All Chapters of บ่วงรักนักโทษสาว: Chapter 111 - Chapter 120

เซียวจื่ออี้เกือบเป็นลมเธอไม่ได้คาดคิดว่าเหตุผลที่ทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานกับอาการบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ นั่นคือ อี้จิ่นหลีต้องการแก้แค้นแทนหลิงอี้หราน ทำไมถึงเป็นหลิงอี้หราน?!ในอดีตห่าวเหมยยวี่เคยมีชื่อเสียงเรื่องความงาม! ส่วนหลิงอี้หรานนั้น... แม้ว่าเซียวจื่อฉีจะยอมรับว่าหลิงอี้หรานเป็นผู้หญิงหน้าตาดี แต่หลังจากถูกจำคุกสามปีแถมตอนนี้เธอก็เป็นแค่คนกวาดถนน เธอจะสวยแค่ไหนกันเชียว?อี้จิ่นหลีที่เคยชินกับสาวสวย ๆ เขาสนใจหลิงอี้หรานได้อย่างไร?!“เพราะอย่างนั้นอย่าไปสร้างปัญหาให้กับหลิงอี้หรานอีก” เซียวจื่อฉีเตือนน้องสาว "อีกอย่างเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับอย่าพูดกับใครแม้แต่กับพ่อแม่ อี้จิ่นหลีไม่ต้องการให้คนอื่นรู้เรื่องนี้ ที่ฉันหลุดปากบอกเธอวันนี้ถือเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่”เซียวจื่ออี้หยุดพูด ถ้าเป็นคนอื่นเธอก็ยังหาทางแก้แค้นได้ แต่ถ้าเป็นอี้จิ่นหลี... ถ้าเธอยั่วยุเขาละก็ แม้แต่ตระกูลเซียวอาจไม่สามารถอยู่ในเมืองเฉินได้อีกต่อไปคนผู้นั้น... บางคนบอกว่าเขาเป็นราชาแห่งเมืองเฉิน บางคนบอกว่าเขาเป็นเทพเจ้าแห่งสงครามในโลกธุรกิจและบางคนก็บอกว่าเขาเป็นคนบ้า…ว่ากันว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งอ

”แต่... ชุดของนาย ... "ตอนนั้นเองเขาถึงรู้ตัวว่าเขายังใส่ชุดเดียวกับที่เขาใส่เมื่อวันก่อนตอนที่ไปทานอาหารค่ำกับปู่ของเขา หากว่าเป็นจินก็ไม่มีทางที่จะซื้อหาเสื้อผ้าแบบนี้มาใส่ได้แน่ แต่หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เขาก็ไม่คิดจะปกปิดตัวตนที่แท้จริงของตนอีกต่อไป เพราะยังไงท้ายที่สุดเขาก็ต้องบอกเธอสักวัน ก็เพียงแค่บอกเร็วขึ้นเท่านั้น และเมื่อเธอได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา เขาก็จะปกป้องเธอได้ง่ายขึ้น“ถึงจะแต่งตัวต่างออกไป ฉันก็ยังเป็นจินอยู่ใช่ไหม?” เขาถามด้วยรอยยิ้มจาง ๆ พร้อมมองเธอในขณะนั้น แม้ว่าหลิงอี้หรานจะเป็นคนโง่แต่เธอก็สามารถรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอตระหนักว่ามีบางสิ่งที่ไม่เป็นไปตามที่เธอคิดไว้“นายไม่ใช่คนจรจัดเหรอ?”“ไม่ใช่" เขาสารภาพ“แล้ว... ทำไมมาแกล้งเป็นคนเร่ร่อนด้วย?” เธอรู้สึกว่าถูกหลอกและจ้องมองเขา สองมือของเธอกำผ้าปูที่นอนแน่น นิ้วของเธอสั่นเล็กน้อยน้องชายที่เธอคิดว่าไร้เดียงสาและไม่มีใครให้พึ่งพากลับไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด ตั้งแต่ต้นจนจบเธอหลอกตัวเอง เหมือนอย่างที่เหลียนอีพูดว่าเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย แต่ก็รีบพาเขากลับบ้านมาด้วย ถ้าเขาไม่ใช

พอคุณท่านอี้คุยโทรศัพท์เสร็จ เขาก็ส่งให้กับพยาบาลผู้ดูแล เขาไม่ควรกังวลใช่ไหม? มันจะดีมากถ้ามันเป็นเรื่องจริง บางครั้งการไม่รู้จักตัวเองก็เป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด เช่นเดียวกับลูกชายของเขาเมื่อหลายปีก่อนที่สัญญากับเขาว่า “พ่อ ผมจะไม่มีวันทิ้งความรับผิดชอบต่อตระกูลอี้เพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง” สุดลูกชายของเขาก็ละทิ้งตระกูลอี้ไปเพื่อผู้หญิง เขาถึงขนาดทิ้งชีวิตตัวเอง“ตามสืบและหาว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ฉันต้องการรู้ทุกรายละเอียดเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น" คุณท่านอี้สั่ง“ครับท่าน" ชายสวมสูทสีดำและแว่นตาขอบทองกล่าว เขากำลังนั่งอยู่ที่มุมห้องของโรงพยาบาล นิ้วของเขากดผ่านแป้นพิมพ์แล็ปท็อปอย่างรวดเร็ว…หลิงอี้หรานนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล จิตใจของเธอยังคงว้าวุ่น มีหลายสิ่งเกิดขึ้นภายในช่วงเวลาตั้งแต่เมื่อคืนวานและเธอไม่สามารถเรียบเรียงความคิดได้แพทย์และพยาบาลเพิ่งมาเยี่ยมเพื่อทำการตรวจทั่ว ๆ ไป ทั้งเจาะเลือดและทำการตรวจบางอย่าง ในช่วงบ่ายหลังจากผลการตรวจเลือดออกมาพวกเขาสามารถทำการรักษาเธอต่อได้ตอนนั้นก็มีคนมาเคาะประตูห้องของเธอเบา ๆ จากนั้นผลักเดินเข้ามาหลิงอี้หรานมองชายหนุ่มในชุดสูทและเนคไทท

ทันใดนั้นน้ำเสียงเร่งเร้าของคุณตาลู่ก็ดังขึ้นที่ปลายอีกด้านของโทรศัพท์ “ทำไมไม่บอกให้อี้หรานรีบไปที่สถานีตำรวจเพื่อถอนคดีเพื่อให้ลูกคนโตของเราและคนที่เหลือทั้งหมดได้รับการปล่อยตัวล่ะ?”"ปล่อยตัวเหรอ? ทำไมพวกเขาถึงต้องถูกปล่อยตัว? พวกเขาทำชั่วร้ายเช่นนี้พวกเขาควรจะถูกขังไว้ให้นานที่สุดถึงจะสาสม!""พวกเขาเป็นลูกของเธอนะ! จะทำแบบนี้เพื่อคนนอกอย่างนั้นเหรอ?"“คนนอกอะไร? เธอเป็นหลานฉันนะ! แม่ของแกไม่อยู่แล้ว ยายแก่คนนี้ก็จะปกป้องแกเอง” ยายของเธอพูดอย่างหนักแน่น“นี่เธอหวังจะพึ่งหลานคนนี้หรือไง คนที่เคยติดคุกมาเนี่ย ให้มาดูแลเธอตอนแก่เนี่ยนะ?” ตาของเธอด่าผู้เฒ่าทั้งสองยังคงโต้เถียงกันต่อไปราวกับว่าพวกเขาลืมไปว่ายังคงมีสายคาอยู่ ครู่หนึ่งผ่านไปก่อนที่คุณยายของเธอจะรู้ว่าโทรศัพท์ยังไม่ได้วางสายและพูดว่า "อี้หราน ยังอยู่ไหม?"“หนูยังอยู่ค่ะ" หลิงอี้หรานตอบ“หลานสบายดีก็ดี ลุงใหญ่ ลุงรอง ป้าสามทำผิดศีลธรรมเช่นนี้ หลานไม่ต้องถอนฟ้อง ขังพวกมันไว้นานเท่าที่สมควร!” คุณยายพูดแข็งกร้าวหลิงอี้หรานกำโทรศัพท์น้ำตาคลอ เธอคิดว่าคุณยายโทรมาหาเพื่อขอให้เธอยกโทษให้และไม่เอาเรื่อง ให้สถานีตำรวจปล่อ

หลิงอี้หรานมองพยาบาลอย่างเงียบ ๆ ตั้งแต่ต้นจนจบ การแสดงออกของเธอไม่เปลี่ยนไปแม้ว่าเธอจะเห็นบาดแผลที่น่ารังเกียจบนฝ่ามือของเธอก็ตาม เมื่อพยาบาลกำลังพันมือขวาของหลิง อี้หราน ด้วยผ้าก๊อซเธอก็ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดโดยไม่ตั้งใจ แต่เธอก็ไม่ได้ร้องออกมาดัง ๆ"ให้ฉันทำเถอะ ออกไปได้" อี้จิ่นหลีสั่งพยาบาลพยาบาลออกจากห้องด้วยความเคารพ อี้จิ่นหลีหยิบผ้าก๊อซและพันมือขวาของเธอด้วยท่าทางที่ฝึกฝนมาอย่างดี การเคลื่อนไหวของเขาอ่อนโยนและระมัดระวังจนเธอแทบไม่รู้สึกเจ็บที่มือเลยเมื่อเขาพันผ้าพันแผลเสร็จแล้วเขาก็วางผ้าก๊อซลง "พยายามใช้มือขวาให้น้อยที่สุดในอีกสองสามวัน อย่ากำมือแน่นเหมือนที่ทำเมื่อกี้ พี่เสียเลือดมาเยอะแล้ว"เธอมองมือที่พันแผลไว้อย่างเรียบร้อย “ดูเหมือนนายจะชำนาญมาก”เงาวาบผ่านดวงตาของเขาอย่างรวดเร็ว “ฉันเรียนรู้ทักษะการปฐมพยาบาลตอนที่ยังเด็ก” เขาพูดตอนนั้นพ่อเที่ยวตามหาแม่ไปทั่วและบางครั้งเขาก็จำคนผิดและไปมีเรื่องราวชกต่อย อี้จิ่นหลีต้องคอยทำแผลให้จนชำนาญ แต่หลังจากที่พ่อเขาตายเขาก็ไม่ได้ทำแผลให้ใครอีกเลย“จิน นายรู้ไหม? แม้ว่านายจะโกหกฉัน ฉันก็ยังรู้สึกขอบคุณมากที่นายช่วยฉันไว้เ