บททั้งหมดของ พลิกชะตารัก มรดกเซียน: บทที่ 431 - บทที่ 440

“เธอหมายความว่าเขาจงใจฆ่าคนปิดปากเหรอ?!”สีหน้าของหลินเถิงฮุ่ยเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เข้าใจความหมายในคำพูดของภรรยาทันทีในตอนนี้เอง แม้แต่นายท่านหลินที่นิ่งเฉยมาโดยตลอดก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไป เขาผุดลุกขึ้น คำรามเสียงดังลั่น ใบหน้ามืดมนและน่ากลัว “ไป่จิ้ง ความหมายของเธอก็คือ การลักพาตัวหว่านชิงครั้งล่าสุดนี้น่าจะมีอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับฉินหมิงงั้นเหรอ?”“ฉันไม่รู้หรอกค่ะ ฉันแค่คิดว่าพฤติกรรมของฉินหมิงคนนี้น่าสงสัยมาก แต่ก็พูดได้ไม่เต็มปากว่าการลักพาตัวหว่านชิงเกี่ยวข้องกับเขาจริง ๆ”ไป่จิ้งพูดอย่างคลุมเครือ“พ่อ มีสัญญาณหลายอย่างมากที่บ่งบอกว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเขา!”“บางทีเขาอาจเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลังแผนการลักพาตัวหว่านชิง!”หลินเถิงฮุ่ยพูดด้วยความโกรธ“ไม่น่าจะเป็นไปได้มั้ง?”“เขาช่วยชีวิตฉันไว้ก่อนหน้านี้ ถ้าเขาเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลัง และมีเจตนาร้ายต่อหว่านชิงหรือตระกูลหลินของเราจริง ๆ แล้วเขาจะช่วยฉันไว้ทำไม?”นายท่านหลินเอ่ยอย่างสับสนและไม่แน่ใจเมื่อนึกถึงว่าฉินหมิงเคยช่วยชีวิตของตัวเองไว้ เขาก็สงบสติอารมณ์ลงมากและรู้สึกอย่างคลุมเครือว่าเขา

“อืม ที่แกพูดก็ไม่ผิด!”“ไม่ว่าเขาจะเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลังการลักพาตัวหว่านชิงครั้งก่อนไหม การที่เขามีเจตนาชั่วร้าย หว่านชิงย่อมไม่ได้รับอนุญาตให้คบหากับเขาแน่!”นายท่านหลินพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ประกายคมปลาบแวบในดวงตาเห็นแก่หลานสาวของเขา เดิมทีเขาวางแผนที่จะให้โอกาสฉินหมิงสักครั้ง แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจแล้ว!......ฉินหมิงตามหลินหว่านชิงกลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลหลินแม้ว่าเขาจะเคยมาที่นี่ครั้งหนึ่งแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับนายท่านหลินและหลินเถิงฮุ่ยในฐานะคนรักของหลินหว่านชิง เขาจึงรู้สึกกังวลเล็กน้อยในห้องนั่งเล่นนายท่านหลินเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าหลินหว่านชิงจะพาฉินหมิงกลับมาด้วย สิ่งนี้ทำให้หลินเถิงฮุ่ยสองพ่อลูกแปลกใจมากอย่างไรก็ตาม นี่ตรงกับสิ่งที่พวกเขาทั้งสองต้องการพอดีทั้งสองฝ่ายสามารถใช้โอกาสนี้หงายไพ่ของตนเอง จะได้ลบปัญหาหลังจากนี้ไปให้หมด!“คุณปู่หลิน คุณลุงหลินครับ นี่คือของขวัญที่ผมเตรียมไว้เป็นพิเศษ คือยาหลอมลมปราณระดับหนึ่งสี่ร้อยเม็ด หวังว่าพวกคุณจะชอบมัน…”ฉินหมิงส่งยาหลอมลมปราณสี่ขวดที่เขาเตรียมไว้ล่วงหน้าออกมา ซึ่งแต่ละขวดบรรจุยาหลอมลมปราณไว้

“ผม…”ฉินหมิงถึงกับพูดไม่ออก เขาไม่เคยคิดฝันมาก่อนเลยว่าหลินเถิงฮุ่ยจะใช้สิ่งนี้เพื่ออนุมานว่าเขาเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลังครู่หนึ่ง เขายังพูดไม่ออก ยิ่งไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงดี“นั่นสิ!”“ฉินหมิง ในตอนนั้นเพื่อที่จะช่วยชีวิตฉันเอาไว้ สุดท้ายนายยอมตายไปพร้อมกับผู้ร้ายสองคนนั้น”“แต่ด้วยระดับการบ่มเพาะที่สูงส่งของนาย ทำไมต้องทำถึงขนาดนั้นด้วย?”หลินหว่านชิงตกตะลึง และในที่สุดเธอก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติเธอเคยเห็นทักษะวรยุทธของฉินหมิงมาก่อน พูดได้ว่ามันไม่ใช่ปัญหาเลยที่จะเอาชนะพวกเขาหลายสิบคนด้วยกำลังของคนคนเดียวด้วยทักษะของฉินหมิง มันเป็นเรื่องง่ายมากที่จะจัดการกับผู้ร้ายลักพาตัวสองคนนั้น ทำไมเขาต้องฆ่าผู้ร้ายสองคนนั้นด้วย?”เว้นเสียแต่ว่าฉินหมิงจะจงใจแสดงละคร!เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หลินหว่านชิงซึ่งไว้วางใจในตัวฉินหมิงมาโดยตลอดก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสั่นไหว“หว่านชิง จริง ๆ แล้วตอนนั้นผมยังไม่เป็นวรยุทธ…”ฉินหมิงบ่นพึมพำอยู่ในใจ เขาต้องการจะอธิบาย แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มมันจากตรงไหน“ไม่เป็นวรยุทธเหรอ?”“ความหมายของเธอก็คือ ภายในเวลาเพียงสองหรือสามเดือนสั้น ๆ เธอได้เปลี่ยน

พรวด!ฉินหมิงกระอักเลือดออกมาคำโต ร่างของเขากระเด็นไปข้างหลังแล้วล้มลงกับพื้นอย่างแรง ขวดบรรจุยาหลอมลมปราณหลายขวดในมือกระจัดกระจายไปบนพื้น“พ่อคะ พ่อ...”เมื่อเห็นว่าฉินหมิงถูกหลินเถิงฮุ่ยทำร้ายอย่างหนักจนกระอักเลือดออกมา หลินหว่านชิงก็รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งใจครู่หนึ่ง เธอแทบอยากจะวิ่งขึ้นไปดูอาการบาดเจ็บของฉินหมิง แต่เมื่อเธอคิดว่าฉินหมิงเป็นคนที่โกหกและหลอกลวงเธอมาโดยตลอด เขาอาจจะใช้โอกาสนี้เพื่อเอาเปรียบเธออีกครั้งในที่สุดเธอก็ข่มความโศกเศร้าในใจและเพิกเฉยต่อฉินหมิงหัวใจของฉินหมิงเย็นวาบ การที่เขารับหนึ่งฝ่ามือจากหลินเถิงฮุ่ยนั้นไม่นับว่าเป็นอะไรเลย แต่ทัศนคติของหลินหว่านชิงที่ตั้งใจแล้วว่าจะไม่แยแสต่อเขา ทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดอย่างสุดซึ้ง“ฉินหมิง เห็นแก่ที่เธอเคยช่วยชีวิตพ่อของฉันเอาไว้ เมื่อสักครู่นี้ฉันได้ยั้งมือไว้แล้ว!”“แต่ถ้าต่อไปเธอยังกล้าที่จะมารบกวนหว่านชิงอีก อย่าหาว่าฉันโหดเหี้ยมก็แล้วกัน!”หลินเถิงฮุ่ยเตือนอย่างเย็นชาเมื่อสักครู่นี้เขาเพียงสะบัดหนึ่งฝ่ามือออกไปอย่างลวก ๆ ไม่ได้ลงมือแรง ไม่อย่างนั้น ถึงแม้ฉินหมิงจะไม่ตายแต่ก็คงพิการไปครึ่งหนึ่งแล้ว!“แค่ก แ

ฉินหมิงรู้สึกเจ็บปวดในใจแม้ว่าตอนนี้เขาจะเศร้าและอับอายมาก แต่เขาก็ไม่ต้องการที่จะแสดงด้านที่เปราะบางของตัวเองต่อหน้าหลินหว่านชิงและคนอื่น ๆเขายังคงรักษาศักดิ์ศรีสุดท้ายของตัวเองไว้ เชิดหน้าขึ้นแล้วหันหลังเดินออกจากคฤหาสน์ไปอย่างไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมามองอีกเมื่อเห็นการจากไปอย่างเด็ดขาดของฉินหมิงหลินหว่านชิงก็ตกอยู่ในภาวะสับสน เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองได้สูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดไป จึงรู้สึกอึดอัดใจเป็นอย่างมาก“พ่อคะ ไม่ว่าฉินหมิงจะมีเจตนาร้ายหรือไม่ เขาก็ทุ่มเทเพื่อบริษัทมาก มีทั้งผลงาน และมีความทุ่มเท”“เมื่อสักครู่นี้พ่อขอให้เขาย้ายออกจากบ้านเรื่องนี้หนูเข้าใจ แต่ที่พ่อบังคับให้เขาลาออกบริษัท มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ?”หลินหว่านชิงพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจเป็นมากแม้ว่าเธอจะโกรธมากเรื่องที่ฉินหมิง 'หลอกลวง' เธอ แต่เมื่อพิจารณาถึงการมีส่วนร่วมของฉินหมิงต่อบริษัท เธอไม่ได้คิดที่จะขับไล่ฉินหมิงออกไป“หว่านชิง ตัดบัวต้องไม่เหลือใย!”“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ลูกควรขีดเส้นแบ่งกับเขาให้ชัดเจนไปเลยเพื่อที่ในอนาคตเขาจะได้ไม่มาตามวอแวลูกอีก!”“ที่พ่อทำแบบนี้ก็เพื่อประโยชน์ของลูกเอง!ห