บทที่ 1343

คำกล่าวโทษของเฮ่อหรงทำให้องค์หญิงใหญ่ราวกับถูกฟ้าผ่า นางเบิกตาโตอย่างมิอยากจะเชื่อ จ้องมองเฮ่อหรงพลางเอ่ยถามเสียงสั่น

“เจ้า… เจ้าบอกว่าข้าบังคับเจ้าทั้งหมดรึ?”

“หรือมิใช่?”

เฮ่อหรงน้ำตาไหลลงมาอย่างน้อยใจระคนเสียใจ “เมื่อตอนข้าเพิ่งจะห้าขวบ ก็ถูกท่านเอาแส้มาคอยกำกับดูแลอยู่ข้าง ๆ ให้ฝึกวรยุทธ! ยืนมิตรงก็ถูกท่านตี เคลื่อนไหวมิถูกก็ถูกท่านตี!”

“ข้าเป็นลูกชายของท่านมิใช่ลูกน้องของท่านนะ!”

“ข้ามีวรยุทธสู้ที่ยอดเยี่ยมแล้วอย่างไรเล่า? ข้าสังหารคนได้แล้วอย่างไรเล่า? ข้าสามารถสังหารพวกท่านได้หรือ… พวกท่านต่างหากที่เป็นคนที่ข้าอยากจะสังหารมากที่สุด!”

เฮ่อหรงใบหน้าบิดเบี้ยว เขาหัวเราะออกมาพลางเอ่ย “เมื่อครู่ มิว่าจะเหล้าไหไหนข้าก็จะป้อนให้ท่านดื่มโดยมิลังเลเลยสักนิด!”

“เพราะว่าข้านึกถึงวันนี้มานานแสนนานแล้ว… มีเพียงแค่ท่านตายไปเท่านั้น ในภายภาคหน้าจึงจะไม่มีผู้ใดมาคอยยุ่งคอยบังคับข้าอีก!”

“ฮ่าฮ่า ข้าโชคดีมากกว่าอีกที่ท่านมิสามารถชิงบัลลังก์ได้สำเร็จ! มิเช่นนั้นต่อให้ข้าเป็นผู้มีอำนาจสูงสุดก็จะต้องถูกท่านคอยควบคุมอยู่ดี แล้วข้าจะต่างอะไรกับหุ่นเชิดเล่า?”

ไทเฮากับขันทีเซี่ยได้ยินดังนั้นก็ต