บททั้งหมดของ หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว: บทที่ 191 - บทที่ 200

คุณพูดว่าอะไร ผู้ถือหุ้นรายใหญ่หรอกถานหงได้ยินตะลึงตอนแรกตามด้วยหัวเราะว่าฮ่าฮ่าๆคนนามสกุลลู่ คุณกินยาผิดหรือเปล่า แค่คุณเหรอ เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ ตลกตายจริงๆ。ลู่เฉิน คุณโกงคนอื่นๆก็ช่างมันเถอะ แต่ตอแหลในด้านหน้าของพวกเราหรอก มันเป็นโจมตีคุณตัวเองเลย หลวี่ยวี่ถางหัวเราะฐานะของอีกฝ่ายหนึ่งเขาได้ตรวจสอบอย่างชัดเจนแค่ไอ้ควายเลย ได้เป็นฝีมือที่ไม่มาตรฐานหนิดเดียว ไม่มีความสามารถที่แท้จริงเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่พวกคุณ และผมสัญญาว่าพวกคุณรับอำนาจตัวแทนไม่ได้ ลู่เฉินพูดจาง ๆฮึ่ม สัญญาหรอก คุณคิดว่าคุณเป็นคนสำคัญจริงๆเหรอถานหงชักปากด้วยดูถูกว่าวันนี้ที่นี่คือหัวหน้าหม่าเป็นผู้รับผิดชอบ เขาแค่พูดคำเดียวก็สามารถตัดสินใจผลสุดท้ายได้ผมไม่รู้จักหัวหน้าหม่าแต่ผมแน่ใจว่าเขาไม่มีอํานาจนี้ ลู่เฉินไม่เปลี่ยนสีเรื่องตลก หัวหน้าหม่าไม่มีอํานาจนี้หรือว่าคุณมี ขอคุณดูตัวเองให้ดีๆ ยังรู้ตัวเองเป็นใครหรือไม่ ถานหงกล่าวด้วยเยาะเย้ยว่าลู่เฉินออกไปเร็วๆเถอะอย่าอับอายอยู่ที่นี่แล้ว หลวี่ยวี่ถางหัวเราะ เหมือนดูตัวตลกอยู่เขาก็ไม่เข้าใจว่าที่สองครั้งที่แล้วเขาตกอยู่ในมือของขยะนี้ได้อย่างไ

คุณ คุณกล้าตีผมหัวหน้าหม่าคลุมใบหน้าที่ร้อน ทั้งตกใจและโกรธเขาเป็นคนของตระกูลฉาวเละ ปกติไปที่ไหนก็ได้ความเคารพของคนอื่นอยุ่เมื่อไหร่ที่ถูกตบมือตบคุณก็ยังไง คุณเป็นผู้เฝ้ายังยักยอกเอง เอาปลอมแกล้งดี หรือว่าไม่ควรตบหรอกลู่เฉินกล่าววอยู่ตบขึ้นไปอีกตบถึงหัวหน้าหม่าวิงเวียน จมูกและปากมีเลือดการเคลื่อนไหวนี้ได้ดึงดูดเข้าชมของผู้คนจํานวนมากทันทีเหี้ย ดนนี้เป็นใคร หัวหน้าหม่าก็กล้าตีด้วยหรอกในเขตของตระกูลฉาวหาเรื่อง ฉันแค่พูดได้ว่าสุดยอดลูกวัวพึ่งเกิดไม่กลัวเสือ เดี๋ยวจะโชคร้ายแล้วทุกคนชี้ไปชี้มา พูดคุยไม่หยุคคนนามสกุลลู่ คุณบ้าไปแล้วเหรอ รีบหยุดนะถานหงตกใจ รีบออกเสียงให้หยุดลู่เฉิน คุณรู้ไหมว่าคุณสร้างปัญหาใหญ่แล้ว ได้ตีหัวหน้าหม่าผมจะเห็นคุณเดินออกจากประตูนี้ได้ยังไง หลวี่ยวี่ถางด่าด้วยเสียงค่ำ แต่ลู่เฉินไม่มีปฏิกิริยา ต่อสู้กับหัวหน้าหม่าคําสบประมาทไม่สํานึกผิดก็ช่างมันเถอะ ยังดีคนด้วยไม่มีกฎหมายจริงๆมาคน รีบมาคนหัวหน้าหม่าร้องไห้เร็วๆนี้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจํานวนมากมาถึงจากทุกที่ไม่ถึงหนึ่งนาทีก็ล้อมรอบลู่เฉินไว้ คนนามสกุลลู่ กล้าตบหัวหน้า

“อะไรนะ! คุณลู่?!”ฟางหยวนตกตะลึงด้วยความประหลาดใจบนใบหน้าของเขาแม้ว่าวันนี้เขาจะได้รับข่าวล่วงหน้าว่ามิสเตอร์ลู่ผู้พัฒนายาเม็ดบำรุงหน้าจะปรากฏตัวด้วยแต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเด็กขนาดนี้“ไม่ ไม่ใช่หรอก? เขา เขา เขา... เขาคือคุณลู่!”ดวงตาของหัวหน้าหม่าเบิกกว้าง เขาไม่อยากจะเชื่อเลยเขาไม่เคยคิดไม่เคยฝันมาก่อนว่าเจ้าของที่แท้จริงของเรื่องไร้สาระที่เขาอวดอ้างมานานนั้นอยู่ที่แท้อยู่ข้างๆเขาแย่แล้ว แย่แล้ว สถานการณ์ตอนนี้ไม่ดีแล้ว!“คุณลู่？ลู่เฉิน？！”ถานหงมองซ้ายขวา ด้วยหน้าที่ดูตกใจใช่แน่นะ？ลู่เฉินคือคุณลู่จริงๆเหรอ? ผู้ชายที่เก่งกาจคนนั้นที่พัฒนายาเม็ดบำรุงหน้าเหรอ?เป็นไปได้ยังไง? !“เด็กคนนี้มีความสามารถขนาดไหนกัน จริง ๆ แล้วเขามีสูตรยาเม็ดบำรุงหน้าเหรอ?” หลวี่ยวี่ถางรู้สึกประหลาดใจในตอนแรก จากนั้นก็รู้สึกอิจฉาคุณรู้ไหมว่ายาวิเศษอย่างยาเม็ดบำรุงหน้าก็เพียงพอที่จะสร้างครอบครัวที่ร่ำรวยได้แต่บังเอิญว่าสมบัติดังกล่าวตกไปอยู่ในมือของผู้แพ้เปลืองทรัพยากรจริงๆ!“คุณฟาง ฉันขอถามคุณอีกครั้ง”ในเวลานี้ ฉาวซวนเฟยก็เปิดปากอีกครั้ง: "คุณคิดว่าคุณลู่เป็นคนที่สามารถขโมยยาเม็ดบำรุงหน้าหรอ"“นี่…

“โอเค โอเค อดีตก็คืออดีต เรามาคุยเรื่องธุรกิจกันดีกว่า...”ในเวลานี้ หลวี่ยวี่ถางทำให้ทุกอย่างราบรื่นขึ้นและพูดว่า: "ลู่เฉิน ในชางเย่นชาง ผมสนใจสิทธิตัวแทนของยาเม็ดบำรุงหน้ามาก นี่คือเช็คหนึ่งล้านเพื่อซื้อตัวแทนให้คุณ"“หนึ่งล้านเหรอ? คุณให้ขอทานเหรอ?” ลู่เฉินค่อนข้างตลกไม่น้อย"เฮ้ย! หนึ่งล้านไม่พอสำหรับพอ คุณโลภเกินไปแล้ว!"ถานหงพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ: "อย่าคิดว่าคุณจะสามารถแสดงพลังของคุณได้โดยให้ใบสั่งยาแก่ตระกูลฉาว สุดท้ายแล้ว คุณแค่ใช้ประโยชน์จากตระกูลฉาวเท่านั้น!"“ลู่เฉิน เร็วๆหน่อยเถอะ คุณสามารถต่อราคาได้ จะต้องเสียค่าใช้จ่ายเท่าไรในการหาเอเจนซี่ให้ผม?” หลวี่ยวี่ถางพยายามสงบสติอารมณ์“ไม่สำคัญว่าคุณมีเงินมากแค่ไหน ด้วยนิสัยของคุณ คุณไม่สมควรที่จะเป็นตัวแทนของยาเม็ดบำรุงหน้า” ลู่เฉินตรงไปตรงมามาก“อะไรนะ จะไม่เอาเงินเหรอ?” หลวี่ยวี่ถางหรี่ตาลง“มันขึ้นอยู่กับว่าเป็นเงินประเภทไหน เงินของคุณเหม็นเกินไปและผมไม่ชอบมัน” ลู่เฉินปฏิเสธ“ลู่เฉิน! อย่าล้ำเส้นมากเกินไป!”ใบหน้าของหลวี่ยวี่ถางเข้มขึ้น: "ผมไว้หน้าคุณเพียงพอแล้ว ฉันไม่ต้องกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ แต่คราวนี้ คุณไม่ควร

ณ ตอนเที่ยง.ผู้แทนจำหน่ายลู่เฉินซึ่งได้กลับมาที่โรงพยาบาลผิงอันแต่ทันทีที่เข้าไปในประตูก็พบว่ามีคนอยู่ที่บ้านเธอเป็นสาวหน้าตาหวานอายุสิบเจ็ดหรือสิบแปดปีเด็กหญิงผมหางม้า แต่งกายเรียบง่าย กำลังทำความสะอาดในโรงพยาบาลเธอยุ่งมากจนเหงื่อออกท่วมหัวในทางกลับกัน ชายขี้เมาก็ทรุดตัวลงบนเตียงและหลับไป โดยมีผ้าห่มที่หายากคลุมตัวเขาไว้“คุณลู่ คุณกลับมาแล้วเหรอ?”เมื่อหญิงสาวเห็นลู่เฉิน เธอก็ลุกขึ้นยืนและทำความเคารพทันที โดยดูประหม่าเล็กน้อย“คุณเป็นใคร?” ลู่เฉินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย“ฉันชื่อหลินหว่าน คุณฉาวจัดให้ฉันมาที่นี่เพื่อดูแลคุณปู่จิ่ว” เด็กหญิงก้มศีรษะลงแล้วพูด“เธอเป็นผู้ใหญ่แล้วเหรอ?” ลู่เฉินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเขาคิดว่าฉาวซวนเฟยจะส่งพี่เลี้ยงเด็กที่อายุสี่สิบห้าสิบมา ไม่คิดว่าจะเป็นเด็กสาววัยรุ่น“เป็นผู้ใหญ่แล้ว! หว่านเอ๋ออายุสิบแปดแล้ว!” หลินหว่านพยักหน้าอย่างหนัก“เด็กน้อย ผมคิดว่าเธอยังเด็กเกินไป ในวัยของคุณ เธอควรจะเรียนหนังสือ” ลู่เฉินส่ายหัวมันเป็นคำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่เมื่อหลินหว่านได้ยิน เธอก็คุกเข่าลงบนพื้น"ผั่วะ" ทันที"คุณลู่! ได้โปรดอย่าขับไล่หว่านเอ๋อออกไปเลย