บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: บทที่ 1311 - บทที่ 1320

“ให้ข้าพักสักครู่!”หลิงอวี๋หายใจเข้าออกเพื่อปรับอารมณ์ และสังเกตอาการของเซียวหลินเทียนไปพลางนางล่อหนอนกู่ตัวแรกออกมาแล้ว ฉินรั่วซือคงจะรับรู้ได้เช่นกันก่อนหน้านี้นางได้ให้ฉินซานพาฉินรั่วซือกลับบ้าน และให้ฉินซานวางยาสลบฉินรั่วซือก่อนที่นางจะถอนพิษให้เซียวหลินเทียน เพื่อให้แน่ใจว่าฉินรั่วซือจะมิพบความผิดปกติใด ๆนางสังเกตอยู่ครู่หนึ่ง พบว่าเซียวหลินเทียนไม่มีอาการใด ๆ แปลว่าฉินซานได้วางยาสลบฉินรั่วซือตามแผนของนางแล้วหลิงอวี๋ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ เตรียมล่อหนอนกู่ตัวที่สองออกมาจากร่างของเซียวหลินเทียนทันทีที่หลิงอวี๋เพิ่งนั่งลงและเตรียมลงมือเซียวหลินเทียนก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรง โน้มตัวไปข้างหน้าและกระอักเลือดออกมาเป็นจำนวนมากหลิงอวี๋นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเขา หนำซ้ำยังอยู่ใกล้มากเลือดทั้งหมดจึงพุ่งไปทั่วใบหน้าและร่างกายของหลิงอวี๋“อาจารย์… เกิดอะไรขึ้น?”หลิงซวนตกใจ รีบก้มลงไปกดเซียวหลินเทียนไว้ร่างกายของเซียวหลินเทียนยังคงสั่นสะท้านอย่างต่อเนื่อง ราวกับว่ากำลังดิ้นรนที่จะลุกขึ้นดวงตาของเขายังคงหลับสนิท ทว่าร่างกายกลับสั่นสะท้านหนักข้อขึ้นเรื่อย ๆ หลิงซวนคนเดียวกดเขาไว

ขณะที่หลิงอวี๋ยังกล่าวมิจบ นางก็รู้สึกถึงคลื่นความร้อนที่แผ่ซ่านขึ้นมาจากภายในราวกับไฟที่ลุกโชนนางทรุดตัวนั่งลงกับพื้นโดยพลัน แล้วรีบกล่าวว่า “ไปช่วยเซียวหลินเทียนจัดการบาดแผลก่อน ข้าต้องรวบรวมสมาธิเพื่อดูดซับพลังของมัน...”หลิงอวี๋หลับตาลงหลิงซวนตกใจเมื่อเห็นว่าใบหน้าของหลิงอวี๋แดงก่ำขึ้นมาในชั่วพริบตาเห็ดสีม่วงนี้มีฤทธิ์แรงเช่นนี้เชียวหรือ?หลิงซวนมิกล้ารบกวนหลิงอวี๋ จึงย่องเบา ๆ ไปดูเซียวหลินเทียนเซียวหลินเทียนนั่งก้มหน้าอยู่ ยังคงสลบไสล หลิงซวนตั้งใจจะคลายเชือกให้เขา แต่เมื่อคิดทบทวนดูแล้ว นางคิดว่ามัดเขาไว้เช่นนี้ต่อไปคงปลอดภัยที่สุดใครจะรู้ว่าเขาอาจคลุ้มคลั่งอีกครั้งแล้วรบกวนการบำเพ็ญเพียรของอาจารย์หรือไม่หลิงซวนย่อตัวลง ใช้ผ้าพันแผลและยารักษาบาดแผลจัดการกับบาดแผลที่ข้อมือของเซียวหลินเทียน จากนั้นนางก็มานั่งรอจนกว่าหลิงอวี๋จะเสร็จสิ้นจากการนั่งฝึกตนในขณะเดียวกันนั้น ที่จวนตระกูลฉินเหตุการณ์ก็มิได้สงบนักเรื่องนี้ต้องกล่าวถึงตั้งแต่ก่อนที่หลิงอวี๋จะทำการถอนพิษกู่ให้กับเซียวหลินเทียนฉินรั่วซือถูกฉินซานพากลับมายังจวนตระกูลฉิน ฮูหยินฉินทำอาหารที่ฉินรั่วซือชอบยกขึ

สิ้นเสียงของฉินรั่วซือ นางก็กัดปลายลิ้นตนเองอย่างแรงความบ้าคลั่งที่พร้อมจะยอมแลกทุกสิ่งทุกอย่างเช่นนั้น ทำให้ฉินซานมิลังเลอีกต่อไป เขาคว้าเข็มฉีดยากล่อมประสาทออกมาแทงฉินรั่วซือทันทีฉินรั่วซือไม่มีวรยุทธ จึงมิสามารถหลบหลีกได้ เข็มฉีดยากล่อมประสาทจึงพุ่งเข้าที่ลำคอของนางโดยตรงนางเอื้อมมือไปดึงเข็มออก แต่ยังมิทันได้ยกมือขึ้นถึงลำคอ ยากล่อมประสาทก็ออกฤทธิ์ทำให้สูญเสียสติไปในทันที ล้มฟุบลงกับพื้นอย่างอ่อนแรงฉินซานเหงื่อแตกพลั่กทั่วตัว มิรู้ว่าเมื่อครู่ฉินรั่วซือได้กระตุ้นพิษหนอนกู่ในตัวเซียวหลินเทียนให้ระเบิดหรือไม่ ได้แต่ภาวนาว่าการขัดขวางของตนจะยังทันเวลามิเช่นนั้น เขาจะเป็นคนบาปที่แม้ตายซ้ำตายซากหลายครั้งก็มิสามารถชดใช้ความผิดนี้ได้“ท่านแม่ ช่วยดูแลนางด้วย ข้าจะออกไปดูสถานการณ์ข้างนอก!”ฉินซานปาดเหงื่อแล้วหันไปสั่งฮูหยินฉิน “หากข้ามิได้กลับมา ก็อย่าได้ขัดขวางนางเลย ปล่อยให้นางทำตามใจปรารถนาเถอะ!”ฮูหยินฉินตกใจกลัวกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เมื่อได้ยินคำพูดที่เหมือนเป็นการสั่งเสียของฉินซาน นางก็รู้สึกราวกับหัวใจถูกมีดกรีดแต่ฮูหยินฉินกลับเผยสีหน้าสงบแล้วกล่าวว่า “ไปเถิด แ

“หญิงชั่วช้าสารเลวผู้นี้ ข้าจะต้องฆ่านางให้ได้!”เซียวหลินเทียนระเบิดถ้อยคำผรุสวาทรุนแรงออกมาจนถึงตอนนี้ เขาเพิ่งรู้ว่าเหตุใดหลิงอวี๋จึงมีท่าทีเย็นชาต่อเขาเช่นนั้นการกระทำของเขาในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ คงทำร้ายจิตใจของนางมิน้อยเลยนอกเหนือจากความรู้สึกผิดที่มากล้น เซียวหลินเทียนก็เต็มไปด้วยความซาบซึ้งต่อหลิงอวี๋หากมิใช่หลิงอวี๋ที่ยอมเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อช่วยเขาถอนพิษ เขาคงต้องตายไปอย่างมิรู้ตัว!เกียรติยศอันยิ่งใหญ่ของเขาในชาตินี้ คงสูญสิ้นไปในพริบตา!“หลิงซวน เจ้าปล่อยข้าเถอะ ข้าจะไปอธิบายกับหลิงอวี๋!”“ข้าต้องหาหนทางชดใช้ความผิดของข้า!”เซียวหลินเทียนกล่าวกับหลิงซวนด้วยความจริงใจ “ข้าขอโทษที่ข้าตบเจ้า แม้ว่านั่นจะมิใช่เจตนาของข้า แต่ก็เป็นความผิดของข้า เมื่อข้าจัดการเรื่องที่ข้าก่อไว้เสร็จแล้ว เจ้าจะลงโทษข้าอย่างไรก็ได้!”เมื่อได้ยินเซียวหลินเทียนกล่าวเช่นนี้ หลิงซวนก็รู้สึกอับอายเล็กน้อยเซียวหลินเทียนเสียสติและความเป็นตัวเองไป เขามิได้ตั้งใจเสียหน่อย!นางจะจดจำเรื่องนี้ไปจนตายได้อย่างไร!“ช่างเถิดเพคะ หากอาจารย์ของบ่าวให้อภัยท่าน บ่าวก็จะให้อภัยท่านเช่นกัน! เห็นว่าท

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉินซานก็เงียบไปทันทีหลิงอวี๋ถามเช่นนี้ ความหมายของนางนั้นเขาเข้าใจดีฉินรั่วซือสมคบคิดทรยศกับคนจากฉีตะวันออก ควบคุมจิตใจเซียวหลินเทียนความผิดเช่นนี้มีโทษถึงขั้นประหารชีวิตแม้ว่าเขาจะขอร้องให้หลิงอวี๋ช่วยถอนพิษกู่ให้ฉินรั่วซือ แต่ก็มิสามารถช่วยให้น้องสาวรอดพ้นจากการถูกประหารได้“มิต้องช่วยนางแล้ว!”ผู้ที่ตอบหลิงอวี๋แทนเขาคือฮูหยินฉิน นางกล่าวด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “มิว่าอย่างไรนางก็ต้องตาย การตายเช่นนี้นับว่ายังหลงเหลือเกียรติให้นางอยู่บ้าง!”หากฉินรั่วซือถูกตัดสินว่ามีความผิด เรื่องอัปยศเหล่านี้ก็จะแพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงนางตายไปก็มิน่าเสียดายฮูหยินฉินมิอยากให้บุตรชายของตนต้องพัวพันกับความชั่วช้าของฉินรั่วซือ กระทั่งถูกผู้คนติฉินนินทาเอาได้“ท่านแม่...”ฉินซานจะมิเข้าใจความคิดของมารดาได้อย่างไร เขาอยากบอกเหลือเกินว่า ตนมิสนใจชื่อเสียงเกียรติยศอะไรนั่นแต่เมื่อกำลังจะเอ่ยปากกลับกล่าวคำใดมิออกเขาอาจมิสนใจชื่อเสียงของตนเองก็จริง ทว่าชื่อเสียงของตระกูลฉินเล่า?ชื่อเสียงที่บรรพบุรุษได้สั่งสมมาหลายชั่วอายุคน จะต้องมาจบลงเพราะฉินรั่วซือเช่นนั้นหรือ?“..