บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 291 - บทที่ 300

สถานการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นในหลายแห่งในเมืองจิ่วซาน เมื่อทหารผู้ส่งสารตะโกนว่า “ทหารผ่านศึกกองทัพเกราะดำอยู่ที่ไหน แม่ทัพหนุ่มขอความช่วยเหลือ” ก็จะมีคนรีบเร่งมาทันทีโจรบางคนยอมเสียตำแหน่งหัวหน้าโจร เจ้าของร้านบางคนยอมทิ้งร้านค้าขนาดใหญ่ ตำรวจบางคนยอมทิ้งดาบ แม้แต่คนธรรมดาสามัญก็โยนจอบทิ้ง!ไม่ใช่เพราะราชสำนัก แต่เป็นเพราะคำพูดที่ว่า ทหารผ่านศึกกองทัพเกราะดำอยู่ที่ไหน แม่ทัพหนุ่มขอความช่วยเหลือ!เหล่าทหารที่ถูกปลดประจำการมานานหลายปี ต่างรีบเร่งไปที่เมืองจากทั่วทุกสารทิศในเมืองจิ่วซานการเดินทางครั้งนี้ไม่รู้จะกลับมาได้กี่คน แต่กลับไม่มีใครหวั่นเกรง!...ในกระโจมขนาดใหญ่ของกองทัพชาวหวง มีจดหมายลับกองหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ อ๋องถูหนานอ่านจดหมายเหล่านั้นทีละฉบับ!จดหมายลับบางส่วนรายงานความวุ่นวายทางทหารในเมืองช่วงนี้ แต่ส่วนใหญ่เป็นข่าวเกี่ยวกับหวังหยวน“เอาชนะหลี่ฉาง ตำรวจ และผู้ตรวจการ ล้างบางค่ายซานหู่ รวมไปถึงพวกใช้อำนาจบาตรใหญ่!”“ทำสบู่และน้ำตาลที่ขายดีไปทั่วโจวเฉิงและเมืองอื่น ๆ!”“ด้วยคนเพียงสิบคน สามารถขู่กรรโชกเงินโจรห้าถึงหกร้อยคนได้ และรอดพ้นไปได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ!”“แต่ง

เมื่อพูดถึงการติดตามขุนพลมู่ขึ้นเหนือล่องใต้ในทุกศึก ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนเป็นวีรบุรุษ!ไม่รู้ว่าใครพูดถึงการตายของขุนพลมู่ขึ้นมา ทุกคนต่างสาปแช่งฮ่องเต้จอมร้ายกาจและหลั่งน้ำตา ร่ำสุราพลางสะอื้นไห้ไม่หยุดหวังหยวน, ต้าหู่, เอ้อหู่ และคนกลุ่มหนึ่งเฝ้าดูอยู่นอกประตู แล้วจากไป!เมื่อกลับไปถึงสวนหลังบ้าน หวังหยวนก็โบกมือ “ทุกคนรีบไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องรับศึกใหญ่!”คนกลุ่มหนึ่งจากไป ยกเว้นต้าหู่และเอ้อหู่!เอ้อหู่พูดว่า “พี่หยวน ท่านช่วยโน้มน้าวพ่อให้ปล่อยข้าไปสนามรบหน่อยได้หรือไม่!”ต้าหู่อ้าปาก แล้วเงียบไปอีกครั้ง!เขาเองก็อยากจะไปสนามรบด้วย แต่หลังจากที่พ่อมา พวกเขาก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ไป!“ข้าสามารถโน้มน้าวลุงหานซานได้ หากเป็นเรื่องอื่น แต่ไม่ใช่เรื่องนี้!”หวังหยวนส่ายหน้า “การไปสนามรบไม่ใช่เรื่องเด็กเล่น คนตายจริง พูดตามตรง ข้าเองก็ไม่อยากให้เจ้ากับต้าหู่ไปสนามรบ พวกเจ้าไม่เคยทำศึกมาก่อน!”“พี่หยวน ข้าอยากไปสนามรบ ช่วยข้าโน้มน้าวพ่อหน่อยเถอะ!”เอ้อหู่หน้าแดงขณะพูดว่า “ท่านรู้หรือไม่ ข้าอยากจะไปทำศึกกับพวกชาวหวงมาโดยตลอด คนอื่น ๆ ตัวสั่นด้วยความกลัว เมื่อได้ยินว่าชาวหวง

“ศึกครั้งนี้ไม่แพ้แน่นอน!”สมาชิกครอบครัวข้าราชการหลายคนที่ไม่ได้ออกจากเมือง มีสีหน้าเศร้าหมอง!พวกเขามีความรู้ดี ไม่เหมือนกับคนทั่วไปและทหารที่เชื่อคำพูดของผู้อื่น เพราะมีความคิดเป็นของตนเอง...ที่ว่าการเมืองจิ่วซาน!เจ้าเมืองจางหานนั่งอยู่ในห้องโถง แต่งกายเรียบร้อยในชุดเครื่องแบบราชการ ใจกำลังระทึกไม่นานก็มีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งรีบเข้ามา!จางหานถามว่า “สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง!”“เรียนนายท่าน ท่านใต้เท้าและนายน้อย เครื่องเรือนที่ท่านเก็บสะสมมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ถูกส่งไปนอกเมืองเมื่อครึ่งเดือนก่อน ตอนนี้ไปถึงบ้านเกิดของท่านอย่างปลอดภัยแล้ว!”เจ้าหน้าที่พูดเบา ๆ “นายท่าน ท่านไม่อยากจากไปจริงหรือขอรับ!”“ไปหรือ ข้าจะไปได้อย่างไร!”จางหานยิ้มฝืดเฝื่อน “ข้าเป็นเจ้าเมืองของราชสำนัก หากเมืองจิ่วซานถูกทำลาย ข้าจะถูกลงโทษประหารชีวิต หากข้ายอมจำนนต่อชาวหวง ภรรยาและลูก ๆ ของข้าจะถูกราชสำนักประหาร ซ้ำยังถูกประหารเก้าชั่วโคตร ตอนนี้ข้าทำได้เพียงรอให้เมืองแตก จงรักภักดีต่อราชสำนัก แต่ก็ยังต้องถูกประหาร!”เจ้าหน้าที่ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ทั้งหมดเป็นความผิดของหวังหยวน หากเขาไม่ออกคำสั่งสุ่

“พ่อคิดว่ากองทัพของตัวเองอยู่ยงคงกระพัน ไม่มีผู้ใดต้านทานได้!”น้ำเสียงภาคภูมิใจของอ๋องถูหนาน กลับกลายเป็นถอนหายใจ “จนกระทั่งได้พบกับอู๋มู่ พ่อจึงประสบกับความล้มเหลวครั้งแรกในชีวิต อู๋มู่เอาชนะพ่อ ทำให้พ่อต้องแตกพ่ายหนีไปด้วยความอับอาย!”อากู่ฉารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ “เสด็จพ่อ ในช่วงเวลาวิกฤติของการต่อสู้ขั้นแตกหัก เหตุใดท่านถึงพูดเช่นนี้?”อ๋องถูหนานเลิกคิ้วขึ้นตอบ “เพราะมหาปุโรหิตทำนายว่าพ่อเกิดท่ามกลางพายุหิมะ และจะต้องตายท่ามกลางพายุหิมะ ขณะอยู่ในสนามรบ!”อากู่ฉาขมวดคิ้ว!มหาปุโรหิตคนก่อนได้เสียชีวิตไปนานแล้ว แต่ว่ากันว่าคำทำนายของเขาแม่นยำยิ่งนักอ๋องถูหนานเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “แต่อู๋มู่แค่เอาชนะข้าได้เท่านั้น แต่ล้มเหลวในการฆ่าข้า! ตอนนี้อู๋มู่ตายแล้ว ตอนนี้หิมะกำลังตกหนักและอยู่ในสนามรบ แต่ใครจะฆ่าข้าได้! แม่ทัพหนุ่มอู๋หลิงหรือ? บัณฑิตหนุ่มหวังหยวนหรือ? ฮ่าฮ่าฮ่า พวกเขายังเด็กเกินไป! มหาปุโรหิตอ้างว่าไม่เคยทำนายผิดพลาด แต่คราวนี้เขาทำนายผิดแล้ว!”หัวใจของอากู่ฉาสั่นสะท้าน “เสด็จพ่อ ระวังไว้จะดีกว่า ท่านอย่าลืมจดหมายลับจากองครักษ์เหยี่ยวดำสิขอรับ บัณฑิตหนุ่มคนนั้นรับผ

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว...ฉึก ฉึก...หลังจากการปะทะกันหลายครั้ง ในที่สุดทหารม้าชาวหวงในเกราะเหล็กก็รีบวิ่งไปได้อีกหนึ่งร้อยก้าว!ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว...ทันทีที่อู๋หลิงยกมือขึ้น พลหน้าไม้สี่พันคนในแถวที่สองก็ปีนขึ้นไป ชักคันธนู แล้วยิงออกไป!แม้ว่าลูกธนูหน้าไม้เหล่านี้ จะไม่ทรงพลังเท่ากับหน้าไม้โต้วจวิ้นจื่อ แต่พวกมันก็สามารถทำลายเกราะได้ ภายในระยะหนึ่งร้อยก้าว!คลื่นลูกธนูสี่พันลูกนี้คร่าชีวิตทหารทุกคนที่พุ่งเข้ามาในระยะหนึ่งร้อยก้าว บ้างก็บาดเจ็บสาหัส!“ลุงเจี้ยน!”บนกำแพงเมือง หวังหยวนชี้ไปที่อากู่ฉา แล้วพูดว่า “ผู้บัญชาการคนนั้น ฆ่าเขาให้ข้า!”“ง่ายมาก!”ผิงเจี้ยนยกหน้าไม้ซานกงฉวงขึ้นเล็งไปที่อากู่ฉาฟิ้ว!ฉึก! ฉึก!แต่เมื่อองครักษ์เห็นเข้า ก็รีบขี่ม้าไปขวางหน้าอากู่ฉา เพื่อขวางหน้าไม้ยักษ์ไว้!“อาเป่าชง!”อากู่ฉารีบควบม้าไปข้างหน้า!“พวกเจ้าทั้งสิบคน เล็งไปที่ชายคนนั้น แล้วยิงเขาให้ตายในสนามรบ!”หวังหยวนเรียกระดมพลหนึ่งในสามของหน้าไม้ซานกงฉวง!เขาเห็นว่าอ๋องถูหนานตายแล้ว และชายคนนี้เป็นกระดูกสันหลังของทหารชาวหวง!ตราบใดที่ฆ่าเขาได้อีก ขวัญกำลังใจของชาวหวงจะพังทลายลงอย่างสิ้นเ