บททั้งหมดของ หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว: บทที่ 981 - บทที่ 990

ด้วยพลังของเขา การแบกของหลายร้อยโลจะไม่มีปัญหาเลย ทำไมจะชักดาบเล่มหนึ่งไม่ได้"ลองอีกครั้ง"หานเจิ้งจื๋อเร่งเร้าอาเตียวไม่กล้าลังเล เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วจับด้ามดาบด้วยมือทั้งสองข้าง และเริ่มดึงขึ้นอย่างแรง ๆสักพักหนึ่ง เส้นเลือดนูนขึ้น หน้าก็แดงขึ้น ได้ใช้แรงทั้งตัวออกมาดาบดำจะไม่ขยับและไม่มีปฏิกิริยาใด ๆเลย"อาจารย์ ไม่ได้ ผมดึงไม่ออก"ถอนหายใจ อาเตียวเหนื่อยจนเหงื่อออกท่วมตัว"ไอ้ขยะ! แม้แต่ดาบเล่มหนึ่งก็ชักไม่ออก ให้ผมมาทำเอง!"เสิ่นชงทนดูไม่ไหวแล้ว อาสาเดินเข้าไปผลักอาเตียวออกไปทันทีจากนั้นก็ถ่มน้ำลายใส่ฝ่ามือตัวเอง 2 ครั้ง ถูอย่างแรงหลังจากทำท่าเรียบร้อยแล้ว เขาก็จับด้านดาบด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ กระตุ้นลมปราณทั้งตัวและดึงขึ้นไปอย่างแรงแต่ดาบดำยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ไม่ไว้หน้าสักหน่อยเลย"แม่งเอ้ย ผมจะไม่เชื่อ"เสิ่นชงขมวดคิ้ว เขาที่ไม่ตายใจได้ลองอีกหลายครั้งติดกันแต่ผลลัพธ์ยังคงเหมือนเดิมดาบดำปักอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ ดูเหมือนจะรวมเข้ากับภูเขาทั้งลูก"อาจารย์ ดาบเล่มนี้แปลกประหลาด ชักไม่ออกเลย"เสิ่นชงทั้งอึดอัดและจำใจ สุดท้ายก็

คนแก่ที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ เป็นเพราะเห็นว่ารับประโยชน์ได้ ก็ทำอะไรโดยไม่คำนึงถึงศีลธรรม เขาเกิดความโลภ อยากเอาดาบเป็นของตนเอง"ชายหนุ่ม คุณต้องทำความเข้าใจก่อน ผมไม่ได้ถามความคิดเห็นของคุณอยู่"หานเจิ้งจื๋อทำหน้าเย็นลง "ตามที่เล่ากันว่าคนมีความสามารถจะถูกทำลาย ดาบเล่มนี้ไม่เหมาะกับคุณ มอบให้ผม คุณถึงจะอยู่อย่างปลอดภัยได้""หัวหน้าหาน คุณพูดแบบนี้ กําลังขู่ผมอยู่เหรอ" ลู่เฉินหรี่ตร"ผมกําลังให้คําแนะนําแก่คุณอยู่ ผู้เข้าใจสถานการณ์คือผู้เฉลียวฉลาด คุณยังเด็กอยู่ ในวันหลัง โอกาสยังมีอีกมากมาย ไม่จำเป็นต้องทำลายอนาคตของตัวเองเพื่อดาบเล่มหนึ่ง ไม่ใช่หรือ" หานเจิ้งจื๋อเตือนต่อดาบเล่มนี้ เขามุ่งมั่นที่จะได้รับถ้าไม่ใช่เพราะคำนึงถึงชื่อเสียง เขาคงจะแย่งไปนานแล้ว"อาจารย์ ดาบจะใช้ด้วยคนที่ถูกกำหนดไว้เท่านั้น น้องลู่มีวาสนากับดาบเล่มนี้ ที่ท่านทำแบบนี้ มันไม่ดีใช่ไหม" เสิ่นเหยาขมวดคิ้วเธอไม่ได้คาดคิดว่าอาจารย์ที่ซื่อตรงมาเสมอ จะแสดงสีหน้าโมโหโดยไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้นเพื่อดาบเล่มหนึ่งถึงขั้นพูดจาข่มขู่"หุบปาก!"หานเจิ้งจื๋อจ้องด้วยความโกรธ "คุณรู้อะไร แต่เดิมดาบเล่มนี้ก็เป็นของที่ไม

"คุณลุง พวกเราไม่ใช่สาวกของวังยี่วหนวี่ จะต้องไหว้ไหม" หวงยินยินถาม"ต้องเคารพผู้ตาย ไหว้เลย" ลู่เฉินพยักหน้ากู่ชิงเหมยเป็นผู้มีความสามารถที่คนในโลกจะเทียบได้ยาก แม้จะล่วงลับไปแล้ว แต่ก็สมควรได้รับความเคารพ"โอ้"หวงยินยินตอบรับ แล้วคุกเข่าต่อหน้าแผ่นหิน กราบไหว้สามครั้งอย่างซื่อสัตย์"บูม--"ในเวลานี้ แผ่นหินสั่นสะเทือนอย่างกะทันหัน และเริ่มทรุดตัวลงอย่างช้า ๆ และหายไปในที่สุดในขณะเดียวกัน กล่องไม้ที่ประณีตค่อย ๆ โผล่ออกมาแทนที่ตำแหน่งของแผ่นหิน "คุณลุง! มีของออกมาเลย!"หวงยินยินตาเป็นประกาย รีบเปิดดูทันทีเห็นว่าภายในกล่องไม้ มีลูกปัดสีทองเม็ดหนึ่งวางอยู่ลูกปัดสีทองนี้มีสีสันสดใสและส่องแสงของเหลวสีทองด้านในหมุนโดยอัตโนมัติ เหมือนน้ำวนที่ดูดซับพลังของโลกราว ๆ อย่างบ้าคลั่ง"พระเจ้า คาดไม่ถึงว่าจะเป็นลูกปัดเทียนหลิงหรือ?"เซียวหงเย่เบิกตากว้าง และใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจแม้แต่ลู่เฉินที่สงบมาตลอดก็แสดงสีหน้าตกตะลึงออกมาในขณะนี้เขาไม่คาดคิดจริง ๆ ว่า ของในกล่องจะเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ของยุทธภพในตำนาน - ลูกปัดเทียนหลิงเลย"ลูกปัดเทียนหลิงเหรอ มันคืออะไร?"หวงยินยิน

หวงยินยินตกใจ หนังหัวชาไปหมดเธอรีบหดตัวไปข้างหลังเซียวหงเย่ และตัวสั่นขึ้นเธอไม่ได้ขี้ขลาด แต่ดันกลัวสิ่งลึกลับเหล่านี้"คุณเป็นใคร?"ลู่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อยแม้ว่าจะไม่ทันป้องกันเล็กน้อย แต่สามารถบังคับให้เขาถอยกลับได้ด้วยท่าฝ่ามือเดียว ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายได้แล้วถ้าไม่มีอุบัติเหตุ คนที่อยู่ตรงหน้าควรเป็นปรมาจารย์ระดับการฝึกร่างขั้นจงซือ"ที่นี่คือหลุมฝังศพของฉัน พวกคุณคิดว่า ฉันเป็นใครล่ะ"หมอกขาวที่รอบตัวภาพเงามนุษย์ค่อยๆ จางหายไปในไม่ช้า ใบหน้าที่อ่อนเยาว์ก็ปรากฏต่อสายตาขอกี่คนนั่นคือผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่มีหน้าตาสวยยอดเยี่ยมแม้ว่าผมหงอกเต็มหัว แต่กาลเวลาก็ไม่ได้ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้บนใบหน้าของเธอเพียงแค่ดวงตาที่ลึกคู่นั้น เหมือนได้ผ่านเรื่องมากมาย มองทะลุปรุโปร่งทุกอย่างแล้ว"หลุมศพคุณ?"ลู่เฉินตกตะลึงเล็กน้อย แล้วสีหน้าเปลี่ยนทันที "ผู้อาวุโสก็คือกู่ชิงเหมยเหรอ""กู่ชิงเหมย!"ทันทีที่คําพูดนี้พูดออกมา หวงยินยินและเซียวหงเย่ต่างก็ตกใจ และดูไม่กล้าเชื่อกู่ชิงเหมยตายไปในห้าสิบปีที่แล้วไม่ใช่เหรอทำไมตอนนี้ยังมีชีวิตอ

หน้าอกของลู่เฉินบุ๋มไป เขาบินขึ้นสูง แล้วทุบบนพื้นอย่างแรงเลือดที่พ่นออกมา ได้วาดเส้นโค้งที่ผิดปกติในอากาศดูน่ากลัวเลย"คุณลุง!"เสียงของหวงยินยินเศร้าโศกมาก ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำบนใบหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและโกรธแค้นเธออยากก้าวไปข้างหน้า แต่ถูกเซียวหงเย่กอดอย่างสุดกำลัง ได้แต่เฝ้าดูลู่เฉินทรมาน"อีกก้าวหนึ่ง... เหลืออีกก้าวหนึ่ง... ซวนเฟยยังรอผมอยู่... ผมล้มลงไม่ได้!"หลังจากเวียนหัวไปพักหนึ่ง ลู่เฉินกัดฟัน พยุงร่างที่ใกล้จะพัง ค่อย ๆ ยืนขึ้นอย่างสั่นเทา โยกเยก อ่อนแรงมากเขาดูเหมือนเป็นแสงเทียนเล็ก ๆ ในลมพายุ ราวกับว่าจะถูกพัดดับได้ตลอดเวลา"คุณลุง! ยอมแพ้เถอะ เราอย่าไปรับดอกฮิกันบานะแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป คุณจะตายนะ!"หวงอินอินร้อนใจมาก น้ำตาไหลไม่หยุดเธอเห็นออกได้ว่าลู่เฉินถึงขีดความสามารถสูงสุดแล้วถ้าโดนตบอีกครั้ง จะตายจริงๆ“ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก..."ลู่เฉินไม่สะทกสะท้าน ยืดเอวตรง เดินโซเซไปข้างหน้าอย่างสั่นคลอนเลือดที่ไหลออกจากปากและจมูก ตกลงมาไม่หยุดตกลงบนพื้นดินเหมือนดอกไม้ที่เบ่งบาน"ลู่เฉิน! อย่าฝืนอีกต่อไป เพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง มันจำเป็นห