บทที่ 173

“เช่นนั้นเจ้าก็เรียกหญิงสาวผู้ที่มอบปิ่นปักผมชิ้นนี้ให้เจ้าออกมาพิสูจน์สิ” เจี่ยงจาวอวิ๋นรู้สึกหวาดกลัวอย่างอธิบายไม่ถูก แต่เมื่อคิดขึ้นมาได่ว่าตัวเองไม่ได้ไร้เหตุผลจึงพูดขึ้นมาย่างมั่นใจอีกครั้ง

“ข้าบอกไปแล้วว่าข้าไม่จักคนผู้นั้นและไม่รู้ว่าตัวตนของนางคือใคร แต่นางชื่อหลิงเอ๋อร์!”

“หลิงเอ๋อร์?” เจี่ยงจาวอวิ๋นพึมพำเบา ๆ ทันใดนั้นก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้ก่อนจะตะโกนขึ้นเสียงดัง “เหลวไหล! จู่ ๆ องค์หญิงฉางเล่อจะมอบปิ่นปักผมให้เจ้าได้อย่างไร?”

เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งนี้ก็คิดว่ามันไร้สาระ และพวกนางต่างก็เห็นด้วยกับคำพูดนั้น!

“ชื่อเดิมขององค์หญิงฉางเล่อคือเย่หลิงเอ๋อร์ไม่ใช่หรือ? ชายาหลีบอกว่าองค์หญิงฉางเล่อมอบปิ่นปักผมอันนี้ให้ด้วยตัวเองอย่างนั้นหรือ?”

“จะเป็นไปได้อย่างไร? องค์หญิงฉางเล่อมีเกียรติมาก นางเป็นองค์หญิงพระองค์เดียวของจักรพรรดิผู้ล่วงลับ และเป็นน้องสาวของจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน นางจะมอบปิ่นปักผมมีค่าเช่นนี้ให้กับคนแปลกหน้าได้อย่างไร?!”

"ข้าคิดว่าชายาหลีจงใจหาข้อแก้ตัวมากกว่า!"

ทุกคนพูดคุยกัน และเจี่ยงจาวอวิ๋นก็ดูพอใจ

สนมลี่ที่อยู่ด้านข้างเหลือบมองฉู่เนี่ยนซีด้วยสีหน้าเฉยเมย นาง