All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 1331 - Chapter 1340

ที่ทางลับในวังจักรพรรดิอู่อันเห็นว่าเซียวหลินเทียนหยุดเดินก็รู้สึกกังวลขึ้นมา“เทียนเอ๋อร์ มีการซุ่มโจมตีใช่หรือไม่?”เซียวหลินเทียนพึมพำ เมื่อได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยออกไป “ด้านบนมีเสียงการต่อสู้พ่ะย่ะค่ะ! อยู่ด้านหน้ามิไกลนี้เอง!”จักรพรรดิอู่อันพยักหน้า “ทางออกอยู่แถว ๆ นี้เอง พวกเราระวังกันหน่อย!”“พวกท่านรอก่อน ลูกจะไปดูสักหน่อย!”เซียวหลินเทียนเดินหน้าต่อไป มินานก็เห็นแสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาเขาวิ่งตามแสงอาทิตย์ไป เมื่อมองขึ้นไปก็เห็นว่า ด้านบนมีกระดานระบายอากาศอยู่ แล้วแสงอาทิตย์จำนวนมากก็ส่องผ่านกระดานระบายอากาศลงมาเซียวหลินเทียนยื่นมือไปผลักกระดานระบายอากาศนั้นแล้วก็ปรากฏเป็นปากทางออกเขาดันกระดานระบายอากาศไปด้านข้างอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ดันตัวขึ้นไปบนพื้นดินทางออกของทางลับนี้อยู่ในสวนดอกไม้ด้านนอกพระตำหนักเหยียนฝูของไทเฮา ทางลับจะมีภูเขาเทียมปกปิดเอาไว้ ดูจากด้านนอกมิสามารถคิดได้เลยว่าข้างในเป็นทางลับเซียวหลินเทียนชะโงกหน้ามองด้านนอกแล้วก็เห็นว่าเสียงการต่อสู้นั้นดังมาจากทางพระตำหนักเหยียนฝู“เสด็จพ่อ ขึ้นมาได้เลยพ่ะย่ะค่ะ ปลอดภัย!”เซียวหลินเทียนยื่นมือลงไปดึ

เซี่ยโฮ่วตานรั่วได้ยินดังนั้นก็ยืนนิ่งแล้วมองไปทางหลิงอวี๋อย่างเยาะเย้ย พลางตะโกนออกไป“หลิงอวี๋ เจ้าคุกเข่าขอร้องข้าสิ! แล้วข้าจะช่วยเจ้าขอร้ององค์ชายเว่ยกับองค์หญิงใหญ่ให้!“ต่อไปเจ้าก็มาคอยรินน้ำชาเป็นนางรับใช้ให้ข้าก็พอแล้ว!”“ส่วนเซียวหลินเทียน ก็ให้ละทิ้งวรยุทธไป จากนั้นก็ไปเป็นขันทีคอยรับใช้องค์ชายเว่ยแล้วกัน!”เซี่ยโฮ่วตานรั่วนึกถึงการไร้ความรู้สึกที่เซียวหลินเทียนมีต่อตนก็ไม่มีความรักต่อเขาแล้วแม้แต่น้อย นางจึงคิดเพียงแต่จะจัดการพวกเขาและทำให้พวกเขาอับอายอย่างหนัก! “เซี่ยโฮ่วตานรั่ว เจ้าดูที่ท้องฟ้าเถอะ พระอาทิตย์ยังมิตกดินเลย เหตุใดเจ้าจึงเพ้อฝันเสียแล้วเล่า!”หลิงอวี๋เห็นว่า คนของตนลดลงไปทีละนิด และทหารกองหนุนก็ยังมิมา นางก็ร้อนใจเป็นอย่างมากเผยอวี้กับอันเจ๋อจะต้องถูกถ่วงเวลาไว้เป็นแน่ นางมิอาจฝากความหวังไว้ที่ทหารกองหนุนได้แล้วเช่นนั้นจะทำอย่างไรดีเล่า?หลิงอวี๋เหลือบมององค์หญิงใหญ่แล้วจู่ ๆ ก็ใจเต้นขึ้นมา จึงเอ่ยออกไป“องค์หญิงใหญ่ เจ้าเห็นว่าทางพวกเรามีการซุ่มโจมตีอยู่ เจ้ามิกังวลหรือว่าทางด้านเฮ่อหรงจะเจอซุ่มโจมตีบ้าง?”“ขอบอกเจ้าอย่างมิกลัวเลยแล้วกัน ทางด้

เซียวหลินเทียนหันกลับไปมองก็เห็นว่าไทเฮากับหลิงอวี๋พาทหารพุ่งไปถึงตรงหน้าจักรพรรดิอู่อันแล้ว เขาจึงวางใจแล้วถือกระบี่ไล่ตามไปองค์ชายและองค์หญิงจากฉีตะวันออกสองคนนี้ยุยงให้เกิดการกบฏในฉินตะวันตก คราวนี้จะมิให้พวกเขาชดใช้ได้เยี่ยงไร!องค์ชายหนิงกับเซี่ยโฮ่วตานรั่วมิได้เงียบสงบเช่นก่อนหน้านี้แล้ว ตั้งแต่ที่องค์ชายหนิงเห็นเซียวหลินเทียนในวังก็มีลางสังหรณ์มิดีแล้วแต่เขาก็ยังคงโชคดีอยู่บ้างเมื่อนึกถึงว่า องค์ชายเว่ยกับองค์หญิงใหญ่มีเส้นสายยอดฝีมืออยู่มิน้อย อีกทั้งยังมีความร่วมมือกันของค่ายกองทหารเสือกับหอเหยี่ยวราตรีอีก ต่อให้เซียวหลินเทียนอยู่ก็ต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจเยอะมากที่จะยึดวังไว้ไหนเลยจะคิดว่าองค์ชายเว่ยกับองค์หญิงใหญ่จะมิสามารถทำให้สำเร็จได้ กอปรกับที่มีปรมาจารย์เช่นขันทีโม่อีก การชิงบัลลังก์คราวนี้ สุดท้ายแล้วก็ต้องพ่ายแพ้ไปเขาทำได้เพียงเลือกเดินในเส้นทางสุดท้าย รีบออกจากวังหลวงในทันที แล้วรีบพาคนของตนออกไปจากเมืองหลวง หนีกลับฉีตะวันออกไปเสียแต่หนีไปได้มิไกลเท่าใด ก็ได้ยินเสียงเยาะเย้ยของเซียวหลินเทียนมาจากด้านหลัง“องค์ชายหนิง การหนีหัวซุกหัวซุนดูมิคล้ายรูปแบบของเจ้

“เสด็จพ่อ ลูกผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อโปรดเมตตาด้วย!”องค์ชายเว่ยถูกองค์ชายคังต่อยจนจมูกและหน้าตาบวมช้ำ เมื่อเห็นจักรพรรดิอู่อันก็คุกเข่าลงพร้อมร้องไห้โฮออกมาเวลานี้จักรพรรดิอู่อันมิได้มีความรู้สึกใด ๆ ต่อเขาแล้ว ใบหน้าที่ร้องไห้อย่างขมขื่นขององค์ชายเว่ยนั้นทำให้เขาเพียงแต่รังเกียจอยู่ลึก ๆ เท่านั้นจักรพรรดิอู่อันเบือนหน้าหนีไปอีกทาง พลางเอ่ยอย่างเย็นชา “หนวกหู ปิดปากเขาไว้เสีย!”องค์ชายคังมิรีรอ รีบฉีกอาภรณ์ขององค์ชายเว่ยมาทำเป็นก้อนกลม ๆ แล้วยัดใส่ปากองค์ชายเว่ยทันทีอื้อ อื้อ อื้อ...องค์ชายเว่ยถูกอุดปากไว้แต่ก็ยังอยากจะส่งเสียงออกมา เวลานี้เขาไม่มีใจที่จะกบฏแล้ว ที่เหลืออยู่ก็มีแต่ความหวาดกลัวอย่างลึกซึ้งเท่านั้นเสด็จพ่อรังเกียจตนเช่นนี้ หรือว่าครานี้จะสังหารตนแล้วจริง ๆ?เสด็จแม่!องค์ชายเว่ยหันมองไปรอบ ๆ คนที่จะสามารถช่วยตนได้ก็มีเพียงเสด็จแม่เท่านั้นแล้วแต่ฮองเฮาเว่ยมิอยู่!ในขณะที่องค์ชายเว่ยกำลังร้อนใจอยู่นั้นท่านอ๋องเฉิงก็พาตัวฮองเฮาเว่ยที่ใส่ชุดคลุมฮองเฮาสีเหลืองสดใสเข้ามาหลังจากที่ฮองเฮาเว่ยถูกคนสนิทขององค์ชายเว่ยช่วยออกมาจากตำหนักเย็นแล้ว นางก็ตรงดิ่งไ

“เจ้ามิอยากเป็นที่โปรดปรานขององค์จักรพรรดิดังเช่นพวกพระชายาเส้าหรือ?”อันเจ๋อเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง มิรู้ว่าเพราะเหตุใด ใจของเขาถึงได้เต้นรัวเมื่อเอ่ยถามออกไปกลัวว่าเจียงอวี้จะทำให้ตนผิดหวัง!“ข้าอยากกลับบ้าน ข้าคิดถึงท่านพ่อท่านแม่… ต่อให้ข้ามั่งคั่งรุ่งเรืองเพียงใด แต่มิสามารถเจอพวกท่านได้บ่อย ๆ จะมีประโยชน์อันใดเล่า!”เจียงอวี้บ่นพึมพำอย่างมึน ๆ งง ๆ“ท่านแม่… ข้าอยากกินเกี๊ยวที่ท่านห่อ ใส่เนื้อเยอะ ๆ เลยนะเจ้าคะ...”น้ำตาไหลรินลงมาที่หางตาของเจียงอวี้ นางฝันว่าได้กินเกี๊ยวที่ฮูหยินเจียงห่อให้แล้วน้ำตานี้ทำให้อันเจ๋อมั่นคงกลับสู่ที่เดิม เขามิได้มองผิดไป เจียงอวี้มิใช่คนหยิ่งยโส!เขายื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาที่หางตาของเจียงอวี้เบา ๆ“ยายโง่ อีกมินานข้าจะทำให้เจ้าได้กินเกี๊ยวที่ท่านแม่ของเจ้าห่อให้นะ!”กระทั่งอันเจ๋อเดินออกมา กองทัพหลวงนำโดยรองราชองครักษ์ก็ได้เริ่มจัดการเก็บกวาดศพแล้วองค์หญิงใหญ่ เฮ่อหรง องค์ชายเว่ยและฮองเฮาเว่ยถูกท่านอ๋องเฉิงพาตัวไปที่ราชสำนักฝ่ายในชุดฮองเฮาของฮองเฮาเว่ยถูกถอดออกไปแล้ว นางมองต้นไม้ดอกไม้ในวังด้วยสีหน้าเซื่องซึม พร้อมกับตำหนักที่คุ้นเคยที่