บทที่ 797

หลิงซวนเฝ้าหลิงอวี๋อยู่เช่นนี้ หลังจากนั้นอีกหนึ่งชั่วยาม นางก็รู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายของหลิงอวี๋ลดลงอย่างช้า ๆ

หลิงซวนกลัวว่าตนจะวินิจฉัยผิด จึงรีบหยิบที่วัดอุณหภูมิของหลิงอวี๋ออกมา หลังจากตรวจแล้ว อุณหภูมิร่างกายของหลิงอวี๋ลดลงเหลือสามสิบแปดองศาแล้ว

“ดีแล้ว ยาออกฤทธิ์แล้ว!”

หลิงซวนถอนหายใจโล่งอก

“แต่เหตุใดตุ่มแผลพุพองของคุณหนูถึงยังเหมือนเดิมเล่า?” เถาจื่อเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ

“ข้าเห็นหลี่เฉียงกินยาที่คุณหนูให้ พออุณหภูมิร่างกายของเขาลดลง ตุ่มแผลพุพองเหล่านั้นก็ค่อย ๆ หายไป!”

หลิงซวนยิ้มพลางเอ่ย “ก็เจ้าบอกว่าคุณหนูดูดซึมยาช้า เช่นนั้นเราค่อย ๆ ทำไปเถิด ตอนนี้อุณหภูมิของนางก็ลดลงแล้ว แผลพุพองก็คงจะค่อย ๆ ยุบลงเช่นกัน!”

เถาจื่อพยักหน้า “เช่นนั้นก็ดีเลย!”

เวลานี้ หลิงเสี่ยงก็เดินเข้ามา

“นายน้อย...”

เมื่อเถาจื่อกับหลิงซวนเห็นดังนั้น ก็ลุกขึ้นทักทาย

หลิงเสี่ยงรู้จักกับเถาจื่อและหลิงซวนแล้ว เขาจึงพยักหน้าแล้วเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “คุณหนูดีขึ้นหรือไม่?”

“ยังมิฟื้นเลยเจ้าค่ะ! แต่อุณหภูมิร่างกายนางลดลงแล้ว! อีกสักพักก็น่าจะฟื้น!” หลิงซวนเอ่ย

หลิงเสี่ยงเดินไปแล้วก็เห็นว่าหลิงอวี๋ย