บททั้งหมดของ อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: บทที่ 21 - บทที่ 30

เซียวชิงซานคิดแทนรุ่นหลังคนนี้อย่างจริงใจ"นั่นมันคำเหลวไหลทั้งเพ" อ๋องเซียวพอเห็นเขากราดด่าลูกชายตนเองเช่นนี้ ก็รู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมาพอควร "ท่านลุงตอนนั้นยังไม่ยอมเห็นด้วยกับหญิงชราตระกูลฟู่ที่จะให้เหยียนเซียวกับหลานสาวของนางหมั้นหมายกันอยู่เลย แล้วตอนนี้ตระกูลฟู่ตกต่ำลง สภาพบ้านเช่นนั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรกับพวกเขาอยู่แล้ว"พอเขาได้ยินเรื่องวันนี้ ก็รู้สึกโกรธแค้นต่อฟู่จาวหนิงอย่างมากจวนชินอ๋องเซียวต้องมาถูกคนหัวเราะเยาะก็เพราะนางตระกูลฟู่ตอนนี้เป็นเหมือนตะวันจะลับเขาแล้ว ฟู่จาวหนิงไม่รู้อะไรเสียเลยจริงๆ"ใช่แล้วท่านปู่ หรือท่านไม่หวังให้ข้าได้มีพระชายารัฐทายาทดีหรือไรกัน?" เซียวเหยียนจิ่งก็เต้นเร่าขึ้นมา เนื้อตัวก็ยังเจ็บอยู่ เขาดูไม่เลือกคำพูดขึ้นมาเสียแล้ว "ท่านปู่เองตอนวัยหนุ่มก็ไม่ใช่เพราะช่วงเวลาหนึ่งกับฮูหยินตระกูลฟู่...""เซียวเหยียนจิ่ง!"ฟู่ชิงซานเดือดดาล ตะคอกขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อเขาในฐานะที่เด็กกว่า แต่กลับกล้าหยิบเรื่องนี้มาเย้ยหยันเขาสงสัยเขาหรือ?"ท่านลุง เหยียนจิ่งวันนี้เองก็ได้รับบาดเจ็บ ข้าให้คนไปเชิญหมอเทวดาหลี่มาดูเขาแล้ว แต่หลังจากท่านเข้ามาก้ไม่เห็นพู

คนในวังล้วนไม่อยากให้ฟู่จาวหนิงผ่านไปได้ด้วยดีด้านนอกจวนอ๋อง ราชองครักษ์รออยู่แล้ว มากันนับสิบคน ล้วนขี่ม้ากำยำ คาดดาบยาว สีหน้าเคร่งขรึมกันหมดท่าทางเช่นนี้ อย่างกับกลัวว่านางจะหนีอย่างไรอย่างนั้นฟ้าของเดือนเก้า ช่วงเช้าตรู่ก็หนาวเย็นเอาเรื่อง"เตรียมตัวเสร็จแล้วหรือ? ฮองเฮารับสั่งมา จากที่นี่ไปยังเขาจันทร์ลับฟ้าค่อนข้างไกล จึงไม่อยากให้คุณหนูฟู่ต้องเสียเวลา รีบออกเดินทางให้เช้าที่สุด"ราชองครักษ์ที่พูดคิ้วหนาดกดำ เห็นชัดถึงความโหดเหี้ยม พูดจาด้วยยากอะไรแบบนั้นตอนที่พูดประโยคนี้เขาก็พิจารณาตัวฟู่จาวหนิงไปด้วยชิงอีพูดกับฟู่จาวหนิงว่า "นี่คือรองขุนพลหลิว"ฟู่จาวหนิงหันหน้ากลับไปทางจวนอ๋อง ชิงอีเข้าใจความหมายของนางผิด พอคิดๆ ก็อธิบายออกมาว่า "ท่านอ๋องจะไม่ออกมาหรอก"เขาคิดว่านางกำลังรออ๋องเจวี้ยนออกมาส่งนาง?ฟู่จาวหนิงรู้สึกน่าขัน"คุณหนูฟู่ รีบเดินทางเถิด รถม้าเตรียมไว้ให้เจ้าแล้ว อย่าชักช้ายืดยาด พวกเข้าเองก็ไม่ได้ว่างขนาดนั้น" รองขุนพลหลิวเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเย็นชาฟู่จาวหนิงจึงเพิ่งเห็นรถม้าเบื้องหน้า นี่ไม่ใช่รถม้าของในวังแน่ และไม่รู้ว่าไปขอยืมชั่วคราวมาจากไหน รถม้าคั

ตอนนี้ผู้หญิงตัวหนักขนาดนี้กันแล้วหรือ?"คุณหนูฟู่ยังไม่!รีบ!ออกไปอีก!"รองขุนพลหลิวหน้าผากเหงื่อผุด ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันฟู่จาวหนิงก็ทำเป็นเชื่องช้า ซ้ำยังกระพริบตาปริบ ผ่านไปพักหนึ่งจึงทำท่าเข้าใจขึ้นมา รีบถอยออกไปข้างๆ "อ๊ะ ขอโทษด้วย เกือบจะลืมไป"เรื่องนี้มันลืมกันได้ด้วยหรือ!ฟู่จาวหนิงหันหน้าไปมองภูเขาตรงหน้า เขาสูงใหญ่ตระการตา ทิวภาพทัศนียสวยสด มองไกลออกไปยังเห็นใบไม้เหลืองต้นไม้สีแดง สีเขียวนานาก็ถูแต่งแต้มทาไว้เบาบางเช่นกัน ทับซ้อนสลับเป็นชั้นๆ งดงามเสียเหลือเกินป่าเขาเช่นนี้ น่าจะเป็นสถานที่ที่มีปุ๋ยและน้ำอุดมสมบูรณ์ดวงตาของนางเป็นประกาย เดาได้เลยว่าในภูเขานี้จะต้องได้อะไรมาบ้างแน่นอน"ที่นี่คือเขาจันทร์ลับฟ้าหรือ?"ถูกต้อง คุณหนูฟู่อย่าได้ชักช้าเลย ตอนนี้รีบขึ้นเขาเถิด พวกเราจะตั้งหลักปักฐานอยู่ที่นี่ สามวันถัดจากนี้ คุณหนูฟู่ต้องออกมาทางนี้รองขุนพลหลิวสะกดอาการกอดเท้ากระโดดเหยงเอาไว้เจ็บชมัด"ไม่ส่งคนตามข้าเข้าไปหรือ?" ฟู่จาวหนิงถาม"ไม่จำเป็น พวกเราอยู่ที่นี่คอยคุ้มกันทางเข้าออกภูเขาไว้ ในสามวันนี้ถ้ามีคนเข้ามาพวกเราจะเข้าขวาง นี่ก็เพื่อตัวคุณหนูฟู่เอง จะได้ไ

พี่ใหญ่ได้พอได้ยินพวกเขาพูดเช่นนี้ก็กังวลขึ้นมา หมุนตัววิ่งกลับ "เช่นนั้นข้าจะกลับไปดูท่านแม่ก่อน! แม่นางเจ้ารีบไปเถิด เฮ่าจื่อ พวกเจ้าอย่ารังแกคนอื่นเชียว"พอเห็นเขาวิ่งไป เฮ่าจื่อรอจนเขาหายไปไม่เห็นเงา ก็สลับสายตาหันมาจ้องฟู่จาวหนิงเดินบีบเข้ามา"เฮ่าจื่อ แม่นางคนนี้หน้าตาสะสวยเหลือเกิน ผลักให้ตกไปตายคงเสียดายแย่ สู้พวกเรามาเล่นกับนางกันก่อนดีกว่าไหม" เถี่ยจู้มองฟู่จาวหนิง น้ำลายแทบจะไหลออกมาแล้ว"ข้าว่าได้อยู่" เฮ่าจื่อตอนนี้มองฟู่จาวหนิงก็รู้สึกใจคันยุบยิบ "ข้าก่อนไหม?"เขาก็เป็นเช่นเมื่อครู่นี้ เสียงยังไม่ทันขาดก็พุ่งเข้าหาฟู่จาวหนิง เพียงแต่ครั้งนี้เขาไม่ได้เข้าไปผลักนางแล้ว แต่เข้าไปกระชากแขนของนาง"ได้ เจ้าก่อน"ฟู่จาวหนิงยิ้มเย็นชา พลิกมือกลับมาจับข้อมือเขา ออกแรงสะบัดเขาไปทางหน้าผา"อ๊าๆๆ!"ใจของเฮ่าจื่อแทบจะตกใจจนระเบิดออก เขายังไม่ทันตั้งตัว ร่างกายก็ถูกสะบัดปลิวไปเหมือนว่าวสลับตำแหน่งกับตัวนาง ลอยว่อนไปพรืดเฮ่าจื่อล้มอยู่ที่ริมผา ร่างกายห้อยลงข้างล่าง ตกใจจนเขาคว้าสองมือมั่วซั่วกรีดร้องแหลม รีบร้อนจับก้อนหินที่ยื่นออกมาก้อนหนึ่งเอาไว้ หยุดการร่วงหล่นลงไปได้เล็ก

คนชุดดำสบตากันเองผาดหนึ่ง"แม่นางคนนั้นวิ่งเร็วขนาดนี้เลยหรือ?"พวกเขาเดิมทีคิดว่าหลังจากฟู่จาวหนิงขึ้นเขาจะเชื่องช้าอืดอาดเสียอีก ไม่คิดว่าตลอดทางกลับไม่พบตัวเลย ตอนนี้ก็เพิ่งรู้ว่านางข้ามสะพานไปแล้ว"แล้วพวกนี้จัดการอย่างไร?""คิดแล้วน่าจะมาหาเรื่องแม่นางคนนั้นแน่"หลายคนในนี้แลกเปลี่ยนสายตากัน มาเห็นพวกเขาแล้ว ใครจะรู้ว่าถ้าลงจากเขาไปจะถูกเปิดโปงอะไรออกมา สังหารทิ้งเสียก็จบเรื่องชายชุดแบ่งเป็นหนึ่งคนต่อหนึ่งคน จัดการเตะพวกเถี่ยจู้ออกไป"อ๊า!"เสียงกรีดร้องดังก้องป่าเขาฟู่จาวหนิงได้ยินเสียงกรีดร้องรางๆ นางหยุดเท้าลง ขมวดคิ้วทิศทางนั้นคือข้างๆ สะพานแขวน^ถ้าหากไม่ใช่พบกับอันตรายที่เข้ามาทำร้ายตัว คนเหล่านั้นคงไม่กรีดร้องน่าเวทนาเช่นนี้ มีคนเข้ามาอีกแล้วหรือ? ไล่ตามนางมาหรือ?นางก็แค่หญิงสาวตระกูลตกอับคนหนึ่ง ทำไมจึงขวางหูขวางตาคนนัก?ฟู่จาวหนิงพอเห็นข้างหน้ามีหญ้าที่ไม่สะดุดตาหลายกองอกอยู่ในร่องแตกร่องหนึ่ง นางก็ตาเป็นประกายนางต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อคุ้มครองตัวเองนางสาวเท้าออกไป หยิบเอาพลั่วเหล็กเล็กออกมาขุดหญ้าหลายกอนั่นออก ค้นหาของที่เหมาะสมออกมาจัดการบดยาหลายกอน