บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: บทที่ 791 - บทที่ 800

“ท่านอ๋อง กระหม่อมได้ยินมาว่ากวนซินมิเพียงแต่สูญเสียทรัพย์สินของตระกูลกวนไปเท่านั้น แต่ยังถูกท่านกวนเอ้อร์ไล่ล่าด้วย! คิดมิถึงเลยเขาจะตกต่ำกลายมาเป็นโจรจริง ๆ!”“กระหม่อมเห็นเขาพาคนมาสิบกว่าคน ลูกน้องของเขาสารภาพว่าเดิมทีกวนซินคิดจะแปรพักตร์ไปหาแม่ทัพเซี่ย แต่แม่ทัพเซี่ยรับคำสั่งขององค์ชายเว่ยและต้องการเอาชีวิตเขา เขาจึงไม่มีที่จะไป ถึงได้มาหาเงินจากการปล้น!”เซียวหลินเทียนพูดมิออกเลย ตระกูลกวนในอดีตร่ำรวยระดับแคว้น นายน้อยกวนซินผู้นี้ก็ถือตนอยู่สูงมิเห็นผู้ใดอยู่ในสายตาไหนเลยจะคิดว่ายามนี้จะต้องหาเลี้ยงชีพด้วยการปล้น!“รอให้เรื่องในเว่ยโจวจัดการเรียบร้อย ปี้ไห่เฟิงเจ้าพาคนไปจับกวนซิน!”ตอนแรกเซียวหลินเทียนโกรธหลิงอวี๋ที่มิสามารถช่วยภรรยาของท่านกวนเอ้อร์ได้ทันเวลา นี่เป็นปมในใจของเขามาโดยตลอดหากจับตัวกวนซินแล้วมอบให้ท่านกวนเอ้อร์ได้ ก็จะเป็นการแก้ปมในใจของท่านกวนเอ้อร์ได้!“พ่ะย่ะค่ะ!”ปี้ไห่เฟิงพยักหน้า แล้วสั่งให้คนขนเครื่องยาสมุนไพรไปกับเกิ่งเสี่ยวหาวต่อผ่านไปครึ่งชั่วยาม คนของเผยอวี้ก็มาส่งข่าวว่าเผยอวี้ยึดเว่ยโจวได้สำเร็จแล้วคนในครอบครัวของข้าหลวงหยางทั้งหมดถูกเผยอวี

เซียวหลินเทียนเดินออกมาก็เห็นองครักษ์คนหนึ่งกำลังพยุงชายที่ได้รับบาดเจ็บทั่วร่างกายอยู่ด้านนอกรถม้าของหลิงอวี๋“หลิงเสี่ยง?”ท่านจินต้าบอกเซียวหลินเทียนเรื่องที่ฉินซานช่วยเหลือหลิงเสี่ยงมาแล้วเซียวหลินเทียนเห็นชายแปลกหน้าคนนี้มีส่วนสูงพอ ๆ กับตน จึงเดาตัวตนของเขาได้“ท่านอ๋องอี้!”หลิงเสี่ยงพยักหน้าให้เซียวหลินเทียนอยู่ไกล ๆหลิงอวี๋เป็นน้องสาวของตน เขาไม่มีทางลืมได้ว่าเพื่อนร่วมงานของเขาบอกมาว่าท่านอ๋องอี้ไม่เพียงแต่เกลียดหลิงอวี๋เท่านั้น แต่ยังโบยหลิงอวี๋ถึงห้าสิบไม้ด้วยหลิงเสี่ยงมิสามารถเข้าใกล้น้องเขยคนนี้ได้จริง ๆ“บาดเจ็บไม่ร้ายแรงใช่หรือไม่?”เซียวหลินเทียนเอ่ย “ฉินซานบอกข้าแล้ว ข้าได้ส่งคนไปเอาของที่เจ้าซ่อนไว้ออกมาแล้ว!”“มิต้องกังวล ความพากเพียรของเจ้าจะได้รับผลอย่างแน่นอน!"“พ่ะย่ะค่ะ!” หลิงเสี่ยงพยักหน้าอย่างเฉยเมย เขาได้ทำสิ่งที่ตนควรทำแล้ว ที่เหลือก็เป็นเรื่องของท่านอ๋องอี้กับองค์จักรพรรดิแล้ว“ทางด้านแม่ทัพกู่ได้จับกุมคนของรองผู้บัญชาการอู๋ไว้แล้ว แม่ทัพกู่รู้ว่าเจ้าอยู่กับข้าทางนี้ รอไปถึงเว่ยโจว เขาจะมาหาเจ้า!”เซียวหลินเทียนเห็นได้จากท่าทีของหลิงเสี่ยงว

เซียวหลินเทียนพบจุดนี้เมื่อคืนนี้ และนี่คือสิ่งที่ทำให้เขากลัดกลุ้มตระกูลหยางถวายเงินให้กับองค์ชายเว่ย แม้ว่าเรื่องนี้จะมีบัญชีที่สามารถพิสูจน์ได้แต่ในจดหมายระหว่างองค์ชายเว่ยกับตระกูลหยาง กลับไม่มีการเอ่ยถึงการสมรู้ร่วมคิดกับฉีตะวันออกเลยเซียวหลินเทียนมิได้เลวร้ายถึงเพียงนั้นที่จะปลอมแปลงหลักฐานเพื่อโค่นล้มองค์ชายเว่ยแต่หากตระกูลหยาง และพวกแม่ทัพเซี่ยล้มไปหมดแล้ว แต่องค์ชายเว่ยรอดไปโดยมิได้รับผลกระทบใด ๆ เซียวหลินเทียนก็มิยอมให้เป็นเช่นนั้นหรอก!หากไม่มีการหนุนหลังจากองค์ชายเว่ยและให้ความสะดวกสบายให้กับหยางจื้อฟาง หลายปีมานี้ตระกูลหยางจะทำเงินได้มากมายถึงเพียงนี้ได้เยี่ยงไร!“ท่านจินต้า ศึกษาจดหมายกับสมุดบัญชีเหล่านี้อย่างรอบคอบอีกที แม้ว่าเราจะไม่มีหลักฐานที่แสดงว่าองค์ชายเว่ยสมคบคิดกับแคว้นศัตรู แต่เราต้องยืนยันหลักฐานที่เขาปกป้องตระกูลหยาง!”เซียวหลินเทียนหัวเราะเยาะ “คราวที่แล้วเขาให้คนจากหอเหยี่ยวราตรีมาลอบสังหารข้า คราวนี้ก็ส่งนักฆ่ามาใช้กลอุบายแบบเดียวกันอีก! หากข้าปล่อยไปเช่นนี้ เขาก็จะต้องหนักข้อขึ้นอีก!”“แม้ว่าจะปล่อยให้เขาตายมิได้ แต่อย่างน้อยเราก็ต้องให้เขาถูก

หลิงซวนเฝ้าหลิงอวี๋อยู่เช่นนี้ หลังจากนั้นอีกหนึ่งชั่วยาม นางก็รู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายของหลิงอวี๋ลดลงอย่างช้า ๆหลิงซวนกลัวว่าตนจะวินิจฉัยผิด จึงรีบหยิบที่วัดอุณหภูมิของหลิงอวี๋ออกมา หลังจากตรวจแล้ว อุณหภูมิร่างกายของหลิงอวี๋ลดลงเหลือสามสิบแปดองศาแล้ว“ดีแล้ว ยาออกฤทธิ์แล้ว!”หลิงซวนถอนหายใจโล่งอก“แต่เหตุใดตุ่มแผลพุพองของคุณหนูถึงยังเหมือนเดิมเล่า?” เถาจื่อเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ“ข้าเห็นหลี่เฉียงกินยาที่คุณหนูให้ พออุณหภูมิร่างกายของเขาลดลง ตุ่มแผลพุพองเหล่านั้นก็ค่อย ๆ หายไป!”หลิงซวนยิ้มพลางเอ่ย “ก็เจ้าบอกว่าคุณหนูดูดซึมยาช้า เช่นนั้นเราค่อย ๆ ทำไปเถิด ตอนนี้อุณหภูมิของนางก็ลดลงแล้ว แผลพุพองก็คงจะค่อย ๆ ยุบลงเช่นกัน!”เถาจื่อพยักหน้า “เช่นนั้นก็ดีเลย!”เวลานี้ หลิงเสี่ยงก็เดินเข้ามา“นายน้อย...”เมื่อเถาจื่อกับหลิงซวนเห็นดังนั้น ก็ลุกขึ้นทักทายหลิงเสี่ยงรู้จักกับเถาจื่อและหลิงซวนแล้ว เขาจึงพยักหน้าแล้วเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “คุณหนูดีขึ้นหรือไม่?”“ยังมิฟื้นเลยเจ้าค่ะ! แต่อุณหภูมิร่างกายนางลดลงแล้ว! อีกสักพักก็น่าจะฟื้น!” หลิงซวนเอ่ยหลิงเสี่ยงเดินไปแล้วก็เห็นว่าหลิงอวี๋ย

“หลิงหลิง!”เซียวหลินเทียนรู้สึกจากตรงมือว่าใบหน้าของหลิงอวี๋เปลี่ยนเป็นความเย็นแล้ว“เจ้าหนาวหรือ? ข้าจะเพิ่มผ้าห่มให้เจ้านะ!”เซียวหลินเทียนรีบลุกขึ้น หาผ้าห่มมาห่มตัวของหลิงอวี๋เพิ่ม แต่หลิงอวี๋ก็ยังคงตัวสั่น หนาวจนฟันกระทบกันแล้วเซียวหลินเทียนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาไม่มีประสบการณ์ในการดูแลผู้ป่วยโรคระบาด จึงรีบไปที่ประตูพร้อมกับตะโกน“หลิงซวน! เข้ามาหน่อย!”หลิงซวนกำลังงีบหลับสะลึมสะลืออยู่บนเก้าอี้ เมื่อได้ยินเสียงของเซียวหลินเทียนก็ตื่นขึ้นนางขยี้ตา มึนงงอยู่ครู่หนึ่ง“หลิงซวน รีบเข้ามาเร็วเข้า มาดูพระชายาที มีบางอย่างผิดปกติกับนาง!”เมื่อหลิงซวนได้ยินสิ่งนี้ นางก็สะดุ้งตื่นแล้วรีบลุกไปทันที“เกิดอะไรขึ้นเพคะ? อาจารย์เป็นอะไรหรือเพคะ?”“ไม่รู้ จู่ ๆ นางก็ตัวสั่น เจ้ารีบมาดูเร็วเข้า อาการของนางแย่ลงหรือไม่! เถาจื่อ รีบไปตามหมอเฝิงกับหมอหานมา!”เซียวหลินเทียนตะโกนตามสัญชาตญาณเถาจื่อก็รีบวิ่งตามหลิงซวนเข้ามาด้วย พอเห็นหลิงอวี๋ตัวสั่น ก็หันหลังวิ่งออกไปด้วยความตกใจ“เกิดอะไรขึ้น? เป็นเช่นนี้คืออาการของโรคแย่ลงใช่หรือไม่?”เซียวหลินเทียนเอ่ยถามหลิงซวนรีบไปที