All Chapters of รอวันหย่า คุณสามีร้าย: Chapter 421 - Chapter 430

เธอท้อง! ตามอายุครรภ์จากรายงานการตรวจสุขภาพ เธอท้องในคืนที่ฟู่สือถิงแทงมีดเข้าไปในหัวใจของเขา ช่างน่าตลกจริง ๆ! เมื่อพวกเขาสองคนเข้าไปพัวพันกับสถานการณ์นี้แล้ว ผลลัพธ์ที่ได้คือเธอตั้งท้องลูกของเขา ในชั่วขณะนั้น เธอไม่มีคำพูดใดเลยที่จะสามารถอธิบายความตกใจภายในใจของเธอได้ เช่นเดียวกับตอนที่เธอตั้งท้องรุ่ยลาและเสี่ยวหาน เธอก็ปวดร้าวมากเหมือนกัน ตอนนั้นฟู่สือถิงหาเรื่องเพื่อจะได้หย่ากับเธอ ทว่าตอนนี้เธอมีอิสรภาพทางการเงินแล้ว เธอสามารถเลี้ยงดูลูก ๆ ของเธอได้ ไม่ว่าจะเป็นหนึ่งคน สองคนหรือว่าสามคน แต่ว่าเรื่องนี้ต้องบอกเขาหรือเปล่า? ท้ายที่สุดแล้ว ตอนเสิ่นอวี๋แท้งลูกในท้อง เขาก็โยนความผิดใส่เธอและยังให้เธอคืนลูกให้พวกเขาด้วย ถึงแม้ตอนนี้พวกเขาจะไม่ติดต่อกันแล้ว แต่จะทำอย่างไรถ้าในอนาคตเขามารบกวนเธออีกครั้งเพราะเรื่องนี้? ไมค์เหลือบเห็นท่าทางตื่นตระหนกของเธอจากหางตา จึงรีบขยับเข้าไปใกล้เพื่อดูหน้าจอโทรศัพท์ของเธอเธอกดปุ่มเปิดปิดโทรศัพท์ แล้วหน้าจอก็ดับลงทันที “ผลการตรวจสุขภาพของเธอโอเคไหม? สีหน้าของเธอดูตกใจนิดหน่อย” ไมค์อยากเอาโทรศัพท์ของเธอมาดูทว่ากลับถูกเธอหลบเล

เมื่อบอดี้การ์ดเฝ้ายามที่ประตูมองเห็นฉินอันอันแล้ว พวกเขาต่างก็คิดว่าตัวเองตาลาย หลังจากที่สร้างปัญหาให้ฟู่สือถิงแล้ว เธอยังกล้าโผล่หน้ามาอีกเหรอ? ก่อนหน้านี้ถ้าบอดี้การ์ดเห็นเธอมา เขาจะเปิดประตูให้เลยในทันที แต่ตอนนี้บอดี้การ์ดไม่เปิดประตูให้เธออีกแล้ว เขาโทรไปห้องนั่งเล่นที่อยู่ชั้นหนึ่ง ป้าจางรับสาย “ฉินอันอันมาครับ ยืนอยู่นอกประตูลานบ้าน” บอดี้การ์ดพูด ป้าจางตกตะลึง “โอ้ ฉันจะรีบออกไปดูเดี๋ยวนี้เลย” เมื่อวางสายแล้ว ป้าจางก็รีบก้าวเท้าเดินไปทางประตู ก่อนหน้านี้ท้องฟ้าไม่มีเมฆ ตอนนี้กลับมีเมฆครึ้มปรากฏขึ้น ป้าจางไม่ได้ให้ฉินอันอันเข้ามา แต่เธอเดินออกไปที่นอกประตูลานบ้าน“อันอัน” ป้าจางพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “คุณมาพบคุณผู้ชายเหรอคะ?” ป้าจางรู้ว่าฉินอันอันเป็นคนทำให้ฟู่สือถิงบาดเจ็บ ดังนั้นป้าจางไม่มีทางที่จะคิดถึงความรู้สึกเก่า ๆ ที่มีต่อเธอได้ ฟู่สือถิงเกือบตายจากการบาดเจ็บครั้งนี้ เขาไม่อยากเจอเธอแน่นอน ฉินอันอันพยักหน้า “เขาอยู่บ้านไหมคะ?” “อยู่ค่ะ หลังจากออกจากโรงพยาบาล เขาพักฟื้นอยู่ที่บ้านมาตลอด” ป้าจางตอบ “คุณหมอให้เขาพักอยู่ที่บ้านอย่างน้อยหนึ่งเดือนค่ะ”

เธอยังคงไม่วางใจเรื่องเด็กในท้องของเธอเธอต้องแน่ใจก่อนว่าเด็กแข็งแรงหรือไม่? เธอถึงจะชดใช้ให้เขาได้ ไม่ว่าจะสายเกินไปหรือไม่ก็ตาม อย่างน้อยในใจของเธอก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว เธอสวมเสื้อคลุมแล้วออกไปพร้อมกับร่ม หลังจากเดินออกมาชุมชนประมาณสามนาที ก็มีร้านขายยาเธอซื้อกรดโฟลิกใส่ไว้กระเป๋าแล้วกางร่มเดินฝ่าฝน ถึงแม้ฝนจะตกหนัก แต่ไม่หนาวมาก ถึงฤดูใบไม้ผลิแล้ว ฤดูใบไม้ผลิเป็นฤดูกาลที่ทุกสรรพสิ่งจะฟื้นคืนชีวิตกลับมาใหม่ รวมทั้งเป็นฤดูกาลที่เต็มไปด้วยความหวังเช่นกัน เธอหวังเหลือเกินว่าลูกในท้องจะแข็งแรงเหมือนรุ่ยลาและเสี่ยวหาน ขอเพียงเขาแข็งแรง เธอจะให้กำเนิดเขา ฟู่สือถิงจะคิดอย่างไร ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว เมื่อเปียกปอนสายฝนในตอนเย็น ก็ทำให้เธอได้ครุ่นคิดหลายอย่างชีวิตของเธอและเขา ท้ายที่สุดคือเส้นขนานสองเส้น เธอควรใช้ชีวิตของตัวเองให้ดี ไม่ทำในสิ่งที่ต้องละอายใจต่อตัวเองก็พอ เมื่อกลับถึงบ้าน เธอเก็บร่มและวางไว้ด้านนอกประตู ยังไม่ทันก้าวเท้าเข้าประตู เธอกลับได้ยินเสียงดังมาจากห้องนั่งเล่น “คุณกำลังบีบคอผมอยู่!” น้ำเสียงฉุนเฉียวของโจวจื่ออี้ดังลอดออกมา ไมค์ “ให้ต

ประตูออฟฟิศถูกผลักออก เมื่อเซิ่งเป่ยเห็นเขาไอหนักมากก็เดินเข้าไปทันทีแล้ววางแก้วน้ำไว้ในมือเขา “ไม่สบายก็ไม่ต้องมาทำงานสิ! ไม่เคยฟังหมอสักครั้งเลยหรือ?” เขาวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะแล้วก้าวเท้าเดินไปทางห้องน้ำ เซิ่งเป่ยคิดจะตามไป แต่หางตากลับเหลือบไปเห็นการถ่ายทอดสดที่กำลังฉายอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขา “ซือเหนียน ทุกคนอยากรู้มาก ๆ ว่า ทำไมคุณถึงเลือกร่วมงานกับฉินกรุ๊ป เพราะว่าพวกเขาจ่ายเงินให้คุณสูงมากใช่หรือเปล่า?” นักข่าวถามพร้อมรอยยิ้ม จิ้นซือเหนียนเหลือบมองฉินอันอัน ในดวงตาคู่นั้นมีรอยยิ้ม ขณะที่เขากำลังจะตอบ ฉินอันอันกลับชิงตอบก่อนว่า “เปล่าเลยค่ะ ซือเหนียนบอกว่าเขาออกจากวงการไปสามปีแล้ว ตอนนี้เป็นเหมือนน้องใหม่ ดังนั้นจึงรับเงินเพียงเล็กน้อยเท่านั้น” ด้านล่างเวทีเกิดเสียงเจี๊ยวจ๊าว “ประธานฉิน คุณกับซือเหนียนรู้จักกันได้ยังไง? พวกคุณมีความสัมพันธ์ที่ดีมากเลยใช่ไหม? ฉันเห็นว่าวันนี้พวกคุณสวมเสื้อสเวตเตอร์สีขาว…” นักข่าวยังคงพูดเรื่องซุบซิบต่อ ใบหน้าของฉินอันอันฉาบไปด้วยสีแดง “มันเป็นเรื่องบังเอิญครับ” จิ้นซือเหนียนตอบแทนเธอ “ผมสวมเสื้อแจ็กเกตสีน้ำตาลไว้ข้างนอก เพรา

เขามองออกแล้ว เธอมีชีวิตที่ดีมากจริง ๆ ......หลังจากที่ฉินอันอันขึ้นรถ เธอหยิบแก้วรักษาอุณหภูมิออกมาจากกระเป๋า คลายเกลียวฝาออกแล้วจิบน้ำอุ่น ไมค์รอจนเธอดื่มน้ำเสร็จจึงขับรถออกไป “กลางวันนี้กินอะไรดี?” เขาถาม ฉินอันอัน “ยังไม่เที่ยงเลยนะ! ฉันไม่หิว” ไมค์ “คิดไว้ล่วงหน้าไงเล่า!” ฉินอันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “จากนี้ไปฉันจะเลือกอาหารกลางวันเอง” ไมค์กินเนื้อสัตว์ทุกมื้อ ตอนนี้เธอไม่สนใจเนื้อสัตว์ใด ๆ เลย ก่อนตั้งครรภ์เธอมีความอยากอาหารดี ดังนั้นถ้าไมค์เห็นว่าเธอไม่กินเนื้อ จะต้องสงสัยแน่นอน “เธอคงไม่ได้คิดจะลดน้ำหนักหรอกใช่ไหม?” ไมค์พูดอย่างสงสัย “ฉินอันอัน เธออย่าสูญเสียความเป็นตัวเอง! เธอไม่ได้อยากเป็นดาราในวงการบันเทิง ไม่จำเป็นต้องไปเปรียบเทียบกับดาราสาวพวกนั้น!” ฉินอันอันเอามือกุมหน้าผาก เธอรู้ว่าไมค์มีจิตใจค่อนข้างละเอียดอ่อนอย่างนั้นแล้วเขาต้องคิดฟุ้งซ่านอย่างแน่นอน “ฉันไม่ได้ลดน้ำหนัก ฉันแค่ไม่อยากกินข้าวกับนาย” ไมค์ “ทำไมเธอไม่อยากกินข้าวกับฉันล่ะ? เธอไม่กินกับฉัน เธอจะกินกับใคร?” ฉินอันอัน ฉันคิดว่าพวกเราควรหลีกเลี่ยงการถูกวิพากษ์วิจารณ์ห