บททั้งหมดของ อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: บทที่ 741 - บทที่ 750

ฟู่จาวหนิงเดิมทีคิดว่าลู่ทงกับเจิ้งหยางจะหานางแต่ต่อมาพวกนางได้ยินว่าพวกเขาถูกพาไปหาเซียวหลันยวนทางนั้น จากนั้นก็ลงไปแล้วนางเองก็ปิดประตูเข้าไปในห้องเภสัช ทำลูกกลอนพิษต่ออีกหน่อยวันนี้พอพบว่าใช้งานได้ดี ยิ่งไปกว่านั้นยังใช้ไปต่อหน้าคนตั้งมากมาย เช่นนั้นก็ทำให้มากขึ้นหน่อย ตอนที่ต้องใช้ก็ใช้แต่เจ้าสิ่งนี้อาวุธลับอื่นเก็บเอาไว้ก่อน หลังจากนี้ก็สามารถสังหารศัตรูให้ร่วงเป็นใบไม้โดยที่ไม่ทันตั้งตัวได้ตลอดเวลาแล้วตอนที่พวกเขาจะป้องกันยาลูกกลอนพิษ นางค่อยหยิบอย่างอื่นออกมา และทำให้พวกเขากรีดร้องโหยหวนกันเหมือนเดิมก่อนหน้านี้ชื่อเสียงของนางภายนอก นอกจากวิชาแพทย์แล้ว ยังมีของเล่นที่ทำให้คนป้องกันไม่ได้พวกนี้อีกไม่เช่นนั้นนางที่เคยถูกพาไปยังประเทศที่มีสงครามวุ่นวาย ถูกพาไปยังทะเลทรายป่าลึก เจอกับพวกที่น่ากลัวพวกนั้นแล้วจะหนีรอดมาได้อย่างไร?ฟู่จาวหนิงรู้มาตลอด ตนเองมีฝีมือเอาไว้ก่อนดีกว่าที่จะคอยพึ่งคนอื่นต่อให้ด้วยตัวตนฐานะของนางจะได้รับการปกป้องอย่างสุดกำลังจากประเทศต่างๆ แล้ว แต่นางก็ยังจะยกระดับฝีมือของตนเองขึ้นมาอีกต่อมานางก็ค้นคว้าสิ่งของเหล่านี้และช่วยองค์กรของประเทศไปไ

เซียวหลันยวนยังไม่กล้าขยับ มองนางอยู่เงียบๆฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเซียวหลันยวนอยู่ข้างๆ แล้วปลอดภัยมากจริงๆตลอดการเดินทางนี้ยังไม่เคยผ่อนคลายจนได้นอนหลับดีดีเลย ถึงอย่างไรพวกเขาก่อนหน้านี้ก็ผ่านความเป็นความตายกันมาแล้ว เซียวหลันยวนเท้าข้างหนึ่งเหยียบไปยมโลกแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงวิตกกังวลอยู่ตลอดกว่าจะมาถึงเมืองชิงเหยานี้ได้ อาการบาดเจ็บเขาก็ใกล้จะดีแล้ว นางเองก็ผ่อนคลายลงไปไม่น้อยนอนหลับครั้งนี้จึงหลับลึกมากนางเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องความน่ารำคาญในการเดินทางของเขาครั้งนี้ ถึงอย่างไรก็ยังมองออกว่าถึงเขาจะดูน่ารำคาญ แต่ก็ยังเป็นห่วงนางยังกังวลนางอยู่เซียวหลันยวนได้ยินลมหายใจของนางสม่ำเสมอ ก็รู้ว่านางหลับปุ๋ยไปแล้วเขาอดเขยิบเข้าไปใกล้นางหน่อยไม่ได้ ดึงผ้าห่มคลุมตัวนางเบาๆ ชิดเข้าไป จุ๊บเบาๆ ที่ริมฝีปากนาง จากนั้นจึงกุมมือนางในผ้าห่ม"หลับฝันดี หนิงหนิง"เขาเองก็หลับตาลงกลางดึก ด้านนอกมีเสียงดาบกระบี่ลอดเข้ามารางๆเซียวหลันยวนลืมตาโพลง"มีมือสังหารหรือ?" ข้างๆ เสียงงัวเงียๆ ของฟู่จาวหนิงดังขึ้น ตอนที่นางพูดยังเอาหัวพิงมาทางหน้าอกเขาอยู่เลยเซียวหลันยวนเดิมทีเตรียมจะลุกออกไปแล้

เซียวหลันยวนเห็นฟู่จาวหนิง ก็ชะงักไปนิดหน่อย แต่ไม่ได้หยุดและเดินตรงขึ้นชั้นบนไปชิงอีกลับเดินเข้ามา"พระชายา พวกเราจะออกเดินทางกันแล้ว""ได้"ฟู่จาวหนิงเหลือบมองแผ่นหลังเซียวหลันยวน ในใจก็จิ๊ขึ้นมาเสียงหนึ่งนางจำได้รางๆ ว่าเมื่อคืนมีคนกระซิบแผ่วเบาอยู่ข้างหู และเหมือนมีตบนางเบาๆ กล่อมหลับด้วย วันนี้พอลุกขึ้นมา ใครบางคนก็เตรียมทำทีห่างเหินอีกแล้วหรือ?ขี้เกียจจะไปสนใจแล้ว"คุณหนู ของที่ซื้อเมื้อวานนี้ใส่ขึ้นรถเรียบร้อย ท่านเก็บของใช้ติดตัวท่านก็พอแล้ว" เฉินซานเอ่ยขึ้น"ได้"ฟู่จาวหนิงอันที่จริงก็ไม่ได้มีของต้องเก็บมากนักเพียงไม่นานก็ลงมาตอนออกมานางเพิ่งจะเห็นลู่ทงกับเจิ้งหยาง ทั้งสองคนดูเหมือนกลัดกลุ้มอยู่หน่อยๆพวกเขาสองคนจะนั่งในรถม้าคันหนึ่ง รถม้าเป็นของจวนอ๋องเจวี้ยนคิดว่าตอนที่ทั้งสองคนมาคงจะขี่ม้า ไม่มีรถ"พวกเจ้าทำอะไรน่ะ?" ฟู่จาวหนิงเห็นลู่ทงเหมือนปีนขึ้นรถม้าไม่ไหว มือไม้อ่อนแรงจนแปลกประหลาด"ลูกพี่หนิง" ลู่ทงพอเห็นนางเข้ามา ก็ทำหน้าน่าสงสารเหมือนจะร้องไห้ "มียาอะไรที่ทำให้ข้ามีกำลังเหมือนมังกรเหมือนพยัคฆ์ไหม? เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ตอนนี้ทั้งตัวไม่มีแรงเลย"

ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ครั้งนี้กังวลขึ้นมาหน่อยๆ แล้วจริงๆ"แล้วท่านไม่กลัวว่า พวกเขาเป็นไปได้ว่าจะถูกหลอกให้เข้าลัทธิเทพทำลายล้าง? ถ้าหากพวกเขาเป็นคนของลัทธิเทพทำลายล้า ที่มู่เหรินหลีพูดมา ที่บอกว่าลัทธิเทพทำลายล้างวางยาพิษ ประโยคนี้ก็ถือว่าพูดไม่ผิด"เขานวดหน้าผาก พอคิดถึงสามีภรรยาฟู่จิ้นเชินอาจจะเป็นคนของลัทธิเทพทำลายล้าง ก็รุ้สึกว่าสมองจู่ๆ ก็ปวดขึ้นมานางตอนนี้เองก็รังเกียจลัทธิเทพทำลายล้าง เจอกับพวกสาวกลัทธิเทพทำลายล้างไปหลายคน แล้วพวกเขาก็ยังวางยาพิษที่ทั้งมากทั้งโหดร้ายกับจงเจี้ยนอีก ล้วนทำให้นางรู้สึกว่ากลุ่มสำนักนี้ทำให้คนรังเกียจเสียเหลือเกินถ้าหากพ่อแม่นางเป็นคนของลัทธิเทพทำลายล้าง แค่คิดก็รู้สึกเป็นเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจเอามากๆ แล้ว"ข้าไม่ใช่ว่าเคยวิเคราะห์กับเจ้าแล้วหรือไร?""วิเคราะห์อะไรหรือ?""พ่อของเจ้า ไม่ใช่คนโง่พรรค์นั้น ไม่ใช่คนที่จะถูกคนอื่นหลอกล่อได้ง่ายๆ สำหรับเขาแล้ว ตอนนั้นที่เข้าร่วมกับลัทธิเทพทำลายล้างอะไรนั่นก็ยังไม่เท่ากับการเข้าร่วมราชสำนักเป็นข้าราชการเลย ตอนนั้นพวกเขาคุณความดีที่ปกป้ององค์จักรพรรดิ บวกกับความสามารถที่ยอดเยี่ยมเกินใครของเข

นี่เกือบจะถึงเมืองหลวงอยู่แล้วคนที่อยู่ด้านหลังอาจจะคิดว่าถ้าตามไปเช่นนี้จนกลับถึงเมืองหลวง พอของถูกนำไปไว้ในจวนอ๋องเจวี้ยนจะยิ่งลงมือยาก คิดว่าคงจะเตรียมตัวชิงของกันที่นี่ส่วนว่ามันจะเป็นอะไร แย่งชิงมาก่อนเดี๋ยวก็รู้เองดังนั้นอีกฝ่ายกระทั่งรถม้าก็จะไม่ทิ้งไว้ให้พวกเขา จะต้องเอาไปทั้งหมดแน่นอนตอนที่พวกเขาคิดหาวิธีรับมือที่นี่ ชายหนุ่มที่ใบหน้าถูกรมด้วยควันจนดำคนหนึ่งก็โซซัดโซเซเข้ามาในเมืองหลวงเขาตรงไปยังจวนพระสัสสุระ พุ่งไปยังประตูหลัง ยื่นมือตบไปสองทีเรี่ยวแรงก็หมดแล้วล้มลงมีคนเข้ามาเปิดประตู พอเห็นคนผู้นี้ ก็รีบมองซ้ายขวาไปรอบๆ แล้วแบกคนเข้าไปเพียงไม่นาน พระสัสสุระก็รีบมาอยู่ด้านหน้าคนผู้นี้ พอเห็นสภาพเขาก็ตกตะลึงหน้าถอดสี"เจี๋ยเอ๋อร์! นี่เจ้าเกิดอะไรขึ้น?"ตอนนี้เขาไม่ใช่ว่าควรอยู่ที่หมู่บ้านกุยเซี่ยวหรือ?ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้?เสื้อผ้าบนตัวถูกเผาจนรุ่งริ่งไปบ้าง ผมเผ้าก็ไหม้จนม้วนหยิก คิ้วครึ่งหนึ่งถูกเผาไปไม่เหลือ ใบหน้าเองก็ดำมะเมี่ยมนี่มันลูกชายของเขาเองนี่นา พอเขาอยู่ในสภาพเช่นนี้ก็จำแทบไม่ได้"ท่านพ่อ หมู่บ้านกุยเซี่ยว ถูกทำลายแล้ว!""เจ้าว่าอะไรนะ?" พ