All Chapters of อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Chapter 1491 - Chapter 1500

องค์จักรพรรดิเดิมทีวางแผนไว้ดีแล้วสองเดือนนี้เขาได้รับข่าวจากแคว้นหมิ่นมา ว่าแคว้นหมิ่นส่งกลุ่มทูตมากลุ่มหนึ่งอยู่ระหว่างทางมาแคว้นเจา เจ้าแคว้นมีเรื่องจะปรึกษาองค์จักรพรรดิไม่รู้ว่าแคว้นหมิ่นที่ไม่เคยเข้ามาโดยตลอด ทำไมจู่ๆ จึงส่งทูตเข้ามา แต่ก็มาให้เขาได้หยิบยืมโอกาสนี้ บีบให้อ๋องเจวี้ยนส่งตราประทับแคว้นเจากับองครักษ์เงามังกรออกมาได้พอดีก่อนหน้านี้อ๋องเจวี้ยนจะเป็นคนถือตราประทับแคว้นเข้ามาในวังเอง ประทับให้ด้วยตนเอง จากนั้นก็นำมันกลับไปแต่ตอนนี้อ๋องเจวี้ยนออกจากจวนไม่ได้ ก็ทำได้แค่ส่งตราประทับออกมาเท่านั้นแล้วถึงตอนนั้นเขาก็มาใช้โอกาสที่อ๋องเจวี้ยนป่วยหนัก แล้วยังมีโรคติดต่อ มีมีเหตุผลที่จะส่งตราประทับคืนไปให้ แล้วเก็บมันไว้แล้วก็ แคว้นหมิ่นที่แกร่งขนาดนั้น ส่งทูตมาที่แคว้นเจา จะต้องพากำลังทหารชั้นเยี่ยมาด้วยแน่นอน เข้าที่จะพบกับทูต ข้างกายจำเป็นต้องมีองครักษ์เงามังกรคอยคุ้มกันดังนั้นตอนั้นนั้นองครักษ์เงามังกรก็ยังต้องส่งมาที่ข้างกายเขาถ้าส่งมาแล้วก้เอาออกไปมไ่ได้อีก เพราะอ๋องเจวี้ยนป่วยโรคสกปรกนั่น!เหตุผลนี้ใช้ได้เลยจริงๆ !อ๋องเจวี้ยนถ้ายังมัวชักช้า ก็จะเป็นการทำร

พวกเขาก็ได้ยินข่าวลือเรื่องที่อ๋องเจวี้ยนติดโรคระบาดแล้ว ในใจก็ไม่ค่อยสงบเอาเสียเลย"องค์จักรพรรดิทำเพื่ออ๋องเจวี้ยนหรือเปล่า?" หมอหลวงคนหนึ่งคาดเดาพอได้ยินคำพูดเขา ทุกคนก็มองหน้ากัน ในใจแม้จะรู้สึกว่าไม่น่าเป็นไปได้ แต่ก็เหมือนนอกจากเหตผลนี้แล้วก็ไม่มีอย่างอื่นอีก"โรคนี้ยังรักษาไม่ได้ ถ้ารักษาจนหายในระยะแรกๆ หน้าก็ยังเป็นหลุมเป็นบ่อเลย...""ก่อนหน้านี้บอกกันว่าหน้าของอ๋องเจวี้ยนยับเยินหมดแล้ว ถ้าบวกเจ้านี่ไปด้วย ก็เหมือนจะไม่แตกต่างอะไรกันแล้วนะ" มีคนถอนหายใจขึ้นหนักๆเฮ้อ ถึงอย่างไรก็พังไปแล้ว ความสง่างามของอ๋องเจวี้ยน กำลังจะกลายเป็นอดีตที่ไม่อายย้อนกลับไปได้เสียแล้ว"องค์จักรพรรดิในเมื่อรับสั่งแล้ว เช่นนั้นพวกเราก็ต้องรีบไปค้นคว้าเสียที""ใช่เลยใช่เลย ทำเท่าที่ทำได้ สุดแล้วแต่โชคชะตา"แต่ถึงอย่างไรในใจพวกเขาก็ยังไม่สงบองค์จักรพรรดิบอกว่าให้ค้นคว้าสกัดยาก็ไปค้นคว้า แต่พวกเขาอันที่จริงก็ไม่ได้มีความมั่นใจเอาเสียเลย"ถ้าหากพระชายาอ๋องเจวี้ยนมาค้นคว้ากับพวกเราได้ก็คงดี นางเข้าร่วมสมาคมหมอใหญ่ไปแล้ว นางจะรักษาเจ้าโรคนี้ได้ไหม?" มีหมอหลวงที่หนุ่มหน่อยคนหนึ่งจู่ๆ ก็คิดถึงฟู่จ

ซิ่วหงพยักหน้า จู่ๆ ก็นึกอะไรออก ตกตะลึงไปทันที "ผู้อาวุโสจี้ นั่นคืออาข้ากับลูกชายของนาง แต่ครอบครัวพวกเขาเป็นชาวนาที่เช่าที่ดินอยู่ในอุทยานนอกเมือง แล้วที่ดินที่พวกเขาเช่าอยู่คือที่ดินของชินอ๋องเซียว"ชาวนาเช่าที่ของบ้านชินอ๋องเซียว?ผู้อาวุโสจี้ขมวดคิ้ว ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าจวนชินอ๋องเซียวเกิดอะไรขึ้น จะเกี่ยวข้องอะไรกับอ๋องเจวี้ยนหรือไม่ แต่เมื่อครู่ฟู่จิ้นเชินก็บอกเขาแล้ว ว่าเรื่องที่จวนอ๋องเจวี้ยนปิดประตูไม่รับแขกนั้นเกี่ยวข้องกับจวนชินอ๋องเซียวฟู่จิ้นเชินหาข่าวมาแล้ว วันนี้จวนชินอ๋องเซียวก็ปิดบ้านไม่รับแขกเช่นกันทั่วเมืองกำลังลือเรื่องที่อ๋องเจวี้ยนติดโรคสกปรกนั่น แล้วชินอ๋องเซียวที่ถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าวังล่ะ? จะเป็นไปด้วยไหม?ชินอ๋องเซียวหลังจากสิ้นปีก็ไม่ปรากฏตัวเลย ไปที่ไหนกัน? บวกกับข่าวในวังที่ซิ่วหงนำมาบอก เขารู้สึกว่าเรื่องเหล่านี้เหมือนจะเกี่ยวข้องกันสมองผู้อาวุโสจี้หมุน รู้สึกผิดปกติขึ้นมาทันที"เจ้าอย่าเพิ่งลงจากรถ รอให้แม่ลูกพวกเขาไปก่อนแล้วค่อยลงไป"ซิ่วหงเองก็ลนลาน ไม่กล้าลงจากรถม้าแล้ว รออยู่บนรถม้าอาของนางทุบประตูอยู่พักหนึ่ง พอประตูไม่เปิด นางก็โมโหแล้

ฟู่จาวหนิงเองก็ป้องกันไว้ก่อน ระวังเอาไว้หน่อยไทเฮาตอนที่กลับมา ชินอ๋องเซียวน่าจะยังไม่ได้ล้มป่วยจนถูกส่งไปที่อุทยานนั่น แต่เขาเองก็ส่งคนไปหาคนป่วยนั่นจนทั่ว น่าจะมีบางส่วนที่ใช้คนในอุทยานด้วย เพราะคนที่ยากจนเหล่านั้น น่าจะรู้มากกว่าว่าจะไปหาคนป่วยหนักแล้วไม่มีเงินรักษาได้จากไหนส่วนไทเฮาจะยอมดื่มหรือไม่ ไม่ได้อยู่ในขอบเขตที่นางพิจารณา ยาก็ส่งไปแล้ว นางจะดื่มก็ดื่ม ไม่ดื่มก็ตามนั้นกุ้ยหมัวมัวมองออกถึงท่าทีของนาง แต่ก็ยังตัดสินใจเตือนให้ไทเฮาดื่มยาตัวนางเองก็เห็นแล้ว ว่าคนอื่นๆ ในจวนชินอ๋องเซียวล้วนดื่มกันหมด"เอาเถอะ ในเมื่อเป็นยาของจาวหนิง ข้าก็จะไม่ถามมากแล้วกัน" ไทเฮารับยาไป ยกขึ้นดื่มอย่างไม่ลังเลสาวใช้เข้ามารับชาม บอกกับผู้ดูแลผู้ดูแลจงตอนที่ไปพบฟู่จาวหนิงก็บอกเรื่องนี้กับนางบอกว่าไทเฮาดื่มยาจนหมดโดยไม่ลังเลฟู่จาวหนิงพอได้ยินคำนี้ ก็หันไปคุยกับเซียวหลันยวนสองสามคำ"ถ้าหากพวกเราไปจริงๆ แล้วไทเฮาล่ะ?" ตอนนี้ดูท่าไทเฮาเองก็ยืนอยู่ฝั่งเซียวหลันยวนด้วย รับสั่งองค์จักรพรรดิครั้งนี้ที่ให้ไทเฮาอยู่ในจวนอ๋องเจวี้ยน เห็นได้ชัดว่ามีความคิดจะทำร้ายนาง ถ้าพวกเขาจากไปแล้ว ไทเฮา

ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวน จู่ๆ ในสมองก็แวบขึ้นมา ถามขึ้นอย่างแปลกใจ "ท่านคงไม่ได้คิดจะไปตงฉิงหรอกใช่ไหม?"นางเองก็ไม่รู้ว่าว่าทำไมตนเองจู่ๆ จึงมีความคิดเช่นนี้เป็นเพราะแผนที่แผ่นดินในห้องหนังสือของเซียวหลันยวนช่วงนี้ เปลี่ยนไปแล้วหรือ? เปลี่ยนไปที่ชายแดนเขตแคว้น และตงฉิงเองก็อยู่ด้านบนนั้นเดิมทีเขาอยากจะหาสถานที่ที่เหมาะสมของพวกเขาในเขตแดนแคว้นเจาสักแห่งแต่ตอนนี้ เปลี่ยนเป็นตงฉิงแล้วหรือ?"หนิงหนิง ทำไมเจ้าถึงได้ฉลาดขนาดนี้?" เซียวหลันยวนอดเขี่ยที่คางนางไม่ได้ ก้มหน้าลงมาจูบนางไปทีหนึ่งนางฉลาดขนาดนี้ ยิ่งทำให้เขาชอบมากขึ้นไปอีก"ที่นั่นปลอดภัยไหม?"ฟู่จาวหนิงยังไม่ได้สนับสนุนหรือคัดค้าน แค่ถามคำถามนี้ขึ้นมาก่อนถึงอย่างไร บนจดหมายของหลานหรงก็เขียวไว้ว่า ที่นั่นลาดเอียงลงไปจนเป็นเหวลึก ยิ่งไปกว่านั้นการล่มสลายของตงฉิงก่อนหน้านี้ คือภูเขาทั้งลูกเทลาดลงมา แล้วครั้งนี้ยังเกิดแผ่นดินไหวที่น่ากลัวขึ้นอีก พื้นที่ผืนนั้นของตงฉิงมันปลอดภัยแน่หรือ?"เจ้ารู้ไหมว่าพ่อของเจ้าคารวะใครเป็นอาจารย์?" เซียวหลันยวนจู่ๆ ก็ถามคำถามนี้ขึ้นมาคุณชายฟู่ที่เขาพูดถึงก่อนหน้านี้ ก็หมายถึงฟู่จิ้นเช