Lahat ng Kabanata ng อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Kabanata 1481 - Kabanata 1490

ตอนที่เซียวเหยียนจิ่งออกมากินข้าวเช้าก็เห็นว่าหน้าของชินอ๋องเซียวขาดซีดไป ยิ่งไปกว่านั้นเขายังจามเป็นระยะอีกด้วยพอเห็นเซียวเหยียนจิ่งเข้ามา น้ำเสียงชินอ๋องเซียวก็ดูไม่ค่อยสบายนัก "เมื่อวานนี้ไปไหนมาหรือ? เจ้าไม่รู้หรือว่าตอนนี้มันเวลาอะไร? ทำไมยังเที่ยวเตร่ไปเรื่อยอีก""ท่านพ่อ ข้าไปเที่ยวเตร่เสียที่ไหน? เมื่อวานนี้มีธุระ เลยไปเดินที่อุทยานมารอบหนึ่ง ดูว่าที่ดินยังเพาะปลูกได้ไหม"ชินอ๋องเซียวพอได้ยินคำนี้ก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมาทันที""นี่เจ้ายังไปสนใจเรื่องปลูกพืชผลในอุทยานด้วยหรือ?""ทำไมจะไม่ล่ะ? ท่านพ่อลืมไปแล้วสินะ ในช่วงฤดูเก็บเกี่ยวทุกนครต่างก็มีข่าวเรื่องภัยพิบัติ แล้วปีนี้เก็บเกี่ยวได้ไม่ดี อุทยานของพวกเราเองก็เหมือนกัน ก่อนหน้านี้มีผู้ดูแลหลายคนเข้ามารายงานเรื่องนี้ ไม่ใช่ท่านที่ให้ข้ามีเวลาว่างก็ออกไปดูที่อุทยานหน่อยหรอกหรือ?"เซียวเหยียนจิ่งรู้สึกว่าสมองของพ่อเขาวันนี้ดูไม่คล่องแคล่วเอาซะเลย เรื่องพวกนี้ยังลืมได้อีกเสบียงของจวนชินอ๋องเซียวยังพอพวกเขากินอยู่ แต่ปีที่แล้วเก็บเกี่ยวได้ไม่เลว ดังนั้นจึงมีเสบียงใหม่มาเติมตลอด ทว่าปีนี้กลับไม่ไหวเสียแล้วพวกเขาช่วงครึ่งปีนี

"องค์จักรพรรดิ ให้คนมาสังเกตอาการป่วยของชินอ๋องเซียวแล้ว""อืม อย่าเข้าใกล้มากนัก"องค์จักรพรรดิถอนหายใจ "จริงด้วย ไม่ใช่บอกว่าไทเฮามาแล้วหรือ?""เดิมทีเมื่อวานต้องถึงแล้ว แต่เร่งเดินทางได้ช้าเพราะลมพายุ ตอนนี้เพิ่งจะเข้าเมืองหลวง""ไป ส่งข่าวออกไป ให้นางรู้ว่าอ๋องเจวี้ยนติดโรคระบาด""่ขอรับ"องค์จักรพรรดิลูบแหวนหยกของตนเอง สีหน้าเคร่งขรึมหน่อยๆวันนี้จวนอ๋องเจวี้ยนปิดประตูใหญ่ แต่ข่าวจากคนที่เขาส่งออกไปหาข่าว บอกว่าจวนอ๋องเจวี้ยนบรรยากาศหนักอึ้งมากเห็นได้ชัดว่า เซียวหลันยวนยังไม่ดีขึ้นยิ่งไปกว่านั้น ฟู่จาวหนิงยังไม่ได้ออกมาจากในจวนอ๋องด้วย ทั้งๆ ที่พ่อแม่ของนางที่ห่างกันไปสิบกว่าปีเพิ่งจะกลับมาแท้ๆ แล้วหญิงสาวที่อายุยังไม่ทันถึงยี่สิบอย่างนาง ตอนนี้จะต้องอยู่ในบ้านเฝ้าพ่อแม่แน่ๆ แล้วคอยถามพวกกเขาว่าช่วงหลายปีมานี้ไปทำอะไรอยู่ที่ไหนมาบ้างถึงอย่างไร แค่วันเดียวจะทำหมดได้อย่างไรกัน?แล้วก็ ยังต้องคอยหารือกับพวกเขาอีกว่าจะไปอธิบายกับอ๋องเจวี้ยนอย่างไร?อ๋องเจวี้ยนแค้นพวกเขามานานหลายปี จะอย่างไรก็คงต้องคิดหาวิธีจัดการอยู่กระมัง?เรื่องใหญ่ขนาดนี้ นางควรจะต้องวิ่งไปวิ่งมาถึง

ฟู่จาวหนิงพอได้ยินว่าไทเฮามา ก็รู้สึกเกินคาดมากนางมองไปทางเซียวหลันยวน"จะพบไทเฮาไหม?""ไทเฮาพอเข้าเมืองก็ตรงมาที่จวนอ๋องเจวี้ยนเลย คิดว่าคงมีคนจงใจล่อให้นางเข้ามา"เซียวหลันยวนถอนหายใจเบา เพราะไทเฮาตอนนี้ไม่ค่อยมีคนใช้งานได้แล้ว เส้นข่าวของนางน่าจะไม่ปรุโปร่งนักแล้วก็ไม่ได้อยู่ในวังเลย เพิ่งกลับมาจากวัดคุ้มครองแคว้นแบบนี้ ทำไมพอเข้าเมืองก็ได้ข่าวเช่นนี้เลยกัน? ต่อให้รู้ ก็ควรกลับวังก่อน ไม่น่าจะรีบร้อนขนาดนี้คิดว่าคงมีคนจงใจเอาสถานการณ์ของเขาพูดให้ดูอันตรายแน่นอน"ที่นางถูกล่อเข้ามาง่ายแบบนี้ อธิบายได้ว่านางเป็นห่วงท่านมาก เป็นห่วงจนสับสน" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นคำพูดนี้ เซียวหลันยวนไม่อาจค้านได้เลย"ท่านอ๋อง ผู้ดูแลรั้งไทเฮาไว้ไม่ได้ ตอนนี้นางมาถึงเรือนโยวหนิงแล้ว" องครักษ์เข้ามารายงาน"ให้นางเข้ามา"เซียวหลันยวนถอนหายใจเพราะไทเฮาเข้ามาในจวนอ๋องเจวี้ยนแล้ว เกรงว่าออกไปคงจะลำบากหน่อย หลังจากออกไปคงเข้าวังจักรพรรดิไม่ได้แล้วองค์จักรพรรดิจะต้องหาวิธีมาขวางไว้แน่"อายวน"เสียงของไทเฮาสั่นพร่า ประชิดตัวเข้ามาเซียวหลันยวนเดินไปนอนที่เตียง ผ้าห่มดึงสูง หลับตาอยู่ฟู่จาวห

ฟู่จาวหนิงบอกเรื่องที่เกิดขึ้นช่วงนี้กับไทเฮาพอได้ยินว่างองค์จักรพรรดิสั่งขังเซียวหลันยวน ให้เขาไปนั่งทบทวนสำนึกในคุกสองเดือน ไทเฮาก็โมโหจนสองมือสั่นระริก"องค์จักรพรรดิทำเกินไปแล้ว เกินไปจริงๆ! ตอนนั้นเขารับปากไท่ซ่างหวงไว้ดิบดี แต่ตอนนี้ดันลืมไปจนหมดสิ้น!"ไทเฮาพอคิดว่าสุขภาพเช่นนี้ของเซียวหลันยวน ต้องไปอยู่ในคุกตั้งหลายวัน ใจก็ปวดจนแทบจะพังอย่าว่าแต่ไทเฮา กระทั่งหมัวมัวก็ยังรู้สึกปวดใจมาก"จาวหนิง เจ้าบอกกับข้าหน่อย ว่าสุขภาพของอายวนตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง? เจ้ารักษาเขาไว้แล้วใช่ไหม?"ไทเฮาดึงแขนฟู่จาวหนิง ถามนางตาแดงรื้น"ก่อนหน้านี้สุขภาพเขาย่ำแยมากจริงๆ อย่าว่าแต่ในคุกสองเดือนเลย เอาแค่สองชั่วยาม เขาก็อาจจะล้มป่วยได้แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นพิษที่เขาติดมาก็ไม่ได้ถอนออกมาตลอด ตอนนี้ไม่รู้ว่าดีขึ้นแล้วหรือยัง"ฟู่จาวหนิงเองเหลือบมองไปทางเซียวหลันยวนที่ยังแกล้งหลับผาดหนึ่งให้ไทเฮารู้น่าจะไม่มีปัญหาหรอกกระมัง? นางมองออก ว่าไทเฮาเป็นห่วงเซียวหลันยวนจริง ถึงแม้ก่อนหน้านี้นางจะไม่ชอบไทเฮา แต่เซียวหลันยวนตอนนี้ก็คิดจะค่อยๆ เผยออกมาว่าสุขภาพของตนเองนั้นไปในทางที่ดีขึ้นจะให้เขาเอาแต่

เซียวหลันยวนไม่อยากอยู่ในเมืองหลวงแล้วหลายวันนี้ในคุกเขาคิดมาไม่น้อย หลังจากที่คนป่วยคนนั้นถูกส่งเข้ามาเขาก็มีความคิดใหม่"ข้าไม่มีผืนดินศักดินา" เขาถอนใจ"ไม่มีหรือ?" อ๋องฉยงยังมีจวนฉยงโจวที่เป็นผืนดินศักดินาเลย ไปยังผืนดินศักดินาก็ยังเรียกว่าอ๋องได้ ยังเลี้ยงทหารเลี้ยงม้าได้ แล้วถ้าเซียวหลันยวนไม่มี ออกจากเมืองหลวงแล้วจะไปที่ไหนกัน?ตัวตนฐานะของเขาก็ไม่ใช่ธรรมดา ไม่ใช่ว่าจะไปลงหลักปักฐานที่ไหนได้ส่งเดช ถึงตอนนั้นถ้ามีเรื่องอะไรขึ้น จะเป็นขุนนางราชการท้องถิ่นใหญ่กว่า หรือว่าเขาใหญ่กว่ากัน? แล้วต้องฟังใครเล่า?นางไม่กลัวลำบาก ไม่กลัวว่าจะหาเงินไม่ได้ แต่ว่าเขาไม่ใช่ประชาชนทั่วไป หลายเรื่องก็ยังต้องเจอกับขีดจำกัดแล้วก็ องค์จักรพรรดิจะให้เขาออกไปได้ง่ายๆ หรือ?"ข้าถือองครักษ์เงามังกรกับตราประทับแคว้นอยู่ เดิมทีก็ออกจากเมืองหลวงไม่ได้อยู่แล้ว บวกกับก่อนหน้านี้ที่ข้าสุขภาพอ่อนแอ ไท่ซ่างหวงกลัวว่าข้าจะออกจากเมืองหลวงไกลไป ถ้าโรคกำเริบจะไม่มีคนช่วยเหลือ ไม่มีหมอหลวง ไม่มีวัตถุดิบยาอย่างเพียงพอ"ในเมืองหลวง อย่างน้อยพวกทรัพยากรอะไรก็มีมากที่สุดไท่ซ่างหวงตอนนั้นไม่ให้ผืนดินศักดินาก