All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 441 - Chapter 450

“มากับเรา!”เฮยเมี่ยนจินกังสับสนไม่น่าแปลกใจเลยที่หญิงสาวคนนี้รู้สึกเหมือนได้กลับบ้านเมื่อมาถึงรังโจร ปรากฏว่านางก็เป็นผู้นำโจรที่มีชื่อเสียงเช่นกันทันใดนั้นเขาก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจอีกครั้งโจรชายและโจรหญิงเป็นคู่ที่ลงตัว ดั่งฟ้าดินสร้างมาเมื่อได้ยินว่าหงเยี่ยก็เป็นโจรเช่นกัน โจรคนอื่น ๆ ในหมู่บ้านก็เริ่มสนใจนางกว่าเดิมนี่คือความรู้สึกที่เกิดจากคนตัวตนเดียวกัน ชนชั้นเดียวกัน และอาชีพเดียวกัน!ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องรูปร่างหน้าตาดี!คนกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันรอบ ๆ หงเยี่ย และไปยังที่ที่นัดหมายกับชิงเมี่ยนโช่วไว้ ขณะที่ผิงเจี้ยนติดตามไปอย่างไม่สบายใจเด็กสาวผู้นี้เกี่ยวข้องกับเส้นทางค้าเกลือของคุณชาย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือนางเป็นตัวประกัน หากมีอะไรผิดพลาด จะมีปัญหามากมายในฝั่งอีเซี่ยนเทียนสันเขาเชียนเฮ่อนั้นใหญ่มาก และผู้นำโจรแต่ละคนก็ครองตำแหน่งสำคัญ ปกครองหุบเขาแต่ละที่!ขุนเขาเฮยสรงถูกครอบครองโดยเฮยเมี่ยนจินกัง, สันเขาไป๋หูถูกครอบครองโดยเสี่ยวไท่ซุ่ย และหุบเขาชิงหลงถูกครอบครองโดยชิงเมี่ยนโช่ว ซึ่งล้วนแต่เป็นสถานที่ที่จำเป็นต้องผ่านในเมืองเฮ่อ!เพื่อก่อกบฏตอนนี้ ทั้งสามกลุ่

เหลิ่งอวิ๋นโบกมือด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ “เฮ้ ข้าเป็นเพื่อนสนิทกับพี่อู่จั้งโหว เจ้าเป็นน้องสาวของเขา ก็เหมือนเป็นน้องสาวของข้าด้วย ไม่สำคัญว่าพี่จะให้ตำแหน่งเจ้าหรือไม่ แต่หากปฏิเสธก็จะเป็นการดูถูกพี่!”หงเยี่ยยิ้มฝืดเฝื่อนแล้วพยักหน้า “ขอบคุณพี่ชายเจ้าค่ะ!”“พี่น้องทั้งหลาย พวกเราก่อกบฏแล้ว จะไม่มีวันหันหลังกลับ!”เหลิ่งอวิ๋นมองไปรอบ ๆ แล้วตะโกน “ตอนนี้เราทำได้เพียงทำงานร่วมกัน เพื่อรีบก้าวไปข้างหน้า! หากเราประสบความสำเร็จ เราทุกคนจะเป็นวีรบุรุษในอนาคต หากเราล้มเหลว ชีวิตของเราก็ไม่ถือว่าสูญเปล่า เพราะสุดท้ายเราก็จะได้ฆ่าเจ้าของที่ดิน พวกผู้ดีและเจ้าหน้าที่ทุจริตที่กดขี่พวกเราได้!”กลุ่มโจรชุดเขียวส่งเสียงตอบรับแผ่วเบา!หลังจากความกระตือรือร้นในการกบฏในตอนแรกเริ่ม สิ่งที่เหลืออยู่ตอนนี้คือความหวาดกลัว!พวกเขากลัวว่าหากจู่ ๆ ราชสำนักส่งทหารมาโจมตี ไม่เพียงแต่พวกเขาจะตายด้วยข้อหาก่อกบฏ แต่ญาติและเพื่อนของพวกเขาก็จะถูกกวาดล้างด้วย แม้แต่สุนัขทุกตัวที่พวกเขาเลี้ยงที่บ้านก็จะถูกตัดหัวไปด้วย!“ข้าตัดสินใจให้ทุกคนมารวมกัน เพื่อกำหนดตำแหน่งในกองทัพ!”เหลิ่งอวิ๋นหยิบข้อความที่เขาเตรียมไว้

อาจารย์จ้าวหลังค่อมขมวดคิ้ว “ท่านขุนพล ท่านจับผิงเจี้ยนคนนั้น แล้วยังพยายามจะโจมตีหวังหยวนนั่นด้วย!”“ใช่!”เหลิ่งอวิ๋นโบกดาบราชวงศ์ถังด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง “ข้าต้องการให้เขามาที่สันเขาเชียนเฮ่อ หากเขามา ข้าจะถือโอกาสฆ่าเขา หากเขาไม่กล้ามา ข้าจะเขียนจดหมายถึงคุณหนูใหญ่ บอกว่าเขาเป็นคนขี้ขลาด กลัวความตาย ซึ่งคนเช่นนั้นไม่ควรทุ่มเททำงานให้ด้วยซ้ำ และไม่คู่ควรที่นางจะไว้วางใจถึงขั้นฝากชีวิตด้วยตลอดชีวิต!”“...”อาจารย์จ้าวหลังค่อมสะดุ้ง จากนั้นส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ท่านขุนพล ท่านไม่สามารถฆ่าเขาได้!”เหลิ่งอวิ๋นเลิกคิ้วถาม “เหตุใด!”อาจารย์จ้าวหลังค่อมถอนหายใจ “เขาเขียนประโยคทั้งสี่ของหมิงถัน ส่งจ้าวเว่ยหมินเมืองเฟิงไหล ทั้งสองนี้เป็นกลอนสี่บรรทัดที่มีชื่อเสียงตลอดยุคสมัย จึงมีพื้นที่ในโลกวิชาการแล้ว หากท่านฆ่าเขา ท่านจะมีชื่อเสียงไม่ดีทันที ในอนาคต ท่านจะไม่สามารถรับสมัครบัณฑิตมาใช้งานได้! ในการพิชิตโลก ท่านไม่เพียงต้องการขุนพลเท่านั้น แต่ยังต้องมีบัณฑิตด้วย ทั้งสองอย่างเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้!”“นั่นมันไม่ยากเลย ก็แค่ฆ่าเขาโดยไม่ให้ใครรู้สิ!”เหลิ่งอวิ๋นยกยิ้มกระหยิ่มใจ “อาจารย์จ้าว เขี

เอ้อหู่พูดตะกุกตะกัก “#หลง #มี อย่ามา!”เขาเพิ่งเรียนรู้การอ่านตัวอักษรเมื่อไม่นานมานี้ แต่เขาก็ยังไม่สามารถจำตัวอักษรทั้งหมดที่ขีดเส้นใต้ได้ต้าหู่จำตัวอักษรได้เยอะกว่า “ชิงหลง #มีอันตราย #อย่ามา!”หวังหยวนขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “หุบเขาชิงหลงนั้นมีอันตราย อย่ามา!”ต้าเย่อ่านและเขียนหนังสือในแนวตั้ง!เมื่อครู่นี้เขาเหลือบมองโดยไม่รู้ตัว และเห็นการเขียนบรรทัดในแนวนอนเช่นนี้ เนื่องจากนิสัยการอ่านและการเขียนของเขาในชาติที่แล้วเอ้อหู่จ้องมอง “พี่หยวน จดหมายนี้หมายความว่าอย่างไร? หากดูเผิน ๆ ก็บอกให้ไป แต่ดูดี ๆ กลับไม่อยากให้ไปใช่หรือไม่? แล้วอาเจี้ยนและโจรหญิงหงเยี่ย ก็ไม่ได้อยู่ในขุนเขาเฮยสรงใช่หรือไม่ เหตุใดพวกเขาถึงกลับไปที่หุบเขาชิงหลงอีกแล้ว ที่นั่นเป็นอาณาเขตของชิงเมี่ยนโช่ว!”ต้าหู่ขมวดคิ้ว “พี่หยวน ชิงเมี่ยนโช่วได้ก่อกบฏแล้ว หากอาเจี้ยนอยู่ที่นั่น เหตุใดเขาถึงยอมให้ท่านเสี่ยง ต้องมีบางอย่างผิดปกติกับจดหมายฉบับนี้!”“ข้าเข้าใจ!”สายตาของหวังหยวนเคร่งขรึม “อาเจี้ยนและหงเยี่ยมาถึงหุบเขาชิงหลงแล้ว และจดหมายนี้ถูกส่งมาทีหลัง พวกเขาตกไปอยู่ในมือของชิงเมี่ยนโช่วแล้ว!”ครั้งสุดท้าย

กัวฉางคลี่ยิ้ม “ไม่ใช่วันพิเศษหรอก นี่คือชีวิตตามปกติของเรา!”“กินเช่นนี้กันทุกวันเลยหรือ?”ซานฮั่วฉินมีสีหน้าไม่อยากเชื่อ ฉินต้าโก่ว และฉินเอ้อร์โก่วก็เต็มไปด้วยความสงสัยเช่นกัน!อาหารนี้อร่อยกว่าที่พวกเจ้าของที่ดินกินเสียอีก คงจะดีไม่น้อยหากคนได้กินข้าวอิ่มทุกวัน จะทำให้ครอบครัวได้กินเนื้อทุกวันเช่นนี้ได้อย่างไร!“ผู้มีพระคุณของข้ากลัวว่าพวกเราจะไม่ยอมกินข้าว จึงสร้างโรงอาหารขนาดใหญ่แห่งนี้ขึ้นมา”กัวฉางอธิบายด้วยรอยยิ้ม “ดูแลอาหารสองมื้อต่อวัน ผักหนึ่งจาน ซุปหนึ่งอย่าง และเนื้ออย่างน้อยสามตำลึง สามารถกินข้าวฟ่างและซาลาเปาไส้เนื้อได้ตามต้องการ”“อ๊ะ!”ซานฮั่วฉินตกตะลึงหากแค่ฟัง พวกเขาคงไม่เชื่อ แต่หลังจากมองพวกชาวบ้านดี ๆ ก็เชื่อทันที!พวกชาวบ้านใบหน้ามีเลือดฝาดและแก้มอ้วน แตกต่างจากคนหิวโหยที่มีร่างผอมกระหร่องทั่วไปฉินต้าโก่วเม้มปาก แล้วพูดว่า “ไม่น่าแปลกใจเลย ที่มีคนมาทำงานให้กับนายท่านหวังมากมาย อาหารอร่อยมาก ต่อให้จะไม่ได้เงินตอบแทนก็จะมาทำงานที่นี่!”ฉินเอ้อร์โก่วก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นกัน“จ่ายเงินให้ทุกคนด้วย!”กัวฉางรีบแก้ไข “ทุกคนที่ทำงานให้กับนายท่านจะได้รับค่