บททั้งหมดของ บ่วงรักนักโทษสาว: บทที่ 131 - บทที่ 140

“ฉันพูดถูกไหมล่ะ? พี่สาว?" เขาหายใจออกและเรียกเธอว่า "พี่สาว" เหมือนเมื่อก่อน น้ำเสียงดูแฝงความรู้สึกรักใคร่ แต่เธอรู้สึกราวกับว่ามีน้ำหนักกดทับบนหน้าอกทำให้แทบหายใจไม่ออกหลิงอี้หรานกลับไปที่ห้องพร้อมกับอี้จิ่นหลี ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในห้อง อี้จิ่นหลีก็ให้พยาบาลออกไป ตอนนี้ในห้องมีเพียงพวกเขาสองคนหลิงอี้หรานนั่งตัวเกร็งอยู่บนเก้าอี้ เธอก้มหน้าลง เธอไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร เขารู้สึกว่าเธอไม่ได้น่าสังเวชมากพอ หลังจากที่เธอถูกปล่อยออกจากคุก เขายังต้องการทำร้ายเธออีกอย่างนั้นเหรอ? แล้วทำไมเขาถึงช่วยเธอในวันส่งท้ายปีเก่าล่ะ? หากว่าเขาปล่อยให้เรื่องมันเกิดขึ้นเธอจะยิ่งทุกข์ทรมานไม่ใช่เหรอ?แต่ไม่ว่าเขาต้องการทำอะไร เธอก็ไม่มีอำนาจที่จะต้านทานได้ หลังจากถูกจำคุกสามปีเธอต้องแบกรับชะตาอันหนักอึ้ง เธอเข้าใจถึงความโหดร้ายของโชคชะตาและความไม่สำคัญของตัวเองในสายตาของคนที่สูงส่งเหล่านั้น เธอเป็นเพียงมดปลวกที่สามารถบดขยี้ได้ง่าย“พี่สาว ไม่มีอะไรจะถามฉันอีกเหรอ?” เสียงไพเราะของเขาทำลายความเงียบในห้องร่างกายของหลิงอี้หรานสั่นสะท้านเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาช่างน่าฟัง ในคืนที่เงียบสงัดมันเป็นเหม

"ถ้าคุณอยากจะยกฉันให้สูงแล้วผลักให้ฉันตกลงมา ก็ไม่ต้องทำอะไรให้มันยุ่งยากมากมายหรอกค่ะ แค่นี้ฉันก็ทุกข์พออยู่แล้ว ฉันเป็นแค่คนงานสุขาภิบาลที่มีเงินเพียงเล็กน้อย ฉันถูกไล่ออกจากบ้าน หรือคุณอยากให้ฉันคุกเข่าขอขมาต่อหน้าหลุมศพของห่าวเหมยยวี่ด้วยไหม? หรือคุณอยากให้ฉันเอาชีวิตไปแลกชีวิต... "“พอเลย!" เขาขัดจังหวะ เธอเชื่อว่าเขาทำทุกอย่างเพื่อล้างแค้นให้ห่าวเหมยยวี่ "ฟังฉันนะ ห่าวเหมยยวี่ไม่มีอะไรคุ้มค่าพอที่ฉันจะทำเรื่องพวกนี้ ที่เธอต้องทำก็แค่อยู่ข้างกายฉัน"ในขณะที่เขาพูดเขาก็ก้มลงมองมือของเธอที่เขายังกุมอยู่ แม้ว่าเขาจะถูมือของเธอมาครู่ใหญ่แต่มันก็ยังเย็นอยู่เขาเพิ่งรู้ตัวว่าอารมณ์เสีย ดูเหมือนว่าเธอจะสามารถกระตุ้นอารมณ์ของเขาได้อย่างง่ายดาย เธอทำให้เขากลัว ทำให้โมโห ยิ่งเขาใกล้เธอมากเท่าไรก็ยิ่งดูเหมือนเธอมีอิทธิพลต่อเขามากเท่านั้น แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะอยู่ใกล้เธอ“ฉันคิดว่าคืนนี้พี่ควรพักผ่อนให้ดี อย่าพูดเรื่องโง่ ๆ แบบนี้อีกนะ” เมื่ออี้จิ่นหลีพูดจบ เขาก็ออกจากห้องไปเหลือเพียงหลิงอี้หรานในห้องผู้ป่วยที่กว้างขวางหลิงอี้หรานก้มหน้าและจ้องไปที่มือที่สั่นเทาของตัวเอง เพราะความกลัว

“ถ้าเป็นอย่างงั้นแล้วทำไมล่ะ? ตราบเท่าที่ผมต้องการ ผมสามารถทำให้เธอเท่าเทียมกับพวกไฮโซในเมืองได้" อี้จิ่นหลีโต้กลับ"อย่าลืมว่าพ่อของแกตายยังไง!” นายท่านอี้กัดฟันกรอดแววตาของอี้จิ่นหลีมืดลง “ผมยังไม่ลืม ถึงผมจะอยากอยู่กับเธอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะถวายชีวิตให้เธอ ผมไม่ใช่พ่อ ผมจะไม่ตายหรืออยู่เพื่อผู้หญิง ผมต่างหากที่จะเป็นคนคุมผู้หญิง "นายท่านอี้พูดอย่างไม่พอใจ “วันนี้แกมาหาฉันเพื่อพูดเรื่องนี้อย่างนั้นเหรอ?”“เปล่า" อี้จิ่นหลีตอบ “ผมต้องการให้คุณปู่อย่ายุ่งกับเธอ"สีหน้านายท่านอี้ดูไม่สบายใจ เขารู้สึกว่าหลานชายของตนนั้นเริ่มคุมไม่ได้แล้ว“แกชอบอะไรในตัวหลิงอี้หรานล่ะ?” เขาอดไม่ได้ที่จะถาม "มีหญิงสาวมากมายในเมืองเฉิน หลายคนมีทั้งความงาม มีทั้งสมอง มาจากภูมิหลังของครอบครัวที่ดี แต่แกดันไปหลงผู้หญิงที่เคยเข้าคุก"“อาจจะเป็นเพราะเธอโง่ ๆ นั่นแหละ” อี้จิ่นหลีพึมพำโง่มากพอที่จะพาเขากลับไปที่ห้องเช่า โง่พอที่จะเปิดใจให้คนแปลกหน้า โง่พอที่เขารู้สึกว่าต้องปกป้องเธอผู้หญิงคนนี้ถูกจำคุกเป็นเวลาสามปี แต่เธอก็ยังไม่เรียนรู้ที่จะทำตัวเจ้าเล่ห์ เธอบอกว่าดวงตาของเขาสวยและบริสุทธิ์ เ

”อย่านะ…" เธอกรีดร้องและดิ้นรน แต่ไม่ว่าเธอจะดิ้นมากแค่ไหนมันก็ไร้ประโยชน์เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อและผิวหนังภายใต้ชุดผู้ป่วยก็เผยออกสัมผัสกับอากาศเย็นเธอขนลุกชัน "ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน!"เธอรู้สึกตื่นตระหนกและหงุดหงิดแต่ท่าทางของเขาสงบนิ่ง นิ้วยาวของเขากดลงบนข้อมือของเธอ เขาพูดพร้อมกับยิ้ม "พี่ร้องให้ดังกว่านี้หน่อยสิ มีบอดี้การ์ด พยาบาลและหมออยู่ข้างนอก พวกเขาอาจจะได้ยินเสียงกรีดร้องของพี่ แต่... "เขาหยุดและจ้องเธอด้วยสายตาที่เร่าร้อน “ฉันรับรองได้ว่าจะไม่มีใครเข้ามาช่วยพี่”หลิงอี้หรานตัวแข็ง เธอรู้ว่าเขาพูดความจริง แม้เธอจะกรีดร้องจนคอแตกแต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาในห้องนี้เพราะผู้ชายคนนี้... คืออี้จิ่นหลีเธอนิ่งเงียบในขณะที่เขาโน้มตัวไปข้างหน้า ริมฝีปากของเขาพรมจูบ กราม ลำคอและวนเวียนอยู่ที่ไหปลาร้าของเธอ“อยู่เคียงข้างฉันสิ พี่ไม่ได้พูดเองเหรอว่า บนโลกนี้เราสองคนดูแลกันน่ะ? ฉันให้โอกาสแล้วไงแต่ทำไมพี่ไม่ต้องการล่ะ?" เขาพึมพำหลิงอี้หรานรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอถูกแทง เธอเคยพูดแบบนั้นแต่เมื่อมาได้ยินตอนนี้มันเหมือนคำพูดเสียดสี“เพราะคุณไม่ใช่จิน” ไม่ใช่คนจร

ในอดีตเซียวจื่ออี้คงตื่นเต้นที่ได้พบหน้ากับอี้จิ่นหลีในระยะใกล้ ๆ เช่นนี้ แต่ตอนนี้เธอร่ำร้องโอดครวญอยู่ในใจ"มาแล้วสินะ" อี้จิ่นหลีกล่าวนิ่ง ๆเซียวจื่ออี้ทำหน้าตาน่าสงสารและตอบอย่างระมัดระวัง “คุณอี้ เรียกหาฉันด้วยเหตุผลอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ?"สีหน้าของหลิงอี้หรานยังคงสับสน เธอไม่รู้ว่าทำไมอี้จิ่นหลีถึงให้เซียวจื่ออี้มาที่นี่อี้จิ่นหลียิ้มจาง ๆ และอธิบายกับหลิงอี้หรานว่า “พี่สาว พี่ยังไม่รู้เรื่องนี้ใช่ไหม? ในคืนที่สองของวันปีใหม่ ชินเหลียนอีเพื่อนของพี่ได้พบกับคุณเซียว เธอได้ทำสิ่งที่แย่มากกับเพื่อนของพี่”หลิงอี้หรานตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่ในไม่ช้าเธอก็เข้าใจ วันนั้นที่พวกเขาเถียงกันในห้าง ชิน เหลียนอีได้พูดแทนเธอ เซียวจื่ออี้เลยรู้ว่า ชินเหลียนอีเป็นเพื่อนของเธอ ดังนั้นถ้าหล่อนได้พบกับชินเหลียนอี ก็น่าจะระบายความโกรธใส่เหลียนอีเมื่อเซียวจื่ออี้ได้ยินอี้จิ่นหลีเรียกหลิงอี้หรานว่า "พี่สาว" ลูกตาของเธอก็แทบจะถลนออกมานอกเบ้าไม่มีทาง! ในเมืองเฉินมีผู้หญิงที่คู่ควรให้อี้จิ่นหลีเรียกแบบนั้นเหรอ? แต่คนนั้นดันเป็นแค่คนกวาดถนนเท่านั้น“พี่สาว พี่อยากรู้ไหมว่าเธอทำเรื่องแย่ ๆ อะไรใ