เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 730
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 731
"คุณหนู ถ้าอย่างนั้นกลับโรงเตี๊ยมกันก่อนเถอะ" พวกของไป๋หูไม่ค่อยวางใจลู่ทงเอ่ยว่า "ลูกพี่หนิงยังซื้อของไม่จุใจเช่นนั้นพวกเราจะไปเป็นเพื่อนนางเอง ที่นี่พวกเราเดนิมาจนปรุนแล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ""ไม่เป็นไร พวกเจ้าเอาของกลับไปก่อนเถอะ หรือไม่ก็เจ้าให้พวกเขานำกลับไป เจ้าอยู่ที่นี่ก็ได้" ฟู่จาวหนิงพูดไป๋หู่นึกถึงฝีมือของนาง จากนั้นก็นึกถึงตอนที่ออกเดินทางทั้งไปและกลับ มีแต่ถนนหนทางบนภูเขา ไม่มีความคึกคักสัญจรแบบในเมืองให้นางได้เดินได้ชมเลย จะผ่อนคลายเสียหน่อยก็ยากลำบากจริงๆ นั่นล่ะเขาพยักหน้า นำสิ่งของส่งให้องครักษ์คนอื่น ให้พวกเขากลับโรงเตี๊ยมไปปก่อน ส่วนตนเองกับพวกลู่ทงเจิ้งหยางจะเดินเป็นเพื่อนกับฟู่จาวหนิงต่อ"ได้ยินว่าใกล้ๆ จวนนี้มีร้านขายขนมแปดสมบัติอยู่" ลู่ทงบอกกับฟู่จาวหนิง "เลื่องชื่ออย่างมาก ขนมแปดสมบัติที่ครัวหลวงทำก็ยังไม่อร่อยเท่าของพวกเขาเลย ยิ่งไปกว่านั้นผลไม้ที่พวกเขาใช้ก็ยังหอมหวานกว่า รสชาติสัมผัสก็ไม่เหมือนกัน มีคนไม่น้อยที่เดินทางไปซื้อโดยเฉพาะเลยด้วย""ขนมแปดสมบัติ? ปู่ของข้าน่าจะชอบนะ อยู่ที่ไหน ไปดูหน่อย"ฟู่จาวหนิงสนใจขึ้นมาอันที่จริงนางก็ยังไม่อยากจะ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 732
"อะไรนะ?"ลู่ทงกับเจิ้งหยางสบตากันพวกเขามีอะไรต้องให้คนอื่นมาซุ่มโจมตีกัน?"อย่าลืมว่าตอนอยู่บนเขาเมฆอรุณก็มีคนคิดจะเอาชีวิตพวกเจ้า"นั่นก็จริง!ลู่ทงกับเจิ้งหยางก็หน้าเปลี่ยนสีไปแล้ว "เช่นนั้นลูกพี่หนิงไม่ต้องสนใจพวกข้า ออกไปก่อนได้เลย"ตอนนี้ข้างกายฟู่จาวหนิงมีคนเพียงคนเดียว อีกฝ่ายยังไม่รู้ว่ามีคนมากเท่าไร อันตราย พวกเขาจะให้นางต้องมาติดร่างแหไม่ได้"แต่ว่าต่อมาคนเหล่านี้ที่มาด้านหลัง กลับเข้ามาหาข้าน่ะ ยังออกไปไม่ได้หรอก"ฟู่จาวหนิงมองไปทางคนที่มาขวางไม่ให้พวกเขาถอยออกไปเหล่านั้น คนเหล่านี้พอเข้ามา สายตาก็จับจ้องบนตัวนาง ไม่ได้มองพวกลู่ทงเลย ดังนั้นนางจึงพิจารณาว่าคนเหล่านี้เข้ามาหานางหรือก็คือ ตอนนี้ในซอยนี้ รวมพวกเขาแล้วมีอยู่ถึงสามฝ่ายถ้าหากนางสามารถให้พวกเขาตีกันขึ้นมาแต่ไม่นานนางก็สลัดความคิดนี้ทิ้งไป อีกฝ่ายเป้าหมายแตกต่างกัน เป็นไปไม่ได้ที่จะตีกันขึ้นมา ก็ดูเป็นไปได้ว่าจะร่วมมือกันก่อน"สหายข้างหน้านั่นน่ะ เป้าหมายของพวกเราคือหญิงสาวคนนี้" คนที่ปากซอยเอ่ยเสียงขึ้นมาก่อนพวกเขาเหมือนจะมองสถานการณ์ตอนนี้ออกแล้วคนบนต้นไม้ไม่พูดอะไรพวกเขาชักกระบี่ออกมาพร้อมก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 733
"ไป พุ่งออกไป" ฟู่จาวหนิงออกแรงเอ่ยเสียงต่ำนางมองออกในพริบตา คนที่จะเข้ามาสังหารลู่ทงกับเจิ้งหยางเหล่านั้น วิชาแย่มากถึงอย่างไรก็ยังแย่กว่าพวกตรงปากซอยที่เข้ามาหานางพอสมควร ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันเลย ดังนั้นใช้ลูกกลอนพิษที่นางสกัดขึ้นจึงสามารถเปิดทางออกพุ่งออกไปได้"ไป!"ลู่ทงกับเจิ้งหยางให้ความสำคัญกับคำพูดของฟู่จาวหนิงแบบเดียวกับพระราชโองการเลยทีเดียวขอแค่นางพูดมา นางไม่ลังเลเลย ไม่คิดด้วยซ้ำว่าถูกหรือไม่ถูก ฟังคำสั่งไปก็พอไป๋หู่คอยขวางคนด้านหลังฟู่จาวหนิงโยนลูกกลอนพิษอีกกำหนึ่งไปบนต้นไม้ด้านหน้านางเองก็ลงมือฉับไว ยิ่งไปกว่านั้นลางสังหรณ์นางเองก็ยังเฉียบคมมาก ขว้างออกไปอย่างไม่มีผิดพลาด หลักๆ เข้าเป้าไปยังจุดที่พวกมือสังหารซ่อนตัวอยู่นางโต้กลับเช่นนี้ ทำให้มือสังหารต้องลงมือทันทีโดยไม่สนอะไรอีก เพราะยาลูกกลอนพิษเหล่านั้นทำให้พวกเขาไม่เข้าใจเลย ว่าพอระเบิดออกมาจะเป็นของเหลวพิษ ของเหลวพิษถูกระเบิดกระเซ็นไปรอบด้าน เดิมทีคิดว่าจะกระเซ็นแค่หยดสองหยดยังไม่น่าเป็นห่วง ถึงอย่างไรก็ยังมีเสื้อผ้าอยู่แต่ไม่รู้เลยว่าพลานุภาพของเหลวพิษพวกนี้ร้ายกาจกว่าที่พวกเขาจินตนาการ พอเปื้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 734
จะสังหารพวกเขาหรือ?แล้วยังถือโอกาสสังหารทิ้งอีกด้วย?ทำเอาพวกเขาโมโหแล้วจริงๆ"ไสหัวไป"องครักษ์ลับคนหนึ่งตะคอกเสียงดัง เตรียมจะแหวกทางพวกเขาแล้วไล่ตามฟู่จาวหนิงแต่ตอนนี้เอง ฟู่จาวหนิงที่อยู่หน้าปากซอยก็หันกลับมา เอ่ยกับพวกเขาว่า "ตายแล้ว พี่ๆ มือสังหาร ใบหน้าของพวกเจ้าถูกเจ้าพวกขี้แพ้พวกนี้เห็นกันหมดแล้วนะ ถ้าไม่สังหารพวกเขา ถึงเวลาพวกเขาจะสารภาพคายพวกเจ้าออกมาหมดนะ"พูดจบนางก็หันหน้ากลับ วิ่งเผ่นผลิวต่อไปแล้วองครักษ์ลับโกรธแค้นกำเริบนัก กำเริบเสิบสานเสียจริง!นี่นางยังกล้าวิ่งหันกลับมาท้าทายพวกเขาระหว่างหนีด้วยหรือนี่!"หลีกไป!" พวกเขาตะคอกใส่มือสังหารเหล่านั้นองครักษ์ลับที่ฮองเฮาชุบเลี้ยงขึ้นมา จะมากน้อยก็ยังหยิ่งในศักดิ์ศรีอยู่นะเจ้านายของพวกเขาคือฮองเฮา แต่เจ้านายของพวกขี้แพ้เหล่านี้ ตัวตนคงไม่ได้สูงส่งไปกว่าฮองเฮาหรอกกระมัง? ดังนั้นยังไม่รีบไสหัวไปอีก?ผลคือมือสังหารเหล่านี้ส่งสายตาให้กัน แล้วชักกระบี่พุ่งเข้ามาสังหารพวกเขาถูกต้อง ตอนนี้พวกเขาถึงอย่างไรก็ไล่ตามลู่ทงกับเจิ้งหยางไม่ทันแล้ว หลังจากนี้ยังมีโอกาสอยู่ ตอนนี้ต้องจัดการปิดปากคนเหล่านี้เสียก่อน"แม่ง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 735
ลู่ทงกับเจิ้งหยางวิ่งจนกระหืดกระหอบพวกเขาเองก็เห็นองครักษ์จวนอ๋องที่เข้ามารับแล้ว ขณะเดียวกันก็ผ่อนใจโล่งออกมา โค้งเอวเอามือยันหัวเข่าไว้ หอบหายใจหนักพอได้ยินประโยคนี้ของฟู่จาวหนิง ลู่ทงรู้สึกว่าหัวใจของตนเองแทบจะเต้นผางออกมาแล้ว"ลูก ลูกพี่หนิง ท่านทำเช่นนี้ไม่ได้นะ น้ำเสียงของท่านทำไมฟังแล้วเหมือนรู้สึกอย่างนั้นล่ะ?"พวกเขาไม่ใช่ว่ารอดจากอันตรายแล้วหรือ?ฟู่จาวหนิงเสียดายหน่อยๆ ที่ไม่มีใครตามมา"ก็เสียดายหน่อยๆ จริงๆ" ฟู่จาวหนิงเอ่ยเสียงต่ำ "อันที่จริงข้ายังมีของอีกไม่น้อยที่จะออกมาทดสอบเสียหน่อย ไม่ได้ฝึกฝีมือเลย"ส่วนพลานุภาพของลูกกลอนพิษนั่น ฟู่จาวหนิงก็ดูพึงพอใจอยู่เพียงแต่ที่นางสกัดขึ้นระหว่างทางนี้ใช้หมดไปแล้ว รู้สึกปวดใจบ้างเหมือนกัน บัญชีนี้ถูกจดเอาไว้บนตัวเจ้านายที่อยู่เบื้องหลังคนพวกนั้นแล้วลู่ทงกับเจิ้งหยางพอได้ยินคำพูดนางกลับตาเป็นประกายขึ้นมา"ลูกพี่หนิง อาวุธลับที่ท่านใช้เมื่อครู่คืออะไร? ร้ายการมากเลย ให้พวกเราดูหน่อยได้ไหม?""ใช่เลยลูกพี่หนิง""เพิ่งใช้หมดไปน่ะ ของเล่นที่สร้างมาระหว่างทาง แต่เวลาไม่พอเลยทำมาไม่เท่าไร" ฟู่จาวหนิงผายมือออก"หา?" ลู่ทงคว
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 736
ฟู่จาวหนิงเดินมาข้างโต๊ะ เทน้ำใส่แก้วแล้วดื่มพอเห็นเขายังไม่ปลดหมวกลง นางก็เลิกคิ้วเล็กน้อย "ใส่แล้วสบายหรือ?""อื๋อ?" เซียวหลันยวนหลังจากมีปฏิกิริยาก็แข็งทื่อไปเล็กน้อย แต่ก็ยังยื่นมือปลดหมวกลงมาเขาเดิมทีคิดว่าถ้าไม่ปลดลงมาล่ะก็ เขายังมองนางได้ ประจันหน้ากับนางตรงๆ ได้หลังจากปลดลงมาเขาก็เอียงหน้าออกเล็กน้อย"ข้าให้คนไปตรวจสอบแล้ว คนที่มาครั้งนี้ไม่ได้ลงมือสังหารทันทีหรือ?""อืม ดูเหมือนคิดจะมาจับตัวข้า""เจ้าใช้อาวุธลับที่ทำขึ้นใหม่ด้วย?" เซียวหลันยวนถามดูท่าเขาเมื่อครู่จะได้ยินบทสนทนาระหว่างนางกับลู่ทงเข้าแล้ว"ลูกกลอนพิษน่ะ ด้านในมีส่วนประกอบบางอย่าง หลังจากที่โดนแรงกระแทกภายนอกจะเกิดปฏิกิริยาแล้วระเบิดเบาๆ แล้วด้านในก็ซ่อนของเหลวพิษที่มีฤทธิ์กัดกร่อนบางส่วนไว้ หลังจากระเบิดกระเด็นไปโดนคนก็จะกัดกร่อนจนเกิดแผลอย่างรวดเร็ว ความเจ็บปวดยังรุนแรงยิ่งกว่าถูกไฟลวกเสียอีก"ฟู่จาวหนิงอธิบายคำหนึ่งเซียวหลันยวนตาเป็นประกายเล็กน้อย เขาอดมองไปทางฟู่จาวหนิงไม่ได้ตอนที่นางมองมาก็เอียงหน้าออกอีก"ลูกกลอนพิษนี้เสียเวลาทำมากไหม?""ขอแค่มีวัสดุพอก็ได้แล้ว แต่ว่า วิธีทำค่อนข้างพิถีพ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 737
"คือสถานที่ขั้วอำนาจนอกวังที่พระสัสสุระดูแลแทนฮองเฮา องครักษ์ลับเหล่านี้น่าจะมาจากหมู่บ้านกุยเซี่ยว"หลังจากเซียวหลันยวนพูดออกมาฟู่จาวหนิงก็ตกตะลึง "สถานที่สำคัญเช่นนั้น แต่พระสัสสุระกับฮองเฮาไม่อำพรางไว้ให้ดีหรือ?""แน่นอนว่าอำพรางไว้แล้ว"เซียวหลันยวนยิ้มๆ สายตากลับเย็นชาลงมา"แต่ข้าตรวจสอบพบนานแล้ว เพียงแต่ก่อนหน้านี้ไม่ให้คนเข้าไปทำอะไรก็เท่านั้น"ด้านนอก ชิงอียื่นหัวเข้ามา "ท่านอ๋อง ก่อนหน้านี้ท่านไม่ใช่เอาแต่พูดว่า ถ้าไปทำอะไรหมู่บ้านกุยเซี่ยว จะกลายเป็นเคลื่อนไหวมากเกินไป แล้วจะบีบให้ฮองเฮากับพระสัสสุระทำอะไรเกินเหตุไปไม่ใช่หรือ?"ฮองเฮากับพระสัสสุระน่าจะมีความมั่นใจมาก คิดว่าไม่มีใครล่วงรู้ถึงตัวตนของหมู่บ้านกุยเซี่ยว ขนาดองค์จักรพรรดิก็ยังงมโข่งไม่รู้เรื่องพวกเขาซ่อนไว้ได้ลับพรางมากเพื่อสิ่งนี้ พระสัสสุระถึงกับยอมแกล้งทำเป็นคนกลัวภรรยาคนหนึ่งต่อโลกภายนอกมานานหลายปี ทำภาพลักษณ์เป็นผู้ชายไร้ค่ากลัวเมีย และยังแก้นิสัยบ้ากามตัณหากลับเวลาอยู่ภายนอกไม่ได้ ชอบพาพวกคนสวยหน้าตาดีดีกลับมาที่หมู่บ้านกุยเซี่ยวถ้าหากถูกคนตรวจพบ มันก็เป็นแค่สีพรางตัวของหมู่บ้านเซี่ยวกุย...เป็นแค
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 738
หลังจากนี้นาง่จะไม่คิดเข้าข้างตัวเองอีกแล้ว!ลู่ทงพวกเขาเองก็ย้ายเข้ามาเรียบร้อยเดิมทีคิดจะให้ขึ้นมากินข้าวด้วยกันกับฟู่จาวหนิง แต่ระหว่างทางก็ถูกองครักษ์จวนอ๋องขวางไว้"ท่านอ๋องให้พวกเจ้าไปกินข้าวกับเขา"ลู่ทงกับเจิ้งหยางสบตากันกินข้าวกับอ๋องเจวี้ยน? พวกเขาจะกินกันลงไหม?แต่พวกเขาก็ไม่กล้าปฏิเสธ ก็เลยตามไปในห้องเซียวหลันยวน คิดๆ แล้วก็รู้สึกแปลกหน่อยๆ"อ๋องเจวี้ยนไม่ใช่ว่าต้องไปกินข้าวเย็นกับลูกพี่หนิงของพวกเราหรือ" ลู่ทงถามออกมาตรงๆเขาเองก็รู้สึกแปลกหน่อยๆทำไมสามีภรรยาถึงแยกห้องกันกินล่ะ?ยิ่งไปกว่นั้นยังนั่งอยู่ในห้องด้วย แล้วทำไมอ๋องเจวี้ยนยังสวมหมวกดำอยู่ด้วยล่ะ? พวกเขามองไม่เห็นหน้าของเขาเลยแต่ก็รู้สึกเหมือสายตาของอ๋องเจวี้ยนกลายเป็นวัตถุจริงๆ จับจ้องมาบนตัวพวกเขา ทำให้พวกเขานั่งกันไม่เป็นสุขบนโต๊ะมีกับข้าววางไว้แล้ว ดูแล้วครบรสกลิ่นสีเลยทีเดียว"พวกเจ้า ลูกพี่หนิงหรือ?"เซียวหลันยวนทวนคำเรียกนี้ขึ้นมาอีกครั้งลูกพี่หนิงก็คือลูกพี่หนิง แล้วยังมี "ของพวกเจ้า" ด้วย?ฟู่จาวหนิงเป็นของพวกเจ้าหรือ?ลู่ทงกับเจิ้งหยางรู้สึกเหมือนมีมีดมาจอคอในพริบตา ความรู้สึกนั้นเ
บทล่าสุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1432
แม้จะผ่านไปเกือบสิบแปดปีแล้ว แต่สามีภรรยาฟู่จิ้นเชินกับเสิ่นเชี่ยวก็ยังเป็นคนที่กาลเวลารักใคร่อยู่พวกเขาแม้จะอายุมากแล้ว หน้าตาก็ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นบ้าง แต่พอเทียบกับสมัยก่อนแล้ว ก็เปลี่ยนแปลงไปไม่เยอะมากมองหลายๆ ครั้งก็มองออกได้คนที่เซียวเหยียนจิ่งเตรียมไว้ยังมองออก ไม่ต้องพูดถึงเซี่ยซื่อเลยเซี่ยซื่อเคยเป็นครอบครัวของพวกเขาด้วยนะหลังจากนางจำได้แล้วยังสงสัยว่าตาตนเองฝาดไปหรือไม่ ยังสงสัยว่าตนเองคงตาลาย ดังนั้นเลยนวดตาทันที จากนั้นจึงมองพวกเขาอย่างละเอียดอีกครั้งไม่เปลี่ยน ยังคงเป็นสองคนนั้นเสิ่นเชี่ยวเองก็จำเซี่ยซื่อได้ แม้ว่านางจะรู้ตัวตนฐานะของตนเองแล้ว แต่ยังคงโพล่งออกมาว่า "พี่สะใภ้รอง!"เซี่ยซื่อคือภรรยาของผู้เฒ่ารองตระกูลหลินและเป็นคนเดียวในตระกูลหลินที่อ่อนโยนเป็นห่วงเสิ่นเชี่ยว ดังนั้นเสิ่นเชี่ยวพอเห็นนาง ดวงตาจึงแดงรื้นขึ้นมาคำว่าพี่สะใภ้รอง ก็ทำเอาเซี่ยซื่อใจสั่นระริกเช่นกันรีบวางตะกร้าที่หิ้วไว้ลงมา เดินตรงไปหานาง"ให้ตายเถอะ อา อาเล็กหรือ?"ไม่ ไม่ใช่อาเล็กชองนางแล้วสิ เซี่ยซื่อยืนอยู่หน้าเสิ่นเชี่ยว ถลึงตาโตอ้าปากค้าง"พี่สะใภ้รอง ข้าข้าเจอครอบครัวของข้าแ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1431
ฟู่จาวหนิงสีหน้าขรึมลงเล็กน้อย "ดูท่า น่าจะมีคนไม่น้อยที่ยังไม่ลืมพวกเขา คอยจับตาดูจนถึงทุกวันนี้""ข้าเตรียมการเสร็จแล้ว รอบบ้านตระกูลฟู่วางองครักษ์ลับเอาไว้แล้ว วางใจเถอะ" เซียวหลันยวนพานางเข้ามา สองมือโอบข้างเอวนาง จ้องมองนาง "องค์จักรพรรดิน่าจะลงมือกับพวกเขา ยิ่งไปกว่านั้นพ่อลูกชินอ๋องเซียวยังคอยจับตาดูพวกเขาขนาดนี้ มันดูแปลกไปหน่อย""ตรวจสอบดูก็รู้ พวกเขาถ้าหากมีความคิดอะไร มีแผนอะไร มีเป้าหมายอะไร เดี๋ยวก็ได้รู้เอง"ฟู่จาวหนิงไม่ได้ใส่ใจนักเซียวหลันยวนพยักหน้าสายตาเขามองออกไปไกลๆ ถัดจากนี้ต้องดูว่าสามีภรรยาฟู่จิ้นเชินจะรับมืออย่างไร เมืองหลวงยังมีคนที่มีเป้าหมายต่างๆ อยู่ และยังมีขั้วอำนาจที่ใช้วิธีการต่างๆ อยู่อีกด้วยเขาถึงแม้จะเชื่อว่าครั้งนั้นไม่ใช่เสิ่นเชี่ยวที่วางยาพิษ แต่ว่าพวกเขาตอนนั้นถูกใครบางคนหรือเรื่องบางอย่างหนีบเอาไว้ตรงกลาง ไม่มีทางดึงตัวออกมาอย่างหมดจดได้ พวกเขาเองก็เป็นคนในเหตุการณ์ตอนนี้พอมีความสัมพันธ์เช่นนี้กับเขา เซียวหลันยวนก็ยังพิจารณานาว่าพวกเขาจะแบกรับไหวไหม หลังจากนี้จะไม่ถ่วงแข้งขาฟู่จาวหนิงได้จริงไหม จะไม่ทำร้ายนางจริงไหมเซียวหลันยวนไม่ได้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1430
"หนิงหนิง มีเรื่องอะไรถึงคุยกันนานสองนาน?"ในห้องขังมีเสียงเซียวหลันยวนดังออกมา"มาแล้ว"ฟู่จาวหนิงขานรับคำหนึ่ง เตรียมจะกลับห้องขังเซียวเหยียนจิ่งไม่อยากเชื่อ "เจ้าไม่ไปกับข้าจริงหรือ? เจ้าไม่สนใจพ่อแม่เจ้าหรือไรกัน?"ปฏิกิริยาของฟู่จาวหนิงเกินจากที่เขาคาดไว้เขาเดิมทีคิดว่าพอได้ยินว่าพ่อแม่ไม่เป็นไร แล้วยังกลับมาแล้ว ฟู่จาวหนิงอย่างน้อยต้องตาแดงรื้นบ้าง ไม่ก็ร้องไห้ออกมา รีบร้อนตามเขาออกไปอย่างตื่นเต้น เพื่อรีบไปพบพ่อแม่ของนาง"อ๋องเจวี้ยนถึงอย่างไรก็ยังต้องอยู่ในห้องขัง ไม่มีอะไรหรอก เจ้าจัดที่นี่จนดูอยู่สบายไปแล้ว แล้วเขาทำไมยังต้องให้เจ้ามาอยู่ด้วยกันอีก?""ข้ามาอยู่เอง เขาเป็นสามีข้า ข้าไม่อยู่กับเขาแล้วใครจะอยู่กัน?"ฟู่จาวหนิงหลังจากที่รู้เจตนาการมาของเขาก็ขี้เกียจจะคุยกับเขาแล้ว ผลักเขาออก แล้วเดินไปทางห้องขังเซียวเหยียนจิ่งนี่ก็จุ้นจ้านเสียจริง"เจ้าทำไมถึงต้องทำร้ายตัวเองแบบนี้" เซียวเหยียนจิ่งตะโกนใส่หลังนาง "เจ้าเข้าร่วมกับสมาคมหมอใหญ่แล้ว ถ้าเจ้ายินยอม มีคนตั้งมากมายที่ยินดีจะรักและเอ็นดูเจ้า ทำไมต้องมาอยู่ในคุกกับเขาแบบนี้ด้วย"เดิมทีหญิงสาวคนนี้ควรจะควรจะม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1429
"ใช่ พ่อแม่ของเจ้ายังมีชีวิตอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นยังกลับมาถึงเมืองหลวงแล้ว" เซียวเหยียนจิ่งจ้องมองฟู่จาวหนิง "เป็นอย่างไร เจ้าอยากรีบกลับบ้านไหม? ได้ยินว่าปู่ของเจ้ากับเด็กที่ชื่อเสี่ยวเฟยก็อยู่กันที่จวนอ๋องเจวี้ยนนี่? ถ้าเจ้าไม่กลับไป พ่อแม่ของเจ้าคงจะหาคนไม่เจอแน่"ฟู่จาวหนิงทำท่าทางตกตะลึงอย่างมาก"เจ้าไม่ได้โกหกข้าใช่ไหม? พวกเขากลับมาแล้วจริงหรือ?""ข้าจะโกหกเจ้าทำไมกัน? ไม่เชื่อข้าตอนนี้เจ้าก็ไปกับข้าสิ ข้าจะพาเจ้าไปหาพวกเขา"เซียวเหยียนจิ่งพูด มือเองก็คันยุบยิบ เขาอยากจะยื่นมือไปจูงนางเหลือเกิน จูงนางออกจากคุกใหญ่ถ้าเขาสามารถจูงมือนางออกไปได้ เซียวหลันยวนคงได้กระอักเลือดตายกระมัง?แต่เขาเพิ่งจะขยับ ฟู่จาวหนิงก็ถอยออกไปแล้วสองก้าว"พวกเขาถ้ากลับมาแล้วจริง เช่นนั้นก็ต้องกลับไปที่บ้านตระกูลฟู่ ที่บ้านตระกูลฟู่มีคนอยู่ พวกเขาจะหาคนไม่เจอได้อย่างไรกัน?""เจ้าไม่เชื่อข้าหรือ?""เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าวิ่งแจ้นเข้ามาบอกข้าหรอกกระมัง? พวกเขาถ้ากลับมาแล้วจริง คนใช้บ้านตระกูลฟู่อีกเดี๋ยวก็คงเข้ามาบอกข้าเอง""เจ้าลืมอ๋องเจวี้ยนไปแล้วหรือ?""เขาก็อยู่ที่นี่ ลืมอะไรกัน?""ความ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1428
ฟู่จาวหนิงอยู่ในคุกเองก็เบื่อหน่อยๆ แล้วนางเหลือบมองเซียวเหยียนจิ่งผาดหนึ่ง จากนั้นจึงตรงไปด้าหน้าเซียวหลันยวน "ข้าออกไปฟังหน่อยได้ไหม?""ไปเถอะ" เซียวหลันยวนพยักหน้า"เอ๋ ไม่หึงแล้วหรือ?" ฟู่จาวหนิงร้องชิชะเซียวหลันยวนหัวเราะเสียงทุ้ม "อย่าไปไกลนักล่ะ ข้าได้ยินอยู่"ถึงอย่างไรนางก็เบื่อๆ ถ้าเซียวเหยียนจิ่งพูดเรื่องอะไรที่ทำให้นางฆ่าเวลาได้ เช่นนั้นเขาก็ควรจะใจกว้างหน่อยแต่ว่า พวกเขาเดินไปไกลมากไม่ได้ ต้องอยู่ในระยะที่เขาสามารถได้ยิน"รู้อยู่แล้วว่าท่านจะใจกว้างหลอกๆ"ฟู่จาวหนิงวางพู่กัน ปรบๆ มือ จากนั้นจึงเดินออกจากห้องขัง"คิดจะพูดอะไร?"เซียวเหยียนจิ่งเดิมทีคิดจะให้เซียวหลันยวนหึงหวง ดังนั้นจึงไม่คิดจะเดินไปไกลนัก"มานี่หน่อย" เซียวเหยียนจิ่งเดินออกมาข้างๆ ไม่กี่ก้าว รู้สึกว่าระยะนี้เซียวหลันยวนน่าจะได้ยินเหมือนคนคุยกันแต่ไม่ได้ยินเนื้อหาด้านในเช่นนี้ก็พอดีฟู่จาวหนิงร้องเชอะในใจ น่าจะเข้าใจความคิดของเขาเพียงแต่เซียวเหยียนจิ่งก็ยังโง่อยู่ เขาคิดว่าระยะนี้เซียวหลันยวนไม่ได้ยินหรือไรกัน?นางเดินออกไปเซียวเหยียนจิ่งบอกกับผู้คุมข้างๆ คำหนึ่ง ให้เขาออกไปก่อนผู้คุม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1427
ถ้าไม่ใช่ห้องขังรอบๆ ยังมีสภาพเดิมอยู่ เขาก็คงจะสงสัย ว่าฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนพักอยู่ในโรงเตี๊ยมอะไรกันคุกที่ไหนเขาจัดกันอบอุ่นแบบนี้บ้าง!"พระชายาอ๋องเจวี้ยน รบกวนออกมาหน่อย มีคนมาพบท่าน" ผู้คุมเปิดประตูยังต้องปรบมือเรียกคนม่านนั้นเลิกออก เซียวเหยียนจิ่งมองเข้าไปด้านใน และเห็นเซียวหลันยวนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ปูด้วยเบาะรองตัวหนึ่งพลิกเปิดอ่านหนังสือ บนโต๊ะข้างๆ ยังมีชาที่ร้อนกรุ่นอยู่อีกกาหนึ่งด้วยฟู่จาวหนิงยืนอยู่ข้างๆ เขา กำลังจรดพู่กันเขียนอักษรดูแล้วเหมือนกำลังใช้ชีวิตประจำวันอยู่เลย!เซียวหลันยวนมองออกมา สบเข้ากับสายตาของเซียวเหยียนจิ่งพอดีเซียวเหยียนจิ่งเดิมทีใจก็กระตุกวูบ เขาเกือบจะถอยหนีออกมาแล้ว แต่ตอนที่เห็นฟู่จาวหนิง ไฟริษยาก็ทำให้เขาลืมความกลัวไปไม่ได้เจอกันตั้งครึ่งค่อนปี ฟู่จาวหนิงกลับสวยขึ้นกว่าเดิมเสียอีกเธอเป็นสาวเต็มตัวแล้ว ความเขินอายแบบเด็กสาวก็หายไปใบหน้าเปล่งปลั่ง รูปร่างก็ได้สัดส่วน ไม่เหมือนแต่ก่อนที่ผมบาง แต่มีส่วนโค้งเว้าที่สวยเด่นแค่ชดกระโปรงสีเหลืองเรียบง่าย เห็นแล้วก็ยังรู้สึกเย้ายวนเป็นพิเศษหลี่จื่อเหยาเทียบกับนางได้เสียที่ไหน!
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1426
หมากก้าวแรกของพวกชินอ๋องเซียวในตอนนั้นก็เสี่ยงเหมือนกัน ไปบอกเรื่องที่พวกเขารู้กับองค์จักรพรรดิ แม้จะช่วยจัดการพยานสองคนนั้นไปแล้ว แต่องค์จักรพรรดิก็อาจจะยังไม่ละเว้นพวกเขาอยู่ถึงอย่างไรปากของคนตายนี่ล่ะที่ปิดสนิทที่สุด"ท่านพ่อ ความสัมพันธ์ของพวกเรากับองค์จักรพรรดิ จะไปเทียบกับตระกูลฟู่ได้อย่างไร?"เซียวเหยียนจิ่งไม่เห็นด้วยท่านพ่อกับองค์จักรพรรดิเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน พวกเขาล้วนสกุลเซียว ยิ่งไปกว่านั้นชินอ๋องเซียวก็ยังคุกคามองค์จักรพรรดิไม่ได้ จวนชินอ๋องเซียวเองก็ไม่ได้มีอำนาจสักเท่าไร ก็แค่อาศัยแต่พระมหากรุณาธิคุณของฝ่าบาทไปเท่านั้นดังนั้นองค์จักรพรรดิจึงเชื่อในความจริงใจที่พวกเขาส่งไปให้ เชื่อว่าพวกเขาต้องการแค่จะได้รับการให้ความสำคัญและการปกป้องจากฝ่าบาทเท่านั้น"ตระกูลฟู่จะไปมีอะไร? ฝ่าบาทไม่จำเป็นต้องเห็นพวกตระกูลฟู่อยู่ในสายตาเลย ส่วนเซียวหลันยวนก็เป็นหนามในสายตาองค์จักรพรรดิอีก องค์จักรพรรดิคิดจะรับมือกับเซียวหลันยวน ตอนนี้เซียวหลันยวนเองก็มีจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดอยู่ นั่นก็คือฟู่จาวหนิง"พอพูดคำนี้ เซียวเหยียนจิ่งก็ดูไม่ค่อยสบายใจขึ้นมาที่ต้องให้เขายอมรับว่าเซียวหลันย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1425
ก่อนหน้านี้ฟู่จิ้นเชินชื่อเสียงระบือเมืองหลวง และเคยขี่ม้าไปตามถนนสายยาว เคยเข้าไปในโรงสุราประชันโคลงกลอนกับผุ้อื่น เป็นช่วงเวลาที่รุ่งโรจน์เหลือประมาณเพราะเขามีหน้าตาที่ไร้เทียมทาน คนที่ไปดูเขาโดยเฉพาะก็มีไม่น้อย ผ่านไปหลายปีเช่นนี้ คนที่ยังจดจำหน้าตาเขาได้ก็มีอยู่ไม่น้อยด้วยเช่นกันโดยเฉพาะแม้จะผ่านไปสิบกว่าปีแล้ว เขาก็แทบไม่ได้ดูแก่ลงเลย มีแค่ความสุขุมที่มากขึ้น คนที่เคยเจอเขาในครั้งนั้น พอคิดว่าแค่เหลือบมองแล้วจำเขาได้ก็คงไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นอะไรกลับกันตัวฟู่หลินซื่อ คนที่พบเจอมีไม่มากนัก"ตอนนั้นคนที่ส่งข่าวให้พวกเราบอกว่า รอให้ฟู่หลินซื่อกลับเมืองหลวง จึงสามารถคิดหาวิธีให้เรื่องเมื่อสิบแปดปีก่อนเกิดขึ้นอีกครั้ง"ชินอ๋องเซียวกดเสียงต่ำ "สิบแปดปีก่อน เรื่องที่ฟู่หลินซื่อถูกใส่ร้ายว่าวางยาพิษเซียวหลันยวนสินะ ตอนนี้นางกลับมาแล้ว จะมีคนยืมมือของนางลงมือวางยาพิษกับเซียวหลันยวนอีกครั้งหรือ?"เซียวเหยียนจิ่งในใจมีความตื่นเต้นที่ยากจะพรรณนาออกมาเขาช่วงนี้เฝ้าคอยเรื่องนี้อยู่ตลอดก่อนหน้านี้เขาถอยห่างฟู่จาวหนิง อยากจะหนีนางไปให้ไกลๆ แต่ตอนนี้เขาเสียใจขึ้นมาเสียแล้วนับตั้งแต่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1424
ผู้อาวุโสจี้อยู่ในรถม้าด้านหลัง เขาเองก็เลิกม่านขึ้นมองด้านนอก พอเห็นร้านรวงสองฟากฝั่งถนนแขวนไว้ด้วยโคมแดงก็ถอนหายใจ"จะปีใหม่อีกแล้ว"ชายหนุ่มอายุราวสามสิบปีอีกหนึ่งคนที่นั่งอยู่ในรถม้าก็มองออกไปด้านนอก พอได้ยินเขาพูดเช่นนี้ก็มองไปทางผู้อาวุโสจี้ ถอนหายใจเอ่ยขึ้นว่า "ผู้อาวุโสจี้ นี่จะปีใหม่อยู่แล้ว เจ้าพันธมิตรเรียกท่านกลับไปรวมตัวที่สาขาหลัก ท่านทำไมจึงปฏิเสธล่ะ?"ผู้อาวุโสจี้ไม่ได้กลับสาขาหลักไปช่วงปีใหม่หลายปีแล้ว"ไม่อยากไป วุ่นวายเกิน" ผู้อาวุโสจี้ส่ายหัว ไม่สนใจอย่างเห็นได้ชัด"ผู้อาวุโสคนอื่นก็ล้วนอยู่ที่พันธมิตร แม้ว่าเวลาปกติจะไปที่นั่นที่นี่ แต่พอถึงช่วงไว้พระจันทร์กับปีใหม่ล้วนกลับไป ตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกันยังสามารถหารือเรื่องใหญ่ต่างๆ ในพันธมิตรได้ นอกจากนี้ทุกสิ้นปีฝ่ายบัญชีพันธมิตรโอสถก็จะตรวจสอบแบ่งปันเงิน ท่านไม่กลับไป เรื่องพวกนี้ก็ไม่รู้ว่าจัดการกันชัดเจนหรือไม่ชายคนนี้เพิ่งจะถูกย้ายมาเป็นผู้ดูแลพันธมิตรคนใหม่ของเมืองหลวง ซูเหอซูเหอเองก็ถือเป็นคนที่ได้รับการสนับสนุนจากผู้อาวุโสจี้ เดิมทีด้วยอายุและประสบการณ์ของเขา ควรจะถูกจัดไปอยู่ประจำที่สาขาของพันธมิตรโอ
