All Chapters of รอวันหย่า คุณสามีร้าย: Chapter 191 - Chapter 200

ฉินอันอันขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดของเขา “ทำไมถึงเรียก ‘โกลเด้นฯตัวนั้น’? คนอื่นเขาก็มีชื่อ” ฉินอันอันแก้ไขเขา “นี่คุณรู้จักการเคารพผู้อื่นหรือเปล่า?” ฟู่สือถิง “เคารพเหรอ? คุณกำลังพูดกับผมเรื่องการเคารพงั้นเหรอ? คุณอยู่กับโกลเด้นฯตัวนั้นตั้งแต่ตอนที่เรายังไม่หย่ากัน พวกคุณเคารพผมหรือเปล่าล่ะ?” “รบกวนคุณเข้าใจให้ชัดเจนด้วย สี่ปีก่อนฉันเอาข้อตกลงการหย่าให้คุณแล้ว เป็นคุณที่ไม่ยอมเซ็น!” “ตราบใดที่ผมไม่เซ็น พวกเราก็ยังเป็นสามีภรรยากัน! คุณมีสิทธิอะไรสวมเขาผม?” ฟู่สือถิงถามเธอ ฉินอันอันมองดูใบหน้าที่จริงจังของเขา จนเธอเกือบจะเชื่อแล้วว่าเขาถูกเธอสวมเขาจริง ๆ “ฉันยอมรับตอนไหนว่าฉันอยู่กับเขาก่อนที่พวกเราจะหย่ากัน?” ฉินอันอันโต้กลับ “ทั้งหมดคือการคาดเดาของคุณเอง! คุณยืนกรานที่จะอนุมานว่าตัวเองถูกสวมเขา คุณจะโทษฉันให้ได้งั้นเหรอ?” ฟู่สือถิงสูดหายใจเข้าลึก เพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง “โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวนั้นชื่ออะไร?” “คุณอยากรู้ชื่อของเขาไปทำไม?” ฉินอันอันถามอย่างระแวดระวัง “คุณไม่ได้บอกให้ผมเคารพเขาหรือไง? คุณไม่บอกชื่อเขา ผมจะเคารพเขาได้ยังไง!” “โอ้…ถึงฉันบอกชื่อเขากับคุ

”คุณคือฉินอันอันใช่ไหมคะ? เสิ่นอวี๋เป็นฝ่ายทักทายฉินอันอันก่อน “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเสิ่นอวี๋” หลังจากที่ฉินอันอันมองดูเธออย่างรวดเร็วแล้วก็พูดโดยไม่สนใจว่า “อืม พวกเราขอตัวกลับก่อน” ฉินอันอันพาเสี่ยวหานออกมาจากตระกูลฟู่ เสิ่นอวี๋มองไปยังทิศทางที่เธอจากไป แล้วเหม่อลอยไปชั่วขณะ ‘เธอยังสาวและสวยกว่าที่คาดไว้’ ‘วันนี้เธอมาหาฟู่สือถิงทำไม?’ ‘แล้วยังพาเด็กชายตัวน้อยมาด้วย…เด็กผู้ชายคนนั้นเป็นลูกของฟู่สือถิงหรือเปล่า?’ ‘เพราะฉะนั้น ที่เธอพาลูกมาที่นี่ เพราะต้องการจะแต่งงานกับฟู่สือถิงอีกครั้งอย่างนั้นหรือ?’คิดถึงตรงนี้ เสิ่นอวี๋รู้สึกขยะแขยงอย่างมาก ฟู่สือถิงจะกลับมาคืนดีกับฉินอันอันเพราะเห็นแก่ลูก ๆ หรือเปล่า? “สือถิง ฉันขอโทษนะคะที่มาโดยไม่บอกล่วงหน้า” เสิ่นอวี๋ชี้ไปที่เค้กบนโต๊ะกาแฟ “เพื่อนของฉันส่งเค้กมาให้ค่ะ ฉันกินคนเดียวไม่ไหว เลยเอามากินด้วยกันกับคุณ” ฟู่สือถิงเหลือบมองเค้ก “สุขสันต์วันเกิด คุณได้รับของขวัญหรือยัง?” เสิ่นอวี๋อึ้งไปชั่วขณะ “บ่ายวันนี้มีคนส่งพัสดุมาให้ฉันจริง ๆ ด้วย ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นคนส่งมา เลยยังไม่ได้เปิด” ฟู่สือถิงพยักหน้า “ผมไม่ชอบกินเค้ก อ

ฉินอันอันแทบจะพ่นชาเขียวที่อยู่ในปากออกมา เธอหยิบทิชชู่ซับมุมปาก “คุณเสิ่น ฉันเป็นคนขอหย่ากับฟู่สือถิงเอง ดังนั้นเรื่องที่คุณได้ครอบครองฟู่สือถิง ถ้าฉันจะเกลียด นั่นเป็นแค่ความเกลียด คุณทั้งสองคนไม่แต่งงานกันเสียเลยล่ะ? ดูสิ คุณสองคนเหมาะสมกันขนาดนี้! กิ่งทองใบหยก ฟ้าดินสรรสร้าง! คุณจะแต่งงานกันเมื่อไหร่ล่ะคะ? ฉันจะได้ใส่ซองให้!” รอยยิ้มที่ไม่เป็นธรรมชาติปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเสิ่นอวี๋ “ที่แท้คุณฉินก็คิดแบบนี้นี่เอง ขอโทษทีค่ะ ฉันคงทำให้คุณผิดหวังซะแล้ว สือถิงกับฉันไม่คิดจะแต่งงานกันหรอก” “ทำไมไม่แต่งงานล่ะ?! คุณไม่อยากแต่ง หรือว่าเขาไม่อยากแต่ง? ถ้าเขาไม่อยากแต่งงาน ให้ฉันช่วยพูดกับเขาให้ไหมคะ?” ฉินอันอันจิบชาเขียวอีกครั้ง เสิ่นอวี๋ “ไม่จำเป็นต้องรบกวนคุณฉินหรอกค่ะ เรื่องระหว่างฉันกับสือถิงปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติเถอะ จริงสิ คุณฉินเพิ่งบอกว่าฉันหน้าหนากว่ากำแพงเมือง ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าคุณต้องการสื่ออะไร เราเพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก ทำไมคุณถึงหักหน้าฉันแบบนี้?” ฉินอันอันเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้วว่าแอ๊บแบ๊วระดับเทพเป็นอย่างไร สีหน้าท่าทางที่น่าสงสารนั้น เห็นแล้วน่าสมเพชจริ

เมื่อได้ยินคำถามของเขา ฉินอันอันก็เจ็บแปลบในใจทันที “แฟนของคุณไปบอกคุณว่าไงบ้างล่ะ?” เธอถาม ฟุ่ซื่อถิงชะงัก เขายังไม่ได้เจอเสิ่นอวี๋ หลังจากฟังคลิปเสียงแล้วเขาก็โกรธมากจึงโทรหาเธอก่อน “ฉินอันอัน ผมกำลังถามคุณอยู่! คุณอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง!” น้ำเสียงของเขาจริงจังขึ้นเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำขู่ของเขา ฉินอันอันก็โกรธทันที “ความจริงก็อยู่ตรงหน้าคุณแล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันเป็นคนเทน้ำร้อนลวกมือแฟนสาวของคุณเองแหละ! คุณไปบอกเธอด้วยนะว่าให้อยู่ห่าง ๆ ฉันไว้ เพราะไม่อย่างนั้นรอบหน้าฉันจะสาดน้ำร้อนใส่หน้าเธอแทน!” ฟู่ซื่อถิงเงียบไป “...” ฉินอันอัน “ทำไมคุณไม่พูดล่ะ? ไม่เดือดร้อนแทนแฟนหน่อยเหรอ?” ลูกกระเดือกของฟู่ซื่อถิงกลิ้งขึ้นกลางกัดฟันกรอด “ถ้ามือของคุณเสิ่นโดนน้ำร้อนลวก แล้วใครจะทำการผ่าตัดให้อิ๋นอิ๋นล่ะ? เฮ้อ ชักรู้สึกกังวลแล้วสิ ฟู่สือถิง คุณคงจะไม่แก้แค้นฉันใช่ไหม?” ฉินอันอันกล่าวต่อ “ฉินอันอัน แม้แต่คนโง่ยังฟังออกเลยว่าคุณโกรธ! แต่ถึงคุณจะโกรธ ผมที่ได้ยินก็โกรธเหมือนกัน!” เมื่อฟู่สือถิงได้ยินคำพูดเสียดสี เหน็บแนม เย้ยหยันของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวด “งั้นคุณก็ไม่ต้องโทรมาหาฉั

หกโมงเย็น ฉินอันอันขับรถกลับไปที่คฤหาสน์สตาร์ริเวอร์ ประตูเปิดอยู่ รถบีเอ็มดับบิวสีแดงจอดอยู่ในลานบ้าน ฉินอันอันจำรถได้ มันเป็นรถของหลีเสี่ยวเถียน ‘ทำไมจู่ ๆ หลีเสี่ยวเถียนถึงมาที่นี่?’ “ฉินอันอัน!” หลีเสี่ยวเถียนเห็นฉินอันอันกลับมาจึงรีบวิ่งไปหาทันที “ฉันเห็นเด็กที่เธอรับเลี้ยงทั้งสองคนแล้ว! ถ้าฉันไม่ได้ยินว่าเธอรับเลี้ยงเด็ก เธอคงจะเก็บเป็นความลับไปตลอดชีวิตเลยใช่ไหม?” เมื่อได้ยินหลีเสี่ยวเถียนพูด ฉินอันอันก็ไม่กล้าลงจากรถ เธอพบว่าเมื่อไหร่ที่ฟู่สือถิงรู้เรื่องของเธอ ทุกคนก็จะรู้ ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าหลีเสี่ยวเถียนรู้ความลับของเธอ เธอก็จะต้องบอกเรื่องนี้กับฟู่สือถิงวันใดวันหนึ่งแน่นอน สิ่งเดียวที่จะโทษคือต้องโทษที่เฮ่อจุ่นจือกับหลีเสี่ยวเถียนคบหากัน เธอไม่สามารถเลิกคบกับหลีเสี่ยวเถียนเพียงเพราะเธอคบกับเฮ่อจุ่นจือได้ “เธอนี่มันน่าเบื่อจริง ๆ!” หลีเสี่ยวเถียนเดินไปหาฉินอันอันแล้วดึงเธอออกจากรถ “เธอรับเลี้ยงเด็กสองคนแน่เหรอ? คงจะไม่ใช่ลูกของฟู่สือถิงกับเธอหรอกนะ เธอกำลังปิดบังอะไรอยู่?!” ฉินอันอันเงียบ “...” “จะว่าไป เด็กสองคนที่เธอรับเลี้ยงมาเหมือนเธอกับฟู่สือถ