บททั้งหมดของ รอวันหย่า คุณสามีร้าย: บทที่ 211 - บทที่ 220

เสิ่นอวี๋ที่สวมชุดกระโปรงสายเดี่ยวสีแดง ผลักประตูห้องวีแปดศูนย์เก้าให้เปิดออกแสงสลัวภายในห้องทำให้เธอสับสนอยู่ครู่หนึ่ง ไม่นานนัก เธอก็มองเห็นแสงเทียนสลัวอยู่ในด้านใน เทียนสีแดง! ข้างเชิงเทียนมีไวน์แดงและของว่างตั้งเอาไว้ และที่เก้าอี้ข้าง ๆ ก็มีช่อดอกกุหลาบสีแดงวางไว้อยู่ เสิ่นอวี๋กำลังจะละลายไปกับบรรยากาศที่โรแมนติก!คิดไม่ถึงเลยว่าฟู่สือถิงจะโรแมนติกแบบนี้ด้วย! เธอตั้งตาคอยสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นคืนนี้! เธอหยิบดอกกุหลาบขึ้นมา กลิ่นหอมฉุนทำให้เธอรู้สึกมึนเล็กน้อย เธอถือช่อดอกกุหลาบเอาไว้แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ‘สี่ทุ่มแล้ว ทำไมฟู่สือถิงถึงยังมาไม่ถึงอีกนะ?’ ‘หรือเป็นเพราะว่ารถติด?’ ผ่านไปสิบห้านาที ฟู่สือถิงก็ยังไม่ปรากฏตัว เธอเริ่มวิตกกังวลขึ้นมาแล้ว ‘หรือเขาจะไม่มาแล้ว?’ ‘แต่ว่าห้องที่ตกแต่งอย่างประณีตแบบนี้ จู่ ๆ จะลุกขึ้นมาทำมันก็ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?’ ‘หรือว่าเขาจะส่งข้อความผิด?’ เธอรินไวน์ให้ตัวเองหนึ่งแก้ว ขณะที่ใช้นิ้วมือจับแก้วไวน์ทรงสูง ก็เขย่าของเหลวสีแดงด้านในเบา ๆ แล้วจิบด้วยริมฝีปากสีแดง ไม่เลวเลย! ไวน์มีกลิ่นหอม

เสี่ยวหานฟังชนิดเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ไม่สนใจเขา คุณครูเห็นท่าทีของเสี่ยวหานแล้ว หัวใจก็รัดแน่นด้วยความกลัว เดินเข้ามาทันที “คุณฟู่ คุณต้องการอะไรจากกระเป๋าของเสี่ยวหานเหรอคะ?” เขาไม่สามารถล่วงเกินสองคนนี้ได้ หลังจากคิดคำนวนอย่างรอบคอบแล้ว เธอยิ่งรู้สึกว่าไม่สามารถทำให้ฟู่สือถิงขุ่นเคืองได้ ดังนั้นเธอจึงหยิบกระเป่านักเรียนของเสี่ยวหานออกมาจากโต๊ะ “เสี่ยวหาน หนูไม่ต้องกลัวนะ คุณฟู่ไม่ใช่คนไม่ดี ที่เขาทำแบบนี้เพราะเป็นห่วงหนู” คุณครูเกลี้ยกล่อมเสี่ยวหานแล้วยื่นกระเป๋านักเรียนของเขาให้ฟู่สือถิง “เขาผ่านการตรวจสอบความปลอดภัยตอนเขามาในโรงเรียนแล้ว ในกระเป๋าไม่มีวัตถุอันตรายอะไรหรอกครับ” “ผมจำได้ว่าเขามีแล็ปท็อปอยู่เครื่องหนึ่ง” ฟู่สือถิงรับกระเป๋านักเรียนของเขามา กระเป๋ามีน้ำหนักเบามาก คิ้วสวยของเขาขมวดมุ่นเมื่อเปิดกระเป๋าออก ก้พบว่าข้างในมีเพียงเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยน ไม่มีแล็ปท็อปสักเครื่อง “โอ้…ที่จริงเสี่ยวหานมีแล็ปท็อปเครื่องเล็ก ๆ ปกติแล้วเขาชอบชอบดูการ์ตูนคนเดียวค่ะ…” คุณครูกล่าว ฟู่สือถิงวางกระเป๋านักเรียนเสี่ยวหานลงบนโต๊ะ แล้วมองเขาจากมุมสูงลงไปด้านล่าง “ทำไมวันนี

ฉินอันอัน “เธอติดต่อพี่ทำไม?” เว่ยเจินพูดเหน็บแนม “เธอบอกว่าเธอต้องการผู้ช่วย ให้ฉันแนะนำให้เธอหน่อย” พูดถึงตรงนี้ เว่ยเจินหัวเราะและพูดว่า “เธอรู้ไหมว่าข้อกำหนดในการคัดเลือกผู้ช่วยของเธอคืออะไร? เธอหวังว่าผู้ช่วยคนนี้จะเป็นลูกศิษย์ของศาสตราจารย์หูชิง ยิ่งไปกว่านั้นทักษะทางการแพทย์ต้องไม่แย่กว่าเธอ… ขาดก็แค่เธอไม่บอกว่าต้องการคนที่รักษาอิ๋นอิ๋นได้ด้วยตัวเองนั่นแหละ คนที่เก่งกว่าเธอจะมาเป็นผู้ช่วยเธอไหมล่ะ? ฉันไม่รู้ว่าจะเรียกว่าเธอไร้ยางอายหรือควรจะเรียกว่าไร้สมองดี” ฉินอันอันเองก็รู้สึกได้ถึงการประชดเช่นกัน “ไม่มีความสามารถ แต่ก็ยังดันทุรังทำ ฟู่สือถิงไม่ใช่คนโง่ สักวันเขาก็จะรู้ความจริง” เว่ยเจินกล่าว “อันอัน เธอใจอ่อนเกินไป น้อยคนที่จะยอมให้คู่แข่งทางความรักของตัวเองทำการรักษา” ฉินอันอันยิ้มอย่างเฉยเมยและพูดว่า “ถ้าพี่เห็นอิ๋นอิ๋น พี่จะไม่พูดแบบนี้” เว่ยเจิน “เธอไม่อึดอัดก็พอแล้ว” “ไม่จำเป็นต้องใช้เรื่องนี้มาลงโทษตัวเองหรอกค่ะ ชีวิตต้องมองไปข้างหน้า” ฉินอันอันเปลี่ยนเรื่อง “มีข่าวดีจะบอกพี่ด้วยค่ะ บริษัทของฉัน ใกล้จะสร้างใหม่เสร็จแล้ว ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นเสียด้วย”

วิลล่าสตาร์ริเวอร์ มื้อเย็น “อันอัน เว่ยเจินมาหาแม่เมื่อตอนบ่าย” จางหยุนยิ้มแย้ม “เขาบอกว่าจากนี้จะลงหลักปักฐานที่นี่…” ฉินอันอันมองรอยยิ้มบนหน้าของแม่ และเดาได้ว่าเธออยากจะพูดอะไร “แม่ หนูรู้ว่าแม่อยากให้หนูรีบหาผู้ชายแต่งงานด้วยไว ๆ แต่หนูขอร้องนะคะ อย่าทำท่าทางแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น ไม่อย่างนั้นคนจะนึกว่าหนูอยากแต่งงานจนตัวสั่น!” ฉินอันอันพูดแกมขอร้อง “หนูเพิ่งจะอายุยี่สิบกว่า ๆ เอง อายุยังไม่มาก! ตอนนี้เป็นเวลาที่ต้องมุมานะบากบั่นเพื่ออาชีพการงาน ไว้หนูประสบความสำเร็จมีชื่อเสียง แม่อยากจะได้หนุ่มหล่อแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น” รอยยิ้มบนใบหน้าจางหยุนหายไป “แม่ไม่ได้เร่งรัดลูก…แม่แค่คิดว่าเว่ยเจินเป็นคนดีจริง ๆ ตอนลูกไปเมืองนอกก่อนหน้านี้ เว่ยเจินดูแลลูกเป็นอย่างดี! ทำไมลูกไม่คิดถึงความดีของเขาบ้างล่ะ?” ฉินอันอัน “ใครดีกับหนู หนูก็ต้องอุทิศชีวิตให้งั้นเหรอคะ? ศาสตราจารย์หูชิงดีกับหนูยิ่งกว่านี้อีก!” จางหยุน “…ได้! ลูกก็แกล้งตาบอดไปเถอะ! เว่ยเจินนั้นดีจริง ๆ ถ้าลูกพลาดโอกาสไปแล้ว ลูกอาจจะหาผู้ชายที่ดีขนาดนี้ไม่ได้อีกแล้วในอนาคต” “แม่มั่นใจในตัวหนูหน่อยได้ไหมคะ? จากนี้จะต้องมีผู้

คำพูดของเสิ่นอวี๋ทำให้ฉินอันอันตกตะลึง“ถ้าฉันเดาไม่ผิด เด็กสองคนนี้น่าจะเป็นลูกของคุณกับฟู่สือถิง” เสียงหัวเราะของเสิ่นอวี๋ดังผ่านคลื่นไฟฟ้าลอดออกมา ฉินอันอันรู้สึกหนาวถึงกระดูก “ข้อมูลการอุปการะบุตรบุญธรรมไม่มีทางรั่วไหลออกมาข้างนอกได้!” เธอกำนิ้วแน่นและตอบโต้เสิ่นอวี๋ “ใช่! โดยทั่วไปแล้ว ข้อมูลการอุปการะบุตรบุญธรรมจะไม่รั่วไหลออกมาข้างนอก แต่ว่าพ่อของฉันไม่ใช่คนธรรมดา” เสิ่นอวี๋ยิ้มอย่างภาคภูมิใจและเย่อหยิ่ง “เส้นสายของพ่อฉันที่ประเทศบี พิสูจน์ได้ว่าเธอโกหก! ฉินอันอัน ฉันได้ยินว่าสือถิงเกลียดเด็กและยังตั้งใจจะไม่มีลูกอย่างเด็ดขาดด้วย ถ้าเขารู้ว่าลูกทั้งสองคนของคุณเป็นลูกของเขา ไม่รู้ว่าเขาจะทำยังไง!” “เสิ่นอวี๋! อย่าให้มันมากเกินไปนัก!” ฉินอันอันพูดอย่างโกรธเคือง “ฉันมากเกินไปหรือว่าคุณมากเกินไปกันแน่?! ตอนนี้ฟู่สือถิงเป็นแฟนของฉัน! คุณเป็นเมียเก่าของเขา! พวกคุณสองคนหย่ากันแล้ว! ทำไมคุณถึงยังคอยป้วนเปี้ยนอยุ่ในชีวิตของเราสองคนไม่จากไปไหนสักที?” เสียงของเสิ่นอวี๋แหลมชัดกว่าเธอ “ฉันจะช่วยคุณเก็บเป็นความลับ โดยมีเงื่อนไขว่าจากนี้คุณกับฟู่สือถิงจะต้องไม่พบกันอีก!” เสิ่นอวี๋