บทที่ 426

เธอยังคงไม่วางใจเรื่องเด็กในท้องของเธอ

เธอต้องแน่ใจก่อนว่าเด็กแข็งแรงหรือไม่? เธอถึงจะชดใช้ให้เขาได้

ไม่ว่าจะสายเกินไปหรือไม่ก็ตาม อย่างน้อยในใจของเธอก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว

เธอสวมเสื้อคลุมแล้วออกไปพร้อมกับร่ม

หลังจากเดินออกมาชุมชนประมาณสามนาที ก็มีร้านขายยา

เธอซื้อกรดโฟลิกใส่ไว้กระเป๋าแล้วกางร่มเดินฝ่าฝน

ถึงแม้ฝนจะตกหนัก แต่ไม่หนาวมาก

ถึงฤดูใบไม้ผลิแล้ว

ฤดูใบไม้ผลิเป็นฤดูกาลที่ทุกสรรพสิ่งจะฟื้นคืนชีวิตกลับมาใหม่ รวมทั้งเป็นฤดูกาลที่เต็มไปด้วยความหวังเช่นกัน

เธอหวังเหลือเกินว่าลูกในท้องจะแข็งแรงเหมือนรุ่ยลาและเสี่ยวหาน

ขอเพียงเขาแข็งแรง เธอจะให้กำเนิดเขา

ฟู่สือถิงจะคิดอย่างไร ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

เมื่อเปียกปอนสายฝนในตอนเย็น ก็ทำให้เธอได้ครุ่นคิดหลายอย่าง

ชีวิตของเธอและเขา ท้ายที่สุดคือเส้นขนานสองเส้น

เธอควรใช้ชีวิตของตัวเองให้ดี ไม่ทำในสิ่งที่ต้องละอายใจต่อตัวเองก็พอ

เมื่อกลับถึงบ้าน เธอเก็บร่มและวางไว้ด้านนอกประตู ยังไม่ทันก้าวเท้าเข้าประตู เธอกลับได้ยินเสียงดังมาจากห้องนั่งเล่น

“คุณกำลังบีบคอผมอยู่!” น้ำเสียงฉุนเฉียวของโจวจื่ออี้ดังลอดออกมา

ไมค์ “ให้ต