เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 400
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 401
“ไม่ใช่!” หวังหยวนถอนหายใจและพูดว่า “หากเจ้าจับข้าเป็นตัวประกันตอนนี้ บางทีเจ้าอาจจะได้ม้าศึกตัวหนึ่ง แล้วขี่มันกลับไปถึงอีเซี่ยนเทียนในคืนเดียว!” หลังจากจับหญิงสาวโจรภูเขานางนี้เป็นตัวประกัน พูดตามตรง เขาก็รู้สึกผิดเล็กน้อย หญิงสาวโจรภูเขานางนี้มีทักษะด้านศิลปะการต่อสู้สูงมาก จนต้องมอบหมายคนพิเศษมาคอยจับตาดูนาง! มิฉะนั้น ไม่รู้ว่านางจะก่อปัญหาอะไรบ้าง ตอนนี้รู้สึกเสียใจเล็กน้อย เขาควรใช้ความพยายามมากกว่านี้ในการจับอีเซี่ยนเทียนในตอนแรก และกำจัดพวกโจรภูเขาทั้งหมด หงเยี่ยถอยกลับและรักษาระยะห่าง “ข้าจะไม่หลงกลเจ้าหรอก เจ้าต้องวางหลุมพรางไว้แล้วเป็นแน่ แล้วรอให้ข้าติดกับดัก!” “...” ไม่มีใครเชื่อความจริงข้อนี้ ดังนั้นหวังหยวนจึงเปลี่ยนเรื่อง “ไม่สำคัญว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ ข้าขอให้เจ้าอยู่เพราะอยากให้เจ้าช่วยดูแลลูกพี่ลูกน้องของข้า!” “ดูแลลูกพี่ลูกน้องของเจ้า!” คิ้วสวยของหงเยี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย “ผู้หญิงคนนั้นที่อยู่เคียงข้างเจ้าตลอดเมื่อครู่นี้เหรอ!” “ใช่!” หวังหยวนพยักหน้าและพูดว่า “นางเป็นเพียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ตอนนี้นิ้วของนางได้รับบาดเจ็บ และทำอะไรก็ไม่ค่อยสะดว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 402
“ตระกูลโจวในเทศบาลต้องการแย่งชิง…” จ้าวชิงเหออธิบายเรื่องนี้อย่างรวบรัดอีกรอบ “การลงโทษที่โหดร้ายทารุณสารพัดรูปแบบขนาดนั้น เจ้ากลับรอดมาได้ เจ้านี่สุดยอดจริง ๆ!” หงเยี่ยเอ่ยชื่นชมแล้วพูดด้วยความโกรธว่า “ตระกูลโจวและจู่เป๋าหม่านั่นช่างไร้มนุษยธรรมจริง ๆ ถ้ากลับไปแล้วข้าจะรวบรวมกำลังคนมาช่วยเจ้าจัดการกับพวกเขา!” “รวบรวมกำลังคนเหรอ?” จ้าวชิงเหอพูดด้วยความประหลาดใจ “พี่สะใภ้รอง ท่านทำอะไรกันแน่?” “แค่ก ๆ!” ใบหน้าของหงเยี่ยเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ “ข้า ข้าหมายถึงว่าข้าจะช่วยเจ้ารวบรวมกองกำลังของลูกพี่ลูกน้องของเจ้า!” “เช่นนั้นก็ไม่จำเป็น!” หงเยี่ยยิ้ม “วันนี้ลูกพี่ลูกน้องของเจ้าไปที่ที่ว่าการอำเภอ และกวาดล้างตระกูลโจวหมดแล้ว ซ้ำยังลากจู่เป๋าหม่าเข้าคุกอีกด้วย!” “เอ๊ะ!” หงเยี่ยถึงกับอ้าปากค้าง! เจ้าโจรตัวน้อยนั่นช่างเก่งกาจจริง ๆ บอกว่าจะโค่นล้มผู้มีอำนาจในเทศบาลก็ทำได้ตามประสงค์ของเขา ซ้ำยังลากจู่เป๋า ใต้เท้าคนที่สองของที่ว่าการอำเภอเข้าคุก อุบายนี้ทำให้ผู้คนหวาดผวาจริง ๆ! ทั้งสองคนอาบน้ำเสร็จแล้วเข้านอน! ผ้าห่มสองผืนในเตียงเดียว! จ้าวชิงเหออดไม่ได้ที่จะถามว่า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 403
เขาไม่เชื่อว่าหวังหยวนเป็นผู้คิดนโยบายขึ้นมา และยังเชื่อมาตลอดว่าวังไห่เทียนอยู่เบื้องหลังนโยบายนี้ เขาต้องการให้หวังหยวนเข้าราชสำนัก และแทรกแซงกิจการของรัฐจากระยะไกล! “ฝ่าบาท ถึงเวลาตอบแทนคุณชายหมิงถันแล้ว เขาได้บริจาคเงินให้กับราชสำนักอีกด้วยขอรับ!” หยางเฟิ่งกั๋วกล่าวอย่างจริงใจ “ตราบใดที่บังคับใช้นโยบายนี้ ก็จะสามารถแก้ไขความยากลำบากของราชสำนัก และแก้ไขความคับข้องใจของประชาชนได้อย่างแน่นอน ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยนะพ่ะย่ะค่ะ!” ฉินจ้าน เจ้ากระทรวงกรมกลาโหม และโจวจิงเหย่ เจ้ากระทรวงกรมพิธีการต่างพยักหน้าพร้อมกัน แม้ว่านโยบายนี้จะไม่ดีเท่ากับการแบ่งปันที่ดินกับเกษตรกร และการจ่ายพืชพันธ์ให้กับชนชั้นสูงในระยะยาว แต่ก็มีประสิทธิภาพมากกว่าในระยะสั้น เป้าชิงสื่อไม่แสดงสีหน้า “ฝ่าบาท กระหม่อมเชื่อว่านโยบายนี้มีประโยชน์เพียงเล็กน้อย แต่ไม่มีความชอบธรรมอันยิ่งใหญ่ บุคคลที่เสนอนโยบายนี้ย่อมต้องมีเจตนาชั่วร้าย จิตใจไม่บริสุทธิ์!” หยางเฟิ่งกั๋วจ้องมองด้วยความโกรธ “ท่านเสนาบดีฝ่ายขวา เหตุใดต้องเจตนาพูดให้ผู้อื่นตกใจกลัวด้วยเล่า!” ฮ่องเต้ซิงหลงตรัสว่า “ท่านเสนาบดีฝ่ายขวา เชิญพูด!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 404
เป้าชิงสื่อเสนาบดีฝ่ายขวา สือเหยาเฉียนเสนาบดีโยธาธิการ กู้จี๋เต้าเสนาบดีกรมพระคลัง และหลี่ซื่อฉีเสนาบดีกรมยุติธรรมต่างไม่แสดงสีหน้า ทว่ากลับเยาะเย้ยอยู่ในใจ อำนาจทางการทหารคืออำนาจของฮ่องเต้ ใครก็ตามที่บังอาจแตะต้องง่าย ๆ ย่อมรนหาที่ตาย! เงินบำนาญของราชสำนักไม่ถึงสิบตำลึงด้วยซ้ำ การที่มีคนมอบเงินรางวัลให้มากมายเช่นนั้น ถือเป็นการตบหน้าราชสำนักไม่ใช่หรอกเหรอ! “ฝ่าบาท โปรดสงบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ มีความลับอีกอย่างอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ กระหม่อมจะตรวจสอบต้นสายปลายเหตุให้กระจ่างพ่ะย่ะค่ะ!” อย่างไรก็ตาม หยางเฟิ่งกั๋วเสนาบดีฝ่ายซ้ายหยิบจดหมายออกมาจากแขนเสื้อของเขาอย่างใจเย็น “ก่อนสงคราม คุณชายหมิงถัน แม่ทัพหนุ่ม และขุนพลต่างได้รวมเงินกันเพื่อซื้อทรัพย์สินที่ตระกูลใหญ่ในเมืองนำออกมาขาย ประการแรก พวกเขาต้องการลดแรงกดดันต่อเงินบำนาญจากราชสำนัก และประการที่สอง พวกเขาต้องการปกป้องผู้บาดเจ็บและเหล่าขุนพล ในเมื่อพวกเขาสู้รบฝ่าฟันเพื่อปกป้องบ้านเมือง ดังนั้น พวกเขาจึงต้องคิดถึงชัยชนะ” นี่คือจดหมายที่แม่ทัพหนุ่มส่งมาเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาได้ชี้แจงเรื่องราวไว้ล่วงหน้า! ฮ่องเต้ซิงหลงหยิบจดหมายขึ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 405
รถม้าเข้าหมู่บ้านต้าหวัง เจ้าหน้าที่ตรวจสอบฟู่ชิงลงจากรถแล้วเดินสำรวจไปรอบ ๆ ก่อนที่จะมาถึง เขากำลังคิดว่าดินแดนสววรค์แบบใดที่สามารถปลูกฝังพรสวรรค์อันยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้ แต่ปรากฏว่าหมู่บ้านต้าหวังเป็นเพียงดินแดนธรรมดา ทว่าชาวบ้านนั้นต่างกันมาก ทุกคนต่างแต่งกายเรียบร้อยผืนหนา มือและหน้าสะอาดเกลี้ยงเกลา ใบหน้ายังมีเนื้อหนังต่างจากชาวบ้านในดินแดนอื่นที่หน้าเหลืองและผอมบาง ราวกับกำลังจะอดอาหารตาย มีการสร้างบ้านใหม่ทุกที่ในหมู่บ้าน และชาวบ้านที่ทำงานก็เต็มไปด้วยพลัง มีเสียงเด็กอ่านหนังสือดังมาจากบ้านใหม่ นอกจากนี้ ยังมีชายหนุ่มกำลังฝึกฝนวิชาดาบและทำปืน ยิ่งกว่านั้น มีแม้กระทั่งชายหนุ่มที่ทำงานด้วยการเกว่งนิ้วขณะเดินไปมา ปรากฏว่าเขากำลังเขียนตัวหนังสืออยู่ ทั้งหมู่บ้านเต็มไปด้วยพลังชีวิตที่เปี่ยมล้น ราวกับกับสวรรค์ของฮ่องเต้ที่นักปราชญ์กล่าวถึง ฟู่ชิงเฝ้ามองด้วยใจที่เร่าร้อน และเดินไปหาชาวบ้านริมถนนทันที เพื่อต้องการทราบข่าวคราวเพิ่มเติม แต่ก่อนที่เขาจะเข้าไปใกล้ ชาวบ้านต่างก็เดินจากไปโดยไม่เปิดโอกาสให้เขาสนทนา หลังจากที่ฟู่ชิงรู้สึกหดหู่อยู่พักหนึ่ง เขาก็ก้าวไปสองสามก้าว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 406
ผู้มักมากในกามตัณหามักมีหน้าตาหดหู่ ดวงตาขุ่นมัว และดูเหงาหงอยไร้ชีวิตชีวา ครั้งก่อนที่เขาเห็นหวังหยวนที่ที่ว่าการอำเภอ เขาดูมีชีวิตมีวา และดูไม่มักมากในกามตัณหา “สหาย! ท่านมองพลาดแล้ว!” หวังปี่จงพูดด้วยน้ำเสียงที่เฉียบแหลม “หากเขาไม่มักมากในกามตัณหา เมื่อสามปีที่แล้วเขาจะเสี่ยงถูกตัดหัวแล้วแต่งกับลูกสาวใต้เท้าหลี่ในเทศบาลได้อย่างไรเล่า” ฟู่ชิงอึ้ง.. เมื่อสามปีที่แล้ว หลี่ปู้อีตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ดีนัก ใครก็ตามที่กล้าแต่งงานกับลูกสาวของเขาจะต้องเป็นผู้ที่กล้าหาญอย่างยิ่ง “เมื่อสองเดือนที่แล้ว เขาพาชายหนุ่มคนหนึ่งจากหมู่บ้านของเราไปที่หอนางโลม ซ้ำยังอยู่ที่นั่นตั้งสามวันก่อนจะกลับมา เป็นเวลาถึงสามวันเชียวนะ เจ้าเอ้อหู่ที่สดใสร่าเริงนั่นกลับมาก็แขนขาอ่อนแรง!” หวังปี่จงยื่นสามนิ้วออกมาด้วยสีหน้าอิจฉา “ยิ่งกว่านั้นเมื่อไม่นานมานี้ มีสตรีโฉมงามถึงสองคนมาจากเมืองจวิ้นเพื่อตามหาเขา ตอนที่เขากลับมาจากเมืองจวิ้น เขาก็พาสตรีโฉมงามสองคนกลับมาด้วย นี่ยังไม่นับรวมลูกพี่ลูกน้องในเทศบาลของเขา ไหนจะภรรยาของเขาอีก ท่านลองนับดูว่าซิว่ามีสตรีกี่คน หากเขาไม่มักมากในกามตัณหา แล้วเหตุใดรอบข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 407
ฟู่ชิงหัวเราะเบา ๆ “มีเหมืองหยกน้ำอย่างน้อยหลายสิบแห่งทั่วแผ่นดิน เหมืองที่อยู่ใกล้ท่านที่สุดอยู่ในเขตหลงหนาน สันเขาเชียนเฮ่อในเมืองเฮ่อ ทว่าหยกน้ำนั้นไร้ค่าและไร้ประโยชน์ เหตุใดคุณชายถึงสนใจสิ่งนี้กันเล่า!” “เขตหลงหนาน เมืองเฮ่อ!” เมืองนี้อยู่ห่างออกไปกว่าร้อยกิโล ดวงตาของหวังหยวนเป็นประกายแล้วกำหมัด “ข้าก็แค่สนใจชั่วคราวเท่านั้น ขอบคุณสำหรับข่าวของท่าน ข้ายังมีเรื่องที่ต้องทำ ท่านตามสบายเถอะ!” “เอ๊ะ!” หลังจากสอบถามข้อมูลเสร็จ หวังหยวนก็ไม่สนใจเขาแล้ว ฟู่ชิงพูดไม่ออกและรีบไล่ตามเขาไป “คุณชาย ท่านสนใจหยกน้ำ และต้องการไปที่เมืองเฮ่อเพื่อเอาหยกน้ำใช่หรือไม่ ข้าขอเตือนท่าน ท่านห้ามไปเป็นอันขาดนะขอรับ!” หวังหยวนหยุดเดินชั่วคราว “เหตุใดเล่า!” ฟู่ชิงลดเสียงลงและพูดว่า “มีกลุ่มกบฏในเมืองเฮ่อ และทั้งเมืองเฮ่อถูกพวกเขายึดครองไปทั้งหมด!” หวังหยวนประหลาดใจ “อะไรนะ?” “ก่อนหน้านี้อ๋องถูหนานโจมตีชายแดน และผู้พิพากษาของเมืองเฮ่อก็ถือโอกาสเรียกเก็บภาษีระลอกหนึ่ง!” ฟู่ชิงยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ชาวบ้านไม่สามารถจ่ายภาษีได้ และมีหลายคนบ้านแตกสาแหรกขาด” หวังหยวนขมวดคิ้ว! การจัดเก็บ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 408
"ไม่ทำ!" หงเยี่ยปฏิเสธอย่างไม่ลังเล! เจ้าโจรตัวน้อยไร้ยางอายผู้นี้เจ้าเล่ห์มาก การทำข้อแลกเปลี่ยนกับเขามีแต่ถูกโกงเท่านั้น! หวังหยวนก็ไม่โกรธเช่นกัน “เจ้าไปที่เมืองเฮ่อเพื่อข้าหน่อย ไปสืบให้กระจ่างว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วข้าจะปล่อยเจ้ากลับไปที่อีเซี่ยนเทียนเมื่อเจ้ากลับมา” “สืบสถานการณ์ในเมืองเฮ่อ!” หงเยี่ยขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ “เจ้าคิดจะทำอะไร? เจ้าคิดจะทำร้ายพี่ชิงเมี่ยนหลางเหรอ!” “เขาก่อกบฏเป็นเรื่องของเขา ไม่ได้ยั่วโมโหข้าเสียหน่อย ข้าจะไปแตะต้องเขาทำไมเล่า?” หวังหยวนเปลี่ยนเรื่อง “หากเจ้าไม่ตกลงก็ช่างมันเถอะ ปีใหม่ก็อยู่ที่หมู่บ้านต้าหวังไปเถอะ!” เหตุผลที่เขาต้องการทราบสถานการณ์ในเมืองเฮ่อ ประการแรกคือมีเหมืองหินแก้วสำหรับทำแก้วอยู่ที่นั่น และประการที่สองคือหากต้องการไปที่เมืองโจว เพื่อรับซื่อหานก็ต้องผ่านเมืองเฮ่อเช่นกัน ไม่เช่นนั้นก็ต้องเดินทางอ้อมประมาณสองร้อยกิโล! สถานการณ์ในเมืองเฮ่อค่อนข้างแปลก การสังหารเจ้าหน้าที่และการกบฏเหตุการณ์ใหญ่เช่นนี้ แต่ข่าวกลับมาไม่ถึงเมืองฝู การปล่อยให้หงเยี่ยไปสืบข่าวคราวประการแรกคือเป็นเรื่องง่าย ประการที่สองคือป้องกันตัวเอง
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
