로그인공유
บทที่ 1488
관련 챕터
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1489
เซียวหลันยวนไม่อยากอยู่ในเมืองหลวงแล้วหลายวันนี้ในคุกเขาคิดมาไม่น้อย หลังจากที่คนป่วยคนนั้นถูกส่งเข้ามาเขาก็มีความคิดใหม่"ข้าไม่มีผืนดินศักดินา" เขาถอนใจ"ไม่มีหรือ?" อ๋องฉยงยังมีจวนฉยงโจวที่เป็นผืนดินศักดินาเลย ไปยังผืนดินศักดินาก็ยังเรียกว่าอ๋องได้ ยังเลี้ยงทหารเลี้ยงม้าได้ แล้วถ้าเซียวหลันยวนไม่มี ออกจากเมืองหลวงแล้วจะไปที่ไหนกัน?ตัวตนฐานะของเขาก็ไม่ใช่ธรรมดา ไม่ใช่ว่าจะไปลงหลักปักฐานที่ไหนได้ส่งเดช ถึงตอนนั้นถ้ามีเรื่องอะไรขึ้น จะเป็นขุนนางราชการท้องถิ่นใหญ่กว่า หรือว่าเขาใหญ่กว่ากัน? แล้วต้องฟังใครเล่า?นางไม่กลัวลำบาก ไม่กลัวว่าจะหาเงินไม่ได้ แต่ว่าเขาไม่ใช่ประชาชนทั่วไป หลายเรื่องก็ยังต้องเจอกับขีดจำกัดแล้วก็ องค์จักรพรรดิจะให้เขาออกไปได้ง่ายๆ หรือ?"ข้าถือองครักษ์เงามังกรกับตราประทับแคว้นอยู่ เดิมทีก็ออกจากเมืองหลวงไม่ได้อยู่แล้ว บวกกับก่อนหน้านี้ที่ข้าสุขภาพอ่อนแอ ไท่ซ่างหวงกลัวว่าข้าจะออกจากเมืองหลวงไกลไป ถ้าโรคกำเริบจะไม่มีคนช่วยเหลือ ไม่มีหมอหลวง ไม่มีวัตถุดิบยาอย่างเพียงพอ"ในเมืองหลวง อย่างน้อยพวกทรัพยากรอะไรก็มีมากที่สุดไท่ซ่างหวงตอนนั้นไม่ให้ผืนดินศักดินาก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1490
"จะเป็นไปได้อย่างไรกัน? ข้าไม่มีทางทอดทิ้งเจ้าแล้วออกเมืองหลวงไปคนเดียวหรอก""แล้วท่านจะไปที่ไหนล่ะ?"เซียวหลันยวนพานางไปที่ห้องหนังสือ ให้นางดูแผนที่แผ่นดินพื้นที่ของแคว้นเจากว้างขวางมาก เมืองแต่ละแห่งถูกทำสัญลักษณ์ไว้เขาดึงฟู่จาวหนิงมายืนตรงหน้า "พวกเราลองเลือกดูดีไหม?"เหมืองเหล่านั้นล้วนมีขุนนางราชการคอยดูแลอยู่ แล้วยังมีค่ายทหารปักหลักอยู่ด้วยถ้าหากองค์จักรพรรดิยังมีความคิดที่จะเด็ดหัวเขาอยู่ พอพวกเขาเข้าเมือง ก็เท่ากับส่งอ้อยเข้าปากช้าง ทหารทางการของท้องถิ่นคงได้ปิดล้อมพวกเขาแน่ ถึงตอนนั้นพวกเขาถ้าต่อต้าน ก็เท่ากับเป็นกบฏ หรือจะจัดการทหารทางการท้องถิ่นทิ้ง แล้วยืดเมือง?องค์จักรพรรดิคงได้คาดโทษล้อมเมืองสังหารขึ้นมาอีกแน่บนมือเขาไม่มีอำนาจทหาร ต่อให้พาองครักษ์เงามังกรไป ก็ยังไม่เพียงพอจะต้านทานกับกองทหารใหญ่ของแคว้นเจาเซียวหลันยวนมองแผ่นดินผืนนั้นอย่างละเอียด สายตาแฉลบผ่านเมืองไปทีละเมืองๆฟู่จาวหนิงมองอยู่ครู่หนึ่ง ด้วยข้อมูลที่นางรู้อยู่เล็กน้อยนั่น ถึงอย่างไรนางก็ไม่มีทางหาสถานที่ที่เหมาะสมได้ดูมีความรู้สึกเหมือน "แผ่นดินตั้งกว้างใหญ่แต่กลับไม่มีที่ให้ซุกหัวนอน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1491
องค์จักรพรรดิเดิมทีวางแผนไว้ดีแล้วสองเดือนนี้เขาได้รับข่าวจากแคว้นหมิ่นมา ว่าแคว้นหมิ่นส่งกลุ่มทูตมากลุ่มหนึ่งอยู่ระหว่างทางมาแคว้นเจา เจ้าแคว้นมีเรื่องจะปรึกษาองค์จักรพรรดิไม่รู้ว่าแคว้นหมิ่นที่ไม่เคยเข้ามาโดยตลอด ทำไมจู่ๆ จึงส่งทูตเข้ามา แต่ก็มาให้เขาได้หยิบยืมโอกาสนี้ บีบให้อ๋องเจวี้ยนส่งตราประทับแคว้นเจากับองครักษ์เงามังกรออกมาได้พอดีก่อนหน้านี้อ๋องเจวี้ยนจะเป็นคนถือตราประทับแคว้นเข้ามาในวังเอง ประทับให้ด้วยตนเอง จากนั้นก็นำมันกลับไปแต่ตอนนี้อ๋องเจวี้ยนออกจากจวนไม่ได้ ก็ทำได้แค่ส่งตราประทับออกมาเท่านั้นแล้วถึงตอนนั้นเขาก็มาใช้โอกาสที่อ๋องเจวี้ยนป่วยหนัก แล้วยังมีโรคติดต่อ มีมีเหตุผลที่จะส่งตราประทับคืนไปให้ แล้วเก็บมันไว้แล้วก็ แคว้นหมิ่นที่แกร่งขนาดนั้น ส่งทูตมาที่แคว้นเจา จะต้องพากำลังทหารชั้นเยี่ยมาด้วยแน่นอน เข้าที่จะพบกับทูต ข้างกายจำเป็นต้องมีองครักษ์เงามังกรคอยคุ้มกันดังนั้นตอนั้นนั้นองครักษ์เงามังกรก็ยังต้องส่งมาที่ข้างกายเขาถ้าส่งมาแล้วก้เอาออกไปมไ่ได้อีก เพราะอ๋องเจวี้ยนป่วยโรคสกปรกนั่น!เหตุผลนี้ใช้ได้เลยจริงๆ !อ๋องเจวี้ยนถ้ายังมัวชักช้า ก็จะเป็นการทำร
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1492
"สำรอกออกมาหมดหรือ?" เสียงสาวใช้นอกประตูเปลี่ยนไป "แล้ว แล้วหน้าเขาเป็นอย่างไรบ้าง?""ก็เป็นอย่างนั้นนั่นล่ะ ไม่ได้ดีขึ้นเลย เหมือนจะเน่ากว่าเดิมด้วย บนตัวยังมีจุดที่เน่าไปบางส่วนอีก เหม็นจะแย่"คนใช้แทบจะร้องไห้อยู่แล้ว คำพูดก็มีอาการสั่นเทาด้วยสาวใช้เป็นภรรยาของเขา พอได้ยินคำพูดนี้หน้าก็ซีด "แล้วจะทำอย่างไรดี? นี่ไม่ใช่โรคที่ในเมืองหลวงกำลังพูดถึงกันอยู่หรือ? โรคนั้นที่บอกกันว่าอ๋องเจวี้ยนเป็นน่ะ แล้วทำไมถึงระบาดมาบนตัวท่านอ๋องได้?""ข้าจะไปรู้ได้ยังไง!" ชายหนุ่มร้อนรนขึ้นมาเขาจะรู้ได้ยังไง นี่เป็นเรื่องของนายท่านเขา เขาไปยุ่งได้ที่ไหน?"แล้วตอนนี้ทำอย่างไรดี? ได้ยินว่าโรคนี้ระบาดใส่คนไวมาก แล้วเจ้าดูแลท่านอ๋องมาตั้งหลายวันแล้ว นี่ นี่..." ยังจะรอดอยู่ไหม?สาวใช้ประโยคหลังพูดไม่ออก แต่พวกเขาก็รู้ความหมายนี้คนใช้หน้าซีดขึ้นไปอีกถึงแม้เขาจะระมัดระวังมากแล้ว แต่ถึงอย่างไรก็ดูแลท่านอ๋องมาแล้วหลายวัน จะไม่ติดได้อย่างไรกัน?โดยเฉพาะตอนที่เห็นภรรยาตนเองถอยห่างออกไปตั้งหลายก้าว มีท่าทีเหมือนมองเขาเป็นสัตว์ร้าย เขายิ่งรู้สึกเหมือนถูกกระตุ้น"ข้าไม่อยากทำแล้ว ท่านอ๋องทำไมไม่อยู่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1493
พวกเขาก็ได้ยินข่าวลือเรื่องที่อ๋องเจวี้ยนติดโรคระบาดแล้ว ในใจก็ไม่ค่อยสงบเอาเสียเลย"องค์จักรพรรดิทำเพื่ออ๋องเจวี้ยนหรือเปล่า?" หมอหลวงคนหนึ่งคาดเดาพอได้ยินคำพูดเขา ทุกคนก็มองหน้ากัน ในใจแม้จะรู้สึกว่าไม่น่าเป็นไปได้ แต่ก็เหมือนนอกจากเหตผลนี้แล้วก็ไม่มีอย่างอื่นอีก"โรคนี้ยังรักษาไม่ได้ ถ้ารักษาจนหายในระยะแรกๆ หน้าก็ยังเป็นหลุมเป็นบ่อเลย...""ก่อนหน้านี้บอกกันว่าหน้าของอ๋องเจวี้ยนยับเยินหมดแล้ว ถ้าบวกเจ้านี่ไปด้วย ก็เหมือนจะไม่แตกต่างอะไรกันแล้วนะ" มีคนถอนหายใจขึ้นหนักๆเฮ้อ ถึงอย่างไรก็พังไปแล้ว ความสง่างามของอ๋องเจวี้ยน กำลังจะกลายเป็นอดีตที่ไม่อายย้อนกลับไปได้เสียแล้ว"องค์จักรพรรดิในเมื่อรับสั่งแล้ว เช่นนั้นพวกเราก็ต้องรีบไปค้นคว้าเสียที""ใช่เลยใช่เลย ทำเท่าที่ทำได้ สุดแล้วแต่โชคชะตา"แต่ถึงอย่างไรในใจพวกเขาก็ยังไม่สงบองค์จักรพรรดิบอกว่าให้ค้นคว้าสกัดยาก็ไปค้นคว้า แต่พวกเขาอันที่จริงก็ไม่ได้มีความมั่นใจเอาเสียเลย"ถ้าหากพระชายาอ๋องเจวี้ยนมาค้นคว้ากับพวกเราได้ก็คงดี นางเข้าร่วมสมาคมหมอใหญ่ไปแล้ว นางจะรักษาเจ้าโรคนี้ได้ไหม?" มีหมอหลวงที่หนุ่มหน่อยคนหนึ่งจู่ๆ ก็คิดถึงฟู่จ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1494
ผู้อาวุโสจี้พอได้ยินเสียงใสของนาง จึงนึกออกขึ้นมาซิ่วหงคนนี้คือลูกสาวของคนที่อยู่ในซอยด้านหลังเรือนเล็กของเขาเพียงแต่ในเมืองหลวงเขาไม่ค่อยได้อยู่เท่าไรนัก สามปีก่อนแม่นางคนนี้ก็เข้าวังไปแล้ว ต่อมาตอนที่ได้ออกมาครั้งหนึ่ง ปู่ของนางก็ป่วยพอดีจำเป็นต้องใช้วัตถุดิบยา จึงมาขอให้เขาช่วยซื้อให้หน่อย"รีบลุกขึ้นมาสิ นั่งบนหิมะไม่เย็นหรือ? ไม่เป็นไรใช่ไหม?"ซิ่วหงลุกขึ้นยืน ตบๆ หิมะบนตัวออก กระโปรงเลอะไปบ้าง แต่นางก็ไม่สนใจหยิบของที่หล่นลงไปบนพื้นขึ้นมา นางก็หันไปตอบผู้อาวุโสจี้ "ข้าไม่เป็นไร""นี่จะกลับบ้านหรือ? ขึ้นมาสิ ไปส่งเจ้าได้พอดี"ซิ่วหงขึ้นรถม้า ขอบคุณกับผู้อาวุโสจี้ยกใหญ่วัตถุดิบยาที่ขาดไปของปู่นางตอนนั้น มีแค่ผู้อาวุโสจี้ที่มี ดังนั้นผู้อาวุโสจี้จึงถือเป็นผู้มีพระคุณของบ้านพวกนางซิ่วหงมองผู้อาวุโสจี้ ในใจว้าวุ่นมากนี่คือผู้มีพระคุณ แล้วสิ่งที่นางได้ยินมาเหล่านั้น ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดกับเขาไหม"มีอะไรจะพูดหรือ?" ผู้อาวุโสจี้เห็นท่าทางของนางเหมือนจะอดรนทนไม่ไหว แม่นงคนนี้มีสีหน้าว้าวุ่นอยู่ตลอด เขามองจนรู้สึกแย่เลยมีอะไรก็พูดมาสิ อดกลั้นแบบนั้นมันไม่ดี นางไม่เป็นไรแต
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1495
ซิ่วหงพยักหน้า จู่ๆ ก็นึกอะไรออก ตกตะลึงไปทันที "ผู้อาวุโสจี้ นั่นคืออาข้ากับลูกชายของนาง แต่ครอบครัวพวกเขาเป็นชาวนาที่เช่าที่ดินอยู่ในอุทยานนอกเมือง แล้วที่ดินที่พวกเขาเช่าอยู่คือที่ดินของชินอ๋องเซียว"ชาวนาเช่าที่ของบ้านชินอ๋องเซียว?ผู้อาวุโสจี้ขมวดคิ้ว ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าจวนชินอ๋องเซียวเกิดอะไรขึ้น จะเกี่ยวข้องอะไรกับอ๋องเจวี้ยนหรือไม่ แต่เมื่อครู่ฟู่จิ้นเชินก็บอกเขาแล้ว ว่าเรื่องที่จวนอ๋องเจวี้ยนปิดประตูไม่รับแขกนั้นเกี่ยวข้องกับจวนชินอ๋องเซียวฟู่จิ้นเชินหาข่าวมาแล้ว วันนี้จวนชินอ๋องเซียวก็ปิดบ้านไม่รับแขกเช่นกันทั่วเมืองกำลังลือเรื่องที่อ๋องเจวี้ยนติดโรคสกปรกนั่น แล้วชินอ๋องเซียวที่ถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าวังล่ะ? จะเป็นไปด้วยไหม?ชินอ๋องเซียวหลังจากสิ้นปีก็ไม่ปรากฏตัวเลย ไปที่ไหนกัน? บวกกับข่าวในวังที่ซิ่วหงนำมาบอก เขารู้สึกว่าเรื่องเหล่านี้เหมือนจะเกี่ยวข้องกันสมองผู้อาวุโสจี้หมุน รู้สึกผิดปกติขึ้นมาทันที"เจ้าอย่าเพิ่งลงจากรถ รอให้แม่ลูกพวกเขาไปก่อนแล้วค่อยลงไป"ซิ่วหงเองก็ลนลาน ไม่กล้าลงจากรถม้าแล้ว รออยู่บนรถม้าอาของนางทุบประตูอยู่พักหนึ่ง พอประตูไม่เปิด นางก็โมโหแล้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1496
ฟู่จาวหนิงอ่านเนื้อหาจดหมาย แล้วสบตากับเซียวหลันยวน"ชินอ๋องเซียวติดโรคเร็วกว่าที่ข้าคิดไว้ เจ้าโรคนี้รุนแรงจริงๆ"ชินอ๋องเซียวคิดจะให้เซียวหลันยวนติดโรคนั่น นางจึงใช้วิธีนี้เล่นงานคืน แต่เดิมทีคิดว่าอย่างน้อยก็ต้องสักสิบวันครึ่งเดือนถึงจะติด นี่เพิ่งจะหกเจ็ดวันเท่านั้น"ข้าจะส่งคนไปสำรวจอาการของเขาหน่อย" เซียวหลันยวนเรียกสืออีเข้ามา กำชับไปสองสามคำฟู่จาวหนิงเองก็ไม่คิดจะไปดูแผนที่แล้ว "ให้คนจับตาดูอุทยานนั่นไว้ อย่าให้คนในอุทยานนั่นเข้าเมืองแต่ว่าคนของอุทยานคนนั้น...""ข้าจัดการเอง"เซียวหลันยวนรู้ว่านางพูดถึงอะไร กลัว่าจะลำบากไปถึงคนของอุทยานคนอื่นสินะฟู่จาวหนิงยังเชื่อใจเขา พยักหน้าให้"ข้าจะไปสกัดยาต่อ ถ้าโรคนี้ระบาดออกมาจริง ก็ต้องมียาเอาไว้รักษา""การสัมผัสปกติ น่าจะไม่ระบาดใช่ไหม?" เซียวหลันยวนถามนี่อันที่จริงก็เป็นสาเหตุที่ฟู่จาวหนิงใช้โรคนี้ในการเอาคืนชินอ๋องเซียว"ใช่ การสัมผัสทั่วไปจะไม่ระบาด ดังนั้นน่าจะไม่ถึงกับกินบริเวณกว้างนัก ขอแค่ควบคุมขอบเขตเอาไว้ก็จะไม่เกิดปัญหาใหญ่""กลัวแค่ว่าชินอ๋องเซียวกับเซียวเหยียนจิ่งจะใช้วิธีหยาบช้าน่ะสิ" เซียวหลันยวนรู้สึกว่า
최신 챕터
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2064
ส่วนฟู่จาวหนิงเองก็มองมาทางเขา เพราะเซียวหลันยวนไม่ได้ยื่นมือมาประคองนางในตอนแรก แต่กลับมองนางอย่างงงงันหน่อยๆฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร ใจก็ดำดิ่งหน่อยๆยังดีที่ตอนนางมองไปอีกครั้ง เซียวหลันยวนก็ยื่นมือมาดึงนางลุกขึ้นแล้ว จากนั้นไข่มุกหมึกในมือนางก็ส่งคืนไปยังเจ้าอาราม"คืนให้ท่าน"พริบตาที่เจ้าอารามยื่นมารับ เสียงเปรี๊ยะก็ดังขึ้น ไข่มุกหมึกลูกนั้นแตกละเอียดกะทันหันคนทั้งหมดล้วนตกตะลึง มองไปทางเศษหินที่รวงลงมานั่นพวกเขาล้วนถือไข่มุกหมึกกันมาแล้ว เดิมทีก็ยังดีดีอยู่ ไม่มีรอยร้าวอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นตัวลูกปัดหยกก็ตันและแข็งแกร่ง หล่นลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะแตกด้วยซ้ำแต่ตอนนี้จู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้วเจ้าอารามโค้งตัวลงเก็บชิ้นส่วนหยกขึ้นมา หยิบขึ้นมามองๆ"ไข่มุกหมึกทำนายดารา ข้าเองก็เหลืออยู่แค่เม็ดเดียวด้วย"อยู่กับเขามาหลายสิบปี ใช้มาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนนี้จู่ๆ ก็แตกเสียแล้วเซียวหลันยวนยื่นมือตัวเองออกมา "ข้าไม่ได้ออกแรงนะ""แล้วก็ไม่เหมือนบีบจนแตกด้วย"เจ้าอารามพูดพลางมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหรุบตาลง เศษหินบนพื้นเหล่านั้น "หรือพวกท่านสงสัยว่าข้าทำ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2063
เจ้าอารามสูดลมหายใจลึก"ผลลัพธ์นี้ไม่ค่อยดีนัก สิ่งที่มันชี้นำไป ทำให้อายวนเดินไปยังทางเลือกที่จะพาสู่ความพินาศ"พอได้ยินคำพูดเขา ฟู่จาวหนิงก็หน้าเปลี่ยนสีแต่นางกลับโมโหขึ้นมา"เฮอะ"ก่อนหน้านี้นางยังรู้สึกว่าจะอย่างไรก็ได้แต่ว่าตัวนางจะเป็นอย่างไร นางก็ยังไม่สนใจได้ เพราะนางไม่ใส่ใจ และไม่เชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะส่งผลกระทบกับตัวนางแต่เรื่องดันไปอยู่บนตัวเซียวหลันยวน นางก็ไม่ชอบใจขึ้นมาแล้วยิ่งไปกว่านั้น นางไม่รู้ว่าเซียวหลันยวนจะได้รัรบผลกระทบไหม ตัวนางเป็นคนที่ผ่านการข้ามภพมา แต่เขาไม่ใช่"อายวน" นางยื่นมือไปประคองเซียวหลันยวนเขาจับมือนางลุกขึ้นยืน มองดุนาง ยื่นมือลูบใบหน้านาง สีหน้าดูซับซ้อน"เจ้าลองดู"ฟู่จาวหนิงใจดำดิ่งหน่อยๆเพราะเขารู้สึกแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด ปฏิกิริยานี้คือถูกส่งผลกระทบเข้าแล้วเมื่อครู่เขายังบอกนางอยู่เลยว่าถ้าไม่อยากคะเนทำนายก็ไม่ต้องทำ ตอนนี้เขากลับบอกว่าให้ลองดูเสียแล้วจิตใจต่อต้านกับความอยากเอาชนะของฟุ่จาวหนิงถูกกระตุ้นขึ้นมาแล้ว"ได้"นางขานรับ และไม่ลังเลอีก นั่งลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามผืนนั้น"ไข่มุกหมึก"เซียวหลันยวนส่งไข่มุกหมึก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2062
เขาไม่อยากให้นางต้องฝืนตัวทำอะไรเพื่อตัวเขา"ข้ายินยอมทดสอบดู ไม่เป็นไร" ฟู่จาวหนิงบอกเขาเซียวหลันยวนชะงักไป "เช่นนั้นข้าก่อนแล้วกัน เจ้าลองดูผลลัพธ์ของข้าก่อนว่าเป็นอย่างไร แล้วค่อยตัดสินใจ"ตอนนี้เขาเองก็ยอมที่จะคะเนทำนายด้วย เพราะคำพูดประโยคนั้นที่เจ้าอารามพูดเมื่อครู่สามปีก่อนตอนที่เขาจะกลับเมืองหลวง ก็มีการวัดคะเนดาราไว้จริงๆ ทำให้เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าเขาควรจะออกจากยอดเขาโยวชิงเวลานั้น และไปถึงเมืองหลวงในวันนั้นเขาเจอกับจาวหนิงถอนหมั้นกลางถนนในวันนั้น แต่งงานกับนางในวันนั้น ตอนนี้พอมาคิดก็ดูจะเป็นคู่รักวาสนาที่ฟ้าประทานมาจริงๆเพื่อความแม่นยำครั้งนี้ เขาเองก็ไม่กังขากับการวัดคะเนดาราเซียวหลันยวนนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามชิ้น ยื่นมือไปทางเจ้าอาราม "ไข่มุกหมึก""เจ้าจำไว้ด้วยว่าต้องขจัดสิ่งรบกวนออก อย่าต่อต้านการชี้นำ" เจ้าอารามส่งไข่มุกหมึกให้เขา จากนั้นจึงจุดธูปขึ้นเซียวหลันยวนหลับตา สองมือกุมไข่มุกหมึกตอนที่เขาเข้าสู่สภาวะลืมตนอย่างสมบูรณ์ ฟู่จาวหนิงก็แหงนหน้ามองท้องฟ้าด้วยสัญชาตญาณ เหมือนจะพบว่าแสงดาวเต็มท้องฟ้าจะสว่างเจิดจ้ากว่าเดิมเซียวหลันยวน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2061
เจ้าอารามถอนใจอย่างจนใจอีกครั้ง ร้องเรียกพวกเขาไว้"กลับมาก่อน ทำไมพูดไม่ถูกหูหน่อยเดียวก็จะไปแล้วล่ะ? เดี๋ยวนี้อารมณ์ขึ้นง่ายขนาดนี้เชียว? ข้าก็แค่พูดเฉยๆ ไม่ใช่ว่ามองเสี่ยวฟู่แบบนี้เสียหน่อย"ฟู่จาวหนิงเองก็ยืนนิ่ง นางดึงเซียวหลันยวนไว้ตอนนี้นางเองก็น่าจะมองการวัดคะเนดาราของเจ้าอารามเป็นเหมือนเกมลึกลับเกมนึง เมื่อครู่ที่เห็นการเปลี่ยนแปลงขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น นางรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งไปกว่านั้น ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเจ้าอารามทำให้นางจับทางไม่ถูกเหมือนกัน คนผู้นี้ต้องมีตัวตนที่ไม่ธรรมดาสำหรับเซียวหลันยวนแน่นอนสำหรับฮูหยินเฉิง เซียวหลันยวนบทจะไม่ยอมรับก็ไม่ยอมรับได้ จะหมดความผูกพันนั่นก็หมดไป แต่สำหรับเจ้าอารามนั้นไม่ได้เด็ดขาดไม่เช่นนั้นคงไม่พานางเดินทางนับพันลี้มายอดเขาโยวชิงแค่เพราะคำๆ เดียวของเจ้าอารามหรอกนางเองก็อยากรู้มาก สาเหตุอะไรที่ต้องให้พวกเขามาทำนายชะตาอะไรนี่ เจ้าอารามคิดจะทำอะไรกันแน่นอกเหนือจากนี้ ตัวนางเองก็ยังอยากรู้ ว่าการที่นางมายังแคว้นเจานี่ เป็นเพราะมีพลังลึกลับอะไรหรือเปล่าถ้าไม่ทำให้ชัดเจน หลังจากนี้นางคงจะตั้งรับไม่ไหวองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถึ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2060
เขามองไปทางเจ้าอารามอีกครั้ง น้ำเสียงเข้มงวดขึ้นมา"ท่านน้าเฉิงถ้าพูดแบบนี้จริง เช่นนั้นสายตานางก็ตื้นเขินไม่รู้จักกาลเทศะ นางเองก็ไม่เข้าใจจาวหนิง และยิ่งไม่เข้าใจว่าจาวหนิงผ่านอะไรมาบ้าง แล้วมีสิทธิ์อะไรถึงใช้ความคิดของตัวเองมาสรุป ดูท่าหลายปีนี้คงถูกเอาอกเอาใจในเมืองจื่อซวีจนเสียคนแล้วจริงๆ"เดิมทีเขาได้ยินว่าฮูหยินเฉิงตาแดงก่ำลงจากเขาไป ยังเคยคิดว่าว่าเพราะช่วยนี้เย็นชากับนางมากเกินไปหรือเปล่า เอาไว้ตอนที่จะกลับ พอผ่านอุทยานเขาเฉิงอวิ๋น ยังคิดจะเข้าไปบอกลานางเสียหน่อยแต่ตอนนี้เขารู้สึกแล้วจริงๆ ว่าใจคนมันพังไปแล้ว เช่นนั้นก็ยากที่จะได้รับการเคารพจากคนอื่นจริงๆ"ข้าจดจำได้ว่าตอนที่ข้ายังเล็กท่านน้าเฉิงเคยมาดูแลอยู่หลายครั้ง แต่อันที่จริงพวกเราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น หลังจากข้าโตมา พวกเราก็เจอกันน้อยครั้งมาก เจอกันก็เพียงแค่ทักทาย ข้าเรียกนางว่าท่านน้า ก็เพราะเคยชินมาจากตอนเด็กเท่านั้น"เซียวหลันยวนตอนพูดถึงจุดนี้น้ำเสียงก็เย็นลงมา"ตอนยังเล็กนางดูแลข้ามาหลายครั้ง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอาเจ้าอุทยานกำชับไว้ ข้าจึงเคารพนาง แต่นางก็ควรวางตัวให้ถูก ไม่ใช่จะขึ้นมาเป็นผู้อาวุโสของข้าจริ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2059
สายตาที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองเซียวหลันยวนดูซับซ้อนมาก ดูลังเล กำลังตัดสินใจและดูเจ็บปวดทรมานมากแต่หลังจากนี้นางกลับละทิ้งเรื่องที่จะกลับเมืองหลวงหาคนอื่นหรือกระทั่งเรื่องไปแคว้นหมิ่น แล้วิคดจะอยู่ข้างกายเจ้าอารามแทนหรือ?นี่มัน...ฟู่จาวหนิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าการเปลี่ยนความคิดกะทันหันของนางมันเกิดขึ้นมาได้อย่างไรตอนนี้นางกลับรู้สึกอยากรู้อยากเห็นต่อวัดคะเนดารานี้เสียแล้ว องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นสัมผัสได้ถึงอะไรกันนะ?"องค์หญิงใหญ่พักอยู่ที่นี่สองสามวันก่อนก็ได้ เอาไว้ค่อยว่ากัน"เจ้าอารามเหลือบมองกระจกทรงมุมที่แสงดับไปแล้วผาดหนึ่ง จากนั้นก็มองใบหน้าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แอบถอนหายใจในใจเขาเองก็ทำไม่สำเร็จ บิดชะตาฝูอวิ้นกลับมาไม่ได้ชั่วคราวผิดพลาดตรงไหนกันแน่นะ?เจ้าอารามมองต่อไปทางฟู่จาวหนิง จากการทำนายส่วนตัวของเขา ทำนายไปทำนายมา ต้นกำเนิดตัวแปรทั้งหมดก็คือฟู่จาวหนิงดังนั้น เรื่องที่เกี่ยวกับฟู่จาวหนิง เขาต้องมาขบคิดให้ดีจริงจัง""เจ้าอารามรับข้าไว้เถอะ แม้ข้าจะทำอะไรไม่เป็นเลย แต่ก็ยังเรียนรู้ได้ ข้าเรียนรู้ทำกับข้าว จริงด้วย ข้าเป็นแแม่สื่อได้ด้วยนะ หลังจากนี้ชายเส
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2058
บนพื้นมีสามจุดเปล่งแสงขึ้นรางๆ ปรากฏรูปร่างสามแบบคือ แปดเหลี่ยม ทรงกลม ทรงมุมฟู่จาวหนิงเดินเข้าไปสองก้าว จึงพบว่านั่นเป็นกระจกหลากสีเรียบลื่นสามชิ้นสลักฝังอยู่บนพื้น ใต้กระจกน่าจะเป็นหินหยกผิวเรียบ และระหว่างหยกกับกระจกมีของเหลวสีแดงเจือสีเงินไหลเอื่อยๆ อยู่ยิ่งไปกว่านั้น เพียงไม่นาน ด้านบนยังมีแสงระยิบเหมือนดวงดาว ราวกับจำลองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาวออกมาเจ้าอารามเดินเข้าไปใกล้ กวักมือให้กับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น"มานี่"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็ค่อนข้างว่าง่าย เดินเข้าไปทันทีเจ้าอารามส่งลูกปัดหยกสีดำเม็ดหนึ่งให้นาง"นั่งขัดสมาธิ กำลูกปัดเม็ดนี้ไว้ สัมผัสดูว่ามันนำเจ้าไปยังมิติดาราไหน แล้วจงชี้ออกมา"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ทำตามที่เขาบอกนั่งลงขัดสมาธิบนพื้น สองมือกุมลูกปัดนั้น ตั้งสมาธิสัมผัสผ่านไปครู่หนึ่ง นางจึงหันหลังอย่างลังเลไปทางทรงมุมนั้น"ทางนี้"ฟู่จาวหนิงยืนมองอยู่ข้างๆจากที่นางเห็น เจ้าอารามเหมือนคนที่กำลังเล่นละครหลอกคนอย่างไรอย่างนั้น เรื่องแบบนี้จะทำนายดวงชะตาออกมาได้อย่างไร?กำลูกปัดลูกหนึ่งไว้ ก็สามารถชักนำให้ตนเองเลือกกระจกหลากสีแผ่นไหนแบ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2057
ดาวสองดวงนั้นประกายจ้ามาก แล้วยังอยู่ใกล้มากด้วย ส่องประกายให้กันและกัน เหมือนขานรับกันและกันไม่รู้เพราะอะไร พอเห็นดาวสองดวงนี้ ฟู่จาวหนิงรู้สึกมีความสุขขึ้นมานางมองไปทางเซียวหลันยวน ถามขึ้นเสียงแผ่วเบา "ท่านเห็นดาวดวงไหนหรือ?"เซียวหลันยวนไม่ตอบ แต่กุมมือนางมัน จับนิ้วนางชี้ออกไป"เอ๋?"ที่เซียวหลันยวนชี้ก็คือดาวสองดวงนั้น!หรือพวกเขาจะมองเห็นแบบเดียวกัน?แน่นอนว่าอาจจะเพราะดาวสองดวงนั้นสว่างไสวมากที่สุด คนอื่นเองก็อาจจะมองเห็นพวกมันด้วยฟู่จาวหนิงคิดเช่นนี้ เลยมองไปทางองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แต่กลับเห็นนางมองไปทางอื่นนางมองไล่ตามสายตาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไป ตรงนั้นมีดาวดวงหนึ่ง สว่างอยู่เหมือนกัน แต่ดาวที่อยู่รอบๆ เล็กเอามากๆ จึงส่องระยับอยู่เพียงดวงเดียวที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองอยู่น่าจะเป็นดวงนั้นกระมัง?ตอนที่นางจะเก็บสายตาก็กวาดไปเห็นซางจื่อพอดี และเห็นซางจื่อก็กำลังมองท้องฟ้า แต่สายตาของเขาดูสับสน สีหน้าเองก็ตกตะลึงไปฟู่จาวหนิงคิดๆ ถอยหลังสองก้าวไปอยู่ข้างๆ ซางจื่อซางจื่อเก็บสายตากลับ มองไปทางนาง ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ นางก็มาอยู่ข้างๆ"ซางจื่อ เจ้าชอบดาวดวงไหน?"ซา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2056
"แต่ก่อนท่านเคยเห็นเขาระบำมาก่อนไหม?""ไม่มีเคยเลย"ตอนที่พวกเขาหยุดเท้ายืนมอง องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็มาถึงข้างกายพวกเขานางเองก็มองการร่ายรำบนแท่นชมดาว สายตาดูเคลิบเคลิ้มหน่อยๆ"ข้าได้ยินว่า แต่ก่อนตงฉิงก็มีระบำทำนายดวงดาวอยู่ประเภทหนึ่ง คิดค้นขึ้นมาโดยตระกูลราชครูตงฉิง นี่เป็นระบำที่ลึกลับมาก จังหวะก้าวเท้าทุกก้าวล้วนพิถีพิถัน นำมาซึ่งพลังแห่งดวงดาว ทำให้ผู้ทำนายดวงดาวมีพลังที่ลึกลับมากขึ้น ผลลัพธ์การทำนายเองก็แม่นยำขึ้น"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็ลืมสิ่งที่เซียวหลันยวนพูดไว้เมื่อครู่ เรื่องที่ไม่ให้นางเข้ามาใกล้นัก แต่มายืนอยู่ข้างกายพวกเขา พูดเรื่องที่ตนเองรู้มาก่อนหน้านี้ออกมาอย่างอดไม่อยู่"ตระกูลราชครูของตงฉิง?" ฟู่จาวหนิงเหลือบมองนางผาดหนึ่ง"ใช่ นี่เป็นสิ่งที่ข้าได้ยินองค์จักรพรรดิของข้าบอกมา" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอเห็นว่านางยอมพูดกับตนเอง ก็รู้สึกเหมือนได้รับเกียรติจนประหลาดใจขึ้นมา "ยิ่งไปกว่านั้นข้าก็ได้ยินว่าองค์จักรพรรดิข้าค้นหาตระกูลราชครูตงฉิงอยู่ตลอด ว่ากันว่า ตระกูลราชครูนั้นรู้ความลับมากมายของตงฉิง สามารถช่วยให้อาณาจักรมั่นคงได้ด้วย"เซียวหลันยวนร้องเฮอะขึ้นมาต้
