บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 391 - บทที่ 400

หลายคนคิดว่าชัยชนะครั้งนั้น ขึ้นอยู่กับแม่ทัพหนุ่ม มีน้อยคนที่รู้ถึงชื่อเสียงของเสนาธิการทหารแต่ใครจะกล้าแตะเสนาธิการทหาร!ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายเสนาบดีฝ่ายซ้ายในราชสำนักต้าเย่ หรือไทเฮาในวังหลวง ก็จะฉีกคนหยามหมิ่นเป็นชิ้น ๆ และแม้แต่สั่งสังหารประหารเก้าชั่วโคตร!“เจ้า เจ้า... อึก!”เพื่อนสนิทคนนี้ขอให้เขาตายจริง ๆ หม่าเฉียนกระอักเลือดและเป็นลมไปเจ้าเด็กคนนี้เป็นใคร เขาเป็นเพื่อนสนิทมาสิบปีแล้ว แต่ยังพูดเช่นนี้ได้!หม่าเฉียนเป็นลม!ผู้ตรวจกำกับฟู่เปลี่ยนข้างแล้ว!ผู้ตรวจการหลิวกัง สองพี่น้องตระกูลโจว และเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องกับคดีนี้ ซึ่งเดิมทีรู้สึกดีใจมาก และคิดว่าความช่วยเหลือจากต่างแดนกำลังมา ตอนนี้ทุกคนดูซีดเซียวและตกอยู่ในความกลัวอย่างยิ่ง!คดีก็ยุติอย่างรวดเร็วพาชิงเหอและลุงของเขากลับไปที่ร้านตีเหล็ก หวังหยวนหยิบแอลกอฮอล์ออกจากรถม้า มาฆ่าเชื้อในบาดแผลของพวกเขานอกจากนี้เขายังตามหมอที่ดีที่สุดในเมือง มาตรวจดูอาการบาดเจ็บภายในด้วยชิงเหอไม่เป็นอะไร ถูกราดน้ำเย็นใส่ จึงเป็นหวัดนิดหน่อย กินยาสักหม้อก็จะหาย!แต่ลุงถูกหลิวกังและเจ้าหน้าที่รุมซ้อม ทำให้มีอาการบาดเจ็บภายใน

ในจดหมายที่เขียนโดยทั้งสามคน พวกเขาล้วนกล่าวถึงความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของหวังหยวน ในการยิงอ๋องถูหนาน และเอาชนะทหารม้าหนึ่งแสนนายของชาวหวงทั้งสองคนเหมือนอยู่ในความฝัน!จ้าวชิงเหอมองหวังหยวน ดวงตาคู่งามของนางเป็นประกายสดใส นางรู้สึกว่าลูกพี่ลูกน้องแตกต่างไปจากเมื่อก่อนมาก ร่างกายของเขาเหมือนมีรัศมีเปล่งประกาย“ท่านพี่ เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า ที่ท่านได้รับเงินมากกว่าหนึ่งพันตำลึง?”“อืม!”“ข้ายังไม่อยากเชื่อเลย...”“...”เมื่อกลับถึงบ้าน ลุงและจ้าวชิงเหอก็ตื่นตาตื่นใจ เมื่อเห็นบ้านที่เต็มไปด้วยตั๋วเงิน ทองคำ หยก ทองและเงินหลังอาหารเย็น หวังหยวนได้เรียกประชุมสมาชิกของหมู่บ้าน เตรียมการประชุมหมู่บ้าน เพื่อจัดการกับปัญหาต่าง ๆ ในหมู่บ้าน และจัดเตรียมการพัฒนาขั้นต่อไปของหมู่บ้านต้าหวัง…“เขาสังเกตเห็นความตั้งใจของข้าหรือเปล่า? เขาไม่เปิดโอกาสให้ข้าพูดเลย!”มองขบวนรถม้าที่ออกไปพร้อมกับขมวดคิ้ว ฟู่ชิงหยิบหยกสีขาวออกมาจากแขนเสื้อหยกชิ้นนี้มีความวิจิตรงดงาม แกะสลักเป็นรูปมังกรและนกฟีนิกซ์ สลักคำว่า “ฉู่ฉู่”หากเขาไม่ได้เป็นองครักษ์เหยี่ยวดำ แล้วหัวหน้าเหยี่ยวขาวมอบสิ่งนี้ให้กับเขา

คุณชายกล่าวว่าเขาจะแบ่งหุ้นให้นางร้อยละสิบ กำไรในครั้งนี้ เป็นเงินหนึ่งล้านห้าแสนตำลึง ซึ่งมีมูลค่าห้าเท่าของเงินออมของตระกูลหู ห้ารุ่นในระยะเวลาร้อยปี!ตอนนี้นางได้เห็นแล้วว่าโลกนี้กว้างใหญ่เพียงใด นางไม่อยากต่อสู้จนตายกับญาติทางสายเลือดของตัวเอง ในสระน้ำเล็ก ๆ แห่งนี้ เพื่อแย่งชิงทรัพย์สินของบรรพบุรุษ!หลังจากไตร่ตรองความหมายเบื้องหลังคำพูดนางแล้ว ดวงตาของหูซานเต๋อก็เป็นประกาย “เมิ่งอิ๋ง เจ้าพบวิธีใหม่ในการหาเงินแล้วสินะ จึงไม่สนใจทรัพย์สินของบรรพบุรุษเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้อีกต่อไป!”ใบหน้างามของหูเมิ่งอิ๋งเรียบเฉย “นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับท่าน อาเป่ากับข้าจะออกจากครอบครัวหูในวันพรุ่งนี้ พร้อมกับคนของข้า ท่านดูแลทุกอย่างได้เลย!”หูซานเต๋อยังคงไม่ปล่อยไป “เมิ่งอิ๋ง ข้าก็ยังเป็นอาของเจ้า อย่างน้อยที่สุดที่เจ้าก็ควรบอกให้ข้ารู้ ว่าเจ้ากำลังจะไปไหน!”“ข้าจะไปที่หมู่บ้านต้าหวัง เพื่อเป็นผู้ดูแลธุรกิจของหวังหยวน ท่านน่าจะเคยได้ยินเรื่องเขา!”กลัวว่าจะถูกอารองของนางเข้าไปพัวพันอีกครั้ง หูเมิ่งอิ๋งคิดก่อนจะเอ่ยถึงชื่อของหวังหยวน“หวังหยวน!”ดวงตาของหูซานเต๋อสั่นไหว เขารีบพูดด้วยรอยยิ้ม “แน่นอน

เมื่อได้ยินคำว่ากฎเดิม ชาวบ้านหลายคนก็ตื่นเต้น และอดไม่ได้ที่จะเอามือถูกันไปมาหงเยี่ยถามด้วยความสงสัย “กฎเดิมคืออะไร?”“จ่ายค่าจ้างและเงินพิเศษ!”หลังจากพูดไปสองประโยค ต้าหู่ก็ก้าวเข้าไปช่วย!หงเยี่ยเบ้ปาก “ปรากฏว่าเป็นการแบ่งเงินที่ริบมาได้นี่เอง ไม่น่าแปลกใจเลยที่จะตื่นเต้นดีใจมาก!”ทุกครั้งที่มีการต่อสู้ครั้งใหญ่ในหมู่บ้าน ของที่ริบมาได้จะถูกแบ่งให้กับพี่น้อง ทุกคนต่างตื่นเต้นมากเนื่องจากหลี่ซื่อหานถูกหลี่ซานซือพาตัวไป สมุดบัญชีล่าสุดจึงถูกจัดทำโดยหัวหน้าผู้อาวุโสของตระกูล หวังปี่จงหวังหยวนเปิดสมุดบัญชี แล้วบอกให้คนนำเงินออกมา เตรียมจ่ายค่าจ้างและเงินพิเศษหวังปี่จงยืนเอามือไพล่หลังอยู่ข้างหลังหวังหยวนด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ!นับตั้งแต่ดูแลโรงเรียนภาคค่ำและดูแลบัญชี เขาก็ได้รับศักดิ์ศรีแห่งความเป็นผู้นำกลับคืนมาได้พบกับความรู้สึกที่เหนือกว่าแบบที่เคยมีมาก่อน ตอนที่เป็นหัวหน้าในหมู่บ้าน!แต่ต่อหน้าหวังหยวน เขาไม่กล้าที่จะอวดดีเพราะมีบทเรียนมากมายจากอดีต และวันนี้จู่เป๋าหม่าก็ประสบปัญหาอีกครั้ง ย้ำเตือนให้เขาตระหนักอยู่เสมอ“พี่หยวน จับปลาได้น้อยลงเพราะอากาศหนาว สบู่ก็ขา

ทุกคนในกลุ่มผู้ชมมองหน้ากันด้วยความตกใจ!คนธรรมดาทั่วไปใช้ชีวิตไปวันต่อวัน!ไม่ต้องพูดถึงห้าปี แค่หนึ่งปีหรือหกเดือน ก็ยังไม่มีใครคิดวางแผนล่วงหน้าเลยหากทำไร่ทำนาแล้วผลผลิตฤดูกาลหน้าไม่ดี ก็อาจจะอยู่ไม่ได้แม้ว่าผลผลิตจะดี แต่เมื่อเสียภาษีก็ยังมีเงินเหลืออยู่ไม่มากเมื่อปวดหัวและมีไข้ ก็ไม่ไปหาหมอ จะรอดไปได้หรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับลิขิตสวรรค์ต้าหู่ก็เงียบไปเช่นกันพวกโจรก็ยังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ปลอดภัยเช่นกัน กังวลว่าจะถูกโจรต่างถิ่นรุกราน กังวลว่าสักวันหนึ่งจะถูกกองทัพของฝ่ายราชการเข้าล้อมปราบปราม และยังกังวลว่าลูกน้องจะกบฏและลอบสังหาร ใครจะกล้าคิดล่วงหน้าห้าปี ซึ่งยาวนานถึงเพียงนี้!“อย่าเพิ่งพูดถึงแผนโดยรวมสำหรับห้าปีข้างหน้า!”หวังหยวนพูดช้า ๆ “ข้าแค่อยากจะบอกว่าปีหน้า ถนนและทางเดินในหมู่บ้านจะปูด้วยหินกรวด เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมีโคลนติดเท้า เมื่อออกไปข้างนอกในวันที่ฝนตก! ทุกครัวเรือนในหมู่บ้านต้องอาศัยอยู่ในบ้านอิฐ และจะไม่มีใครหิวโหยหรือหนาวเหน็บอีกต่อไป”ชาวบ้านต่างตกใจทุกวันนี้มีกินเพียงพอทุกวัน และมีรายได้ทุกเดือนก็พอใจแล้วไม่เคยกล้าคิดที่จะใช้ชีวิตในบ้านอิฐ ไม