LOGINShare
บทที่ 300
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 301
เมื่อเห็นว่าสหายมีจำนวนน้อยลงเรื่อย ๆ อู๋หลิงจึงไล่ตามและสังหารอย่างดุเดือด และมีองครักษ์คอยสนับสนุนเขา ไม่สามารถยึดได้อีกต่อไป หน้าไม้ขนาดยักษ์บนกำแพงเมืองยิงอย่างต่อเนื่อง และกองทหารเกราะสีดำไล่ตามพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง ขวัญกำลังใจของชาวหวงพังทลายลงอย่างสิ้นเชิง! “เสด็จพ่อ ลูกอกตัญญู ทำผิดต่อท่านแล้ว! แต่ท่านอย่ากังวลไป ข้าจะยึดเมืองจิ่วซานได้อย่างแน่นอน ข้าจะเอาร่างของท่านคืนมาและล้างแค้นให้ท่าน!” แววตาของอากู่ฉาฉายแววดิ้นรน และในที่สุดเขาก็วางศพออกจากแขนของเขา โดยวางลงบนหลังม้าศึกที่อยู่ข้าง ๆ แล้วฟาดมัน! เพี๊ยะ! ม้าศึกรู้สึกเจ็บ จากนั้นวิ่งไปด้านหนึ่งโดยแบกร่างของอ๋องถูหนาน! สวบ! ดวงตาของอู๋หลิงมืดลง และเขาก็หันหลังม้าไปรอบ ๆ ทันที จากนั้นยิงธนูยาวจากหลังม้า! การจะจับอากู่ฉาทั้งเป็นนั้นยากเกินไป เนื่องจากเขามีทักษะขี่ม้าศึกที่ยอดเยี่ยม ซ้ำองครักษ์ก็ไม่กลัวตาย พัวะ! ลูกธนูทะลุหัวม้า ม้าศึกวิ่งอย่างบ้าคลั่งแล้วล้มลง และร่างของอ๋องถูหนานก็ถูกโยนออกไปด้วย! อู๋หลิงควบม้าเข้าไป แล้วคว้าร่างของอ๋องถูหนานขึ้นมาด้วยการยิงนัดเดียว จากนั้นยกขึ้นไปในอากาศ! กับ กับ กับ..
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 302
หากชาวหวงไม่สามารถบุกโจมตีเข้ามาได้ เขาก็ไม่จำเป็นต้องตายแล้ว หนำซ้ำเขาจะช่วยปกป้องเมืองด้วย! ในไม่ช้า จางหานก็ออกคำสั่งอีกครั้ง “เร็วเข้า รีบไปรับคุณชายกลับมา บอกว่าให้พาภรรยาและนายท่านกลับมาโดยเร็ว!” หากมีคนรู้เข้า มันคงจะไม่ดีสำหรับเขาซึ่งเป็นเจ้าเมือง แต่กลับส่งครอบครัวตัวเองออกไปก่อนล่วงหน้า “คุณชายสร้างหน้าไม้สามคันและสังหารอ๋องถูหนานจากระยะหกร้อยก้าว!” หลังจากได้รับข่าว ถงจือเหยียนฟู่กู่ก็ตกใจเช่นกัน จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดว่า “คุณชายมีพรสวรรค์ปราดเปรื่อง และการมีคุณชายอยู่ถือเป็นพรสำหรับต้าเย่ของข้า!” “ยิงสังหารอ๋องถูหนาน!” ในจวนวัง วังไห่เทียนได้รับข่าว จากนั้นเข้าลูบเคราแล้วเงยหน้าขึ้นมองและหัวเราะ “ช่างเป็นน้องชายหมิงถันที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าเป็นผู้เชี่ยวชาญทางงานฝีมือเลย! กวีนิพนธ์ กิจการ การปกครอง การศึกษา การทหาร งานฝีมือ เจ้าล้วนเป็นทุกอย่าง ในโลกนี้มีอะไรอีกบ้างที่เจ้าไม่รู้? เฮ้อ ใต้หล้านี้มีพรสวรรค์เป็นสิบ และหวังหมิงถันก็มีไปแล้วเก้าครึ่ง และเหลืออีกครึ่งหนึ่งไว้น่าสงสารคนในใต้หล้านี้! ฮ่าฮ่าฮ่า เอาเหล้ามา!” “ชนะแล้ว ลุงหยวนชนะแล้ว เขา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 303
“ขุนพลทุกคนไม่ต้องมากพิธี!” อู๋หลิงมองไปที่หวังหยวน แล้วทั้งสองก็พูดพร้อมกัน จากนั้นก็โบกมือให้กัน “ขอบคุณท่านเสนาธิการทหาร!” “ขอบคุณท่านแม่ทัพหนุ่ม!” “ท่านแม่ทัพหนุ่ม ศึกครั้งนี้เป็นการต่อสู้ที่ตราตรึงยิ่งนัก เรียกได้ว่าเป็นชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในการก่อตั้งประเทศ!” “ท่านเสนาธิการทหาร หน้าไม้ซานกงฉวงที่ท่านสร้างขึ้นนั้นทรงพลังยิ่งนัก!” “ท่านเสนาธิการทหาร ตอนนั้นข้าดูถูกท่าน ข้าผู้เฒ่าหวางต้องขอโทษท่าน ขอให้ท่านลงโทษด้วย!” “ท่านเสนาธิการทหาร ข้าผู้เฒ่าเว่ยก็คิดว่าท่านเป็นเพียงบัณฑิตและไม่รู้การศึก โปรดลงโทษข้าด้วย!” ทหารจำนวนมากรวมตัวกันรอบ ๆ หวางห่าวและเว่ยชิงซานคุกเข่าลงเพื่อขอขมา! ศึกครั้งนี้เป็นการสู้รบที่สวยงามยิ่งนัก ทหารม้าหลายหมื่นนายของชาวหวงถูกสังหาร ซ้ำยังจับเชลยศึกได้มากกว่าสองหมื่นคน! ในขณะที่ต้าเย่ถูกทหารม้าศึกไล่ล่า มีผู้เสียชีวิตมากกว่าสองร้อยราย เรียกได้ว่าเป็นชัยชนะอันยิ่งใหญ่! เดิมทีพวกเขาทุกคนจะต้องยอมตายเพื่อประเทศชาติ แต่ตอนนี้ทุกคนกำลังฉวยโอกาสนี้ และต่างก็มีคุณงามความดี ดังนั้นจึงชื่นชมและขอบคุณจากก้นบึ้งของหัวใจ! หวังหยวนพยุงขุนพลทั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 304
ใบหน้าของอู๋หลิงแสดงเจตนาฆ่า ผู้บัญชาการและขุนพลของราชสำนักที่หลบหนีก่อนเกิดสงครามมีโทษประหารชีวิต! ทันทีที่อู๋หลิงถูกดึง หวังหยวนก็พูดว่า “ลำดับต่อไป ไปบอกเขาเช่นนี้!” ครั้งก่อนที่เสวี่ยผานขายเอกสารทางราชการ เพื่อเดินทางออกจากเมือง อู๋หลิงรายงานต่อราชสำนักแต่กลับไม่ถูกลงโทษ นี่เป็นการพิสูจน์ว่าขุนนางมีศักดิ์ล้วนมีอำนาจอันยิ่งใหญ่ในราชสำนัก! เมื่อขุนพลหลายคนได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ‘ท่านใต้เท้าเสนาธิการทหารร้ายกาจเกินไปแล้ว’ “พวกเจ้าเป็นทหารของใคร เปิดประตูให้ข้าเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้นข้าจะถลกหนังของพวกเจ้าในวันพรุ่งนี้!” ใต้ประตูเมืองทางใต้ มีรถม้าเรียงกันเป็นแถวขวางประตู และเสวี่ยผานก็กำลังสาปแช่งด้วยความโมโห ในตอนแรกเขาไม่เชื่อว่าจะชนะศึก แต่เมื่อมีคนรายงานข่าวมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาก็เชื่อเช่นนั้น ทหารบนกำแพงเมืองไม่กล้าพูด เมื่อประตูเมืองถูกล็อก กุญแจจะไม่อยู่ในมือของพวกเขา และพวกเขาไม่สามารถเปิดมันได้ แม้ว่าพวกเขาต้องการก็ตาม ทันใดนั้น มีคนบนกำแพงเมืองถามว่า “ท่านคือผู้บัญชาการเสวี่ยจริง ๆ เหรอ? ใต้เท้าเสนาธิการทหารขอให้ท่านคิดให้ชัดเจนก่อนที่จะต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 305
เป้าชิงสื่อพูดอย่างมั่นใจ “สงบศึก!” “เหอะ ๆ!” หยางเฟิ่งกั๋วหัวเราะเบา ๆ “ตอนนี้กองทัพของเราได้รับชัยชนะแล้ว เสนาบดีฝ่ายขวาต้องการเจรจาสงบศึกกับชาวหวง นี่เป็นไปได้ไหมว่าท่านเสนาบดีฝ่ายขวานั้นอายุมากแล้ว และร่างกายก็อ่อนแอลง!” เป้าชิงสื่อพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เสนาบดีฝ่ายซ้าย ท่านคิดว่าเราได้รับชัยชนะอันยิ่งใหญ่ แต่ในความเป็นจริงแล้วความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่นั้นอยู่ใกล้แค่เอื้อม กองกำลังหลักของชาวหวงไม่ได้สูญหายไป หนำซ้ำหิมะตกหนักในเมืองจิ่วซาน และแม่น้ำอี้ใกล้จะเป็นน้ำแข็งแล้ว แม้ว่าชาวหวงเพิกเฉยต่อเมืองจิ่วซาน เขาก็ยังสามารถขี่ม้าไปทางใต้และยึดเมืองพร้อมทั้งดินแดนตลอดทางจนถึงเมืองเฉิงโจว!” ฮ่องเต้ซิงหลงพยักหน้า นี่คือสิ่งที่เขากังวลเช่นกัน หากกองกำลังหลักของชาวหวงลงไปทางใต้ พวกเขาก็จะสามารถสร้างความเสียหายให้กับทั้งเมือง หยางเฟิ่งกั๋วเยาะเย้ย “หากเช่นนั้นก็เพิ่มกองกำลังให้กับอู๋หลิง และกวาดล้างกองกำลังหลักของพวกเขาให้สิ้นซาก!” สือเหยาเฉียน เสนาบดีกรมโยธาธิการกล่าวว่า “เสนาบดีฝ่ายซ้าย ชัยชนะอันยิ่งใหญ่ของอู๋หลิงล้วนเกิดจากหน้าไม้ซานกงฉวงความสามารถในการศึกที่แท้จริงของทหารต้าเย่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 306
“ถูกต้อง!” อากู่ฉาเปลี่ยนเรื่อง “หากเช่นนั้นแล้วเราจะทำลายหน้าไม้ยักษ์ของพวกเขาได้อย่างไร?” โจวไป๋ต้วนกล่าวว่า “ขั้นตอนต่อไปคือการสร้างโล่ขนาดใหญ่ ขับไล่ทหารกำลังเสริม และชาวต้าเย่สารเลวเข้าสู่สนามรบ โดยใช้ชีวิตผู้คนเพื่อเติมเต็มช่องว่าง!” การใช้หน้าไม้มีข้อจำกัด การใช้บ่อย ๆ จะทำให้เกิดความเสียหาย และวัสดุสำหรับทำหน้าไม้ก็มีจำกัดเช่นกัน ตราบใดที่การสู้รบยังดำเนินต่อไป หน้าไม้ที่สร้างขึ้นอย่างเร่งรีบจะได้รับความเสียหายในไม่ช้า! อากู่ฉาขมวดคิ้ว “นั่นเป็นความคิดที่ดีที่สุด!” โจวไป๋ต้วนหรี่ตา “ใช้กองทหารที่ยอมจำนนที่ท่านอ๋องส่งกลับมา เพื่อไปโจมตีเมืองทั้งด้านนอกด้านในตีขนาบประสานกัน!” อากู่ฉาส่ายหัว “ทหารที่ยอมจำนนเหล่านั้นทุกคนได้รับการป้องกันอย่างใกล้ชิด อาวุธและชุดเกราะทั้งหมดของพวกเขาก็ถูกยึดไปแล้ว ไม่มีโอกาสที่จะสร้างปัญหาด้วยซ้ำ!” โจวไป๋ต้วนกล่าวว่า “ไม่สำคัญ ข้ามีแผน เราจะทำเช่นนี้...” เมื่อได้ยินเช่นนี้ อากู่ฉาก็พูดว่า “ทักษะที่แย่ขนาดนี้ คนของต้าเย่จะเชื่อหรือไม่!” โจวไป๋ต้วนยิ้มเล็กน้อย “ไม่สำคัญว่าพวกเขาจะเชื่อหรือไม่ สิ่งสำคัญคือฮ่องเต้ชิงหลงสุนัขนั้นกลัวสิ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 307
สิ่งสำคัญที่สุดคือ หน้าไม้ซานกงฉวงไม่สะดวกต่อการเคลื่อนย้าย และไม่เหมาะสำหรับการสู้รบระยะไกล! เขามาวันนี้เพื่อแก้ไขปัญหานี้! ทันทีที่เขาเดินเข้าไปในหน่วยหน้าไม้ จู่ปันก็พูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น “ท่านเสนาธิการทหาร ข้า ข้ามีความคิดหนึ่ง!” หวังหยวนยิ้มแล้วพูดว่า “พูดมา!” ชายผู้นี้แค่มองไปที่ลูกธนูหน้าไม้และหน้าไม้จูเก่อ เขาก็สามารถเลียนแบบออกมาได้แล้ว! เขาเป็นอัจฉริยะด้านกลไกที่หายาก เพียงแต่ไม่เคยเรียนวิทยาศาสตร์มาก่อน เลยไม่ค่อยเข้าใจทฤษฎีอะไรมากมาย และวิเคราะห์ปัญหาได้ไม่รอบคอบนัก จู่ปันพูดอย่างระมัดระวัง “ข้ารู้สึกว่าหน้าไม้ซานกงฉวงนั้นใหญ่เกินกว่าจะเคลื่อนที่ได้ หากเพิ่มสองล้อไว้ข้างใต้ มันก็จะสามารถดึงขึ้นและวิ่งได้เหมือนรถม้า ตอนใช้งานก็จะสะดวกมากขึ้น!” ผู้ควบคุมสรรพาวุธเฉียนจ๋งโม่เฉิงมาจากระยะไกลตำหนิ “จู่ปัน หน้าไม้ซานกงฉวงเป็นหน้าไม้วิเศษที่ท่านเสนาธิการทหารเป็นคนออกแบบ มันยังสามารถสังหารอ๋องถูหนานด้วยซ้ำ ในฐานะช่างฝีมืออย่างเจ้าแล้ว เจ้าสามารถวิจารณ์คนอื่นในทางลบได้หรือ” จู่ปันมีสติ จากนั้นรีบคุกเข่าลง “ท่านเสนาธิการทหารโปรดไว้ชีวิตด้วย ข้าผิดไปแล้ว!” “โม่เฉิง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 308
หวังหยวนมาถึงค่ายทหาร และมีคนกลุ่มหนึ่งมาต้อนรับเขา! อู๋หลิง, หวางห่าว, อู๋หยวน, เว่ยชิงซาน, เจิ้งฝาเป่ย, กลุ่มนายพล และเฉียนจ๋ง พวกเขาทั้งหมดดูกังวล! หวังหยวนยิ้ม “ทำไมพวกเจ้าถึงทำสีหน้าเช่นนี้เล่า? กดดันยิ่งกว่าสู้รบกับชาวหวงอีกหรือ!” อู๋หลิงขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร! ไม่ว่าการสู้รบกับชาวหวงจะมีความกดดันมากแค่ไหน ทุกคนต่างก็มีความเกลียดชังและมุ่งมั่นที่จะจัดการกับคนนอก! ตอนนี้ราชสำนักกำลังทำเช่นนี้ มันจะทำให้ทุกคนสั่นคลอน! หวางห่าวตือน “ท่านเสนาธิการทหาร ท่านรีบเข้าไปเถอะ ขันทีหลินกำลังรอพบท่านอยู่!” หวังหยวนพูดอย่างเมินเฉย “ขันทีหลินผู้นั้นมีที่มาอย่างไร?” หวางห่าวถอนหายใจ “ขันทีหลินเป็นคนสนิทของอ๋องผู้ล่วงลับ ครั้งหนึ่งเขาเคยนำกองทหารไปปราบกบฏ ต่อสู้กับพวกคนเถื่อนทางใต้ และประสบความสำเร็จอย่างมากในการรบ ในฐานะขันที เขาได้รับตำแหน่งเฟิงเจว๋ บัดนี้เขาได้ขึ้นครองตำแหน่ง และมีค่าสำหรับเขามาก คราวนี้เขาได้รับมอบหมายให้ดูแลกองทัพ” หวังหยวนตกใจ “ขันทีเฟิงเจว๋หรือ?” เว่ยชิงซานพูดเสียงเบา “ราชวงศ์นี้มักใช้ขันทีเพื่อนำกองทัพ และมีขันทีติดอาวุธมากมาย พวกเขามีทักษะในการใช้ธนู
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
