บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: บทที่ 511 - บทที่ 520

เขาไม่รอให้หลู่ชิ่งพูดต่อ พลันตะโกนด้วยความโมโหทันที“หลู่ชิ่ง เจ้าตอบแทนคุณด้วยความแค้น! ครานั้นเป็นข้าช่วยเจ้าสุดชีวิต เจ้ามิซาบซึ้งก็ช่าง แต่ยังกล้าใส่ร้ายข้าเช่นนี้อีก!”หลู่ชิ่งยิ้มหยันกล่าวว่า “ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ชิวเฮ่าบอกอีกว่า เขาแบ่งสมบัติของตระกูลกวนไว้ส่วนหนึ่ง และทรัพย์สินของเหมืองไปซ่อนไว้ในโลงศพท่านลุงชิวส่งกลับบ้านเกิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“ขณะกระหม่อมได้ยินสิ่งเหล่านี้ก็ทำเกิดเสียงโดยประมาท ชิวเฮ่ากับชิวเหวินอิงพลันพุ่งมาโจมตีกระหม่อมขนาบหน้าคนหลังคนทันควัน กระหม่อมจู่โจมพวกเขาทั้งคู่มิไหวจึงได้รับบาดเจ็บพ่ะย่ะค่ะ!”“ชิวเหวินอิงหวั่นท่านอ๋องจะแคลงใจชิวเฮ่าจึงจงใจแทงชิวเฮ่าสองที! แถมยังให้กระหม่อมกินยาหยุดพูด เพื่อให้กระหม่อมไร้ทางเผยความจริงพ่ะย่ะค่ะ!”“หลู่ชิ่ง เจ้าทำข้าปวดใจเกินไปแล้ว!”ชิวเฮ่าเอ่ยกังวล “เจ้าติดสินบนหลิงอวี๋งั้นหรือ? นางมิได้ช่วยเจ้าด้วยใจหวังดีด้วยซ้ำ เจ้ามิควรฟังคำพูดนางแล้วมาใส่ร้ายข้า!”เซียวหลินเทียนหัวเราะขุ่นเคือง ทั้งพยานและหลักฐานก็ล้วนมี แต่ชิวเฮ่ายังคงแถจนสีข้างถลอก ช่างสุดจะเยียวยาเสียจริง!ชิวเหวินซวงก็กล่าวโกรธเคืองเช่นกัน “หลู่ชิ่ง เจ้

“ชิวเหวินซวง เจ้าช่างเก่งวาทศิลป์จริง ๆ! ทุกอย่างเป็นแบบนี้แล้ว เจ้ายังปากแข็งอีก!”เซียวหลินเทียนเดือดดาลพลางตะโกน “ท่านลุงชิวตายได้อย่างไร? เจ้าคิดว่าข้ามิรู้งั้นรึ?”“เขาตกลงมาขณะซ่อมห้องครัวคือความจริง แต่เจ้ากลัวเขามิตายจึงใช้กำลังภายในหักซี่โครงเขาซ้ำ! ตัวข้าแอบให้เจ้าหน้าที่ชันสูตรศพตรวจร่างแล้ว!”“ส่วนพ่อบ้านฟั่น…”หลิงอวี๋กล่าวเสริมว่า “ช่วงสองวันมานี้ข้าก็ได้พบกับแม่ทัพเฉิน และขุดหลุมฝังศพของพ่อบ้านฟั่นแล้ว”“พิษในตัวพ่อบ้านฟั่นกับในตัวองครักษ์สองคนนั้นของเกิ่งเสี่ยวหาวที่จับตาดูหลิงผิงคือชนิดเดียวกัน...เป็นยาพิษฤทธิ์รุนแรงทำให้หยุดหายใจเฉียบพลัน!”“เรายังพบเข็มเงินอาบยาพิษในคอของพ่อบ้านฟั่นด้วย! ครานั้นทุกคนคิดว่าพ่อบ้านฟั่นล้มป่วยกะทันหันจึงสิ้นใจ ทว่าในความจริงเขาถูกพิษตายต่างหาก!”หลิงอวี๋ยิ้มหยันกล่าว “ตาข่ายสวรรค์ห่างแต่ไม่รั่ว(1) ชิวเหวินซวง เจ้าคิดว่าหากเจ้ามิพูด เจ้าก็ปกปิดพวกเราได้ตลอดชีวิตงั้นรึ?”ชิวเหวินซวงสั่นเทิ้มทั้งร่าง โดยไม่รู้เช่นกันว่าจะกลัวหรือโกรธดีนางคิดไม่ถึงว่าหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนจะขุดหลักฐานได้มากขนาดนี้ นางคิดว่าตัวเองกระทำอย่างไร้ท

นางรับใช้ผู้หนึ่งกล่าวเสียงเครือว่า “ขอรายงานพระชายาเจ้าค่ะ หลิงหลานมิได้กลับมาสองวันแล้วเจ้าค่ะ! พี่เหวินซวงบอกให้นางไปไถ่ถอนตัวเอง… แต่บ่าวรู้สึกว่ามีบางอย่างวมิชอบมาพากลเจ้าค่ะ!”“อ้อ มิชอบมาพากลเช่นไร?” หลิงอวี๋ถามนางรับใช้คนนั้นก้มศีรษะเอ่ยเสียงแผ่ว “ก่อนที่หลิงหลานออกไปข้างนอกกับบ่าว นางใช้เงินห้าตำลึงซื้อสร้อยข้อมือ หากนางจักไถ่ตัวคงมิทิ้งสร้อยข้อมือมีราคาแบบนี้ไว้หรอกเจ้าค่ะ!”หลิงอวี๋เอ่ยทันควัน “พาข้าไปดูห้องหลิงหลานที!”นางรับใช้คนนั้นรีบพาหลิงอวี๋เข้าประตูไปทันที เมื่อตรวจสอบแล้วก็พบว่าหลิงหลานมีเสื้อผ้าสภาพดีหลายชิ้น และเป็นของใหม่ร้อยละแปดสิบที่ไม่ได้เอาไปด้วย“ผู้ใดพบหลิงหลานเป็นคนสุดท้าย?”หลิงอวี๋ถามนางรับใช้ผู้หนึ่งกล่าวเสียงต่ำ “น่าจะเป็นบ่าวเจ้าค่ะ! เมื่อคืนหลิงหลานไปห้องพี่เหวินซวง ต่อมาก็ไม่เห็นกลับมาอีกเลยเจ้าค่ะ!”เมื่อได้ยินวาจานี้ เฉาอี้พร้อมทั้งองครักษ์และหลิงอวี๋พลันรุดไปห้องชิวเหวินซวงทันทีหลังเหล่าองครักษ์ค้นหาไปเที่ยวหนึ่ง ในที่สุดก็พบว่าหลิงหลานถูกมัดห่ออยู่ใต้เตียงของชิวเหวินซวงหลิงหลานสิ้นใจไปแล้ว โดยมีรอยฟกช้ำที่คอหลายจุดที่น่าจะถูกคนบีบ

ทั้งสองโกรธขึ้งอย่างเงียบงัน ต่างขบคิดว่าควรหาโอกาสร่วมมือกันกำจัดเซียวหลินเทียนก่อนดีหรือไม่อันเจ๋อส่งคนแต่ละตำหนักไปจำแนกร่างศพจารชน แต่จักรพรรดิอู่อันกังวลว่าอันเจ๋อเพิ่งได้เข้าดำรงตำแหน่งอาจถูกขุนนางขั้นสูงของเหล่าองค์ชายละเลยเอาได้ณ ท้องพระโรง องค์จักรพรรดิอู่อันกล่าวโดยตรงว่า“ฉีตะวันออกสอดแทรกจารชนจำนวนมากในเขตฉินตะวันตก แม้ทุกคนมิรู้ ข้าก็มิโทษพวกเจ้า หากแต่ถ้ามิไปจำแนกร่างศพ และข้าตรวจพบก็ต้องได้รับโทษเยี่ยงพวกขายแคว้น!”ด้วยวาจานี้ขององค์จักรพรรดิอู่อัน บรรดาขุนนางที่ไม่อยากข้องเกี่ยวคดีจารชนจึงทำได้เพียงไปจำแนกร่างศพเท่านั้นสิ่งที่ทำองค์จักรพรรดิพะวงก็คือ จารชนพวกนี้ที่ออกตำหนักหลักในแต่ละแห่ง รวมทั้งบนตำหนักองค์ชายคังกับองค์ชายเว่ยก็ล้วนมีองค์จักรพรรดิอู่อันตะลึงฉับพลันครั้นอ่านใบรายชื่อ โชคดีที่จารชนเหล่านี้ถูกอันเจ๋อกับเซียวหลินเทียนจับกุมได้ทันกาลหากพวกเขาได้อยู่พัฒนาต่อ เช่นนั้นฉินตะวันตกจะยังมีความหวังหรือไม่?เพียงหวั่นหากเกิดสงครามขึ้น เหล่าจารชนทั้งนอกและในจะร่วมมือกันขายฉินตะวันตกให้ฉีตะวันออกน่ะสิ“ตรวจสอบ… คนรับใช้ของตนในทุกตำหนักและจำต้องให้ไวที่สุ

คุณชายหลายคนที่ร่วมฟังในเหตุการณ์ต่างเชื่อครึ่งสงสัยครึ่ง และคุณชายยินผู้มีสติปัญญาไม่อยากวอนหาเรื่อง จึงหาข้ออ้างจากไปก่อนเหล่าคุณชายที่เหลือฟังจ้าวซิงคุยโม้ต่อ แม้จะเชื่อครึ่งสงสัยครึ่ง แต่หากไม่ฟังข่าวอื้อฉาวเช่นนี้ก็น่าเสียดายนักสุดท้าย จ้าวซิงก็ตบหน้าอกด้วยความภาคภูมิใจแล้วพูดว่า “เสี่ยวอวี้ยังส่งอาภรณ์รัดรูปให้ข้าเป็นสิ่งยืนยันด้วย หากพวกเจ้ามิเชื่อ วันหลังข้าจักเอามาให้พวกเจ้าได้เห็น…”“อาภรณ์นั่นหอมนัก…”จ้าวซิงทำเป็นเคลิบเคลิ้ม หลาย ๆ คนเลยเริ่มเชื่อกว่าครึ่งแล้วคุณชายคนหนึ่งกล่าวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ว่า “มีอาภรณ์รัดรูปถือเป็นสิ่งปกติยิ่ง! หากเจ้าเก่งจริง วันหลังตอนเจ้าเริงรักกับนางก็ให้เราไปแอบฟังที่มุมกำแพงสิ แล้วเราจะเชื่อวาจาเจ้าว่าคือความจริง!”จ้าวซิงกลอกตาพลางกล่าวเสียงแผ่ว“ได้สิ อีกไม่กี่วันก็ถึงงานบุปผาชีซีเจี๋ย ลือว่าท่านอ๋องอี้ก็ไปด้วย ข้าจักให้พวกเจ้าได้เปิดหูเปิดตาความมีเสน่ห์ของข้า!”จ้าวซิงชะงักไป ก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง “เรื่องนี้พวกเจ้าต้องเก็บเป็นความลับ ผู้ใดก็ห้ามแพร่งพราย! จักได้มิเสียเรื่อง!”เหล่าคุณชายตกปากรับคำ พวกเขาจะได้ชมละครเด็ดดวงแบบ