LOGINShare
บทที่ 441
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 442
“ไม่ว่าจะรู้ช้าหรือเร็วก็ไม่สำคัญ!”หงเยี่ยหัวเราะเบา ๆ แล้วขี่ม้าไป “พี่สวีพี่จาง น้องขอตัวไปเดินเล่นก่อน!”“เฮ้อ ช่างเป็นผู้หญิงที่ดีจริง ๆ ฉลาดและรู้ความมาก!”เมื่อมองแผ่นหลังของหงเยี่ย ใบหน้าของเฮยเมี่ยนจินกังก็เคร่งขรึม “เจ้าหน้าขาว ข้าขอเตือนเจ้าเลยว่าข้าจองน้องหงเยี่ยแล้ว หากเจ้ากล้าต่อสู้กับข้า ข้าก็จะต่อสู้กับเจ้าแบบไม่ท้อถอย!”เสี่ยวไท่ซุ่ยดุเขาด้วยความหงุดหงิด “ให้ตายเถอะ ทรัพย์สินของครอบครัวเรากำลังจะถูกคนอื่นผลาญหมดแล้ว แต่เจ้ายังคิดเรื่องผู้หญิงอยู่!”เฮยเมี่ยนจินกังขมวดคิ้ว “หมายความว่าอย่างไร?”เสี่ยวไท่ซุ่ยกัดฟัน “ชิงเมี่ยนโช่วนำข้าวสามพันตานมาจากเมืองฝู และบอกว่ามันราคาหนึ่งแสนตำลึงเงิน ให้เราแต่ละคนจ่ายเงินเพิ่มอีกสองหมื่นตำลึง!”“อะไรนะ!”เฮยเมี่ยนจินกังกัดฟัน “ให้ตายเถอะ ข้าวสามพันตาน ราคามากกว่าหกหมื่นตำลึง พวกเราแต่ละคนได้จ่ายเงินไปสองหมื่นตำลึงแล้ว และเขายังต้องการให้พวกเราจ่ายเพิ่มอีก!”“เขาบอกว่ามีสงครามอยู่ทุกหนทุกแห่ง และราคาข้าวก็พุ่งสูงขึ้น เราจึงจำเป็นต้องจ่ายเพิ่ม!”เสี่ยวไท่ซุ่ยกัดฟันพูดว่า “ไม่เพียงแต่เรื่องเงินเท่านั้น เขายังต้องการให้พวกเรา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 443
เหลิ่งอวิ๋นโบกมือด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ “เฮ้ ข้าเป็นเพื่อนสนิทกับพี่อู่จั้งโหว เจ้าเป็นน้องสาวของเขา ก็เหมือนเป็นน้องสาวของข้าด้วย ไม่สำคัญว่าพี่จะให้ตำแหน่งเจ้าหรือไม่ แต่หากปฏิเสธก็จะเป็นการดูถูกพี่!”หงเยี่ยยิ้มฝืดเฝื่อนแล้วพยักหน้า “ขอบคุณพี่ชายเจ้าค่ะ!”“พี่น้องทั้งหลาย พวกเราก่อกบฏแล้ว จะไม่มีวันหันหลังกลับ!”เหลิ่งอวิ๋นมองไปรอบ ๆ แล้วตะโกน “ตอนนี้เราทำได้เพียงทำงานร่วมกัน เพื่อรีบก้าวไปข้างหน้า! หากเราประสบความสำเร็จ เราทุกคนจะเป็นวีรบุรุษในอนาคต หากเราล้มเหลว ชีวิตของเราก็ไม่ถือว่าสูญเปล่า เพราะสุดท้ายเราก็จะได้ฆ่าเจ้าของที่ดิน พวกผู้ดีและเจ้าหน้าที่ทุจริตที่กดขี่พวกเราได้!”กลุ่มโจรชุดเขียวส่งเสียงตอบรับแผ่วเบา!หลังจากความกระตือรือร้นในการกบฏในตอนแรกเริ่ม สิ่งที่เหลืออยู่ตอนนี้คือความหวาดกลัว!พวกเขากลัวว่าหากจู่ ๆ ราชสำนักส่งทหารมาโจมตี ไม่เพียงแต่พวกเขาจะตายด้วยข้อหาก่อกบฏ แต่ญาติและเพื่อนของพวกเขาก็จะถูกกวาดล้างด้วย แม้แต่สุนัขทุกตัวที่พวกเขาเลี้ยงที่บ้านก็จะถูกตัดหัวไปด้วย!“ข้าตัดสินใจให้ทุกคนมารวมกัน เพื่อกำหนดตำแหน่งในกองทัพ!”เหลิ่งอวิ๋นหยิบข้อความที่เขาเตรียมไว้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 444
“อะไรนะ เขาหรือ!”ดวงตาของเหลิ่งอวิ๋นมืดมน จิตสังหารฉายชัดเจ้าหน้าหล่อคนนั้น อาศัยความสามารถในการเขียนบทกวีชั้นเลว เขาไม่เพียงแต่ล่อลวงคุณหนูใหญ่ก่อนหน้านี้เท่านั้น ตอนนี้แม้แต่น้องหงเยี่ยก็ยังตกอยู่ในเงื้อมมือของเขา!เขาสมควรตายจริง ๆ!หงเยี่ยกล่าวว่า “พี่ชิงเมี่ยน ดูเหมือนว่าท่านจะรู้จักเขา!”เหลิ่งอวิ๋นหัวเราะเบา ๆ “ข้าเคยได้ยินชื่อของเขามาก่อน แต่ข้าไม่เคยพบเขาด้วยตนเอง เนื่องจากเขาเป็นเพื่อนของเจ้า ข้าย่อมเปิดทางให้!”“พี่ชิงเมี่ยน ท่านเข้าใจผิดแล้ว เขาไม่ใช่เพื่อนของข้า นี่เป็นเพียงข้อตกลงระหว่างข้ากับเขาเท่านั้น!”หงเยี่ยอธิบายและหันกลับมา “อาเจี้ยน ทุกอย่างได้รับการตัดสินแล้ว และข้อตกลงระหว่างข้ากับเขาก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว ท่านสามารถกลับไปบอกเขาได้ ส่วนข้าจะกลับไปอีเซี่ยนเทียนด้วยตัวเอง”ผิงเจี้ยนกำหมัดแน่นแล้วหันหลังกลับ!ต้องรีบกลับไปโดยเร็ว เพื่อบอกนายท่านว่าคำสัญญาของชิงเมี่ยนโช่วผู้นี้ไม่น่าเชื่อถือ เพราะสัมผัสได้ถึงจิตสังหารของเขา!“เถียนชี เจ้าจงออกไปบอกพี่น้องทั้งหลาย ว่าอย่าทำให้ชายชื่อหวังหยวนต้องลำบาก!”เหลิ่งอวิ๋นหันไปออกคำสั่ง ดวงตาของเขาเหี้ยมเกรียม ขณะเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 445
อาจารย์จ้าวหลังค่อมขมวดคิ้ว “ท่านขุนพล ท่านจับผิงเจี้ยนคนนั้น แล้วยังพยายามจะโจมตีหวังหยวนนั่นด้วย!”“ใช่!”เหลิ่งอวิ๋นโบกดาบราชวงศ์ถังด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง “ข้าต้องการให้เขามาที่สันเขาเชียนเฮ่อ หากเขามา ข้าจะถือโอกาสฆ่าเขา หากเขาไม่กล้ามา ข้าจะเขียนจดหมายถึงคุณหนูใหญ่ บอกว่าเขาเป็นคนขี้ขลาด กลัวความตาย ซึ่งคนเช่นนั้นไม่ควรทุ่มเททำงานให้ด้วยซ้ำ และไม่คู่ควรที่นางจะไว้วางใจถึงขั้นฝากชีวิตด้วยตลอดชีวิต!”“...”อาจารย์จ้าวหลังค่อมสะดุ้ง จากนั้นส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ท่านขุนพล ท่านไม่สามารถฆ่าเขาได้!”เหลิ่งอวิ๋นเลิกคิ้วถาม “เหตุใด!”อาจารย์จ้าวหลังค่อมถอนหายใจ “เขาเขียนประโยคทั้งสี่ของหมิงถัน ส่งจ้าวเว่ยหมินเมืองเฟิงไหล ทั้งสองนี้เป็นกลอนสี่บรรทัดที่มีชื่อเสียงตลอดยุคสมัย จึงมีพื้นที่ในโลกวิชาการแล้ว หากท่านฆ่าเขา ท่านจะมีชื่อเสียงไม่ดีทันที ในอนาคต ท่านจะไม่สามารถรับสมัครบัณฑิตมาใช้งานได้! ในการพิชิตโลก ท่านไม่เพียงต้องการขุนพลเท่านั้น แต่ยังต้องมีบัณฑิตด้วย ทั้งสองอย่างเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้!”“นั่นมันไม่ยากเลย ก็แค่ฆ่าเขาโดยไม่ให้ใครรู้สิ!”เหลิ่งอวิ๋นยกยิ้มกระหยิ่มใจ “อาจารย์จ้าว เขี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 446
“เจ้าพูดถูก!”อู่จั้งโหวพยักหน้าและโบกมือ “ไปเถอะ ไปพบกับเสนาธิการทหารอย่างจริงใจ เราจะไม่เสแสร้งใด ๆ”...หวังหยวนกลับบ้าน มองไปยังชายชราและวัยรุ่นสองคน “พวกเจ้ามาจากเมืองเฮ่อหรือ?”“นายท่าน ข้าชื่อซานฮั่วฉิน นี่คือลูกชายสองคน ฉินต้าโก่วและฉินเอ้อร์โก่วขอรับ!”ซานฮั่วฉินคุกเข่าลงบนพื้น ชี้ไปยังลูกชายสองคนของเขา แล้วเล่าให้เขาฟังว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น จากนั้นเขาก็เช็ดน้ำตาฉินต้าโก่วและฉินเอ้อร์โก่วมองไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ รู้สึกประหลาดใจและสับสน!ในความคิดของพวกเขา พวกเขาน่าจะได้เจอเศรษฐีที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่!แต่บ้านหลังนี้ดูดีกว่าบ้านธรรมดาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น!แต่นอกบ้านมีบ้านอิฐกระเบื้องหลายหลังที่กำลังก่อสร้าง และมีชาวบ้านหน้าตายิ้มแย้มมากมาย!นี่คือสิ่งที่ไม่สามารถพบเห็นได้ในพื้นที่ชนบททั่วไป!“ผู้เฒ่า รีบลุกขึ้นเถอะ!”หวังหยวนช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “ข้าดีใจมากที่พวกเจ้าสามารถมารายงานข่าวได้!”ทั้งสองแห่งอยู่ห่างกันกว่าหนึ่งร้อยลี้ มันไม่ง่ายเลยที่คนธรรมดาจะเดินทางไกลได้ถึงเพียงนี้!“นายท่าน พี่ผิงเจี้ยนและแม่นางหงเยี่ยถูกพวกโจรจับไป เพียงเพร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 447
เอ้อหู่พูดตะกุกตะกัก “#หลง #มี อย่ามา!”เขาเพิ่งเรียนรู้การอ่านตัวอักษรเมื่อไม่นานมานี้ แต่เขาก็ยังไม่สามารถจำตัวอักษรทั้งหมดที่ขีดเส้นใต้ได้ต้าหู่จำตัวอักษรได้เยอะกว่า “ชิงหลง #มีอันตราย #อย่ามา!”หวังหยวนขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “หุบเขาชิงหลงนั้นมีอันตราย อย่ามา!”ต้าเย่อ่านและเขียนหนังสือในแนวตั้ง!เมื่อครู่นี้เขาเหลือบมองโดยไม่รู้ตัว และเห็นการเขียนบรรทัดในแนวนอนเช่นนี้ เนื่องจากนิสัยการอ่านและการเขียนของเขาในชาติที่แล้วเอ้อหู่จ้องมอง “พี่หยวน จดหมายนี้หมายความว่าอย่างไร? หากดูเผิน ๆ ก็บอกให้ไป แต่ดูดี ๆ กลับไม่อยากให้ไปใช่หรือไม่? แล้วอาเจี้ยนและโจรหญิงหงเยี่ย ก็ไม่ได้อยู่ในขุนเขาเฮยสรงใช่หรือไม่ เหตุใดพวกเขาถึงกลับไปที่หุบเขาชิงหลงอีกแล้ว ที่นั่นเป็นอาณาเขตของชิงเมี่ยนโช่ว!”ต้าหู่ขมวดคิ้ว “พี่หยวน ชิงเมี่ยนโช่วได้ก่อกบฏแล้ว หากอาเจี้ยนอยู่ที่นั่น เหตุใดเขาถึงยอมให้ท่านเสี่ยง ต้องมีบางอย่างผิดปกติกับจดหมายฉบับนี้!”“ข้าเข้าใจ!”สายตาของหวังหยวนเคร่งขรึม “อาเจี้ยนและหงเยี่ยมาถึงหุบเขาชิงหลงแล้ว และจดหมายนี้ถูกส่งมาทีหลัง พวกเขาตกไปอยู่ในมือของชิงเมี่ยนโช่วแล้ว!”ครั้งสุดท้าย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 448
ชิงเมี่ยนโช่วคนนี้คงกินยาผิดไปแล้ว ถึงได้กล้าโจมตีเสนาธิการทหาร นี่ไม่ใช่การรนหาที่ตายหรือ!เซี่ยซานหู่ก็รีบพูด “ท่านอาจารย์ ข้าก็อยู่ข้างท่านเช่นกันขอรับ!”หวังหยวนหรี่ตายกยิ้ม “เช่นนั้นข้าจะให้พวกเจ้าทำงานบางอย่าง”พวกเขาทั้งสองพูดขณะตัวสั่นเทา “ทำทุกอย่างที่ท่านต้องการขอรับ!”...กัวฉางพาสามคนพ่อลูก ซานฮั่วฉิน ฉินต้าโก่ว และฉินเอ้อร์โก่วไปที่โรงอาหารหลังจากบอกแม่ครัวแล้ว กัวฉางก็พาทั้งสามคนไปยังถังเก็บน้ำที่อยู่ถัดจากโรงอาหารหลังจากเตรียมน้ำร้อนให้สามคนพ่อลูก และหยิบสบู่ออกมา กัวฉางก็สอนวิธีล้างมือให้พวกเขา!ปัจจุบันเป็นธรรมเนียมของหมู่บ้านต้าหวัง ว่าจะต้องล้างมือและใส่ใจเรื่องสุขอนามัยก่อนกินข้าวสามคนพ่อลูกหยิบสบู่มาล้างมือ เมื่อน้ำในอ่างกลายเป็นสีดำ พวกเขาก็ตกตะลึง“สบู่หอมนี้ใช้ง่ายมาก เหตุใดถึงล้างได้สะอาดนัก พวกเจ้าทุกคนใช้สิ่งนี้ล้างหน้าด้วยหรือเปล่า!”ใบหน้าของซานฮั่วฉินเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เมื่อคิดดูแล้ว คนในหมู่บ้านต้าหวังมีมือและใบหน้าที่ขาวสะอาดมากกัวฉางยิ้มอ่อน “นี่ไม่ใช่สบู่หอม แต่เป็นสบู่ที่คิดค้นโดยนายท่าน ซึ่งขายในตลาดในราคาสามตำลึงเงินต่อก้อน!”“
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 449
กัวฉางคลี่ยิ้ม “ไม่ใช่วันพิเศษหรอก นี่คือชีวิตตามปกติของเรา!”“กินเช่นนี้กันทุกวันเลยหรือ?”ซานฮั่วฉินมีสีหน้าไม่อยากเชื่อ ฉินต้าโก่ว และฉินเอ้อร์โก่วก็เต็มไปด้วยความสงสัยเช่นกัน!อาหารนี้อร่อยกว่าที่พวกเจ้าของที่ดินกินเสียอีก คงจะดีไม่น้อยหากคนได้กินข้าวอิ่มทุกวัน จะทำให้ครอบครัวได้กินเนื้อทุกวันเช่นนี้ได้อย่างไร!“ผู้มีพระคุณของข้ากลัวว่าพวกเราจะไม่ยอมกินข้าว จึงสร้างโรงอาหารขนาดใหญ่แห่งนี้ขึ้นมา”กัวฉางอธิบายด้วยรอยยิ้ม “ดูแลอาหารสองมื้อต่อวัน ผักหนึ่งจาน ซุปหนึ่งอย่าง และเนื้ออย่างน้อยสามตำลึง สามารถกินข้าวฟ่างและซาลาเปาไส้เนื้อได้ตามต้องการ”“อ๊ะ!”ซานฮั่วฉินตกตะลึงหากแค่ฟัง พวกเขาคงไม่เชื่อ แต่หลังจากมองพวกชาวบ้านดี ๆ ก็เชื่อทันที!พวกชาวบ้านใบหน้ามีเลือดฝาดและแก้มอ้วน แตกต่างจากคนหิวโหยที่มีร่างผอมกระหร่องทั่วไปฉินต้าโก่วเม้มปาก แล้วพูดว่า “ไม่น่าแปลกใจเลย ที่มีคนมาทำงานให้กับนายท่านหวังมากมาย อาหารอร่อยมาก ต่อให้จะไม่ได้เงินตอบแทนก็จะมาทำงานที่นี่!”ฉินเอ้อร์โก่วก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นกัน“จ่ายเงินให้ทุกคนด้วย!”กัวฉางรีบแก้ไข “ทุกคนที่ทำงานให้กับนายท่านจะได้รับค่
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
