บทที่ 1337

“เสด็จพ่อ ลูกผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อโปรดเมตตาด้วย!”

องค์ชายเว่ยถูกองค์ชายคังต่อยจนจมูกและหน้าตาบวมช้ำ เมื่อเห็นจักรพรรดิอู่อันก็คุกเข่าลงพร้อมร้องไห้โฮออกมา

เวลานี้จักรพรรดิอู่อันมิได้มีความรู้สึกใด ๆ ต่อเขาแล้ว ใบหน้าที่ร้องไห้อย่างขมขื่นขององค์ชายเว่ยนั้นทำให้เขาเพียงแต่รังเกียจอยู่ลึก ๆ เท่านั้น

จักรพรรดิอู่อันเบือนหน้าหนีไปอีกทาง พลางเอ่ยอย่างเย็นชา “หนวกหู ปิดปากเขาไว้เสีย!”

องค์ชายคังมิรีรอ รีบฉีกอาภรณ์ขององค์ชายเว่ยมาทำเป็นก้อนกลม ๆ แล้วยัดใส่ปากองค์ชายเว่ยทันที

อื้อ อื้อ อื้อ...

องค์ชายเว่ยถูกอุดปากไว้แต่ก็ยังอยากจะส่งเสียงออกมา เวลานี้เขาไม่มีใจที่จะกบฏแล้ว ที่เหลืออยู่ก็มีแต่ความหวาดกลัวอย่างลึกซึ้งเท่านั้น

เสด็จพ่อรังเกียจตนเช่นนี้ หรือว่าครานี้จะสังหารตนแล้วจริง ๆ?

เสด็จแม่!

องค์ชายเว่ยหันมองไปรอบ ๆ คนที่จะสามารถช่วยตนได้ก็มีเพียงเสด็จแม่เท่านั้นแล้ว

แต่ฮองเฮาเว่ยมิอยู่!

ในขณะที่องค์ชายเว่ยกำลังร้อนใจอยู่นั้น

ท่านอ๋องเฉิงก็พาตัวฮองเฮาเว่ยที่ใส่ชุดคลุมฮองเฮาสีเหลืองสดใสเข้ามา

หลังจากที่ฮองเฮาเว่ยถูกคนสนิทขององค์ชายเว่ยช่วยออกมาจากตำหนักเย็นแล้ว นางก็ตรงดิ่งไ