เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 65 อธิบดีแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตัวหรือไม่
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 66 เป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้ชาย
ซินอี๋หยิบเครื่องมือผ่าตัดที่หลานจี้เตรียมไว้ขึ้นมาและเข้าไปในห้องพร้อมกับหมอจูหลังจากวางของลงแล้ว ซินอี๋ก็หยิบถ้วยชามายื่นให้หมอจู“คงต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามชั่วโมง ช่วงนี้ข้าจะไม่กินหรือดื่มอะไรหรอก มันเหนื่อยมาก ไปจิบชาให้ตื่นสักหน่อยเถอะ พวกเราล้วนแต่ก็ดื่มกันหมดแล้ว”หมอจูรู้ดีว่านี่เป็นความรับผิดชอบอันหนักหน่วงและเขาไม่กล้าที่จะหย่อนยานเลย รู้สึกเป็นเกียรติและเป็นเกียรติที่ได้เห็นวิธีการรักษาที่ไม่เคยมีมาก่อนในวันนี้ จึงต้องเตรียมตัวให้พร้อมชาเป็นเครื่องดื่มที่ให้ความสดชื่นซึ่งเหมาะมาก ซึ่งชาถ้วยนี้มีเพียงครึ่งถ้วยเท่านั้น จึงไม่ทำให้ออกฤทธิ์ขับปัสสาวะเขารับมันด้วยรอยยิ้ม“แม่นางช่างคิดได้อย่างรอบคอบนัก”ล่อจี่งซูมองหนึ่งครั้งแล้วถอนสายตาออกมา ท่าทางที่ไม่สงสัยและไร้เดียงสาของหมอจู ความไว้วางใจอย่างเต็มที่ในตัวซินอี๋ ทำให้ไม่อาจทนมองต่อไปได้"ชาดีมาก!"หมอจูดื่มเสร็จก็ชื่นชมชาชานี้รสชาติเข้มข้นและหวานมากเลยซินอี๋กล่าวว่า:"มันค่อนข้างแพงน่ะ"หมอจูวางถ้วยชาลงด้วยความเคารพ แต่สักพักก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะ พยายามควบคุมตัวเองให้มั่นคง แต่ทำไม่ได้ ก่อนจะล้มลงไปแขนอันแข็งแกร่งจ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 67 ข้ารู้ว่าเจ้าชอบรสนี้
ผู้ชาย คือจุดอ่อนของล่อจี่งซูไม่ต้องสงสัยเลยว่าล่อจี่งซูเป็นอัจฉริยะที่มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม และสามารถผ่าตัดได้อย่างยอดเยี่ยมในปีแรกของนาง นางได้รับเลือกให้เข้าร่วมในสำนักแพทย์เทียนจ้าน นางอายุเพียงสิบเจ็ดปี นางเป็นอัจฉริยะที่กระโดดข้ามตำแหน่ง แต่หลังจากเข้าร่วมสำนักการแพทย์เทียนจ้านนางก็ถูกทรมาน จนเกิดความสงสัยในชีวิตของนางนางไม่มีไหวพริบและสง่างาม นางไม่สามารถพูดสิ่งที่ดีและไม่ได้ยินคำพูดที่ไม่ดีตอนนั้นยังเด็กและเป็นมือใหม่ ทำงานหนัก ไม่ว่าการผ่าตัดจะดีแค่ไหนก็ยังโดนดูถูกจนกระทั่งนางพัฒนาระบบการแพทย์เลือดสีฟ้า จึงหยุดเยาะเย้ยนาง และทุกคนก็มองเด็กบ้าตัวน้อยคนนี้อยู่ในสายตาอย่างจริงจังมากขึ้นเพราะจำเป็นต้องทำการผ่าตัดให้ดี แต่ในฐานะแพทย์ การพัฒนาระบบเป็นปัญหาข้ามพรมแดน และคนในสำนักการแพทย์ไม่เคยรู้เลยว่านางมีความเชี่ยวชาญเรื่องนี้น่าเสียดายที่ถึงกระนั้นนางก็ไม่ได้รับความเคารพอย่างที่สมควรได้รับเพราะความริษยาพวกเขาเคยดูถูกนาง แต่ตอนนี้พวกเขาอิจฉานางแทน แม้ว่าในที่สุดนางจะกลายเป็นผู้บัญชาการสูงสุดของสำนักการแพทย์เทียนจ้าน แต่หลายคนก็บอกว่านางได้ตำแหน่งนี้ผ่านความ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 68 ต้องเรียกฝ่าบาทมาปกป้องแม่นางหน่อย
ซินอี๋เหลือบมองแล้วพูดว่า: "ถ้าต้องการพลิกตัวเมื่อไหร่เรียกข้ามาช่วยได้เลย ข้าขอกลับไปชาร์จแบตก่อน ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่”ในสำนักการแพทย์เทียนจ้าว ทุกคนรู้เกี่ยวกับการประพฤติมิชอบของอธิบดีล่อจี่ซูห่อไหล่ แล้วกลับไปนั่งพักผ่อน"ได้ เจ้ามาเลย"ไม่จำเป็นต้องโต้เถียงกับหุ่นยนต์ นางยังอยากมีชีวิตอยู่ต่ออีกหลายปีหลังจากการผ่าตัดเสร็จสิ้น การฆ่าเชื้อก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง และล่อจี่งซูก็เรียกให้ซินอี๋มา นางปรับเสียงของนางแล้วพูดว่า"แค่บอกพวกเขาผ่านประตูว่าการผ่าตัดสำเร็จแล้ว และก็สามารถออกจากหอวูเหิ่นได้ภายในสามวัน"ซินอี๋เดินไปที่ประตูแล้วพูดออกไปข้างนอกว่า"การผ่าตัดเสร็จสิ้นและผ่านไปด้วยดีมาก และจะออกไปข้างนอกได้ในอีกสามวัน"เสียงนี้ เป็นเสียงของหมอจูมีเสียงเชียร์ดังมาจากข้างนอก และหัวใจที่เป็นกังวลก็ปล่อยวางในที่สุดคุณชายหมิ่นถามผ่านประตูว่า"หมอจู ในอนาคตไม่ต้องใช้ยาแก้ปวดแล้วใช่ไหม?""ไม่ต้อง""เยี่ยมมาก เยี่ยมมาก"คุณชายหมิ่นค่อย ๆ นั่งบนบันไดหิน ดวงตาของเขาร้อนขึ้น และน้ำตาที่เขากลั้นไว้ก็ไหลลงมาในที่สุดฝ่าบาทตระหนักดีถึงอันตรายที่ยาแก้ปวดจะเกิดขึ้นกับร่างกายของท่าน เม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 69 ฝ่าบาทสั่งให้เคารพท่าน
จื่ออีกับล่อจี่งซูไปเยี่ยมแม่ฟานก่อนตอนนี้อาการของแม่ฟานดีขึ้นมากแล้ว แม้จะลงดินไม่ได้แต่ก็ดื่มซุปและโจ๊กได้ นางเป็นหัวหน้าฝ่ายกิจการภายในของตำหนัก ดังนั้นหากนางได้รับบาดเจ็บก็จะมีคนมาดูแลนางตามปกติเมื่อเห็นการมาถึงของล่อจี่งซู นางจึงพยายามลุกขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความตื่นเต้น"แม่นาง ข้ายังไม่ได้ขอบคุณท่านที่ช่วยชีวิตข้าไว้ โชคดีที่ข้ามีท่าน ไม่เช่นนั้นชีวิตของข้าคงหาไม่แล้ว"ล่อจี่งซูกดไหล่ของนางแล้วพูดว่า"นอนลงแล้วอย่าขยับ แผลยังไม่หายดีเลย"“ใช่ ใช่” แม่ฟานทั้งตื่นเต้นและละอายใจปาดน้ำตาแล้วพูดว่า“ข้าโง่มากที่เคยปฏิบัติต่อแม่นางอย่างเย็นชามาก่อน โชคดีที่แม่นางไม่ใส่ใจความผิดของคนร้าย ข้าจะ ชดใช้บาปของข้าอย่างแน่นอน และจะรับใช้แม่นางให้ดีในอนาคต”ล่อจี่งซูพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะยกผ้าห่มขึ้นเพื่อตรวจสอบบาดแผลของนาง แล้วถามว่า"แผลเจ็บไหม? รู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?"แม่ฟานรีบตอบไปว่า"ไม่เจ็บ ไม่เจ็บ ร่างกายทนได้ และร่างกายก็ทนกับความไม่สบายได้ ไม่มีอะไรเลย"ล่อจี่งซูยิ้มและเลิกคิ้ว"ถึงท่านทนได้ ก็ต้องบอกข้าว่ามีอะไรผิดปกติกับท่าน ข้าเป็นแพทย์ของท่าน หากท่านมีคำถามใด ๆ บอ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 70 เขาจะไม่แต่งกับนางสนมเหรอ?
หมิงหยู่เห็นนางด้วยความงุนงงจึงร้องออกมาสองครั้งว่า "แม่นาง ๆ ท่านอยากจะออกคำสั่งตอนนี้เลยไหม?"ล่อจี่งซูฟื้นคืนสติ มองดูนางแล้วถามว่า"เจ้าคิดว่าน้องสาวของเจ้าไม่ยุติธรรมจริง ๆ หรือไม่?"สายตาของหมิงหยูหลบเลี่ยงเล็กน้อย"นาง...นางถูกใส่ร้าย นางไม่ได้ฆ่าองค์หญิงหซู่ แต่เป็นเล้งซวงซวงต่างหาก"“ใครเป็นคนควบคุมเจ้าหญิงหซู่ และบังคับให้เล้งซวงซวงทำ?”หมิงหยู่หายใจเข้าแล้วพูดอย่างยากลำบาก:"นี่...นางไม่ได้ลง นางไม่ได้ลงมือจริง ๆ นางจะไม่ตายถ้านางถูกรัดคอใช่ไหม?"ล่อจี่งซูถอนหายใจและพูดว่า:"ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเจ้าจะเป็นคนเดียวในทีมจื่ออีที่ไม่แยแสกับสิ่งถูกและผิด หากมีเพิ่มอีก ทีมจื่ออีก็สามารถถูกยุบได้"สีหน้าของหมิงหยู่เปลี่ยนไป“ท่านหมายถึงอะไร? ท่านไม่ต้องการช่วยน้องสาวรุ่นน้องของข้าเหรอ?”นางเอาดาบนุ่มพาดคอนางอีกครั้งทันที และน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง"ท่านใจร้ายจริง ๆ เหรอ? ท่านอยากตายโดยไม่ช่วยข้าจริง ๆ เหรอ?"“หมิงหยู่ เจ้าทำอะไรอยู่?”มีเสียงดังตะโกนดังมาจากนอกประตู คนในชุดสีม่วงก็รีบเข้ามา คว้าอาวุธจากมือของนางเร็วราวกับสายฟ้าแลบ และชี้ด้ามดาบไปที่อกของนาง"เจ้ากล้ามากนะ!"ใบ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 71 ปล่อยให้ตระกูลอู่ทำให้นางอับอาย
ณ พระราชวังซิงหลานคืนนี้จักรพรรดิจิ่งชางไปที่พระราชวังซิงหลานของนางสนมเว่ย หยุนจิ้นเฟิงเข้ามาตอนเที่ยงวันนี้เพื่อแสดงความเคารพต่อแม่และนางสนมของเขาวันนี้เขาสั่งให้ใครสักคนส่งเจ้าหญิงไปที่ตำหนักเพื่อพักฟื้น เขาไม่ต้องการพบนาง และผิดหวังในตัวนางอย่างมากแม้ว่าจักรพรรดิจิ่งชางจะบอกว่าเดิมทีเขาโกรธนาง แต่นางสนมก็พูดคำดี ๆ สองสามคำแล้วความโกรธของเขาก็หายไป เขาจะเต็มใจโกรธเขา จริง ๆ ได้อย่างไร? ท้ายที่สุดเขาเป็นลูกชายคนโปรดของเขาเมื่อเห็นว่าพ่อของเขาไม่โกรธอีกต่อไปแล้ว หยุนจิ้นเฟิงก็พูดถึงความกังวลของเขาว่า"ท่านพ่อ ท่านอยากให้หยุนเส้าหยวนไปพบปู่จริง ๆ หรือไม่"เมื่อมีการกล่าวถึงหยุนเส้าหยวนใบหน้าของจักรพรรดิจิ่งชางก็ดูน่าเกลียด เขายกเปลือกตาขึ้นและพูดอย่างใจเย็น:"ปู่ของจักรพรรดิของเจ้าป่วยมาเป็นเวลานาน เขาเมาและพูดไม่ได้ ลุงของจักรพรรดิของเจ้าเป็นโรคตา ดังนั้นเขาจึงไปเยี่ยมเขา แล้วรู้ได้อย่างไรว่าใครมาเยี่ยม มีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในห้องโถงไทจิ และไม่มีคนรับใช้ที่เขาพามาด้วยไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป”"แต่ถ้าเขาแต่งงานกับล่อจี่งซู และล่อจี่งซูเป็นเจ้าหญิง ก็ยากที่จะห้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 72 ข้าดีใจมาก
หยุนจิ้นเฟิงฟังคำพูดของแม่และนางสนมของเขามาโดยตลอด แต่เมื่อการวิเคราะห์ของเขาพร้อมแล้ว เขาคิดว่าสาเหตุสำคัญที่สุดของเขาคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ดังนั้นเขาจึงไม่ปฏิเสธมันอีกต่อไปเมื่อเขาหันออกไปข้างนอกก็ถือเครื่องรางและนึกถึงความรักที่เขามีกับเจ้าหญิงในปีที่ผ่านมาเธอให้กำเนิดลูกชายคนโตของเขาท้ายที่สุดก็มีความรักหัวใจเจ็บเล็กน้อย และหันกลับไปหาแม่และนางสนมเพื่อขอความรักสักสองสามคำ แต่แล้วฉันก็จำได้ว่าเธอปกป้องลู่จี่งซูอย่างสิ้นหวัง โดยไม่คำนึงถึงอนาคตและหน้าตาของเขา เธอใจร้าย ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาเป็น ไม่ยุติธรรม ทั้งคู่ได้จัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว แรงเหวี่ยง ไม่มีอะไรจะอ้อนวอนในคฤหาสน์ของเจ้าชายเซียว หลังจากที่ล่อจี่งซูอาบน้ำสบายแล้ว เขาก็เดินเล่นในลานบ้านสักพักก่อนจะกลับไปที่บ้านพักอู่เหิงเพื่อปกป้องเขาหลังจากที่รู้ว่าเขาได้ให้คำแนะนำดังกล่าวก่อนการผ่าตัด ล่อจี่งซูก็กลับไปเผชิญหน้ากับเขา และอารมณ์ของเขาก็เปลี่ยนไปบ้างมีความรู้สึกได้รับความไว้วางใจ เคารพ และปฏิบัติเหมือนเป็นความรู้สึกของเราเองเธอบอกซินอี๋เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ซินอี๋ให้ความเป็นไปได้หลายประการหลังจากการวิเคราะ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 73 นางสนมเว่ยประกาศให้นางเข้าวัง
ในเวลาเดียวกัน หมอจูก็นั่งอยู่บนเตียงเกาหัว คิ้วของเขาย่นเหมือนกับผักดอง“อะไรนะเจ้ายังจำไม่ได้อีกเหรอ”คุณชายหมิ่นเดินเป็นวงกลมอยู่หน้าเตียง ใบหน้าของนักวิชาการที่ยุติธรรมของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและวิตกกังวล“เจ้าลืมได้ยังไงเจ้าก็พูดอะไรบางอย่างกับเราด้วย นั่นคือสิ่งที่ข้าพูด” “ข้าจำไม่ได้จริงๆ ข้าพูดอะไรไป ทำไมข้าไม่มีความทรงจำเลย”หมอจูแค่สงสัยในชีวิตของเขา เขาลืมเรื่องในหอวูเหิ่นไปจนหมดแล้ว“เฮ้อจะพูดกับท่านยังไงดี? มาคุยกันใหม่ดีกว่า เข้าไปในห้องแล้วได้ทำอะไรเป็นอย่างแรก?”“อย่างแรกเลย…”หมอจูเกาแก้มด้วยเล็บ คันมากจนมีรอยบนใบหน้า“แม่นางซินอี๋ยื่นแก้วน้ำให้ข้า ข้าอื่มแล้วก็…”เขาหรี่ตาและจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากดื่มน้ำไป“น้ำมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”คุณชายหมิ่นถามหมอจูเกาแผลที่มือแล้วปฏิเสธว่า"ไม่มีปัญหา ฉันสามารถดื่มน้ำนั้นได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ ฉันได้ลิ้มรสยาพิษนับไม่ถ้วนและเป็นที่รู้จักในนามนักบุญพิษ คุณลืมไปแล้วหรือ"คุณชายหมิ่นจ้องไปที่เสียงหวีดบนใบหน้าและมือของเขาแล้วพูดว่า:"เจ้าลำบากแน่นอน เจเาเป็นแบบนี้เมื่อคุณทดสอบพิษครั้งที่แล้ว"“ไม่ ไม่นี่คือต้นตอของโรคที่เกิด
บทล่าสุด
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
