บททั้งหมดของ องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก: บทที่ 161 - บทที่ 170

ทุกคนช่วยกันเรียก แต่ก็ไม่มีการตอบสนอง ฉู่เนี่ยนซีก้าวไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเฉยเมยและจิ้มเข็มเงินสองสามเข็มลงไปตรงจุดฝังเข็มของนาง จู่ ๆ ฉู่หว่านเอ๋อร์ก็ไอและสำลักน้ำออกมา เมื่อเห็นว่าฉู่หว่านเออร์ตื่นแล้ว เย่เหลียนที่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดขึ้นว่า “พาคุณหนูหว่านเอ๋อร์ไปพักผ่อนที่ห้องข้าง ๆ โถงใหญ่ เรือเทียบท่าแล้วค่อยว่ากันอีกที!” สายตาของฉู่หว่านเอ๋อร์เจ็บปวดเมื่อเห็นผู้ชายที่นางโหยหาไม่ตามดูแล แต่ก็ยังขอให้ใครสักคนพานางไปพักผ่อน นี่เขาชอบนางหรือไม่? เมื่อเป็นเช่นนี้ นางจึงถูกพาไปที่ห้องด้านข้างด้วยความสุขใจ เมื่อฉู่หว่านเอ๋อร์ออกจากฉากไปแล้ว ทุกคนก็อ่านบทกวีของฉูนี่ยนซีต่อ พลางชื่นชมและพูดคุยกันอย่างจริงใจ แต่ฉู่เนี่ยนซีกลับไม่รู้สึกดีกับคำสรรเสริญเยินยอเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย เอาแต่ทำสีหน้าเรียบเฉย ซึ่งทำให้ทุกคนนางในทางที่สูงส่งมากขึ้น มีเพียงฉู่เนี่ยนซีเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองเพิ่งยืมบทกวีของหลี่ไป๋มาใช้ แต่ถึงจะอธิบายไปก็กลัวคนจะคิดว่าตัวเองบ้า “เจ้าไม่จำเป็นต้องชมข้าหรอก ฉู่หว่านเอ๋อร์บอกว่าข้าลอกผลงานมา ซึ่งนางก็พูดถูก เพราะนี่เป็นบทกวีของปรมาจารย์จริง ๆ เราพบกันในความฝัน

เย่เฟยหลีตบฉู่เนี่ยนซีเบา ๆ เพื่อเรียกนาง ฉู่เนี่ยนซีลืมตาขึ้นช้า ๆ “อืม...ถึงแล้วหรือ?” พูดจบ นางก็บิดขี้เกียจและกำลังจะลงจากรถม้า แต่เมื่อเห็นป้ายหน้าประตูนางก็ถึงกับตะลึง จากนั้นเสียงของเย่เฟยหลีก็ดังขึ้น “ท่านพ่อตาไม่สบาย ข้าก็เลยพาเจ้าตรงมาที่นี่เลย” ฉู่เนี่ยนซีเพิกเฉยต่อเสียงเรียกของเย่เฟยหลี เมื่อนางได้ยินว่ามหาเสนาบดีฉู่ป่วย และรีบกระโดดลงจากรถม้าทันที ตามด้วยเย่เฟยหลีที่ตามมาอย่างใกล้ชิด เนื่องจากสถานะของฉู่เนี่ยนซี ระหว่างทางจึงไม่มีใครหยุดนาง ทั้งสองถามหามหาเสนาบดีฉู่ จากนั้นจึงรีบเดินไปยังที่หมายโดยเร็ว ก่อนจะเข้าไปในห้อง ก็ได้ยินเสียงของฉู่เจี้ยนอี้ดังมาจากข้างใน “ท่านพ่อ เหตุใดถึงไม่ให้น้องหญิงมาดูหน่อยล่ะขอรับ?” “นั่นสิ เมื่อตอนบ่ายเราไปหาท่านหมอเทวดาซานเซิงที่หอการแพทย์แต่เขาก็บอกว่าเดือนนี้รักษาไปสามคนแล้ว ขอไม่รับคนไข้เพิ่ม แต่ฝีมือของน้องหญิงก็ไม่เป็นสองรองใครนะ อย่าดูถูกนางเชียว” แต่สะใภ้ใหญ่จ้าวม่อเหยียนที่อยู่อีกฝั่งก็โน้มน้าวอย่างอดทนเช่นกัน “ข้ารู้จักร่างกายของท่านพ่อดีที่สุด ท่านแค่เหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้นเอง เหตุใดต้องถ่อไปหาหมอเทวดาซานเซิงห

มหาเสนาบดีฉู่และฮูหยินฉู่มองเขาอย่างเหลือเชื่อ หลังจากนั้นพวกเขาก็ตอบตกลงด้วยความปลาบปลื้มใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า! ฉู่เนี่ยนซีเหลือบมองเย่เฟยหลีด้วยท่าทีที่ตื่นเต้นและมีความสุข อีกทั้งยังรู้สึกซาบซึ้งใจ ไม่ว่ามันจะเป็นจริงหรือไม่ แต่เย่เฟยหลีก็ช่วยรักษาหน้านางได้มากพอแล้ว! และทำให้พ่อแม่ของนางวางใจได้อีกด้วย “ท่านแม่ ให้ข้าไปดีกว่า” ฉู่เนี่ยนซีจับมือฮูหยินฉู่แล้วพูดต่อ “จากสถานการณ์ของท่านพ่อในตอนนี้ ท่านคงไม่รู้ว่าอาหารอะไรที่ท่านพ่อกินได้บ้าง! การทำอาหารเป็นเรื่องง่ายนิดเดียว ท่านวางใจเถอะ” จากนั้นฉู่เนี่ยนซีก็หันหลังก้าวออกจากห้องโดยไม่อยู่รอคำตอบ เย่เฟยหลีมองตามหลังนางไป รู้ว่าที่นี่คือจวนมหาเสนาบดีฉู่ คงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดังนั้นเขาจึงไม่ตามนางไป เพียงแต่อยู่ร่วมวงสนทนากับมหาเสนาบดีฉู่ต่อ “เมื่อครู่ คนของท่านอ๋องเหลียนพาฉู่หว่านเอ๋อร์กลับมา! กระหม่อมเองก็ได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นบนเรือแล้ว” ต้องขอบคุณการรักษาของฉู่เนี่ยนซีที่ทำให้สีหน้าของมหาเสนาบดีฉู่ดีขึ้น จนเขามีแรงพอที่จะพูดคุย เขาลุกขึ้นนั่งและทำมือคำนับเย่เฟยหลี “ตาแก่คนนี้ขอขอบคุณท่านอ๋องหลีที่ปกป้องลูกสาวของกระหม่อม!”

“ยามเฉินกว่า ๆ แล้วเพคะ”‘เกือบจะเก้าโมงแล้ว?’ ฉู่เนี่ยนซีตกใจและลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว “เหตุใดถึงไม่ปลุกข้า?!” “ท่านอ๋องหลีสั่งไว้ในตอนเช้าว่าควรให้ท่านนอนนานกว่านี้อีกหน่อย และขอให้คนรับใช้ไม่ต้องปลุกเพคะ” ฉู่เนี่ยนซีร้องอ๋อเบา ๆ ไม่คิดว่าเย่เฟยหลีจะใส่ใจขนาดนี้ “รีบมาทำผมให้ข้าเถอะ” ไม่นาน ฉู่เนี่ยนซีก็เก็บข้าวของและไปที่เรือนนอนของมหาเสนาบดีฉู่ เนื่องจากอาการของมหาเสนาบดีฉู่เริ่มทรงตัวแล้ว หลังจากที่ฉู่เนี่ยนซีมาถึง เขาจึงขอให้คนอื่น ๆ ไปพักผ่อน ขณะนั้นเหลือเพียงบิดาและลูกสาวอยู่ในห้องเพียงลำพังเท่านั้น มหาเสนาบดีฉู่มองนางอย่างครุ่นคิด “เหตุใดท่านพ่อถึงมองเช่นนั้นเล่า?” มหาเสนาบดีฉู่กลับมามีสติอีกครั้งและชี้ไปยังใบหน้าของนาง “หน้าของเจ้า...” ฉู่เนี่ยนซีแตะที่แผลเป็นแล้วพยักหน้า “ดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ!” “พ่อขอดูหน่อย...ได้หรือไม่?” มหาเสนาบดีฉู่ดูเหมือนจะรู้เรื่องนี้แล้วเลยไม่แปลกใจ แต่เขาก็ลังเลก่อนจะพูดออกมา ฉู่เนี่ยนซีหยิบยาขวดเล็กออกมาโดยปราศจากความลังเลแล้วทาลงบนแผลเป็น มหาเสนาบดีมองการกระทำของนางโดยไม่กระพริบตา เขากำมือแน่น รู้สึกไม่สบายใจ ผิวหนังปลอม

“จะ...เจ้าพูดอะไรไร้สาระ! ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสักหน่อย” จู่ ๆ เจี่ยงจาวอวิ๋นก็ตื่นตระหนก หลังจากได้ยินคำพูดของฉู่เนี่ยนซีและสัมผัสได้ถึงรัศมีรอบตัวนาง แต่สุดท้ายก็ยังพูดออกไปอย่างกล้าหาญ ทันใดนั้นฉู่เนี่ยนซีก็ยิ้มและลุกขึ้นยืน พลางมองทุกคนด้วยสายตาเย็นชา “พวกท่านคิดว่าใครกันที่กำลังพูดเรื่องไร้สาระ?” ทุกคนที่กำลังดูอยู่เงียบ ๆ แต่เมื่อถูกฉู่เนี่ยนซีถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน ก็ทำให้ทุกคนอึ้งไป หากเป็นเมื่อก่อนพวกนางคงจะเลือกติดตามพระชายาเหลียนโดยไม่ลังเล แต่ตอนนี้จุดเด่นของฉู่เนี่ยนซีไม่ใช่สิ่งที่เคยเป็นอีกต่อไป ข่าวลือในวันนี้ล้วนเกี่ยวกับนางเกือบทั้งหมด ว่ากันว่าความรู้ด้านการแพทย์ของนางอยู่ในระดับที่สูงมาก อีกทั้งคนยังลือกันว่าบุตรชายคนโตของตระกูลฉู่ถูกองค์จักรพรรดิทรงเรียกใช้งานอยู่บ่อย ๆ พวกนางจะกล้าเลือกข้างในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ได้อย่างไร ทุกคนจึงเริ่มแกล้งโง่และทำเป็นไม่ได้ยิน ถึงอย่างนั้นยังมีคนหลายคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเจี่ยงจาวอวิ๋นและมักจะประจบประแจงอ๋องเหลียนอยู่เสมอ นอกจากนี้ยังมีคนที่ทำเป็นไม่ได้ยินข่าวลือและเลือกที่จะปกป้องเจี่ยงจาวอวิ๋นอยู่ด