All Chapters of ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน: Chapter 441 - Chapter 450

"อืม" เจียงเซิงก้มหน้าลง "ขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าคุณมีไข้ต่ำ"ซือเย่เจ๋วยื่นมือออกไปกุมหลังมือของเธอที่เย็นเฉียบ จากนั้นยิ้มมุมปากขึ้นมา "ผมไม่อยากให้คุณเป็นห่วง ดังนั้นจึงไม่ได้บอกคุณ เซิงเซิง คนที่ควรพูดขอโทษคือผม"เป็นเขาที่ปิดบังเธอเขารู้ว่าเขาติดเชื้อไวรัส และตอนนี้เป็นช่วงที่เริ่มมีอาการแล้ว เขาอาจจะมีไข้ต่ำได้ตลอดเวลา และไอ สภาพร่างกายก็แย่ลง เขามีเวลาเพียงแค่สามปีถึงสี่ปีเท่านั้นเจียงเซิงกำลังจะพูดอะไร ท่านผู้เฒ่าก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าห้อง "เย่เจ๋ว นายฟื้นแล้ว?"“ครับ” เขาพยักหน้าท่านผู้เฒ่าเหลือบมองเจียงเซิง “เธอออกไป ฉันมีเรื่องจะคุยกับเย่เจ๋ว”เจียงเซิงเม้มปากไม่พูดจา จากนั้นลุกขึ้นเดินออกไป ซือเย่เจ๋วมองไปที่แผ่นหลังของเธอ สายตาค่อย ๆ หม่นมัวรอให้ภายในห้องเหลือเพียงแค่พวกเขา ท่านผู้เฒ่าจึงได้ถามขึ้น "นายบอกฉันมาตรง ๆ นายเป็นอะไรกันแน่?"วันนี้พูดคุยกับหมอประจำตัว จากปากของหมอก็พบความผิดปกติของเขา คนทั่วไปเป็นไข้ต่ำปกตินอนหลับหนึ่งคืน รอให้เหงื่อออกก็สามารถฟื้นฟูได้ แต่ซือเย่เจ๋วเป็นไข้ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงวันที่สองก็ยังไม่หาย สถานการณ์แบบนี้ ทำให้เขาเป็นกังวลซือเย่เ

เจียงเซิงยิ้มขอบคุณ จากนั้นกลับไปที่ห้องของตัวเอง หลัวหยิงกำลังเก็บสัมภาระอยู่ "ถามหลัวเชว่ว่าซือเย่เจ๋วไปไหน"หลัวหยิงหยุดชะงัก และหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาหลัวเชว่ ไม่รู้ว่าหลัวเชว่พูดอะไร หลัวหยิงตกตะลึงและพูดขึ้น "พวกพี่เที่ยวบินตอนบ่ายไม่ใช่เหรอ?"หลัวเชว่พูดอะไรบางอย่างและวางสายไป หลัวหยิงหันกลับมาด้วยสีหน้างุนงง "พวกท่านเจ๋วกลับประเทศแล้ว"เห็นเจียงเซิงสีหน้าไม่ดี หลัวหยิงจึงถามขึ้นอย่างระมัดระวัง "เซิงเซิง ตกลงว่าพี่กับท่านเจ๋วเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรเหรอ?"เป็นเพราะเธอรู้ว่าหลังจากที่เจียงเซิงออกจากห้องของท่านเจ๋วก็โมโหมาก แม้แต่อาหารเย็นก็ไม่กิน เธอถามหลัวเชว่ แต่หลัวเชว่ก็ไม่ได้บอกเธอ“เขาต้องการหย่ากับฉัน”“หย่า...อะไรนะ? หย่าร้าง?” หลัวหยิงเดินไปตรงหน้าเธอ “ท่านเจ๋วจะหย่าร้างกับพี่? เขาล้อเล่นหรือเปล่า?”แม้แต่ปฏิกิริยาของหลัวหยิงก็คิดว่าเขากำลังล้อเล่น เจียงเซิงจะไม่เคยคิดแบบนี้ได้อย่างไรล่ะ?แต่ซือเย่เจ๋วเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงเธอ แม้แต่เวลาเที่ยวบินที่จะกลับไปก็เลื่อนก่อนกำหนด หรือว่าเขาอยากจะหย่าร้างกับเธอจริง ๆ?เบื่อหน่ายแล้วจริง ๆ เหรอ......บน

เจียงเซิงจูบลงบนริมฝีปากเย็นเฉียบของเขาอีกครั้ง เธอแนบตัวกับร่างกายของเขา มันแฝงไปด้วยความยั่วยวนเขาเธอคิดว่าเธอทำได้แต่เธอพบว่าเธอคิดผิดซือเย่เจ๋วอารมณ์ไม่สะทกสะท้าน ถ้าหากไม่ใช่เพราะความยับยั้งชั่งใจที่เขาภาคภูมิใจ นั่นก็คือเธอทำให้เขาหมดความสนใจไปแล้วเธอค่อย ๆ แยกออกจากปากของเขา แม้แต่หายใจก็ยังรู้สึกทรมาน เธอควรจะเชื่อว่าเขาเบื่อแล้ว ไม่รักแล้วจริง ๆ ใช่ไหม? หรือว่า เป็นวิธีที่เขาบีบคั้นให้เธอจากไปวิธีหนึ่ง?เธอกำหมัดแน่น "ซือเย่เจ๋ว ถ้าฉันบอกว่าฉันจะไม่ยอมแพ้ล่ะ?"ซือเย่เจ๋วนิ่งอึ้ง แต่ก็แค่แวบเดียวเท่านั้นก็หายไปกับความมืดสลัว เขาหันไปพูด "คุณกลับไปก่อน"เจียงเซิงเดินเข้าไปกอดเขาไว้ซือเย่เจ๋วเกร็งร่างกายของเขา มือที่ยกขึ้นค่อย ๆ ดึงกลับและกำหมัด พยายามควบคุมอารมณ์ที่อยากจะกอดเธอเอาไว้แน่น ๆและเสียงของเธอเบามาก "ซือเย่เจ๋ว ฉันไม่เชื่อว่าคุณไม่รักฉัน ต่อให้ไม่รัก แล้ว ฉันก็จะ......คิดหาวิธีทำให้คุณหลงรักฉันใหม่อีกครั้งความตกใจในดวงตาของซือเย่เจ๋วหายไม่นานก็หายไปจนหมด ต่อให้ความรักที่เขามีต่อเธอไม่เคยลดน้อยลงสักนิด แต่เขาก็ยังต้องทำใจดำเขาดึงเจียงเซิงออกจากอ้อมแขน

เจียงเซิงหยุดชะงัก ถึงได้พูดขึ้น "แม่ของฉันรู้จัก เขายังบอกฉันอีกว่า แม่ของฉันเสียชีวิตด้วยโม่จ้วงไวรัส"กุงหลี่หลี่ปิดปาก สีหน้าตกตะลึงส่วนกุงเห้อก็แข็งทื่ออยู่ที่เดิมและสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันทีกุงเห้อให้กุงหลี่หลี่พาเจียงเซิงออกไป ตัวเองอยู่ในห้องหนังสือที่เงียบสงัด ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ สีหน้าดูแย่มาก ๆกุงหลี่หลี่เดินลงไปที่ชั้นล่างกับเธอ จู่ ๆ ก็ถามขึ้น "เจียงเซิง คำพูดเมื่อครู่ที่คุณพูดเป็นเรื่องจริงเหรอ แม่ของคุณ......""อืม คุณลุงเรเวียร์ไม่มีทางโกหกฉัน"เจียงเซิงรู้ว่า เรเวียร์ไม่มีทางเอาสาเหตุการเสียชีวิตของแม่ของเธอมาหลอกเธอ แต่เมื่อนึกถึงสีหน้าของกุงเห้อเมื่อสักครู่ เธอยังคงใส่ใจเล็กน้อย "คุณป้า คุณบอกฉันได้ไหม คุณตาทำไมเมื่อได้ยินว่าไวรัสสีหน้าก็เปลี่ยนไป?"เธอเรียกคุณป้า ทำให้กุงหลี่หลี่รู้สึกปลื้มใจเล็กน้อย ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอถึงได้ตอบกลับอย่างจนใจ "ฉันก็ไม่แน่ใจ คุณตาของคุณไม่รู้จริง ๆ ว่าแม่ของคุณติดเชื้อ แม้แต่ฉันก็ยังไม่รู้ ไม่แปลกใจที่เธอจะจากไปพร้อมกับเซียว......""ตอนนี้ฉันเพิ่งจะเข้าใจเหตุผลที่ม่านม่านพูดว่ามีเพียงเซียวที่สามารถช่วยเธอได้ แต่สุดท้าย เ

เจียงเซิงเบะปาก แต่เมื่อนึกอะไรได้ ในดวงตาก็มีความเจ้าเล่ห์แวบผ่านไปซือเย่เจ๋วอาบน้ำเย็น ระงับแรงกระตุ้นทั้งหมดของเขาเอาไว้ เขาถึงขั้นเสียใจกับความไม่เด็ดขาดของตัวเอง ยิ่งให้เธออยู่ต่อ ถึงเวลาเขาจะทำใจหย่าร้างได้จริง ๆ เหรอ?ไม่อยากปล่อยมือ แต่ก็ต้องปล่อยมือทั้ง ๆ ที่จะหย่าร้าง แต่กลับใช้เรื่องของลูกให้ความร่วมมือกับเธอ นี่อาจจะเป็นความเห็นแก่ตัวของเขาสินะเขาเพียงแค่อยากครอบครองช่วงเวลาที่สวยงามเหล่านี้เอาไว้ให้แน่น แค่เพียงเท่านี้ซือเย่เจ๋วเดินออกมาจากห้องน้ำ ภาพตรงหน้าทำให้ไฟลับที่เขาระงับเอาไว้ได้อย่างยากเข็ญก็ปะทุขึ้นในหัวของเขาอีกครั้ง เกือบทำให้เขาสติแตกเจียงเซิงใช้มือข้างหนึ่งค้ำศีรษะกึ่งนอนอยู่บนเตียง แต่ท่าทางที่สวยหยาดเยิ้ม ยั่วยวนอย่างถึงที่สุดแบบนี้ ผู้ชายทั่วไปเห็นแบบนี้ยังแทบคลั่ง ไม่ต้องพูดถึงเขา?ซือเย่เจ๋วเบี่ยงหน้าหนีอย่างยากลำบากและกัดฟันพูด "เจียงเซิง คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่?""ท่านเจ๋วบอกว่าฉันไม่มีแรงดึงดูดไม่ใช่เหรอ?" เจียงเซิงเล่นปลายผม ใบหน้าสวยหยาดเยิ้มยิ้มบาง "ทำไมถึงไม่กล้ามองฉัน?"ซือเย่เจ๋วดวงตาลึกซึ้ง หน้าตาบึ้งตึงและข่มเสียงต่ำ "คุณเ