All Chapters of เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว: Chapter 71 - Chapter 80

ณ พระราชวังซิงหลานคืนนี้จักรพรรดิจิ่งชางไปที่พระราชวังซิงหลานของนางสนมเว่ย หยุนจิ้นเฟิงเข้ามาตอนเที่ยงวันนี้เพื่อแสดงความเคารพต่อแม่และนางสนมของเขาวันนี้เขาสั่งให้ใครสักคนส่งเจ้าหญิงไปที่ตำหนักเพื่อพักฟื้น เขาไม่ต้องการพบนาง และผิดหวังในตัวนางอย่างมากแม้ว่าจักรพรรดิจิ่งชางจะบอกว่าเดิมทีเขาโกรธนาง แต่นางสนมก็พูดคำดี ๆ สองสามคำแล้วความโกรธของเขาก็หายไป เขาจะเต็มใจโกรธเขา จริง ๆ ได้อย่างไร? ท้ายที่สุดเขาเป็นลูกชายคนโปรดของเขาเมื่อเห็นว่าพ่อของเขาไม่โกรธอีกต่อไปแล้ว หยุนจิ้นเฟิงก็พูดถึงความกังวลของเขาว่า"ท่านพ่อ ท่านอยากให้หยุนเส้าหยวนไปพบปู่จริง ๆ หรือไม่"เมื่อมีการกล่าวถึงหยุนเส้าหยวนใบหน้าของจักรพรรดิจิ่งชางก็ดูน่าเกลียด เขายกเปลือกตาขึ้นและพูดอย่างใจเย็น:"ปู่ของจักรพรรดิของเจ้าป่วยมาเป็นเวลานาน เขาเมาและพูดไม่ได้ ลุงของจักรพรรดิของเจ้าเป็นโรคตา ดังนั้นเขาจึงไปเยี่ยมเขา แล้วรู้ได้อย่างไรว่าใครมาเยี่ยม มีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในห้องโถงไทจิ และไม่มีคนรับใช้ที่เขาพามาด้วยไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป”"แต่ถ้าเขาแต่งงานกับล่อจี่งซู และล่อจี่งซูเป็นเจ้าหญิง ก็ยากที่จะห้

ในเวลาเดียวกัน หมอจูก็นั่งอยู่บนเตียงเกาหัว คิ้วของเขาย่นเหมือนกับผักดอง“อะไรนะเจ้ายังจำไม่ได้อีกเหรอ”คุณชายหมิ่นเดินเป็นวงกลมอยู่หน้าเตียง ใบหน้าของนักวิชาการที่ยุติธรรมของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและวิตกกังวล“เจ้าลืมได้ยังไงเจ้าก็พูดอะไรบางอย่างกับเราด้วย นั่นคือสิ่งที่ข้าพูด” “ข้าจำไม่ได้จริงๆ ข้าพูดอะไรไป ทำไมข้าไม่มีความทรงจำเลย”หมอจูแค่สงสัยในชีวิตของเขา เขาลืมเรื่องในหอวูเหิ่นไปจนหมดแล้ว“เฮ้อจะพูดกับท่านยังไงดี? มาคุยกันใหม่ดีกว่า เข้าไปในห้องแล้วได้ทำอะไรเป็นอย่างแรก?”“อย่างแรกเลย…”หมอจูเกาแก้มด้วยเล็บ คันมากจนมีรอยบนใบหน้า“แม่นางซินอี๋ยื่นแก้วน้ำให้ข้า ข้าอื่มแล้วก็…”เขาหรี่ตาและจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากดื่มน้ำไป“น้ำมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”คุณชายหมิ่นถามหมอจูเกาแผลที่มือแล้วปฏิเสธว่า"ไม่มีปัญหา ฉันสามารถดื่มน้ำนั้นได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ ฉันได้ลิ้มรสยาพิษนับไม่ถ้วนและเป็นที่รู้จักในนามนักบุญพิษ คุณลืมไปแล้วหรือ"คุณชายหมิ่นจ้องไปที่เสียงหวีดบนใบหน้าและมือของเขาแล้วพูดว่า:"เจ้าลำบากแน่นอน เจเาเป็นแบบนี้เมื่อคุณทดสอบพิษครั้งที่แล้ว"“ไม่ ไม่นี่คือต้นตอของโรคที่เกิด

หลานจี้ไม่รู้เรื่องนี้เลย เขาตะลึงอยู่พักหนึ่งโดยไม่ถามล่อจี่งซู จากนั้นจึงหันหลังกลับและเดินจากไปล่อจี่งซูยืนอยู่ที่ทางเดินสักพักแล้วค่อยหันกลับมา จริงๆ แล้วจื่ออีสามารถสอนได้ เธอเป็นคนระมัดระวัง แต่สำหรับกิจการภายนอกเท่านั้น ตัวอย่างเช่น เธอพบว่าเจ้าหญิงแห่งหซู่ถูกวางไว้ที่ใดก่อนหน้านี้ และได้ยินเธอพูด เธอโล่งใจเมื่อไม่มีใครช่วยเหลือได้เธอรู้ว่าการช่วยเหลือที่ไม่เหมาะสมจะสร้างปัญหาให้กับวังของเจ้าชายเซียว แต่เธอไม่คุ้นเคยกับการมองเห็นสถานการณ์ทั้งหมด นอกจากนี้ ในช่วงหกเดือนนับตั้งแต่เธอเข้ารับตำแหน่งผู้บัญชาการของทีมจื่อเว้ย พระราชวังก็อยู่ในช่วงสงบเงียบ และไม่มีใครสอนให้เธอเป็นผู้นำที่ดีล่อจี่งซูให้ความสำคัญกับจื่ออี และหวังว่าจะสร้างความเข้าใจโดยปริยายกับจื่ออี เนื่องจากมีหลายสิ่งที่เกี่ยวข้องกับเธอ ดังนั้นตัวตนของผู้หญิงใน จึงเหมาะสมกับจื่ออีมากกว่ายามทั้งสี่คอยปกป้องคฤหาสน์ของเจ้าชายเซียวราวกับถังเหล็ก หากโซ่ของจื่ออีขาด บางอย่างอาจเป็นปัญหาใหญ่อย่างแน่นอนเธอเป็นอธิบดีของสำนักงานแพทย์เทียนจ้าน ดังนั้นเมื่อพูดถึงปัญหาในการทำงาน เธอยังคงขอให้จื่ออีเป็นผู้นำ และมองปัญหาจาก

แต่นางสนมเว่ยไม่ยอมพูดคุยกับขุนนางผู้ต่ำต้อยด้วยตนเอง เธอจึงขยิบตาให้ป้าที่อยู่ข้างๆ เธอ ป้าก้าวไปข้างหน้า มองจื่ออีแล้วถามว่า "คุณเข้ามาในวังได้อย่างไร? จักรพรรดินีเพียงแต่ประกาศให้แม่นางล่อเข้ามาในวัง ไม่ได้อนุญาตให้เธอมาด้วย”“ยามที่ประตูวังได้รับคำสั่งเพียงว่าวันนี้มีคนจากตำหนักของเจ้าชายเซียวได้รับอนุญาตให้เข้าวังได้ แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นใคร โชคดีที่วันนี้หญิงสาวไม่ว่าง ไม่เช่นนั้นเธอคงจะมาโดดเดี่ยวโดยไม่มีใครนำทาง นางไม่รู้ว่านางจะไปไหน จะต้องเดินไปรอบ ๆ พระราชวังแห่งนี้อีกนานเท่าไหร่จึงจะพบพระราชวังซิงหลานนะ”เมื่อจื่ออีเข้าไปในวังเท่านั้นที่เธอรู้หรือไม่ว่านางสนมเว่ย ยอมให้หญิงสาวเข้าไปในวังเท่านั้น หากหญิงสาวมาจริง ๆ เธอก็ไม่รู้ว่าจะต้องทนทุกข์ทรมานอะไรบ้างเห็นได้ชัดว่านางสนมเว่ยต้องการสอนบทเรียนให้กับหญิงสาว เธอกับ หยุนเส้าหยวน ช่างเป็นแม่และลูกชายที่ต่างก็ดุร้ายและน่ากลัวนางหวู่เยาะเย้ยและพูดประชด:"เธอและฝ่าบาทยังไม่ได้แต่งงานดังนั้นเธอจึงอยู่กับฝ่าบาทเพื่อดูแลเขา เธอไม่กลัวที่จะทำลายชื่อเสียงของเธอหากคำพูดแพร่กระจายไป ดังนั้นเธอจะใจร้อนขนาดนี้เลยเหรอ?"จื่ออีตอบเธออย่า

โจวเหยียนและโจวเชียน ออกไปค้นหารอบ ๆ แต่ไม่พบคุณชายหมิ่นพวกเขาจึงกลับมารายงานล่อจี่งซู"ไม่พบเหรอ?หลานจี้ล่ะ? ชิงเฉี่ยว หมาป่าแดง และคนอื่น ๆ อยู่ที่ไหน""ไม่อยู่ทั้งนั้นเลย"ล่อจี่งซูลุกขึ้นยืนด้วยความกังวลเล็กน้อย"ไปถามผู้คุมหรือขอให้ผู้คุมตามหามิสเตอร์มิน ฉันต้องการตามหาเขา เป็นเรื่องเร่งด่วน"โจวเหยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า"ฝ่าบาทมีอะไรผิดปกติหรือไม่"“ไม่ คุณไปหาเถอะ”“งั้นในเมื่อท่านไม่เดือดร้อนก็ไม่ต้องรีบไปหาคุณชายหมิ่นทันที เขามีเรื่องสำคัญต้องจัดการในตอนนี้ ถ้าไม่อยากบอกอะไรฉันก็จะทิ้งมันไปให้คุณ..."ล่อจี่งซูดูเคร่งขรึม"คุณกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไร ไปหาซะ!"เมื่อ ล่อจี่งซูโกรธ โจวเหยียนและโจวเชียนก็ตกตะลึงกับรัศมีอันสง่างามและเย็นชาทั่วร่างกายของเขา พวกเขารีบตอบสนอง หันหลังกลับแล้ววิ่งออกไปหลังจากนั้นไม่นาน โจวเหยียนก็กลับมาและพูดว่า:"สาวน้อย ไม่ต้องกังวล เราได้ขอให้เจ้าหน้าที่ออกไปตามหาคุณแล้ว"“คุณบอกยามได้ไหมว่าฉันรีบอยากเจอคุณชายหมิ่น”โจวเหยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง"พูดแล้ว"ล่อจี่งซูจ้องมองเธอแล้วพูดว่า"แล้วยามที่ถามคุณว่าฉันมาหาคุณชายหมิ่นเพราะเรื่อง