Semua Bab ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน: Bab 291 - Bab 300

การตบหน้าแบบนี้เร็วเกินไปหน่อยไหม!วั่งฉีที่มีภาพลักษณ์ "ผู้เสียหาย" ในความคิดของพวกเธอพังทลายทันที มีผู้หญิงางคนเมื่อไม่กี่วันก่อนยังได้ยินวั่งฉีระบายความทุกข์ว่าถูกเด็กใหม่รังแก แถมยังถูกตบ ตอนนี้ได้ฟัง เป็นเพราะเธอหาเรื่องใส่ตัวเองชัด ๆ!ในเมื่อวั่งฉีกล้าทำขนาดนี้แล้ว เช่นนั้นเรื่องของเด็กใหม่เธอจะแต่งเรื่องออกมาไม่ได้เหรอ?วั่งฉีหน้าซีดขาวในทันที คนทั้งคนโซเซไปด้านหลัง สายตาที่มองมายังตัวเธอไม่ใช่สายตาที่เป็นมิตรอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นการถกเถียงและวิพากษ์วิจาร์ที่มีต่อเธอ"เจียงเซิง แก......แกทำไมถึงทำแบบนี้!"เธอตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง น้ำเสียงสะอื้นและสั่นคลอน: "แกมีสิทธิ์อะไรทำกับฉันแบบนี้!""แล้วเธอล่ะ?" เจียงเซิงหน้าโมโหและน่าเกรงขาม: "เธอมีสิทธิ์อะไรถึงทำกับฉันแบบนี้? ฉันปล่อยเธอไปครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ครั้งนี้เธอหาเรื่องเองชัด ๆ""ฉันเคยพูดไว้ไม่ใช่เหรอ ทำคนเดียวรับคนเดียว เรื่องที่เธอกล้าทำถึงตอนสุดท้ายไม่กล้ารับ เธอมีสิทธิ์อะไรที่ออกมาใส่ร้ายป้ายสีฉันต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้?"เธอเจียงเซิงเคยปล่อยวั่งฉีไปแล้วครั้งหนึ่ง นั่นเป็นการทำผิดต่อตัวเองมากแค่ไหนที่มี "ชื่อเสีย"

"มีงู!"กู้ยี่ฟานพุ่งออกมาจากฝูงชนและจะเข้าไปอุ้มเจียงเซิง แต่จู่ ๆ กลับถูกครูฝึกขวางเอาไว้: "ทุกคนออกจากที่นี่ การประเมินหยุดก่อนชั่วคราว!""ครูฝึก เธอเป็นอะไรเหรอ?" กู้ยี่ฟานถามอย่างร้อนใจ"ถูกงูกัด ตอนี้ต้องช่วยเหลือด่วน"โดนงูกัดเหรอ?ทำไมในค่ายฝึกถึงมีงู?"พี่สะใภ้!"หลัวหยิงรีบวิ่งไปตรงหน้าเจียงเซิง หลัวหู่เริ่มรักษาแผลให้เธอแล้ว: "บาดแผลที่หลังมือของเธอเริ่มบวมเป่งขึ้นมาก จำเป็นต้องถอนพิษออกก่อน""ขอโทษนะครับ คุณเจียง คุณทนหน่อย" หลัวหู่ใช้มีดที่เธอทิ้งไว้กรีดแผลตรงจุดฟันพิษที่ถูกกัดให้ขยายใหญ่ ค่อย ๆ บีบเพื่อไล่พิษงูออกมา จากนั้นก็ใช้มีดกรีดแผลอีกครั้งและบีบต่อตลอดขั้นตอน เจียงเซิงอดกลั้นความเจ็บปวดไว้อย่างสุดกำลัง สีหน้าที่ซีดขาวไม่มีสีเลือดแม้แต่นิด เหงื่อเย็นเป็ฯเม็ดไหลลงมาจากใบหน้าของเธอ"เร็ซ ไปหาเปลหามมา!" หลัวหู่ตะโกนไปทางหลัวหยิง"ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!"หลัวหยิงรีบวิ่งไปที่ห้องพยาบาลกับครูฝึกเป็นเพราะเหอหลงหลงตกใจงูอย่างมากจนนั่งล้มลงกับพื้นและพูดไม่ออก และยิ่งคิดไม่ถึงว่าเจียงเซิงจะช่วยเธอไว้เจียงเซิงถูกหามไปที่ห้องพยาบาล ถึงแม้พิษงูบางส่วนจะถูกเค้นออก

หลัวหยิงเดินมาที่หน้าประตูเหล็บ มองดูวั่งฉีที่สีหน้าตื่นตระหนกนั่งอยู่ด้านหลังประตูในสภาพที่แย่: "จับคนได้แล้ว และก็สารภาพออกมาว่าเธอเป็นคนยุยง เธอยังไม่ยอมรับอีก?"วั่งฉีนิ่งอี้งและส่ายหน้า: "ฉันไม่รู้จักเขา ฉันไม่รู้จักเขาจริง ๆ นะ!"ทำไมเป็นแบบนี้ได้?เธอไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้ด้วยซ้ำ!ทำไมถึงไม่เชื่อเธอ!หลัวหยิงครุ่นคิดอะไรบางอย่าง และรู้สึกเสียดายแทนเธอ: "ตอนนี้ทางที่ดีเธอภาวนะขออย่าให้เจียงเซิงเป็นอะไร เพราะครั้งนี้เธอเตะโดนกระดานเหล็กแล้วจริง ๆ ในเมื่อเจียงเซิงเป็นถึงภรรยาของท่านเจ๋วเชียวนะ"ภรรยา......ของท่านเจ๋ว?วั่งฉีตกตะลึงอยู่ที่เดิม เจียงเซิงเป็นภรรยาของท่านเจ๋ว ทำไมถึงเป็นแบบนี้!งั้นเรื่องเหล่านั้นที่เธอทำก่อนหน้านี้ ตัวเองกระโดดเข้ากองไฟแล้วยังไม่รู้ตัวอีก?แต่เรื่องที่ปล่อยงูพิษเธอไม่ได้ทำจริง ๆ นะ!หลัวหยิงถอนหายใจ: "เอาล่ะ เธออยู่ที่นี่ดี ๆ เถอะ รอการลงโทษของท่านเจ๋วเถอะ""ไม่ พี่หลัวหยิง ฉันไม่ได้ทำจริง ๆ นะ ขอร้องพวกคุณเชื่อฉัน......" แต่ต่อให้เธอขอร้องอ้อนวอนอย่างไร สุดท้ายก็ไม่มีใครยอมหยุดฝีเท้าลงเพื่อเธอ"เรื่องนี้ ไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้ใช่ไหม?" ภายในห้

ไม่รู้ว่าทำไม เธอรู้สึกมีลางสังหรณ์บางอย่าง วั่งฉีอาจจะถูกใส่ความแล้ว คนที่ใส่ความให้วั่งฉีก็เพียงเพราะรู้ถึงความแค้นส่วนตัวของตัวเองกับวั่งฉี......ในตอนที่เธอครุ่นคิดอย่างเหม่อลอย ไม่ได้สังเกตเห็นคนที่ปรากฏตัวที่หน้าประตู: "พี่เจียงเซิง"เจียงเซิงค่อย ๆ หลุดจากภวังค์ เป็นติงเมิ่งหลานติงเมิ่งหลานเดินเข้ามาด้วยความไม่สบายใจ มือซ้ายกุมมือขวาเอาไว้แน่น "พี่เจียงเซิง พี่ฟื้นขึ้นมาได้ดีมากจริง ๆ เรื่องก่อนหน้านี้ขอโทษเป็นอย่างมาก ฉันรู้ว่าพี่ไม่มีทางให้อภัยฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้หวังว่าพี่จะให้อภัยฉัน ฉันแค่อยากจะขอโทษพี่ก็เท่านั้น......""ฉันรู้ เป็นฉันที่ไม่ได้เลือกที่จะเชื่อพี่ แต่กลับเชื่อคำพูดเหล่านั้นของวั่งฉี ดังนั้นจึงเข้าใจพี่ผิด อันที่จริงฉันก็คิดว่าพี่ไม่ได้เห็นฉันเป็นเพื่อนที่แท้จริง คิดไม่ถึงว่าตัวเองคิดผิดไป ขอโทษด้วย วันนั้นพี่คงผิดหวังมากใช่ไหม?"เธอไม่ได้เลือกที่จะยืนข้างเจียงเซิง และก็ไม่ได้เลือกที่จะเชื่อเจียงเซิง มองดูเธอถูกคนพูดฉีกหน้า ไม่ได้พูดช่วยเธอแม้แต่ประโยคเดียวและในอดีตเจียงเซิงยังช่วยตัวเองตบวั่งฉี ข่มขู่พวกวั่งฉี เมื่อนึกถึงเรื่องพวกนี้ ติงเมิ่งหลานตาแดงก่

เมื่อฟังซือเย่เจ๋วพูดถึงประวัติที่เกี่ยวข้องกับตระกูลซือในอดีต เจียงเซิงไม่ได้สะเทือนใจแต่เหมือนกับรับรู้เรื่องอะไรที่สุดยอดเป็นอย่างมากซือเย่เจ๋วจับเอวของเธอแล้วอุ้มเธอขึ้นมา ให้เธอนั่งบนตักของตัวเอง: "เซิงเซิง ตอนนี้ฉันพูดกับเธออย่างเปิดเผยไปหมดแล้ว ดังนั้นเธอก็รู้แล้วว่าทำไมปู่ของฉันถึงให้ซูหลิงโหรวอยู่ข้างกาย ให้ความสำคัญกับเธอ เพราะว่าปู่ย่าของซูหลิงโหรวมีบุญคุญเลี้ยงดูต่อปู่ของฉัน"เจียงเซิงเม้มปาก ไม่พูดจาซือเย่เจ๋วจับมือของเธอมาวางไว้ที่หน้าอกของตัวเองที่ขยับเขยื้อน: "ฉันสัญญากับเธอ หนึ่งวันที่มีฉันอยู่ฉันจะไม่ยอมให้เธอได้รับความไม่ชอบธรรมใด ๆ ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นคุณปู่ หรือว่าซูหลิงโหรวหรือเป็นคนอื่น ใครกล้ากลั่นแกล้งเธอ นั่นก็กำลังหาเรื่องฉันอยู่""ต่อให้ฉันต้องตาย""ถ้าหากฉันซือเย่เจ๋วทำไม่ได้ หรือทำผิดต่อเธอ ฉันต้องไม่ได้ตายดี"ทันใดนั้น เจียงเซิงประหลาดใจมองดูซือเย่เจ๋วที่สาบานด้วยสีหน้าที่แน่วแน่ เธอพูดโพล่งออกมาโดยที่ปากไม่ตรงกับใจ: "พญายมไม่ได้อยากได้ชีวิตของนายหรอก"ซือเย่เจ๋วใช้ปลายนิ้วแตะริมฝีปากของเธอ: "ต่อจากนี้ไป ชีวิตของฉันก็เป็นของเธอแล้ว ไม่มีใครสาม