บททั้งหมดของ อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: บทที่ 721 - บทที่ 730

พวกของไป๋หูเองก็เป็นครั้งแรกที่ติดตามฟู่จาวหนิงตลอดทางฟู่จาวหนิงก็มองพวกเขาเหมือนเพื่อนร่วมทาง ให้ความสำคัญกับพวกเขามาก และหวงแหนชีวิตของพวกเขามากเช่นกัน พวกเขารู้สึกซาบซึ้งมากและในช่วงที่ขุดยาที่เขาอวี้เหิง พวกเขาเองก็รู้สึกได้ถึงความดีงามของฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงบอกกับพวกเขาว่า พวกเขาต้องออกทำภารกิจเป็นประจำ บางครั้งจะพบกับอันตรายที่มาอย่างกะทันหัน ตอนที่ขเ้าภูเขา อาจจะมีสิ่งของที่พกติดตัวแล้วมีประโยชน์ได้ ดังนั้นระหว่างทางจึงยังสอนพวกเขาให้รู้จักสมุนไพร โดยเฉพาะพวกที่ห้ามเลือดได้ แบบไหนที่สามารถแพ้พิษได้ชั่วคราว กระทั่งแบบไหนที่กินแล้วจะอาเจียนนอกจากนี้ ยังมีพวกพิษงูพิษแมลงพิษมดอะไรพวกนี้อีก เจอกับอะไรก็สอนออกมาหมด"ตอนที่วิกฤตที่สุด ไม่มีวิธีอะไรแล้วจริงๆ กระทั่งยังสามารถใช้พิษสู้พิษได้ ถ้าหากใกล้จะต้องยกมือยอมแพ้ ข้างกายไม่มีอาวุธอะไร และยังไม่มีเรี่ยวแรงเหลือแล้ว สามารถเคี้ยวหญ้ามดเพลิง แล้วน้ำลายที่พ่นออกมาก็จะเป็นพิษร้ายแรงด้วย และหญ้ามดเพลิงก็มักจะมีสิ่งที่เรียกว่าตะไคร่มดน้ำแข็งขึ้นอยู่ข้างๆ ให้อมตะไคร่มดน้ำแข็งนี้ทันทีก็จะคลายพิษลงได้""และตอนที่มองเห็นกองดินทรายที่ก

ถึงอย่างไรพวกเขาก็ยังรอนางที่นี่กว่าครึ่งเดือน คงจะว่างเอามากๆ"เจ้าเข้าไปเถอะ เดี๋ยวข้าจะเฝ้าด้านนอกให้ ให้พวกเขาออกไปหมดแล้ว" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นเสียงต่ำฟู่จาวหนิงมองไปรอบๆ แล้วก็พบว่าไม่เห็นใครแล้วอันที่จริงนางอาบน้ำอยู่ด้านในก็มองไม่เห็นอยู่แล้ว แต่เซียวหลันยวนให้พวกเขาทั้งหมดถอยออกไป กระทั่งเสียงน้ำที่นางอาบพวกเขาก็ไม่ได้ยินอันที่จริงก็ไม่จำเป็นต้องขนาดนี้ แต่เขามีความคิดเช่นนี้ ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่พูดอะไรอีก รีบเข้าไปอาบน้ำเซียวหลันยวนคอยเฝ้าอยู่ไม่ห่างได้ยินเสียงน้ำรางๆ อารมณ์ก็ซับซ้อนขึ้นมาฟู่จาวหนิงไม่นานก็อาบเสร็จเดินออกมา "ข้าจะไปนอนก่อนนะ""ได้"นางเข้าไปในกระโจม พอทิ้งตัวลงนอนก็ได้กลิ่นของเซียวหลันยวนฟู่จาวหนิงเข้าใจขึ้นทันที นี่คือกระโจมที่เซียวหลันยวนนอน พวกเขาน่าจะยังไม่ได้เตรียมให้นางโดยเฉพาะกระมัง?ดูจากที่นี่แล้ว มีหมอนสองใบ นางนิ่งงันพรุ่งนี้ต้องรีบเก็บกวาดแล้วเดินทางนางเองก็เหนื่อยแล้วจริงๆ เพียงครู่เดียวก็หลับปุ๋ยไปผ่านไปพักหนึ่ง ชิงอีพวกเขาจึงกลับเข้ามา พวกของไป๋หู่เองก็ไปนอนแล้ว พวกของชิงอีก็ไปเตรียมอาหารค่ำกัน"ท่านอ๋อง ท่านจะเข้าไปพักผ่

หลังจากสกัดยาเสร็จ ฟู่จาวหนิงจึงไปหาเซียวหลันยวนด้วยตัวเอง เอายาลูกกลอนขวดนั้นให้กับเขายาลูกกลอนเหล่านั้นทำมาไม่ใหญ่นัก แต่สิบหกเม็ดก็เป็นขวดใหญ่อยู่ยาเหล่านี้ด้านนอกสกัดไม่ได้ มีส่วนผสมมากมายที่ต้องใช้เครื่องมือสกัดและเติมเข้าไป ดังนั้นยาลูกกลอนนี้จึงน่าจะมีแค่นางที่สกัดออกมาได้ยิ่งไปกว่านั้นอย่าเห็นว่าเป็นแค่เม็ดเล็กๆ แต่วัตถุดิบยาที่จำเป็นต้องใช้มีไม่น้อยเลยเซียวหลันยวนมองอยู่ตลอด นางมักจะใช้หญ้าสมุนไพรเป็นจำนวนมาก นำขึ้นไปบนรถม้าก่อน ต่อมาจึงทิ้งเศษยาถุงใหญ่ออกมาและไม่รู้ว่านางใช้อะไรในการทำยาเขาจะรู้ได้อย่างไรว่านางแค่นำมากลั่นกรองเท่านั้น?"ยาเหล่านั้นที่นำมาอาบ หลังจากกลับไปจะแยกเป็นห่อๆ ให้ท่าน ทุกวันให้คนต้มมา แล้วท่านก็คอยระวังด้วย อย่างน้อยสิบห้าวันแรกห้ามขาดช่วง"นางพูดเช่นนี้ รู้สึกเหมือนหลังจากกลับไปนางก็จะไม่อยู่ที่จวนอ๋องเจวี้ยนอย่างไรอย่างนั้นเซียวหลันยวนรับขวดยานั้น พยักหน้า"จริงด้วย" ฟู่จาวหนิงมองเขาผาดหนึ่ง "แผลเป็นพิษนี้ใบหน้าท่าน ตอนนี้ก้ไม่เหมาะจะใช้หน้ากากแล้ว ดังนั้น หลังจากกลับไปถ้าหากต้องพบกับผู้คน"ก็คิดเอาเองแล้วกัน"ข้าจะไม่ออกจากจวน" เ

ในจวนอ๋องเจวี้ยนขนาดคนใช้คนหนึ่งก็ยังไล่กัดคนได้ ใครจะรู้ว่าพอเซียวหลันยวนกลับมาจะพูดอะไรกับเขาบ้าง"ท่านฮองเฮา หลักๆ คือดูจากร่องรอยต่างๆ แล้ว อ๋องเจวี้ยนน่าจะชอบฟู่จาวหนิงเข้าแล้วจริงๆ"ฮองเฮาใจสั่นกึก นางไม่อยากจะยอมรับจุดนี้ แต่ก็อดไม่ยอมรับไม่ได้"เซียวหลันยวนแต่ก่อนก็ดูเหมือนคนที่ใกล้จะออกบวชกลายเป็นเทพเซียน เข้าใกล้ไม่ได้เลย ไม่คิดจริงๆ ว่าเขาจะไปชอบกับหญิงสาวต่ำๆ คนหนึ่งแบบนี้"ฟู่จาวหนิงนี่เป็นภูตจิ้งจอกจริงๆ"ฮองเฮา เรื่องนั้น""ครั้งนี้จะต้องทำให้สำเร็จ" ฮองเฮาพอคิดถึงคนเหล่านั้นที่ตายไปจากการที่ภารกิจล้มเหลวในครั้งที่แล้ว ก็ปวดใจราวกับถูกควักออกมาทั้งก้อนอย่างไรอย่างนั้นฝึกฝนมาตั้งนานนม ทุ่มลงไปตั้งเท่าไร จ่ายเงินไปตั้งเท่าไร คาดหวังไปตั้งเท่าไร!เตรียมทหารแรมปีเพื่อจะใช้เพียงชั่วครู่ คิดจะใช้ในโอกาสที่เหมาะที่สุด เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุด ได้รับผลประโยชน์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด แต่สุดท้ายดันพลังทลายไปทั้งหมด!ถูกสังหารทิ้งไม่เหลือ แม้แต่คนเดียว!ขนาดจดหมายกลับมาสักฉบับก็ยังไม่มี แล้วยังเป็นพวกนักสืบที่นางส่งออกไปภายหลังถึงพบด้วยอีกหลังจากได้รับข่าวนี้ ฮองเฮาก็อั

ซื้อครั้งนี้ดูถือไม่ค่อยไหวพวกของไป๋หู่หิ้วของเต็มสองไม้สองมือนางหันหน้าไปอีกร้านหนึ่ง ผลคือมีคนเดินเข้ามาพอดี ทั้งสองฝ่ายเกือบจะชนกันถ้าไม่ใช่ฟู่จาวหนิงปฏิกิริยาฉับไว ฉากหลบอย่างรวดเร็ว คงได้ชนกับอีกฝ่ายไปแล้วแน่ๆ"ไม่มีตาเลยหรือ?"อีกฝ่ายตะคอกขึ้นมาอย่างหยาบคายฟู่จาวหนิงพอได้ยิน เสียงนี้คุ้นหูเหลือเกินพอเงยหน้ามองไป อีกฝ่ายก็มองเห็นนาง ทันใดนั้นก็ดีอกดีใจร้องขึ้นมา "ลูกพี่หนิง"ฟู่จาวหนิงกุมหน้าผากนี่มันดวงอะไรกัน?นางเพิ่งจะคิดถึงลู่ทงกับเจิ้งหยาง คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอพวกเขาที่นี่เสียแล้ว"พวกเจ้าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่กัน?"ลู่ทงเบะปาก เกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว"ลูกพี่หนิง พวกเราหาท่านมาตั้งนาน ตอนนั้นได้ยินว่าท่านกับอ๋องเจวี้ยนออกจากเมืองหลวง พวกเราคิดจะติดตามไป คิดว่าระหว่างทางอาจจะช่วยอะไรได้บ้าง ผลคือตามไปไม่ทัน จนคลาดกับพวกท่านไป"ฟู่จาวหนิงหมดคำจะพูด แทบไม่กล้าที่จะเชื่อ"เจ้าอย่าบอกนะ ว่าพวกเจ้าออกจากเมืองหลวงมาสองเดือนกว่าแล้วยังไม่ได้กลับเข้าไป?""เดิมทีพวกเขาก็ตามมาด้วยกัน แต่เพราะหาพวกท่านไม่เจอมาตลอด พวกเขาเลยกลับกันไปก่อน ข้ากับเจิ้งหยางไม่ค่อยสบายใจ เลยอ