Share
บทที่ 451
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 452
มีสาวงามยืนอยู่ข้างหลัง! หูเมิ่งอิ๋งกล่าวด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล “คุณชาย ท่านไม่จำเป็นต้องไปเสี่ยง ให้ข้าไปที่หุบเขาชิงหลง และขอให้เขามอบตัวลุงเจี้ยนออกมาได้อย่างแน่นอน” นางรู้ว่าเหลิ่งอวิ๋นคิดอย่างไรกับนาง ทว่านางคิดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นคนขี้หึงมากจนจัดการกับคุณชายด้วยเหตุผลเช่นนี้ “ไม่ได้!” หวังหยวนส่ายหัวโดยไม่ลังเล “หากเจ้าไปที่หุบเขาชิงหลง เขายังจะปล่อยเจ้ากลับอีกเหรอ?” หูเมิ่งอิ๋งตกตะลึงอยู่กับที่! ด้วยนิสัยของเหลิ่งอวิ๋น เขาสามารถทำสิ่งนี้ได้จริง ๆ บังคับกักขังนางไว้ในหุบเขาชิงหลง หวังหยวนกล่าวว่า “เจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ข้าจะช่วยลุงเจี้ยนออกมาได้อย่างแน่นอน" หูเมิ่งอิ๋งพูดอย่างเป็นกังวล “แต่เขามีโจรภูเขาหลายพันคนที่สามารถฆ่าโดยไม่กระพริบตา ท่านมีเพียงประมาณสองร้อยคนเท่านั้น แล้วจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้อย่างไร” “โจรภูเขาล้วนแต่เป็นพวกหัวมังกุฎท้ายมังกร ไม่ว่าจะมีคนมากเท่าไรห่พวกเขาก็ไม่สามารถรวมเป็นหนึ่งได้!” หวังหยวนยิ้มอย่างเหยียดหยาม “เจ้าไม่ต้องกังวล ข้ามีวิธีการแล้ว!” การส่งอู่จั้งโหวและเซี่ยซานหู่ลงมือก่อนคือการเตรียมการล่วงหน้า เพียงแต่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 453
เถียนชียิ้มและพูดว่า “ท่านแม่ทัพโปรดวางใจ ขุนพลหงเยี่ยไม่รู้อย่างแน่นอน ช่วงสองวันนี้นางได้รับเชิญจากเสี่ยวไท่ซุ่ยให้ไปเยี่ยมชมสันเขาไป่หู!” ดวงตาของชิงเมี่ยนโช่วมืดลง “ส่งสหายจากขุนเขาเฮยสรงและสันเขาไป๋หูทั้งหมดไปรับใช้นาง นี่จะช่วยให้นางไม่ต้องไปเดินเตร่รอบ ๆ สันเขาไป๋หู และเฮยสรงซานได้ตลอดทั้งวัน!” เมื่อคำนึงถึงอาหารแล้ว เสี่ยวไท่ซุ่ยและขุนเขาเฮยสรงต่างก็ตกลงที่จะส่งคนไปจัดระเบียบใหม่ ภายในไม่กี่วันคนนับพันก็จะมาถึง เถียนชีตกตะลึง: นั่นคือคนนับพันคนเชียวนะ ใครก็ตามที่สั่งการพวกเขาได้ก็ย่อมมีอำนาจใหญ่เป็นอันดับสองในภูเขา! อาจารย์จ้าวหลังค่อมกล่าวว่า “ท่านแม่ทัพ ท่านอย่าทำเช่นนั้นเด็ดขาด อำนาจทางการทหารเป็นเรื่องของชีวิตและความตาย มันจะต้องอยู่ในกำมือของเรา ขุนพลหงเยี่ยเพิ่งมาถึง และนางอาจจะไม่ได้มีจิตใจเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับเรา เราจะมอบคนนับพันคนให้นางสั่งการได้อย่างไร!” “ท่านอาจารย์ไม่ต้องกังวล ปล่อยให้นางสั่งหารสักสองสามวัน นางยังไม่สามารถนำกองทหารออกไปได้” เหลิ่งอวิ๋นเปลี่ยนเรื่อง “ท่านอาจารย์ เขียนจดหมายอีกฉบับถึงเจ้าไก่อ่อนนั่น เขาอยากซื้อหินแก้วนั้นไม่ใช่หรือ? ให้เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 454
อู่จั้งโหวพูดประจบ จากนั้นจึงเปลี่ยนเรื่องและพูดว่า “ครั้งนี้ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อตามหาน้องสาวเท่านั้น ข้ามาเพื่อหาวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ด้วย!” ฉางเฟิงตกตะลึง “วีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่?” อู่จั้งโหวพูดเสียงดัง “เขาเป็นทหารผ่านศึกในชุดเกราะทมิฬ ไม่นานมานี้ ตามคำร้องขอของแม่ทัพหนุ่ม เขาได้ไปที่สนามรบทางตอนเหนืออีกครั้ง และใช้หน้าไม้ยักษ์ยิงอ๋องถูหนานจนตาย” “อะไรนะ วีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่ยิงอ๋องถูหนานจนตาย เขาอยู่ที่ไหน!” กลุ่มโจรภูเขากำลังเดือดพล่าน พวกเขาเกลียดนายพลและทหารที่ล้อมปราบพวกโจรภูเขา แต่พวกเขายังคงชื่นชมกองทัพชุดเกราะทมิฬที่สามารถกวาดล้างชาวหวง กลุ่มหมาป่า กลุ่มคนป่าเถื่อน และคนต่างถิ่นจากก้นบึ้ง โดยเฉพาะวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่สังหารอ๋องถูหนานได้! “ในเมื่อน้องสาวของข้าอยู่ที่นี่ พวกเจ้าก็น่าจะเคยเห็นเขาเหมือนกัน!” อู่จั้งโหวพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “เขาคือบุรุษที่อยู่กับน้องสาวของข้า เดิมทีเขาเป็นองครักษ์ของแม่ทัพมู่ซึ่งอยู่อันดับที่สามสิบแปด นามสกุลเขาคือผิง และชื่อของเขาคือเจี้ยน!” “เป็นเขาเหรอ?” โจรภูเขาหลายคนนึกขึ้นได้! โจรภูเขาบางคนที่เข้าร่วมในการปิดล้อม และสังห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 455
“อะไรนะ?” ในห้องประชุม หลังจากชิงเมี่ยนโช่วเหลิ่งอวิ๋นได้รับข่าวก็มีสีหน้าดูมืดมนและไม่มั่นคง จากการที่ผิงเจี้ยนฆ่าคนไปสามสิบคน และใช้อาวุธวิเศษที่ตัดเหล็กได้เหมือนโคลน เขาจึงรู้ว่าผิงเจี้ยนไม่ธรรมดา! แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นองครักษ์กองทัพเกราะทมิฬและมีส่วนเกี่ยวข้องในการยิงสังหารอ๋องถูหนาน ยิ่งกว่านั้นคือมีส่วนเกี่ยวข้องกับแม่ทัพหนุ่ม! อย่างไรก็ตาม เขายังคงมีข้อสงสัย! วีรบุรุษผู้มากความสามารถเช่นนี้ทำงานให้กับเจ้าไก่อ่อนอย่างหวังหยวนที่เขียนบทกวีแย่ ๆ ได้อย่างไร? นอกจากนี้ เรื่องราวการพบกันระหว่างหงเยี่ย อู่จั้งโหว และหวังหยวนทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ! เถียนชีซึ่งเดิมเป็นผู้รับผิดชอบคนที่สองของหุบเขาชิงหลง และปัจจุบันเป็นนายพลมีเหงื่อเย็นอาบบนหน้าผากของเขา “ท่านแม่ทัพ รีบปล่อยผิงเจี้ยนเร็ว ๆ เถอะ สิ่งที่อู่จั้งโหวพูดนั้นเป็นเรื่องจริง เขาเป็นองครักษ์ชุดเกราะทมิฬจริง ๆ เขายังสวมชุดเกราะทมิฬไปทั้งตัวอีกด้วย ยิ่งกว่านั้น ตอนที่จับกุมเขาเหล่าสหายยังยึดอาวุธจากข้าศึกที่รบแพ้จากเขามาด้วย เดิมคิดว่าอยากจะทำความสะอาดก่อนแล้วค่อยมอบให้ท่านแม่ทัพ!” เหลิ่งอวิ๋นจ้องไปที่เถียนชี ไอ้สา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 456
พวกโจรภูเขาในสันเขาเชียนเฮ่อไม่สามารถเอาชนะทหารเขตหลงหนานได้ด้วยซ้ำ พวกเขาจะไปเอาความกล้ามาจากไหนที่จะต่อกรกับกองกำลังชายแดนของแม่ทัพหนุ่ม “ท่านอาจารย์ ท่านพูดวกไปมาก็เพื่ออยากให้ข้าปล่อยตัวผิงเจี้ยน เพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าหวังหยวนนั่นมาที่หุบเขาชิงหลง” เหลิ่งอวิ๋นหันกลับมาด้วยใบหน้าเย็นชา “แม่ทัพอย่างข้ารู้ดีว่าผู้มีความรู้อย่างพวกท่านล้วนชอบบัณฑิตที่สามารถเขียนบทกวีดี ๆ ได้ บัณฑิตถงเซิงสกุลหวังผู้นั้นถูกรสนิยมของท่าน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ข้าอยากจะบอกท่านไว้ว่า ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะฆ่าบัณฑิตถงเซิงสกุลหวังผู้นั้น และไม่มีใครหยุดข้าได้ ไม่เช่นนั้นก็อย่าตำหนิข้าที่ไม่ไว้หน้า!” “...” อาจารย์จ้าวขมวดคิ้วและหยุดนิ่งอยู่กับที่! เหลิ่งอวิ๋นเดินออกจากห้องประชุมด้วยหน้านิ่ง “ออกคำสั่ง ห้ามใครพูดถึงเรื่องนี้เป็นอันขาด ให้ผู้ที่เข้าร่วมปิดล้อมผิงเจี้ยนหุบปากไว้ให้ดี อย่าปล่อยให้ขุนพลหงเยี่ยรู้เป็นอันขาด ผู้ฝ่าฝืนจะถูกลงโทษตามกฎทหาร!” เมื่อได้ยินว่าจะไม่ปล่อยตัวผิงเจี้ยนและจะปกปิดข่าวแทน โจรภูเขาหลายคนต่างขมวดคิ้ว ท่านแม่ทะพคิดจะทำอะไร ทุกคนต่างรู้แล้วว่าผิงเจี้ยนผู้นั้นเป็นองครักษ์ในชุดเก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 457
ต้าหู่เดินเข้าไปฟังสิ่งที่หวังหยวนมอบหมายอยู่พักหนึ่ง จากนั้นดวงตาทั้งคู่ของเขาก็สว่างขึ้น พวกเขาจองโรงเตี๊ยมทั้งหมดแล้ว คนทั้งกลุ่มก็เข้าไปพักผ่อนและรอข่าวสารเพิ่มเติม ...อู่จั้งโหวและเซี่ยซานหู่มาถึงสันเขาไป๋หู หงเยี่ยและเสี่ยวไท่ซุ่ยพาคนออกมาทักทายพวกเขา ทั้งสองฝ่ายต่างทักทายกัน อู่จั้งโหวกำหมัดของเขาแล้วพูดว่า “น้องซั่นอู่ ขอบคุณเจ้าที่ดูแลน้องสาวของข้า งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกราในใต้หล้า พวกเราพี่น้องขอลาแล้ว!” หงเยี่ยรู้สึกสับสน พี่ใหญ่มาเข้าพบหัวหน้าและเตรียมจะจากไป ก่อนที่จะได้พูดคุยกันสักสองสามประโยค ใบหน้าผิวขาวซีดของเสี่ยวไท่ซุ่ยสวีซั่นอู่ดูน่าเกลียดเล็กน้อย “พี่อู่จั้งโหว ข้าทำอะไรให้ท่านขุ่นเคืองหรือไม่ หรือว่าท่านรังเกียจใบหน้าของข้าทร่ไม่น่าดู ยังไม่ทันดื่มสุราหรือน้ำสักคำก็จะจากไปแล้ว!” อู่จั้งโหวโบกมือ “น้องชาย โปรดอย่าเข้าใจผิด เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า!” หงเยี่ยอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พี่ใหญ่ แล้วเหตุผลของท่านคืออะไรกันแน่!” “เฮ้อ!” อู่จั้งโหวถอนหายใจ “มันยากที่จะอธิบายสั้น ๆ!” เซี่ยซานหู่ลุกขึ้นยืนทันที และอธิบายสิ่งที่พูดในหุบเขาชิงหลงอีกรอบ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 458
“ขอบคุณพี่ชายยิ่งนัก!” เสี่ยวไท่ซุ่ยสวีซั่นอู่หายใจลำบาก! อู่จั้งโหวโบกมือ “แต่ตอนนี้ชิงเมี่ยนโช่วได้ก่อเหตุนี้แล้ว ไม่รู้ว่าแม่ทัพหนุ่มจะบุกโจมตีเมื่อไร ข้าไม่วางใจให้น้องสาวของข้าอยู่ที่นี่ต่อ” ปัง! ทันทีที่ตบโต๊ะ เสี่ยวไท่ซุ่ยก็ลุกขึ้นยืน “ข้าจะไปหาชิงเมี่ยนโช่ว แล้วขอให้เขาปล่อยตัวผิงเจี้ยน อย่าสร้างหายนะให้กับสันเขาเชียนเฮ่อ!” อู่จั้งโหวคว้าเขาไว้แล้วพูดว่า “เรื่องนี้เจ้าทำคนเดียวไม่ได้ ทางที่ดีที่สุดคือรวบรวมผู้ที่มีความคิดเห็นเหมือนกัน และสามารถทำงานร่วมกันได้ เมื่อมีผู้คนมากขึ้น ก็จะมีอำนาจกดดันเขาได้มากขึ้น!” เสี่ยวไท่ซุ่ยก็คิดเช่นเดียวกัน จากนั้นจึงรีบจัดกำลังคนเพื่อแจ้งให้โจรภูเขาที่อยู่ใกล้ ๆ รวมตัวกันทันที! หงเยี่ย อู่จั้งโหว และเซี่ยซานหู่ก็ลงจากภูเขาเช่นกัน! หงเยี่ยพูดตรงประเด็นทันที “พี่ใหญ่ ลุงเจี้ยนเป็นวีรบุรุษที่ยิงสังหารอ๋องถูหนานจริง ๆ เหรอ!” “พี่ใหญ่ไม่ได้โกหกเจ้า!” อู่จั้งโหวเอ่ยถามว่า “เจ้าอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวังหลายวันมานี้ เคยทำให้คุณชายโกรธหรือไม่?” หงเยี่ยเม้มริมฝีปากของนาง “พี่ชาย ข้าทำให้เขาโกรธแล้วอย่างไรเล่า ชายคนนั้นน่ารังเกียจยิ่งก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 459
พี่ชายและน้องสาวทั้งสองคนขี่ม้าไปที่ขุนเขาเฮยสรง และได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากเฮยเมี่ยนจินกัง! อู่จั้งโหวทวนคำพูดเหล่านั้นอีกครั้ง! “ให้ตายเถอะ ชิงเมี่ยนโช่วเจ้าคนน่ารังเกียจนั่น ถึงกับกล้าจับตัวลุงเจี้ยน!” เฮยเมี่ยนจินกังสาปแช่งเสียงดังแล้วอุทานว่า “กล้ามากที่จับตัวลุงเจี้ยน เขายิงสังหารอ๋องถูหนาน ไม่น่าแปลกใจเลยที่ข้ารู้สึกพิเศษเมื่อเห็นเขาในวันนั้น” หงเยี่ยเม้มริมฝีปากของนางแล้วพูดว่า “แล้วท่านวางแผนจะทำอย่างไรเล่า?” “แน่นอนว่าข้าจะพาคนไปช่วยพาตัวลุงเจี้ยนออกมา!” เฮยเมี่ยนจินกังตบหน้าอกของเขา ยิ้มอีกครั้งแล้วพูดว่า “แต่ตอนนี้มันดึกแล้ว วันนี้คงไม่สามารถไปถึงที่นั่นได้ เราค่อยออกเดินทางกันพรุ่งนี้ดีไหม!” พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า หงเยี่ยและอู่จั้งโหวก็ไม่ปฏิเสธ ดังนั้นพวกเขาจึงพักค้างคืนที่ขุนเขาเฮยสรง บนภูเขาเตรียมสุราและอาหารไว้แล้ว หลังจากนั้นไม่นานก็แลกเปลี่ยนถ้วยสุรากัน ส่วนหงเยี่ยขอตัวไปพักผ่อนก่อน ในขณะที่อู่จั้งโหวและเฮยเมี่ยนจินกังยังคงดื่มต่อไป พวกเขาทั้งสองโอบไหล่ของกันและกัน เฮยเมี่ยนจินกังตัวสูง ในขณะที่อู่จั้งโหวตัวเตี้ย เฮยเมี่ยนจินกังโค้งงอและเบ
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1666
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1665
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1664
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1663
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1662
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1661
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1660
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1659
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1658
