All Chapters of องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก: Chapter 171 - Chapter 180

ฉู่เนี่ยนซีมองไปที่ผู้หญิงตรงหน้า ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ และไม่ได้พูดอะไรอีก“ปิ่นปักผมบนศีรษะของพระชายาหลีทำมาอย่างประณีตจริงสวยงามมากจริง ๆ เพคะ”เมื่อได้ยินคำพูดของซุนจื่อซี ฉู่เนี่ยนซีก็อดไม่ได้ที่จะแตะปิ่นปักผมบนศรีษะของตัวเองสตรีที่ชื่อหลิงเอ๋อร์เป็นคนมอบปิ่นปักผมชิ้นนี้ให้นางที่ทางเข้าสำนักหมอหลวง เดิมทีนางเพียงแค่เก็บมันเอาไว้เฉย ๆ เท่านั้น ไม่คิดเลยว่าวันนี้เสี่ยวเถาจะใช้มันปักผมให้นางฉู่เนี่ยนซีกลับมามีสติอีกครั้งและยิ้มเล็กน้อย "ขอบพระทัยเพคะ!"ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน ทุกคนก็มองไปที่ศรีษะของนาง “เอ๊ะ เหตุใดปิ่นปักผมอันนี้ถึงได้ดูคุ้นนัก?!”“อา! ข้าจำได้แล้ว นั่นมันปิ่นปักผมชิ้นโปรดขององค์หญิงฉางเล่อไม่ใช่หรือ?”ฉู่เนี่ยนซีตกใจเล็กน้อย องค์หญิงฉางเล่อ? สตรีนางนั้นชื่อหลิงเอ๋อร์ไม่ใช่หรือ?“องค์หญิงใหญ่ชอบเก็บตัวอยู่เงียบ ๆ และนางก็สุขภาพไม่ค่อยดีนัก นางไม่เคยไปงานเลี้ยง แล้วก็พบปะผู้คนน้อยมากด้วย”“ข้าเคยเห็น ตอนวันเกิดขององค์หญิงใหญ่เมื่อปีที่แล้ว ตอนนั้นนางก็สวมปิ่นปักผมชิ้นนี้ เพราะมันค่อนข้างพิเศษข้าจึงจำได้อย่างแม่นยำ ว่ากันว่านี่คือปิ่นปักผมชิ้นโปรดขององค์ห

ฉู่เนี่ยนซีขมวดคิ้วขณะที่ดูทุกคนพูดคุยกัน และจ้องมองไปที่เจี่ยงจาวอวิ๋นด้วยสายตาเย็นชา“ชายาเหลียน ท่านรู้หรือไม่ว่าความผิดฐานใส่ร้ายผู้อื่นมันร้ายแรงมากเพียงใด?!”“ข้ารู้แน่นอน แต่สิ่งที่ข้าพูดคือเรื่องจริงทั้งนั้น หากเจ้าไม่ได้ขโมยมา แล้วเหตุใดปิ่นปักผมขององค์หญิงฉางเล่อถึงมาอยู่กับเจ้ากันล่ะ? พระราชวังมีบันทึกการเข้าออกทุกครั้ง แต่ข้าไม่เคยได้ยินว่าเจ้าเคยไปที่ตำหนักฉางหลิงเลย! "หลังจากที่เจี่ยงจาวอวิ๋นพูดจบ นางก็พูดต่ออย่างชอบธรรมว่า "ทั้ง ๆ ที่คนของราชวงศ์ควรทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดี แต่เจ้าในฐานะพระชายากลับทำสิ่งที่ผิดศีลธรรมเช่นนี้ก็ควรถูกปลดออกจากราชวงศ์เสีย!"“ชายาเหลียนช่างกล้าเสียจริง ไทเฮายังทรงอยู่ที่นี่ ท่านมีสิทธิ์มาพูดถึงราชวงค์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” จู่ ๆ ฉู่เนี่ยนซีก็เปล่งเสียงดังขึ้น ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เจี่ยงจาวอวิ๋นอย่างเคร่งขรึม“อีกอย่าง ไม่ทันมีหลักฐานก็พูดมั่วเอาเองเช่นนี้ เวลานั้นคนที่จะถูกลงโทษอาจเป็นท่านเสียเอง!”เจี่ยงจาวอวิ๋นเหลือบมองไทเฮาด้วยความตื่นตระหนก เมื่อเห็นว่าไทเฮายังคงมีสีหน้าสงบ นางจึงมองฉู่เนี่ยนซีด้วยความรังเกียจและพูดว่า "เจ้าน่ะหรือ? เจ้าก

ตอนที่จักรพรรดิองค์ก่อนมีพระชนมายุมากกว่าห้าสิบพรรษา พระองค์มีองค์หญิงเพียงองค์เดียวนั่นก็คือเย่หลิงเอ๋อร์ เมื่อพระองค์ขึ้นสู่อำนาจทุกคนต่างก็เทิดทูนหลังจากที่จักรพรรดิองค์ปัจจุบันขึ้นครองบัลลังก์ พระองค์ก็ให้ความสำคัญกับน้องสาวเพียงคนเดียวคนนี้ โดยหาทุกสิ่งมาให้ตามที่นางต้องการการได้รับความโปรดปรานจากจักรพรรดิทั้งสองพระองค์นั้นคือการดำรงอยู่ของการได้รับความรักจากคนนับพันไทเฮาที่อยู่ด้านข้างมองการกระทำของเย่หลิงเอ๋อร์ และอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ "หลิงเอ๋อร์เจ้าไปรู้จักกับเด็กผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เมื่อใด?"เย่หลิงเอ๋อร์มองไทเฮาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า "ความลับเพคะ นี่เป็นความลับระหว่างลูกและเสี่ยวซีเอ๋อร์ที่ไม่อาจบอกได้เพคะ"ขณะที่พูด นางก็ขยิบตาอย่างขี้เล่นให้กับฉู่เนี่ยนซีเมื่อเห็นท่าทางขี้เล่นของนาง ฉู่เนี่ยนซีก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตลก และลูบหัวนางอย่างไม่รู้ตัวทุกคนรอบข้างกลั้นหายใจและมองฉู่เนี่ยนซีด้วยความตกตะลึงนางช่างกล้าจริง ๆ นางปฏิบัติต่อองค์หญิงฉางเล่อราวกับพระองค์เป็นเด็กและลูบหัวนางอย่างนั้นหรือ?เย่หลิงเอ๋อร์เองก็ตกตะลึงเล็กน้อยเช่นกัน เมื่อเห็นดวงตาที่ยิ้มแย้มของฉู่เนี่

ฉู่เนี่ยนซีเดินไปหาจักรพรรดิและกำลังจะทำความเคารพ แต่จักรพรรดิก็ยกมือขึ้นห้ามนางไว้ "ไม่จำเป็นต้องมากพิธี รีบเข้าไปดูสนมฉิงเถิด"ฉู่เนี่ยนซีพยักหน้า และในขณะที่กำลังจะเดินเข้าไป สนมลี่และขันทีหนุ่มอีกสองนายก็มาถึง ขันทีหนุ่มคนหนึ่งกระซิบบางอย่างกับเย่เหลียน และเย่เหลียนก็มองมาที่ฉู่เนี่ยนซีด้วยดวงตามืดมน และใบหน้าที่ไม่อาจคาดเดาได้ฉู่เนี่ยนซีเพิกเฉยและเดินตรงเข้าไปด้านในห้องทันทีที่เข้ามาด้านในกลิ่นคาวเลือดก็ลอยแตะจมูก ฉู่เนี่ยนซีมองไปที่สตรีที่นอนอยู่บนเตียง เห็นว่าใบหน้าของนางซีดเผือดและหน้าผากก็เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ส่วนหมอตำแยที่อยู่ด้านข้างก็ตะโกนบอกให้นางออกแรงอย่างสุดกำลัง นางดูอ่อนแรงมากจนไม่มีแรงเหลือ ดังนั้นจึงได้แต่นอนหอบหายใจฉู่เนี่ยนซีก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เมื่อหมอตำแยกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ฉู่เนี่ยนซีก็ชิงพูดขึ้นก่อน "องค์จักรพรรดิขอให้ข้ามาช่วยสนมฉิง พวกเจ้าฟังข้าก็พอ"พูดจบ นางก็หันไปตรวจอาการของสนมฉิงก่อนจะขมวดคิ้ว จากนั้นจึงป้อนยาเม็ดสีม่วงเข้าปากของนางอย่างรวดเร็ว“สิ่งนี้จะสามารถช่วยให้ท่านฟื้นฟูกำลังได้ แม้ว่าทารกในครรภ์จะอายุเพียงแปดเดือนและยังไม่ถึ

ด้านนอก จักรพรรดิและคนอื่น ๆ กำลังรออย่างใจจดใจจ่อ โดยมองเข้าไปในห้องเป็นครั้งคราวไม่รู้ว่านานเท่าใด แต่แล้วในห้องก็มีเสียงเด็กร้องดังขึ้น "อุแว้..." ทุกคนลุกขึ้นยืนทันที จักรพรรดิหยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่และเดินไปที่ประตูในห้องนั้น ฉู่เนี่ยนซีกำลังอุ้มเด็กด้วยมือทั้งสองเบา ๆ และมีรอยยิ้มอ่อนโยนที่มุมปาก“ใครก็ได้ มาพาเด็กไปทำความสะอาดที่ด้านนอกที”เมื่อจักรพรรดิได้ยินสิ่งนี้ รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา และเขาก็รีบบอกหมอตำแยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ว่า "เร็วเข้า รีบเข้าไปดู"ใบหน้าของหมอตำแยมีความตื่นเต้นเช่นกัน และนางก็รีบเข้าไปด้านในทันทีหมอหลวงที่อยู่ด้านข้างต่างก็เช็ดเหงื่อเย็นออกจากหน้าผาก และมองหน้ากันโดยไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นได้หลังจากนั้นไม่นาน หมอตำแยก็พันตัวเด็กแล้วกลับมาที่ห้องด้านนอก "ทูลจักรพรรดิทูลฮ่องเฮา เป็นองค์ชายเพคะ!"“ดี ดี รีบส่งมาให้ข้าอุ้มเร็วเข้า!” จักรพรรดิดูตื่นเต้นเมื่อฮ่องเฮาที่อยู่ข้างหลังได้ยินว่าเป็นองค์ชาย ก็มีร่องรอยความขุ่นเคืองปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง แต่มันก็ถูกปกปิดไว้อย่างรวดเร็วเย่เฟยหลีเหลือบมองเด็กในอ้อมแขนของจักรพรรดิ และมองไปรอบ ๆ ห