“อะไรนะ เขาหรือ!”ดวงตาของเหลิ่งอวิ๋นมืดมน จิตสังหารฉายชัดเจ้าหน้าหล่อคนนั้น อาศัยความสามารถในการเขียนบทกวีชั้นเลว เขาไม่เพียงแต่ล่อลวงคุณหนูใหญ่ก่อนหน้านี้เท่านั้น ตอนนี้แม้แต่น้องหงเยี่ยก็ยังตกอยู่ในเงื้อมมือของเขา!เขาสมควรตายจริง ๆ!หงเยี่ยกล่าวว่า “พี่ชิงเมี่ยน ดูเหมือนว่าท่านจะรู้จักเขา!”เหลิ่งอวิ๋นหัวเราะเบา ๆ “ข้าเคยได้ยินชื่อของเขามาก่อน แต่ข้าไม่เคยพบเขาด้วยตนเอง เนื่องจากเขาเป็นเพื่อนของเจ้า ข้าย่อมเปิดทางให้!”“พี่ชิงเมี่ยน ท่านเข้าใจผิดแล้ว เขาไม่ใช่เพื่อนของข้า นี่เป็นเพียงข้อตกลงระหว่างข้ากับเขาเท่านั้น!”หงเยี่ยอธิบายและหันกลับมา “อาเจี้ยน ทุกอย่างได้รับการตัดสินแล้ว และข้อตกลงระหว่างข้ากับเขาก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว ท่านสามารถกลับไปบอกเขาได้ ส่วนข้าจะกลับไปอีเซี่ยนเทียนด้วยตัวเอง”ผิงเจี้ยนกำหมัดแน่นแล้วหันหลังกลับ!ต้องรีบกลับไปโดยเร็ว เพื่อบอกนายท่านว่าคำสัญญาของชิงเมี่ยนโช่วผู้นี้ไม่น่าเชื่อถือ เพราะสัมผัสได้ถึงจิตสังหารของเขา!“เถียนชี เจ้าจงออกไปบอกพี่น้องทั้งหลาย ว่าอย่าทำให้ชายชื่อหวังหยวนต้องลำบาก!”เหลิ่งอวิ๋นหันไปออกคำสั่ง ดวงตาของเขาเหี้ยมเกรียม ขณะเ
อาจารย์จ้าวหลังค่อมขมวดคิ้ว “ท่านขุนพล ท่านจับผิงเจี้ยนคนนั้น แล้วยังพยายามจะโจมตีหวังหยวนนั่นด้วย!”“ใช่!”เหลิ่งอวิ๋นโบกดาบราชวงศ์ถังด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง “ข้าต้องการให้เขามาที่สันเขาเชียนเฮ่อ หากเขามา ข้าจะถือโอกาสฆ่าเขา หากเขาไม่กล้ามา ข้าจะเขียนจดหมายถึงคุณหนูใหญ่ บอกว่าเขาเป็นคนขี้ขลาด กลัวความตาย ซึ่งคนเช่นนั้นไม่ควรทุ่มเททำงานให้ด้วยซ้ำ และไม่คู่ควรที่นางจะไว้วางใจถึงขั้นฝากชีวิตด้วยตลอดชีวิต!”“...”อาจารย์จ้าวหลังค่อมสะดุ้ง จากนั้นส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ท่านขุนพล ท่านไม่สามารถฆ่าเขาได้!”เหลิ่งอวิ๋นเลิกคิ้วถาม “เหตุใด!”อาจารย์จ้าวหลังค่อมถอนหายใจ “เขาเขียนประโยคทั้งสี่ของหมิงถัน ส่งจ้าวเว่ยหมินเมืองเฟิงไหล ทั้งสองนี้เป็นกลอนสี่บรรทัดที่มีชื่อเสียงตลอดยุคสมัย จึงมีพื้นที่ในโลกวิชาการแล้ว หากท่านฆ่าเขา ท่านจะมีชื่อเสียงไม่ดีทันที ในอนาคต ท่านจะไม่สามารถรับสมัครบัณฑิตมาใช้งานได้! ในการพิชิตโลก ท่านไม่เพียงต้องการขุนพลเท่านั้น แต่ยังต้องมีบัณฑิตด้วย ทั้งสองอย่างเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้!”“นั่นมันไม่ยากเลย ก็แค่ฆ่าเขาโดยไม่ให้ใครรู้สิ!”เหลิ่งอวิ๋นยกยิ้มกระหยิ่มใจ “อาจารย์จ้าว เขี
“เจ้าพูดถูก!”อู่จั้งโหวพยักหน้าและโบกมือ “ไปเถอะ ไปพบกับเสนาธิการทหารอย่างจริงใจ เราจะไม่เสแสร้งใด ๆ”...หวังหยวนกลับบ้าน มองไปยังชายชราและวัยรุ่นสองคน “พวกเจ้ามาจากเมืองเฮ่อหรือ?”“นายท่าน ข้าชื่อซานฮั่วฉิน นี่คือลูกชายสองคน ฉินต้าโก่วและฉินเอ้อร์โก่วขอรับ!”ซานฮั่วฉินคุกเข่าลงบนพื้น ชี้ไปยังลูกชายสองคนของเขา แล้วเล่าให้เขาฟังว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น จากนั้นเขาก็เช็ดน้ำตาฉินต้าโก่วและฉินเอ้อร์โก่วมองไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ รู้สึกประหลาดใจและสับสน!ในความคิดของพวกเขา พวกเขาน่าจะได้เจอเศรษฐีที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่!แต่บ้านหลังนี้ดูดีกว่าบ้านธรรมดาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น!แต่นอกบ้านมีบ้านอิฐกระเบื้องหลายหลังที่กำลังก่อสร้าง และมีชาวบ้านหน้าตายิ้มแย้มมากมาย!นี่คือสิ่งที่ไม่สามารถพบเห็นได้ในพื้นที่ชนบททั่วไป!“ผู้เฒ่า รีบลุกขึ้นเถอะ!”หวังหยวนช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “ข้าดีใจมากที่พวกเจ้าสามารถมารายงานข่าวได้!”ทั้งสองแห่งอยู่ห่างกันกว่าหนึ่งร้อยลี้ มันไม่ง่ายเลยที่คนธรรมดาจะเดินทางไกลได้ถึงเพียงนี้!“นายท่าน พี่ผิงเจี้ยนและแม่นางหงเยี่ยถูกพวกโจรจับไป เพียงเพร
เอ้อหู่พูดตะกุกตะกัก “#หลง #มี อย่ามา!”เขาเพิ่งเรียนรู้การอ่านตัวอักษรเมื่อไม่นานมานี้ แต่เขาก็ยังไม่สามารถจำตัวอักษรทั้งหมดที่ขีดเส้นใต้ได้ต้าหู่จำตัวอักษรได้เยอะกว่า “ชิงหลง #มีอันตราย #อย่ามา!”หวังหยวนขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “หุบเขาชิงหลงนั้นมีอันตราย อย่ามา!”ต้าเย่อ่านและเขียนหนังสือในแนวตั้ง!เมื่อครู่นี้เขาเหลือบมองโดยไม่รู้ตัว และเห็นการเขียนบรรทัดในแนวนอนเช่นนี้ เนื่องจากนิสัยการอ่านและการเขียนของเขาในชาติที่แล้วเอ้อหู่จ้องมอง “พี่หยวน จดหมายนี้หมายความว่าอย่างไร? หากดูเผิน ๆ ก็บอกให้ไป แต่ดูดี ๆ กลับไม่อยากให้ไปใช่หรือไม่? แล้วอาเจี้ยนและโจรหญิงหงเยี่ย ก็ไม่ได้อยู่ในขุนเขาเฮยสรงใช่หรือไม่ เหตุใดพวกเขาถึงกลับไปที่หุบเขาชิงหลงอีกแล้ว ที่นั่นเป็นอาณาเขตของชิงเมี่ยนโช่ว!”ต้าหู่ขมวดคิ้ว “พี่หยวน ชิงเมี่ยนโช่วได้ก่อกบฏแล้ว หากอาเจี้ยนอยู่ที่นั่น เหตุใดเขาถึงยอมให้ท่านเสี่ยง ต้องมีบางอย่างผิดปกติกับจดหมายฉบับนี้!”“ข้าเข้าใจ!”สายตาของหวังหยวนเคร่งขรึม “อาเจี้ยนและหงเยี่ยมาถึงหุบเขาชิงหลงแล้ว และจดหมายนี้ถูกส่งมาทีหลัง พวกเขาตกไปอยู่ในมือของชิงเมี่ยนโช่วแล้ว!”ครั้งสุดท้าย
ชิงเมี่ยนโช่วคนนี้คงกินยาผิดไปแล้ว ถึงได้กล้าโจมตีเสนาธิการทหาร นี่ไม่ใช่การรนหาที่ตายหรือ!เซี่ยซานหู่ก็รีบพูด “ท่านอาจารย์ ข้าก็อยู่ข้างท่านเช่นกันขอรับ!”หวังหยวนหรี่ตายกยิ้ม “เช่นนั้นข้าจะให้พวกเจ้าทำงานบางอย่าง”พวกเขาทั้งสองพูดขณะตัวสั่นเทา “ทำทุกอย่างที่ท่านต้องการขอรับ!”...กัวฉางพาสามคนพ่อลูก ซานฮั่วฉิน ฉินต้าโก่ว และฉินเอ้อร์โก่วไปที่โรงอาหารหลังจากบอกแม่ครัวแล้ว กัวฉางก็พาทั้งสามคนไปยังถังเก็บน้ำที่อยู่ถัดจากโรงอาหารหลังจากเตรียมน้ำร้อนให้สามคนพ่อลูก และหยิบสบู่ออกมา กัวฉางก็สอนวิธีล้างมือให้พวกเขา!ปัจจุบันเป็นธรรมเนียมของหมู่บ้านต้าหวัง ว่าจะต้องล้างมือและใส่ใจเรื่องสุขอนามัยก่อนกินข้าวสามคนพ่อลูกหยิบสบู่มาล้างมือ เมื่อน้ำในอ่างกลายเป็นสีดำ พวกเขาก็ตกตะลึง“สบู่หอมนี้ใช้ง่ายมาก เหตุใดถึงล้างได้สะอาดนัก พวกเจ้าทุกคนใช้สิ่งนี้ล้างหน้าด้วยหรือเปล่า!”ใบหน้าของซานฮั่วฉินเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เมื่อคิดดูแล้ว คนในหมู่บ้านต้าหวังมีมือและใบหน้าที่ขาวสะอาดมากกัวฉางยิ้มอ่อน “นี่ไม่ใช่สบู่หอม แต่เป็นสบู่ที่คิดค้นโดยนายท่าน ซึ่งขายในตลาดในราคาสามตำลึงเงินต่อก้อน!”“
กัวฉางคลี่ยิ้ม “ไม่ใช่วันพิเศษหรอก นี่คือชีวิตตามปกติของเรา!”“กินเช่นนี้กันทุกวันเลยหรือ?”ซานฮั่วฉินมีสีหน้าไม่อยากเชื่อ ฉินต้าโก่ว และฉินเอ้อร์โก่วก็เต็มไปด้วยความสงสัยเช่นกัน!อาหารนี้อร่อยกว่าที่พวกเจ้าของที่ดินกินเสียอีก คงจะดีไม่น้อยหากคนได้กินข้าวอิ่มทุกวัน จะทำให้ครอบครัวได้กินเนื้อทุกวันเช่นนี้ได้อย่างไร!“ผู้มีพระคุณของข้ากลัวว่าพวกเราจะไม่ยอมกินข้าว จึงสร้างโรงอาหารขนาดใหญ่แห่งนี้ขึ้นมา”กัวฉางอธิบายด้วยรอยยิ้ม “ดูแลอาหารสองมื้อต่อวัน ผักหนึ่งจาน ซุปหนึ่งอย่าง และเนื้ออย่างน้อยสามตำลึง สามารถกินข้าวฟ่างและซาลาเปาไส้เนื้อได้ตามต้องการ”“อ๊ะ!”ซานฮั่วฉินตกตะลึงหากแค่ฟัง พวกเขาคงไม่เชื่อ แต่หลังจากมองพวกชาวบ้านดี ๆ ก็เชื่อทันที!พวกชาวบ้านใบหน้ามีเลือดฝาดและแก้มอ้วน แตกต่างจากคนหิวโหยที่มีร่างผอมกระหร่องทั่วไปฉินต้าโก่วเม้มปาก แล้วพูดว่า “ไม่น่าแปลกใจเลย ที่มีคนมาทำงานให้กับนายท่านหวังมากมาย อาหารอร่อยมาก ต่อให้จะไม่ได้เงินตอบแทนก็จะมาทำงานที่นี่!”ฉินเอ้อร์โก่วก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นกัน“จ่ายเงินให้ทุกคนด้วย!”กัวฉางรีบแก้ไข “ทุกคนที่ทำงานให้กับนายท่านจะได้รับค่
ตอนนี้เขาเรียนรู้ จนสามารถอ่านเขียนได้เกือบร้อยตัวอักษรแล้ว เข้าใจวิชาดาบร้อยศึกและวิชาหอกตระกูลอู๋ ที่ผู้มีพระคุณนำกลับมาจากเมืองแล้วเป็นส่วนใหญ่ “โอ้โห!”ความปรารถนาฉายแววเป็นประกายในสายตาของสามพ่อลูก!ในหมู่บ้านต้าหวัง หากทำงาน ก็จะมีอาหารและเสื้อผ้าเพียงพอ และอนาคตก็เต็มไปด้วยความหวัง!ไม่เหมือนหมู่บ้านบนภูเขาที่มีโจรอยู่ข้างหลัง และมีฝ่ายราชการอยู่ข้างหน้า ครอบครัวของพวกเขาทำงานหนักมาเป็นปี ต้องจ่ายภาษีเยอะ ไม่มีอาหารพอให้อิ่มท้อง ซานฮั่วฉินเม้มปาก แล้วพูดว่า “ข้าอิจฉาพวกเจ้าที่มีพระโพธิสัตว์ที่ดีเช่นนายท่านหวังอยู่ในหมู่บ้าน!”กัวฉางยิ้ม “อย่าอิจฉาพวกเราเลย พรุ่งนี้นายท่านจะไปที่สันเขาเชียนเฮ่อ วันชื่นคืนสุขของพวกเจ้ากำลังจะมาในอีกไม่ช้าแล้ว“เป็นไปได้หรือ?”ซานฮั่วฉินไม่อยากจะเชื่อเลย!พูดตามตรง แม้ว่าชาวบ้านจะรวบรวมหยกน้ำ แล้วขนส่งไปยังเมืองถงมู่และเมืองฝูแต่มากที่สุด พวกเขาก็ได้เพียงอาหารและเสื้อผ้าที่เพียงพอ แต่คงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะใช้ชีวิตแบบคนในหมู่บ้านต้าหวังเช่นนี้ เพราะต้องผ่านอาณาเขตของโจรผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสาม ได้แก่ขุนเขาเฮยสรง สันเขาไป๋หู และหุบเขาชิงหลง
“ยืมชุดเกราะ!” นี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ เลย ผู้บัญชาการเจ้าหน้าที่ซุนกำลังลังเล แต่เมื่อเห็นแววตาเสียดสีของผู้ตรวจการสวี่ที่มองเขาราวกับว่าเป็นคนโง่เขลา เขาจึงพยักหน้าอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า “ไม่ทราบว่าคุณชายต้องการเท่าไหร่ ข้าจะให้คนไปเอามาอย่างสุดความสามารถ” หวังหยวนเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ข้าขอเพียงหนึ่งร้อยห้าสิบคู่ก็พอแล้ว!” ที่ว่าการอำเภอก็ไม่มีเกราะที่ดีเช่นกัน ล้วนเป็นเกราะหนังที่มีแผ่นเหล็กอยู่ข้างใน ทว่าก็สามารถป้องกันโจรภูเขาได้ดี “ไม่มีปัญหา คุณชายโปรดรอสักครู่!” หลังจากตอบในหนึ่งลมหายใจ ผู้บัญชาการเจ้าหน้าที่ซุนก็รู้สึกผ่อนคลายและรีบไปเอาชุดเกราะ เมืองฝูตั้งอยู่ที่ชายแดน นอกเหนือจากการจ่ายภาษีทุกปีแล้ว ยังรับผิดชอบในการผลิตดาบ ปืน คันธนู และชุดเกราะอีกด้วย เมื่อรวมของโกดังของที่ว่าการอำเภอกับกองทหารรักษาการณ์เข้าด้วยกัน ก็สามารถชดเชยสิ่งนี้ได้ ผู้ตรวจการสวี่ก็กล่าวทักทายแล้วจากไป! กลุ่มคนขับรถช้า ๆ ไปยังที่ว่าการอำเภอ! แต่ก่อนที่จะขับไปยังที่ว่าการอำเภอได้ รถม้าแสนสวยคันหนึ่งก็ขับเข้ามา และคนขับคือหูเทียน! “คุณชาย!” ม่านในรถม้าถูกเปิดออก จากนั้นหูเมิ่งอิ๋งก็อ