Semua Bab รอวันหย่า คุณสามีร้าย: Bab 221 - Bab 230

ตัวเธอสั่นราวกับแผ้นดินไหว“คุณ! คุณ…” ในสมองของเสิ่นอวี๋ส่งเสียงดังหึ่ง ใบหน้าเดี๋ยวแดง เดี๋ยวม่วง “วันนั้นฉันเองก็อยู่ที่โรงพยาบาลตี้ซานด้วยและได้เห็นคนที่ผ่าตัดให้อิ๋นอิ๋นโดยบังเอิญ” ฉินอันอันมองดูความหวาดกลัวและวิตกกังวลบนหน้าเธอ น้ำเสียงของเธอเข้มขึ้น “คุณคิดจะข่มขู่ฉัน คุณควรไตร่ตรองดูให้ดี ว่าคุณสามารถยอมรับผลที่ตามของการถูกทิ้งได้หรือเปล่า?” เวลานี้ น้ำผลไม้และของว่างถูกเสิร์ฟลงบนโต๊ะ ฉินอันอันกินน้ำชายามบ่ายอย่างสบาย ๆ “ฉินอันอัน ฉันประเมินคุณต่ำไป!” เสิ่นอวี๋เปลี่ยนจากความเชื่อมั่นในชัยชนะกลายเป็นทำอะไรไม่ได้เลย ทว่าก็เป็นเวลาไม่กี่นาทีเท่านั้น “พวกเราเสมอกันแล้ว! อย่างนั้นก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วกัน! ฉันไม่บอกความลับของคุณกับสือถิง หวังว่าคุณจะเก็บเป็นความลับเช่นกัน!” “เมื่อกี้ไม่ได้เป็นบ้าไปแล้วเหรอ?” ฉินอันอันล้อเลียนเธอ “มีเบี้ยต่อรองนิดหน่อยก็เปิดเผยโฉมหน้าผู้ร้ายออกมาได้แล้ว จิตใจคุณเป็นแบบนี้แล้วจะค้นคว้าวิจัยอะไรได้ยังไง? ต่อให้ผ่านไปอีกสิบปี คุณก็ไม่มีทางรักษาอาการป่วยของอิ๋นอิ๋นได้หรอก” “คุณไม่มีสิทธิ์มาโจมตีฉัน! เว้นแต่ทักษะทางการแพทย์ของคุณจะสู

เมื่อเหลือบมองไปเห็นการทะเลาะวิวาทที่อยู่ไม่ไกล เขาก็วิ่งเหยาะ ๆ เข้าไป แล้วก็พบว่าไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย ไมค์ถูกชายสองคนต่อยตี หนึ่งในนั้นคือ ฟู่สือถิง อดีตสามีของฉินอันอัน เว่ยเจินรีบดึงไมค์มาอยู่ข้างตัวเขาแล้วถามฟู่สือถิง “พวกคุณมาทำร้ายไมค์ทำไม?” ฟู่สือถิงมาที่นี่เมื่อสามนาทีก่อน เมื่อเห็นไมค์กดตัวโจวจื่ออี้ไว้ด้านล่างแล้วต่อย ความดันโลหิตเขาก็พุ่งสูง เข้าเตะไมค์จนหงายลงพื้นอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลงหลังจากนั้นสถานการณ์ก็พลิกผัน กลายเป็นสองต่อหนึ่ง “คุณเว่ย เขาตีผู้ช่วยของผม” ฟู่สือถิงอธิบายพร้อมกับปัดฝุ่นบนตัว “ผู้ช่วยของผมร่างกายค่อนข้างอ่อนแอ จึงอดที่จะช่วยเขาไม่ได้ ” เว่ยจินเห็นแว่นตาที่แตกของโจวจื่ออี้ ก็หันไปจ้องเขม็งใส่ไมค์ “อันอันปิดโทรศัพท์ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า” เว่ยเจินพูดกับไมค์ “ตอนนี้ผมจะไปหาเธอ คุณไปที่ห้องจัดเลี้ยงแล้วต้อนรับแขกอย่างจริงใจหรือไม่ก็ไปตามหาคนกับผม” ไมค์ระงับความโกรธเอาไว้ “ผมจะไปหาเธอกับคุณ!” ฟู่สือถิงก้าวยาว ๆ มาอยู่ตรงหน้าพวกเขา แล้วขวางทางเอาไว้ “เกิดอะไรขึ้นกับฉินอันอัน?” เว่ยเจิน “คุณฟู่ ตอนนี้พวกเราก็ยังไม่รู้สถ

“ความสัมพันธ์แบบเพื่อนไง” เว่ยเจินกล่าว “ลูกศิษย์หญิงของศาสตราจารย์หูมีจำนวนมากขนาดนั้น คุณไม่ได้ใกล้ชิดกับเสิ่นอวี๋แบบนี้ด้วยงั้นเหรอ?” ฟู่สือถิงพูดยั่วเขา “คุณชอบฉินอันอันใช่หรือเปล่า?” เว่ยเจินสัมผัสได้ถึงเจตนาของความศัตรูอันแข็งแกร่งของเขา“ฉินอันอันเริ่มต้นความสัมพันธ์ใหม่กับใครไม่ได้เลยเหรอ?” เว่ยเจินยิ้มอย่างอ่อนโยนราวกับหยก “คุณฟู่ ที่คบกับเสิ่นอวี๋ ฉินอันอันเคยพูดอะไรหรือเปล่า?”ดวงตาของฟู่สือถิงเย็นยะเยือก “มีเรื่องหนึ่งที่แปลกมากสำหรับผม หลังจากที่ศาสตราจารย์หูเสียชีวิต ผมขอให้คุณช่วยตามหาว่าลูกศิษย์ที่ศาสตราจารย์หูพูดถึงคือใคร คุณกลับให้รายชื่อมาเท่านั้น ทำไมคุณไม่บอกผมตรง ๆ ว่าคน ๆ นั้นคือเสิ่นอวี๋? เสิ่นอวี๋บอกว่าเธอรู้จักคุณ คุณก็น่าจะรู้จักเธอใช่ไหม?” เว่ยเจินคิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่ใช่คนที่ไร้สมองโดยสิ้นเชิง “แน่นอนว่าผมรู้จักเธอ เพียงแค่เธอเรียนจบไปหลายปีแล้ว ผมเลยไม่กล้าตัดสินทักษะทางการแพทย์ในปัจจุบันของเธอ ดังนั้นผมเลยให้รายชื่อกับคุณ ให้คุณไปค้นหาเอาเอง” ฟู่สือถิงไม่ยอมคล้อยตามคำตอบของเขา “ศาสตราจารย์หูไม่เคยพูดถึงเธอกับคุณเลยเหรอ? ศาสตราจารย์หูไม่กล้าผ่

เสี่ยวหานสีหน้าจริงจัง “ถ้าเราบอกคุณยาย ยายไม่ให้เราไปหาแม่แน่นอน” รุ่ยลาแก้มป่องและสับสน “ค่ะ...งั้นเราไปหาแม่กันเถอะ! ถ้าพ่อห่วย ๆ รังแกแม่ล่ะ?” เสี่ยวหานเม้มริมฝีปาก หลังจากครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว เขาก็ตัดสินใจ “ฉันจะไปคนเดียว เธออยู่บ้าน ถ้าคุณยายกลับมา เธอก็หาข้อแก้ตัวได้ตามใจเลย” หลังจากพูดจบ เสี่ยวหานก็ออกไปคนเดียว เมื่อดูประตูปิด รุ่ยลากระพริบตาขนตายาวของเธอ น้ำตาไหลลงมาอาบสองแก้ม เธอจะปล่อยให้พี่ชายของเธอไปหาพ่อห่วย ๆ เพียงลำพังได้ยังไง? ‘ถ้าพี่โดยพ่อจับตัวไว้จะทำยังไง?’ เธอจะเสียพี่ชายไปไม่ได้! เธอร้องไห้และวิ่งไปเปิดประตูห้องไมค์ เปิดประตูเสร็จก็วิ่งไปที่เตียงใหญ่รก ๆ พลันคว้าแขนไมค์และร้องไห้หนักมาก “ลุงไมค์ ตื่นสิ พี่หนีไปแล้ว! เขาไปคนเดียว...เขาไม่พาหนูไปด้วย ฮือฮือฮือ…” ตระกูลฟู่ สาวใช้คนหนึ่งเดินออกมาจากห้องครัวแล้วถามว่า “ทำไมไฟดับคะ?” “ไม่เห็นได้รับแจ้งเหตุไฟดับ? ฉันไปเปิดเครื่องสำรองไฟก่อน” ป้าจางกล่าว หลังจากเปิดไฟสำรองแล้ว ไฟก็กลับมาติดปกติ หลังจากนั้นประมาณสิบนาที ไฟสำรองก็ดับเหมือนกัน ฟู่สือถิงเดินลงไปชั้นล่าง ป้าจางจึงรายงานสถานการณ์ให

ตอนแรกเธอจะลงไปหาแม่ แต่จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากในครัว! รุ่ยลาตกใจมากแต่ไม่กล้าเปล่งเสียงพลันรีบวิ่งตรงไปที่บันได หลังจากกลับขึ้นไปชั้นสอง เธอเกาะผนังและหายใจแรง เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ! คน ๆ นั้นขึ้นไปชั้นบน! รุ่ยลาตื่นตระหนกและวิ่งไปหาที่ซ่อน หลังจากนั้นไม่นาน ป้าจางก็ปรากฏตัวบนชั้นสองและเดินไปที่ห้องนอนใหญ่ ป้าจางมาหาฉินอันอัน ป้าจางกังวลเรื่องการแข่งขันระหว่างฟู่สือถิงและไมค์ ฟู่สือถิงเคยประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์มาก่อน แม้ว่าเขาจะหายดีแล้ว แต่หมอห้ามเขาออกกำลังกายหนัก ๆ ป้าจางไม่อยากเห็นฟู่สือถิงแพ้และโดนไมค์ต่อย เธอจึงทำได้เพียงไปหาฉินอันอัน เมื่อเปิดประตู ป้าจางก็เดินไปที่เตียง เมื่อเห็นใบหน้าที่กำลังหลับใหลของฉินอันอัน แต่เธอทนไม่ไหวอยากปลุกฉินอันอัน นอนเมื่อไหร่ก็นอนก็ได้ แต่ถ้าแข่งแพ้ไม่สามารถย้อนเวลากลับคืนมาได้แล้ว “อันอัน” ป้าสะใภ้จางพูดขณะเอื้อมมือไปตบไหล่ฉินอันอัน “อันอัน!” ฉินอันอันขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงเรียก “อันอัน ตื่นได้แล้ว” ป้าจางเพิ่มเสียง ฉินอันอันค่อย ๆ ลืมตาขึ้น และเมื่อเห็นป้าจางผ่านดวงตาที่ง่วงนอน มุมปากของเธอ