเหยื่อที่ถูกใส่ร้ายใส่ร้ายว่าการช่วยชีวิตยังดีกว่าการสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น เจ้าขอให้ข้าช่วยฆาตกรที่ฆ่าคนมันสมเหตุสมผลหรือไม่? ทำไมจะทำไม่ได้ เจ้าทำอะไรที่เจ้าทำเองไม่ได้ หรือเจ้าคิดว่าข้าจะเห็นอกเห็นใจดั่งแม่พระมากขนาดนี้เหรอ?”หมิงหยู่ก้มหน้า รู้สึกต่อต้านคำพูดเหล่านี้เล็กน้อย และพูดอย่างใจเย็นว่า:"ท่านไม่ช่วยก็ช่างมันเถอะ ไม่จำเป็นต้องพูดคำเหล่านี้หรอก"“ไม่อยากฟังเหรอได้ยินแล้วหงุดหงิดใช่ไหม? รู้สึกเหมือนมีก้อนอยู่ในคอใช่หรือเปล่า?”ล่อจี่งซูยืนขึ้น และยืนไปต่อหน้านาง ออร่าที่น่าเกรงขามของนางทำให้หมิงหยู่ก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว"หรือเจ้าเองรู้สึกว่าเจ้ากำลังถูกบังคับให้ทำสิ่งที่ยากลำบากอยู่ล่ะ? ข้าไปวัดต้าหลี่เพื่อพาเจ้าออกมา แล้วข้าก็เกือบตาย ถ้าไปช่วยน้องสาวเจ้าอีก ชีวิตของข้าจะสิ้นอยู่ที่วัดต้าหลี่ไหม? เจ้ามีน้ำใจมาก ที่จ

เขาเอื้อมมือไปจับข้อมือของนาง แล้วหยิบชามและชุดนอนในมือของนางออกไป ก่อนจะโยนมันลงบนพื้น ทำให้ชามแตกเสียงดังเพล้งล่อจี่งซูขมวดคิ้ว และทำเสียงจิ๊จ๊ะ แต่ถูกเขาลากไปต่อหน้านางทันที และล้มลงที่ขอบเตียง เมื่อเผชิญหน้ากับรูม่านตาที่มืดมนและอ่อนโยนของเขา พละกำลังทั้งหมดในร่างกายของนางก็ถูกกำจัดออกไปในทันที และนางก็เป็นเช่นนั้น อ่อนปวกเปียกจนแทบจะกลายเป็นก้อนสำลีก้อนหนึ่ง เวลาโกรธเล็กน้อยก็มีเสน่ห์นิหน่อย“ทำอะไรน่ะ”คนข้างนอกตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงของแตก พวกเขาทั้งหมดมองไปที่ซินอี๋และบอกว่าแม่นางนั้นดุเล็กน้อย เมื่อครู่พอเข้าไปในห้องแม่นางคงจะดุฝ่าบาทอยู่ซินอี๋ปลอบใจ"อย่ากังวลไป ฝ่าบาทเป็นผู้บาดเจ็บ นางจะไม่โจมตีแรงเกินไปหรอก"ทันใดนั้นสีหน้าของทุกคนก็ดูอึดอัดมาก ฝ่าบาทจะถูกเฆี่ยนตีหรือไม่นะ? มันฟังดูแปลกมากและน่าวิตกอย่างอธิบายไม่ถูกในห้อง ดูเหมือนว่าอุณหภูมิจะสูงขึ้นอย่างกะทันหัน และบรรยากาศก็ดูจางลงดวงตาของล่อจี่งซูเพ่งไปที่ข้อมือของตัวเอง นิ้วของเขายาวและประสานกัน จับข้อมือเรียวยาวของนางไว้อย่างแน่นหนา อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้พูดเป็นเวลานานและเอาแต่จ้องมาที่นาง จนล่อจี่งซูรู้สึ

จื่ออีนอนลงจนจมูกของนางหายใจไม่ออก และนางก็ออกแรงผลักอย่างแรง แต่สุดท้ายก็ยังคงต้องดึงอาการบาดเจ็บที่หลังและต้องนอนราบอีกครั้งล่อจี่งซูเปิดผ้าห่ม แล้วเปิดเสื้อผ้าเพื่อดูอาการบาดเจ็บ เป็นการเฆี่ยนที่หนักมาก มันเป็นสีม่วงและแดง และเมื่อเห็นเลือด มันก็เปลี่ยนเป็นสีแดง“ทุกคนได้รับยาแล้วหรือยัง?”จื่ออีเอนหน้าไปบนหมอนแล้วมองไปที่ล่อจี่งซู แล้วตอบด้วยความเคารพว่า:"ใช้ยาเรียบร้อยแล้ว อูตูสาวกหญิงของหมอจูมามอบยาให้ข้าน้อยแล้ว แม่นางอย่ากังวลเลย ข้าน้อยผู้นี้เคยชินกับความเจ็บปวดที่บาดเจ็บ และนี่มันก็ไม่มีอะไรมากจริง ๆ”ล่อจี่งซูดึงเก้าอี้มาและนั่งลง"ก่อนหน้านี้ได้รับบาดเจ็บบ่อยเหรอ?"“ เมื่อก่อนพี่สาวชอบส่งภารกิจที่ทั้งเจ็บปวด เหนื่อยและอันตรายมาให้ข้า ทั้งหมดนี้ทำโดยข้าน้อยทั้งหมด พี่สาวของข้าอยากให้ข้าได้สัมผัสมันทั้งหมด แต่น่าเสียดายที่ข้าก็ยังไม่ประสบผลสำเร็จ”ดวงตาของจื่ออีเต็มไปด้วยความเศร้า ความผิดพลาดนี้ทำให้นางสงสัยโดยสิ้นเชิงว่านางมีคุณสมบัติที่จะเป็นผู้บัญชาการของจื่อเว้ยหรือไม่ วิญญาณพี่สาวของนางที่อยู่ในสวรรค์จะต้องผิดหวังมากล่อจี่งซูมองไปที่นางแล้วพูดว่า"เจ้าพูดกับซินอี๋