All Chapters of ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน: Chapter 431 - Chapter 440

หลังจากเรเวียร์เห็นเธอ ก็พูดอะไรบางอย่างกับหมอแล้วเดินมาหาเธอ "เซิงเซิง คุณอยู่ที่โรงพยาบาลจริง ๆ ด้วย"เจียงเซิงยิ้มอย่างขมขื่น: "ฉันไม่อยู่ที่โรงพยาบาลฉันยังจะไปไหนได้อีก" พูดจบ เธอมองเรเวียร์ "คุณคุยอะไรกับคุณหมอเหรอ?"เรเวียร์หยุดนิ่ง และยิ้มตอบ: "ผมแค่ถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของท่านเจ๋ว"“สถานการณ์ซับซ้อนมาเหรอ?” เจียงเซิงถาม เห็นเรเวียร์ไม่ได้ปฏิเสธ เธอก้มหน้าลง เสียงแหบแห้งเล็กน้อย "สถานการณ์ของเขารุนแรงมากเหรอ?"“มีอยู่เล็กน้อย” เรเวียร์สีหน้าซับซ้อน หากเป็นเพียงบาดแผลจากกระสุนปืน สามารถช่วยชีวิตกลับมาได้ก็ไม่เลวมากแล้ว แต่สถานการณ์ของซือเย่เจ๋วดูเหมือนจะซับซ้อนกว่าบาดแผลจากกระสุนปืนขณะที่เจียงเซิงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง จู่ ๆ ก็ได้รับสายโทรศัพท์จากพ่อที่อยู่ภายในประเทศเธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้ยกขึ้นมารับสาย: “พ่อ?”"เซิงเซิง ลูกอยู่ที่ต่างประเทศไม่เป็นไรใช่ไหม? พ่อได้ยินข่าวว่ามีจลาจล เกิดขึ้นที่ประเทศ S " เสียงเป็นกังวลของเจียงเซิ่นดังมาจากโทรศัพท์เจียงเซิงขนตาสั่นไหว “หนูไม่เป็นไรค่ะ คุณพ่อ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”เจียงเซิ่นพูดอย่างใจเย็น: "แน่ใจว่าลูกไม่เป็นอะไรก็ดี

แต่เธอเพียงแค่อยากอยู่ข้างกายเขาด้วยความเอาแต่ใจก็เท่านั้น ทั้ง ๆ ที่เธอไม่อยากทิ้งเขาไว้คนเดียว สุดท้ายแล้วเธอก็ยังทำให้เขาบาดเจ็บอยู่ดีหลัวหยิงเห็นเธอเศร้าซึม จึงวางมือทั้งสองข้างลงบนไหล่ของเจียงเซิงและพูดอย่างจริงจัง "พี่สะใภ้ เผชิญหน้ากับความยากลำบากแล้วท้อถอยคือการกระทำของคนขี้ขลาด มีเพียงแค่เผชิญหน้าไปด้วยกันถึงจะแก้ไขปัญหาได้อย่างง่ายดาย ที่ท่านเจ๋วบาดเจ็บคนที่ผิดคือพี่เหรอ?อันที่จริงไม่ใช่ ศัตรูของพวกเราเป็นคนพวกนั้นมาโดยตลอด ต่อให้พี่สะใภ้ไม่ปรากฏตัว ท่านเจ๋วพบเจอวิกฤตแบบนี้เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้วเจียงเซิงฟังคำพูดของหลัวหยิงจบ ก็ยิ้มออกมา "คิดไม่ถึงว่าเธอปลอบคนเก่งดีนี่"หลัวหยิงเกาหัวด้วยความเขินอายและยิ้มออกมาเจียงเซิงเดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลง "อ่อใช่ ตอนนี้ซูหลิงโหรวอยู่ด้วยกันกับคนพวกน้ันสินะ?""ค่ะ พี่ชายของฉันไปสืบเรียบร้อยแล้ว คิดไม่ถึงว่าพี่......ซูหลิงโหรวมีความเกี่ยวข้องกับคนพวกนั้นจริง ๆ เธอแอบซ่อนไว้ได้ลึกมาก ถึงว่าเรื่องของวั่งฉีเธอทำได้ลง"หลัวหยิงเดินไปตรงข้ามเธอแล้วนั่งลง สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก คิดว่าเรื่องที่ซูหลิงโหรว "หักหลัง" ทำให้หลัวหยิงไ

ซูหลิงโหรวถูกเตะไปที่มุมกำแพง หลานอู๋เหยียนดึงเน็กไทที่รัดแน่นออก สายตาของเขาโหดเหี้ยมอำมหิตและดุดัน "หญิงชั่ว เธอเสียใจภายหลังแล้วสินะ อยากจะหักหลังฉัน?"ซูหลิงโหรวตัวสั่นและคลานไปที่ข้างเท้าของเขา "เปล่านะคะ ฉันไม่ได้หักหลังคุณจริง ๆ เจียงเซิงใช้ให้คนพาฉันไปที่นั่น แถมยังคิดที่จะข่มขู่ฉัน ฉันไม่ได้พูดอะไรจริง ๆ นะคะ ฉันสาบาน!"หลานอู๋เหยียนโน้มตัวลง ใช้ปลายนิ้วมือบีบคางของเธอ "ซูหลิงโหรว ตอนนี้เธอรู้ความลับมากเกินไปแล้ว เธอคิดว่าฉันจะเชื่อสิ่งที่เธอพูดเหรอ?"ซูหลิงโหรวตัวสั่นไปทั้งตัวหลานอู๋เหยียนมีนิสัยขี้ระแวง โดยเฉพาะเกลียดคนที่ทรยศมากที่สุด ต่อให้เธอไม่ได้พูดอะไร แต่เธอก็รู้ความลับที่ไม่ควรรู้มากเกินไปแล้วจริง ๆ รวมถึงเรื่องไวรัส!“ฉันสาบาน ฉันไม่ได้บอกเธอจริง ๆ นะคะ คุณชายเหยียน คุณต้องเชื่อฉันนะ ฉันไม่ได้พูดจริง ๆ! เธอเป็นคนวางแผนใส่ฉัน!”ซูหลิงโหรวร้องไห้อ้อนวอน ตกอยู่ในมือหลานอู๋เหยียนเป็นเธอที่เคราะห์ไม่ดี เธอไม่สามารถกลับไปที่องค์กรเย่เยี่ยนได้อีกแล้ว ตระกูลซือก็กลับไปไม่ได้แล้ว ไม่ว่าไปที่ไหนก็เป็นทางตันสำหรับเธอทั้งนั้น เธอทำได้แค่ขอร้องหลานอู๋เหยียนหลานอู๋เหยียน

แต่เมื่อระยะฟักตัวผ่านไป ผู้ติดเชื้อก็จะไอเป็นเลือดอย่างต่อเนื่อง และแม้แต่ความต้านทานของร่างกายก็จะลดลงอย่างเห็นได้ชัด ผู้ติดเชื้อที่เป็นมะเร็งก็จะเร่งการเกิดมะเร็ง ระบบเผาผลาญในร่างกายก็จะเร่งความเร็วขึ้น ค่าเกล็ดเลือด จะผิดปกติ เพียงแค่ไม่กี่ปี ก็จะเสียชีวิตซือเย่เจ๋วยิ้มอย่างขมขื่น "ดังนั้น ผมยังมีชีวิตได้อีกนานแค่ไหน?"เรเวียร์ขมวดคิ้ว "จากสถานการณ์ของคุณในตอนนี้ น่าจะยังมีชีวิตได้อีกสามสีปี"......เจียงเซิงนำอาหารเย็นที่ทำเสร็จเรียบร้อยมายังโรงพยาบาล เธอเพิ่งเดินเข้าห้องพักผู้ป่วย ก็เห็นซือเย่เจ๋วนั่งอยู่บนเตียงมองไปนอกหน้าต่างอยู่เพียงลำพัง เรเวียร์ไม่เห็นเงาตั้งนานแล้ว“ซือเย่เจ๋ว ฉันเอาอาหารเย็นมาให้คุณแล้ว” เธอเดินไปข้างเตียงและวางอาหารเย็นไว้บนโต๊ะข้างเตียงซือเย่เจ๋วหันกลับมามองเธอแล้วยิ้มบาง "อืม คุณป้อนผม"เจียงเซิงไม่ปฏิเสธ เธอเปิดกล่องอาหาร นั่งลงข้างเตียงหยิบช้อนขึ้นมาตักให้เขาหนึ่งคำแล้วยื่นไปที่ข้างปากของเขาเมื่อเห็นซือเย่เจ๋วทานเข้าไป เจียงเซิงก็ถามขึ้น "คุณลุงเรเวียร์กลับไปแล้วเหรอ?"“อืม เขามีธุระจึงกลับไปก่อนแล้ว”เจียงเซิงยื่นไปข้างปากของเขาทีละคำแล

มือของเจียงเซิงที่ถือแก้วน้ำชาหยุดชะงักเล็กน้อย จากนั้นก้มหน้าพูด "ไม่ใช่ค่ะ เป็นเพื่อนร่วมธุรกิจของฉัน"วันนี้หลังจากที่ซือเย่เจ๋วออกจากโรงพยาบาล เธอก็ไม่เห็นเงาของเขาอีกเลย แม้แต่หลัวหยิงก็ไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่เธอเพิ่งจิบชาเข้าไป จู่ ๆ ก็เกิดคลื่นไส้ขึ้นมา เธอปิดปากแล้วลุกวิ่งไปที่ห้องน้ำ“คุณ โซรา?”เธอรู้ว่าโจนส์เรียกเธออยู่ที่ด้านหลัง แต่เธอไม่สามารถตอบรับได้ด้วยซ้ำ หลังจากพุ่งตรงไปที่ห้องน้ำเธอก็อ้วกออกมาที่อ่างล้างมือจริง ๆ แม้แต่อาหารกลางวันที่เพิ่งทานไปเมื่อสักครู่ก็อ้วกออกมาจนหมดเธอเปิดก๊อกน้ำเพื่อล้างอ้วกออก แต่ก็รู้สึกคลื่นไส้อีกครั้ง จนกระทั่งไม่มีอะไรที่สามารถอ้วกออกมาได้แล้ว เธอถึงได้ล้างหน้าและดึงทิชชูมาเช็ดเมื่อเดินออกจากห้องน้ำ พบว่าโจนส์รอเธออยู่ข้างนอก เห็นเธอสีหน้าซีดเซียวจึงถามขึ้น "คุณไม่สบายใจเหรอ?"“ไม่เป็นไร ฉันอาจจะกินอะไรไม่ดีเข้าไป” เจียงเซิงโบกมือ“ให้ผมพาคุณไปโรงพยาบาลไหม?” โจนส์ถามอีกครั้งเจียงเซิงส่ายหัวและฝืนยิ้มออกมา: "ไม่ต้องจริง ๆ ค่ะ ขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณ ฉันอยากกลับไปพักผ่อนสักพักหน่อย"“งั้นก็ได้” โจนส์ไม่ได้ถามอะไรอีกกลับ