All Chapters of อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Chapter 31 - Chapter 40

หมอเทวดาหลี่ถอยหลังสองก้าวทำไมเขาจึงรู้สึกว่าแค่คำง่ายๆ สองคำของอ๋องเจวี้ยนถึงได้ดูมีแรงกดดันนัก?"สภาพชีพจรอ๋องเจวี้ยนเดี๋ยวแรงเดี๋ยวอ่อน เดี๋ยวเร่งเดี๋ยวช้า เลือดลมติดขัด ปอดเย็นกระเพาะอาหารพร่อง และม้ามก็ยังอ่อนแออีกด้วย""ดังนั้น?"อ๋องเจวี้ยนย้อนถามตัวเขาเองก็เหมือนป่วยนานจนกลายเป็นหมอไปแล้ว อันที่จริงเขาก็จับชีพจรเป็นด้วย ส่วนสภาพชีพจรตนเองเป็นอย่างไรเขาเองก็รู้อยู่แต่การที่รู้ก็ไม่สู้หมอเก่งๆดังนั้นเขาตอนนี้จึงให้หมอเทวดาหลี่เข้ามาทำการรักษาหมอเทวดาหลี่ถอยหลังออกไปก้าวหนึ่งอย่างควบคุมไม่ได้ "เรื่องนี้ อ๋องเจวี้ยนต้องใช้ของระดับสูงอย่างพวกโสมหลินจือมาชดเชยเลือดลม เสริมม้ามและกระเพาะ ตัวยาที่ต้องการเองก็มีอยู่ไม่น้อย ไม่สะดวกจะไล่เรียงออกมาทีละอย่าง แต่ข้ามีรายการตัวยาของลูกกลอนสิบบำรุงอยู่ น่าจะเหมาะกับท่านอ๋อง แต่ว่าตัวยายังขาดอยู่หลายชนิด""โสม? หลินจือ? ลูกกลอนสิบบำรุง?"อ๋องเจวี้ยนไล่เอ่ยทวนคำพูดของเขาอีกครั้งกระทั่งชิงอีที่ฟังคำพูดนี้อยู่ข้างๆ ในใจก็ยังนิ่งงันไปนี่น่ะหรือหมอเทวดา?"ถูกต้อง ยังขาดตัวยาอยู่หลายอย่าง เป็นไปได้ว่าหมอหลวงในวังจะมีอยู่ทั้งหมด พ

ฟู่จาวหนิงหันหน้าไปมอง ชายชราแบกตะกร้ายาคนหนึ่งกำลังวิ่งโซซัดโซเซลงมาทางนี้วิ่งจากบนลงล่างคือทางลาด เขาวิ่งกระหืดกระหอบเหมือนจะสะดุดล้มได้ตลอดเวลา จนฟู่จาวหนิงที่เห็นมุมปากกระตุก ลุกยืนขึ้นมา"ท่านปู่ ท่านวิ่งช้าลงหน่อย เดี๋ยวจะหกล้มเอา"นางพูดยังไม่ทันขาดคำ ชายชราคนนี้เท้าก็เหมือนไปขัดกับอะไรบางอย่าง ล้มกลิ้งโคโล่ลงมา ล้มกลิ้งบนพื้นยังไม่เท่าไร แต่นี่ยังหยุดไม่อยู่จนกลิ้งลงมาจากเนินอีกด้วย"อ๊าพระเจ้าช่วยด้วยอ๊าๆๆ ข้ากลิ้งลงไปแล้วอ๊าๆๆ!"ชายชรากรีดร้องมาเป็นพรวน สองมือคว้าสะเปะสะปะ คิดจะจับอะไรบางอย่างเพื่อหยุดร่างขอตนเอง แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย"แม่หนูเจ้าต้องรับข้านะอ๊า! เร็วๆๆ อ๊าๆๆ มึนหัวเหลือเกิน！""รับข้าด้วย ช่วยข้าด้วย"ชั่วขณะหนึ่ง ความเงียนงันในป่าถูกชายชราคนนี้ทำลายลงจนหมดสิ้น เขากลิ้งลงมาตลอดทาง ขณะเดียวกันปากก็ยังกรีดร้องไม่หยุดอีกมีหินกรวดวัชพืชบางส่วนกลิ้งตามตัวเขาลงมาด้วยฟู่จาวหนิงกระตุกมุมปาก รีบวางตะกร้าหลังลง ก้าวเท้าขึ้นหน้า สองเท้าเหยียบลงบนตำแหน่งก้อนหินกับรากไม้ ตั้งฐานมั่นคง มองชายชราที่กำลังกลิ้งลงมาตลอดทางตอนเขากลิ้งมาถึงตรงหน้าก็ใช้สองมือคว้าเข

ฟู่จาวหนิงปฏิเสธทันที"ท่านอย่าตามข้ามา"ตอนนี้จากที่เห็น ไม่ใช่แค่ในวัง แต่ยังมีคนอื่นที่คิดจะใช้โอกาสนี้เอาชีวิตนางอยู่อีกชายชราถ้าติดตามนางมาจะยิ่งอันตราย"ข้าเพิ่งจะพูดว่าเจ้ามีน้ำใจ แล้วทำไมตอนนี้มาเย็นชาใส่กันเสียแล้วล่ะ? หรือเจ้าจะใจจืดใจดำมองดูคนแก่ๆ อย่างข้าอยู่ในป่าลึกลำพังเพียงคนเดียว?"ชายชรากลืนหมั่นโถวลงไปจนหมด และเหมือนจะถอนใจโล่งออกมาฟู่จาวหนิงมองเขา "ท่านตามข้ามาไม่ปลอดภัย""เอ๊ะ? ทำไมล่ะ? เจ้าหาเรื่องเก่งหรือ? ไปหาเรื่องคนเลวหรือว่าหาเรื่องสัตว์ป่ามากัน? แล้วทำไมข้าตามเจ้าไปจึงไม่ปลอดภัย?"ชายชราก็เหมือนจะสนอกสนใจขึ้นมา ไล่บี้ถามนางนางไปยั่วเอาตาแก่พูดมากคนหนึ่งเข้าแล้วหรือ?ฟู่จาวหนิงจึงหยุดพูดลง เดินไปทางริมผาอย่างระมัดระวัง"แม่หนูอย่างเจ้าทำไมถึงไม่ฟังคำเตือนข้ากันนะ นี่ยังไม่ปล่อยวางอีก" ชายชราร้อนรนขึ้นมาแล้ว เรียกนางอีกครั้ง "สมุนไพรชุ่ยซินสือหูกอนั้นต้องรอกลางดึกถึงไปเด็ดมาได้!"สมุนไพรชุ่ยซินสือหู?สือหูอันที่จริงไม่ได้หายาก แต่ว่าชุ่ยซินสือหูกลับมีสรรพคุณทางยาแข็งแกร่งที่สุด หลังจากกลั่นให้บริสุทธิ์แล้วมูลค่าประโยชน์ทางยาก็จะสูงยิ่งขึ้น เพียง

ตาเฒ่าจี้เดินไปทางทิศที่เสียงดังลอดมา หันหน้ากลับมามองฟู่จาวหนิงที่ยังยืนอยู่ที่เดิม"เจ้าจะไม่ไปดูกับอาจารย์หรือ?""ท่านปู่จี้ ท่านไม่ใช่บอกว่าตัวเองเป็นแค่ตาแก่หรือไร? แล้วทำไมยังจะไปยุ่งเรื่องของชาวบ้านเขาอีก?"ตาเฒ่าจี้ถลึงตาโต "ข้าจะบอกให้นะเสี่ยวหนิงจื่อ พวกเราแม้จะไม่ยุ่งเรื่องของชาวบ้านเขา แต่จะนิ่งดูดายต่อความเป็นความตายไม่ได้ แล้วก็ พวกเราลองเข้าไปดูๆ ก่อนว่าเป็นใครแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะช่วยหรือไม่ช่วยก็ได้นี่"เขาหยุดไปพักหนึ่งแล้วพูดต่อ "ถ้าช่วยไม่ไหวพวกเราศิษย์อาจารย์โกยอ้าวออกมาก็จบ"ฟู่จาวหนิงมองสภาพชุดขาดวิ่นกับแผลเล็กๆ ของเขาแล้วก็ส่ายหัว เดินตามไป"ช่วยด้วย ใครก็ได้ รีบช่วยภรรยาของข้าที"พวกเขาเดินเข้าไปใกล้หน่อย ก้ได้ยินเสียงของชายหนุ่มที่มีอาการสั่นพร่า และยังได้ยินเสียงอึกอักของหญิงสาวอีกด้วยมีผู้หญิงด้วยหรือ?ฟู่จาวหนิงเพิ่มความเร็ว พุ่งตัวเข้าไปในป่าตาเฒ่าจี้มองแผ่นหลังนาง เอ่ยขึ้นกับตนเองอย่างพึงพอใจ "ทั้งลงมืออย่างโหดเหี้ยมได้ ทั้งจิตใจก็ยังอ่อนโยนอีก ศิษย์ข้าคนนี้ไม่เลวเลย"ในป่าเบื้องหน้า มีชายหนุ่มในชุดสีฟ้าคนหนึ่งกำลังถือกระบี่หันชี้ไปยังหมู่ป่า

"พระราชเสาวนีย์ฮองเฮา อ๋องเจวี้ยนขนาดหน้าก็ยังไม่ยอมโผล่ออกมาเลยหรือ?"ขันทีเอ่ยเสียงแหลมเล็กกับผู้ดูแลจวนอ๋องเจวี้ยน "ในวังถึงกับลดรั้วลงมา พวกเรานำป้ายมาโดยเฉพาะ นี่จึงเป็นเรื่องเร่งด่วน""กงกง ท่านอ๋องของพวกเราสุขภาพไม่ค่อยดี ดังนั้นจึงนอนพักไปนานแล้ว ข้าไม่ใช่พูดกับท่านไปแล้วหรือไรกัน? พระราชเสาวนีย์ของฮองเฮา กงกงบอกกับข้าก็พอ ท่านอ๋องให้อำนาจข้าไว้ระดับหนึ่ง ถ้าหากสิ่งที่จวนอ๋องเจวี้ยนของพวกเราทำได้ ข้าก็จะทำแทนท่านอ๋องเอง แต่ถ้าทำไม่ได้ ก็รอพรุ่งนี้ให้ท่านอ๋องพวกเราลุกขึ้นมาก่อนแล้วค่อยจัดการก็ไม่สาย"ผู้ดูแลจงยังคงมีท่าทีเรียบสงบฮองเฮารู้สึกร้อนรนขึ้นมาเพราะท่านอ๋องแต่งงานรับพระชายาอย่างนั้นหรือ?ก่อนหน้านี้การปฏิบัติต่อจวนอ๋องเจวี้ยนก็ญังรักษาความเคารพและระยะห่างเอาไว้ ไม่กล้าวางมาดฮองเฮาของนางเข้ามาเลย แต่ตอนนี้ร้อนรนจนมือไม้อยู่ไม่สุข ถึงกับยกตัวตนฐานะของฮองเฮามากดดันจวนอ๋องเจวี้ยนเสียแล้ว"เจ้าก็แค่ผู้ดูแลเล็กๆ คนหนึ่ง"ขันทีพอโมโห เสียงก็ยิ่งเล็กแหลมลงไปอีก พอชี้ผู้ดูแลเพื่อจะวางมาด ทหารสองนายก็ตรงเข้ามา มือจับด้ามกระบี่ตั้งท่าชักเสียงชักกระบี่สองเสียงดังขึ้น ไฟโก