Lahat ng Kabanata ng ARAW-ARAW KANG MAMAHALIN: Kabanata 121 - Kabanata 130

[Genesheya pov] Sa kabila nang magulo kong pag iisip ay nagawa ko pa ring pumasok sa trabaho at gampanan ang trabaho ko. Mabuti na lang at nilabhan ni Trevor ang suot ko kagabi, kung hindi ay papasok ako na damit nito ang suot. Pagdating sa bahay ay agad kong kinumpronta si Chairmaine dahil hinayaan ako nito na iuwi ni Trevor. Pero ang loka kong kaibigan ay tinawanan lang ako. Maging si Harold na dumating ay hindi nakaligtas sa inis ko. “Hoy, kayong dalawa, kaibigan ko ba talaga kayo? Bakit niyo naman ako hinayaan na dalhin nang lalaking iyon. Alam ninyo na siya ang dahilan kung bakit ako nasasaktan ngayon.” Umupo ako at tiningnan silang dalawa ng masama. Pakiramdam ko ay ipinagkanulo nila akong dalawa. “Best, kung mayro’n man mas may karapatan sa amin na iuwi ka, si Trevor ‘yon, okay?” Ani Chairmaine. “Asawa mo pa rin siya kahit pagbalik-baliktarin natin ang mundo.” Pagdadahilan nito. “Chairmaine is right, Sheya. Hindi naman ibang tao si Trevor—” Itinaas ko ang kamay ko para pat

“Brad, hanggang ngayon ay pinapaasa ka pa rin ni Genesheya? Akala ko ba ay nakukuha mo ang lahat ng babaeng gusto mo?” May pang aalaska sa tinig na wika ni Emil. Isa ito sa mga barkada ni Richard. Narsa isang bar silang magkakaibigan ng biglang ipasok nito ang tungkol sa babaeng matagal ng gusto ni Richard. “Oo nga, Richard. Akala ko ba ay sisiw lang sa’yo na makuha siya? Wala ka naman pala eh!” Kantiyaw naman ng isa pang kaibigan ng binata. Humigpit ang hawak ni Richard sa basong hawak na mayro’ng laman na alak. Hindi niya ipinahalata sa mga ito ang pagkairita sa kanyang mukha, bagkus ay ngumiti siya na tila balewala lang sa kanya ang sinasabi ng mga ito. Subalit ang totoo ay nagpupuyos ang galit sa dibdib niya. “Hindi namin nais na madaliin pareho ni Genesheya ang lahat mga brad. Kasal pa siya kaya naman nagkakasya na lamang muna kami sa ganitong set up. Sabi nga nila ‘kapag mahal mo ang isang tao ay maghihintay ka.” Kunwari ay saad niya. Pinalungkot pa ng binata ang boses at bina

[Trevor pov]Tumingin ako sa malawak na karagatan habang nakaupo sa wheelchair. Hindi ko mapigilan ang maluha habang inaalala ang asawa ko— no, ex-wife ko. Oo, hiwalay na kami ni Sheya. Pareho na kaming pumirma ng annulment paper. Nang magising ako ay agad ko siyang pinalaya, at nagpasya akong umalis muna nang bansa. Kung hindi ako umalis nang bansa ay baka hindi ko mapigilan ang sarili ko na magmakaawa sa kanya na bumalik sa piling ko.Mahal na mahal ko siya.Ang dami kong sinayang na pagkakataon para sa aming dalawa. Kung hindi ako naging gag0 ay baka masaya pa rin kaming dalawa at magkasama. Binigay ko sa kanya ang kalayaan na gusto niya dahil gusto ko siya maging masaya… at mukhang hindi ako ang magbibigay nang kasiyahan na ‘yon.Hindi ako nakarinig nang sermon, o payo kila mom at dad. Maging ang mga kapatid ko ay walang tutol o sinabi. Hinayaan nila ako sa naging desisyon ko. Sa loob nang tatlong buwan ay muli akong nakalakad at nanumbalik ang lakas nang katawan. Ang mga bussines

(Karla pov)LAHAT ng damit na maganda sa paningin ko ay binili ko. Mga dresses, sapatos, alahas, make up. Dahil sa trabahong pinagawa sa akin ng ama ko ay nabili ko ang mga gamit na gusto ko lang mahawakan noon. Sa hirap ng buhay namin ay hindi namin afford ang ganito kamahal. Kaya nagkakasya na lamang kami sa pagbili ng mga damit sa ukay-ukay. Suot ang isang sexy strapless tube dress ay pumasok ako ng bar kung saan madalas na nakatambay ang binatang Montemayor. Hindi ako sanay at naninibago sa lugar. Masakit sa mata ang mga ilaw at tanging musika lang ang maririnig sa paligid. Nagkalat din ang mga lalaki at babae, ang iba pa nga ay halos magtalik na at ang iba naman ay halos magwala sa pagsayaw sa dance floor. Iniliyad ko ang malaki kong dibdib at marahan na lumakad katulad ng mga model na napapanood ko lang sa telebisyon dahilan para lumingon ang halos lahat ng kalalakihan sa akin kinatatayuan. Inalis ko ang kaba sa dibdib ko. Wala ng atrasan 'to... para sa pera ay gagawin ko ito.

(Karla pov)Tarantang bumangon ako sa kama ng magising ako. Nakahinga ako ng naluwag ng wala akong naramdaman na kakaiba sa katawan ko. Nang ilibot ko ang tingin sa paligid ay tumambad sa akin ang magandang interior design ng kwarto. ‘Nasaan ako?’Naalala ko ang misyon na kailangan kong gawin kagabi. Ano ba ang nangyari? Paano ako napunta rito sa kwartong 'to? Nailagay ko naman ang gamot na pampatulog sa inumin ni Timothy Montemayor. Dapat ay ito ang nasa ibabaw ng kama ngayon at hindi ako. Hindi ko rin naman ininom ang mga alak na binigay ng binata kaya imposible na malasing ako. Hindi bale, may susunod pa naman. Sa susunod ay sisiguraduhin ko na hindi na ako papalpak. Handa na akong lumabas ng kwarto ng mayro’ng nagsalita sa likuran ko."Saan ka pupunta, Karla?" Tanong ni Timothy na kalalabas lang ng bathroom. Natigil ako sa pagpihit ng doorknob at nagtatakang nilingon ang binata. Paano nito nalaman ang tunay kong pangalan?! Nasagot ang tanong ko sa isip ng makita ang laman ng b