All Chapters of เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว: Chapter 61 - Chapter 70

เมื่อเห็นเจ้าหญิงหซู่ แม้ว่าล่อจี่งซูจะเตรียมจิตใจไว้แล้วก็ตาม แต่ก็ตกใจอยู่ดีทั้งห้องเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นเน่า และใบหน้าของนางก็ถูกทาด้วยผงยาสีเทาดำ ผงยาผสมกับเนื้อที่เน่าเปื่อยทำให้มันดูน่ากลัวขึ้นเป็นพิเศษนางนอนอยู่บนเตียง และบิดตัวด้วยความเจ็บปวดสุดขีด พร้อมทั้งส่งเสียงครวญครางในลำคอ มุมตาของนางเต็มไปด้วยผงยา นางเอามือถูมันด้วยมือของนาง และน้ำตาก็ไหลออกมาจากหางตา ผสมกับผงยาแล้วไหลลงมาล่อจี่งซูแทบไม่อยากเชื่อสิ่งนี้ นางคว้าสาวใช้ข้าง ๆ แล้วถามว่า"เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น? หมอไม่รักษานางหรือ?"สาวใช้ตกใจกับท่าทางดุร้ายของนางจนตัวสั่น“หมอ...หมอสั่งยาให้แต่ยังไม่ถึงเวลากินยาค่ะ”“หมอหลวงอยู่ที่ไหน”ล่อจี่งซูถามอย่างจริงจังสาวใช้ตอบว่า“หมอหลวงไม่ได้มาเจ้าชายบอกว่าหมอหลวงไม่ได้รับอนุญาตให้มา จึงเรียกหมอประจำราชสำนักมารักษาแทนค่ะ”“จี่งซู...”เจ้าหญิงหซู่ที่อยู่บนเตียงได้ยินเสียงของนาง จึงพยายามลืมตาอย่างหนักความคับข้องใจและความเจ็บปวดก็เข้ามาในใจของนาง นางจับมือไปข้างหน้าพยายามจับมือของล่อจี่งซูและร้องไห้ขึ้นดัง ๆจี่งซู ข้ายอมตายไปยังดีกว่า ข้าเจ็บมาก..."ล่อจี่งซูรีบ

ทันเวลาพอดี ล่อจี่งซูกับจื่ออีกลับมา และเห็นว่าพวกเขาทั้งหมดอยู่ในบ้าน ในขณะที่คุณชายหมิ่นและหมอจูยังคงกอดตำราทักษะทางการแพทย์มากมายเอาไว้ นางก้าวไปข้างหน้าแล้วยิ้ม "อยากอวดหนังสือเหรอ?"คุณชายหมิ่นโค้งคำนับแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม:"ใช่วันนี้เป็นวันที่ดี เลยเอาหนังสือเก่า ๆ พวกนี้มาตากสักหน่อย แม่นางกินอะไรแล้วหรือยัง?"“ข้ากินข้าวแล้วข้าเพิ่งกลับมาจากตำหนักของเจ้าชายหซู่”นางตอบแล้วเดินไปดูโจ๊กข้าวฟ่ายบนโต๊ะแล้วพูดว่า“ฝ่าบาทกินข้าวเที่ยงด้วยหรือ?”ล่อจี่งซูรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ในสภาพปัจจุบันของเขา เขายังคงตื่นตัวอยู่มาก เขาไม่มีปัญหาในการหายใจ ปวดหัว หรืออาการอื่น ๆ เขายังสามารถลุกขึ้นและทานอาหารได้ และเขาสามารถพูดได้ชัดเจน และได้อย่างคล่องแคล่วอีกด้วย มันน่าทึ่งจริง ๆ เมื่อคืนระหว่างรักษาเขา เขาอยู่ในอาการโคม่า หลังจากที่เขาฟื้นจากอาการโคม่า แม้ว่าพลังงานของเขาจะไม่ฟื้นตัวในทันที แต่เขาก็ดูเหมือนคนไข้ธรรมดาๆบางทีอัลบูมินและแมนนิทอลที่ใช้ก่อนหน้านี้อาจมีส่วนช่วยหรืออาจมีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับทักษะภายในและวิธีการทางจิตที่เขาฝึกฝนมางั้นหรือ? ทักษะภายในและเทคนิคทางจิตเหล่านี้เป็นพลั

ตอนเที่ยงคืนล่อจี่งซูปรากฏตัวขึ้นที่ตำหนักเซียวตรงเวลา นางง่วงนอนมาก พอนางเข้าไปข้าง นางก็เห็นเตียงเล็ก ๆ วางอยู่และมีเครื่องนอนถูกปูเอาไว้ นางขึ้นไปและกล่าวสวัสดีหยุนเส้าหยวนที่ลืมตาอยู่ แล้วล้มตัวลงนอนโดยหลักแล้วนางไม่ต้องการรบกวนการนอนของหยุนเส้าหยวน มันดึกเกินไปแล้ว และพรุ่งนี้นางต้องผ่าตัด ดังนั้นนางควรพักผ่อนให้มากที่สุดแต่นางไม่รู้ว่าหยุนเส้าหยวนกำลังรอให้นางมาอยู่ ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เฝ้า เพราะแค่อยากจะคุยกับนาง ในที่นางก็กล่าวทักทาย และกล่าวราตรีสวัสดิ์ แล้วนอนลงไปหลังจากนั้นไม่นาน ก็ได้ยินเสียงหายใจของนาง และนางก็หลับสนิทไปแล้วหยุนเส้าหยวนวางมือไว้ด้านหลังศีรษะและประสานเป็นรูปร่างหน้าตาของนางเข้าด้วยกัน อย่างไรก็ตาม ยกเว้นดวงตาสีแดงและไฝสีแดงเล็ก ๆ ใต้ตา ที่เหลือก็พร่ามัวไปหมดไม่รู้ว่าเขาหลับไปตอนไหน พอลืมตาตื่นมาก็ไม่มีเสียงหายใจใด ๆ อยู่ในห้องแล้วและนางก็จากไปแล้วล่อจี่งซูตื่นก่อนรุ่งสางและกลับไปที่หอวูเหิ่นเพื่อช่วยเกาหลินตรวจสอบครั้งสุดท้ายและในที่สุดหลานจี้ก็ปล่อยให้ตระกูลเกาเข้าไปในตำหนัก ที่เขาไม่ปล่อยให้พวกเขามาแต่แรก เพราะเขากลัวว่าพวกเขาจะกังวลและวิ

ผู้ชาย คือจุดอ่อนของล่อจี่งซูไม่ต้องสงสัยเลยว่าล่อจี่งซูเป็นอัจฉริยะที่มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม และสามารถผ่าตัดได้อย่างยอดเยี่ยมในปีแรกของนาง นางได้รับเลือกให้เข้าร่วมในสำนักแพทย์เทียนจ้าน นางอายุเพียงสิบเจ็ดปี นางเป็นอัจฉริยะที่กระโดดข้ามตำแหน่ง แต่หลังจากเข้าร่วมสำนักการแพทย์เทียนจ้านนางก็ถูกทรมาน จนเกิดความสงสัยในชีวิตของนางนางไม่มีไหวพริบและสง่างาม นางไม่สามารถพูดสิ่งที่ดีและไม่ได้ยินคำพูดที่ไม่ดีตอนนั้นยังเด็กและเป็นมือใหม่ ทำงานหนัก ไม่ว่าการผ่าตัดจะดีแค่ไหนก็ยังโดนดูถูกจนกระทั่งนางพัฒนาระบบการแพทย์เลือดสีฟ้า จึงหยุดเยาะเย้ยนาง และทุกคนก็มองเด็กบ้าตัวน้อยคนนี้อยู่ในสายตาอย่างจริงจังมากขึ้นเพราะจำเป็นต้องทำการผ่าตัดให้ดี แต่ในฐานะแพทย์ การพัฒนาระบบเป็นปัญหาข้ามพรมแดน และคนในสำนักการแพทย์ไม่เคยรู้เลยว่านางมีความเชี่ยวชาญเรื่องนี้น่าเสียดายที่ถึงกระนั้นนางก็ไม่ได้รับความเคารพอย่างที่สมควรได้รับเพราะความริษยาพวกเขาเคยดูถูกนาง แต่ตอนนี้พวกเขาอิจฉานางแทน แม้ว่าในที่สุดนางจะกลายเป็นผู้บัญชาการสูงสุดของสำนักการแพทย์เทียนจ้าน แต่หลายคนก็บอกว่านางได้ตำแหน่งนี้ผ่านความ

จื่ออีกับล่อจี่งซูไปเยี่ยมแม่ฟานก่อนตอนนี้อาการของแม่ฟานดีขึ้นมากแล้ว แม้จะลงดินไม่ได้แต่ก็ดื่มซุปและโจ๊กได้ นางเป็นหัวหน้าฝ่ายกิจการภายในของตำหนัก ดังนั้นหากนางได้รับบาดเจ็บก็จะมีคนมาดูแลนางตามปกติเมื่อเห็นการมาถึงของล่อจี่งซู นางจึงพยายามลุกขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความตื่นเต้น"แม่นาง ข้ายังไม่ได้ขอบคุณท่านที่ช่วยชีวิตข้าไว้ โชคดีที่ข้ามีท่าน ไม่เช่นนั้นชีวิตของข้าคงหาไม่แล้ว"ล่อจี่งซูกดไหล่ของนางแล้วพูดว่า"นอนลงแล้วอย่าขยับ แผลยังไม่หายดีเลย"“ใช่ ใช่” แม่ฟานทั้งตื่นเต้นและละอายใจปาดน้ำตาแล้วพูดว่า“ข้าโง่มากที่เคยปฏิบัติต่อแม่นางอย่างเย็นชามาก่อน โชคดีที่แม่นางไม่ใส่ใจความผิดของคนร้าย ข้าจะ ชดใช้บาปของข้าอย่างแน่นอน และจะรับใช้แม่นางให้ดีในอนาคต”ล่อจี่งซูพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะยกผ้าห่มขึ้นเพื่อตรวจสอบบาดแผลของนาง แล้วถามว่า"แผลเจ็บไหม? รู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?"แม่ฟานรีบตอบไปว่า"ไม่เจ็บ ไม่เจ็บ ร่างกายทนได้ และร่างกายก็ทนกับความไม่สบายได้ ไม่มีอะไรเลย"ล่อจี่งซูยิ้มและเลิกคิ้ว"ถึงท่านทนได้ ก็ต้องบอกข้าว่ามีอะไรผิดปกติกับท่าน ข้าเป็นแพทย์ของท่าน หากท่านมีคำถามใด ๆ บอ