LOGINShare
บทที่ 292
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 293
เมื่อพูดถึงการติดตามขุนพลมู่ขึ้นเหนือล่องใต้ในทุกศึก ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนเป็นวีรบุรุษ!ไม่รู้ว่าใครพูดถึงการตายของขุนพลมู่ขึ้นมา ทุกคนต่างสาปแช่งฮ่องเต้จอมร้ายกาจและหลั่งน้ำตา ร่ำสุราพลางสะอื้นไห้ไม่หยุดหวังหยวน, ต้าหู่, เอ้อหู่ และคนกลุ่มหนึ่งเฝ้าดูอยู่นอกประตู แล้วจากไป!เมื่อกลับไปถึงสวนหลังบ้าน หวังหยวนก็โบกมือ “ทุกคนรีบไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องรับศึกใหญ่!”คนกลุ่มหนึ่งจากไป ยกเว้นต้าหู่และเอ้อหู่!เอ้อหู่พูดว่า “พี่หยวน ท่านช่วยโน้มน้าวพ่อให้ปล่อยข้าไปสนามรบหน่อยได้หรือไม่!”ต้าหู่อ้าปาก แล้วเงียบไปอีกครั้ง!เขาเองก็อยากจะไปสนามรบด้วย แต่หลังจากที่พ่อมา พวกเขาก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ไป!“ข้าสามารถโน้มน้าวลุงหานซานได้ หากเป็นเรื่องอื่น แต่ไม่ใช่เรื่องนี้!”หวังหยวนส่ายหน้า “การไปสนามรบไม่ใช่เรื่องเด็กเล่น คนตายจริง พูดตามตรง ข้าเองก็ไม่อยากให้เจ้ากับต้าหู่ไปสนามรบ พวกเจ้าไม่เคยทำศึกมาก่อน!”“พี่หยวน ข้าอยากไปสนามรบ ช่วยข้าโน้มน้าวพ่อหน่อยเถอะ!”เอ้อหู่หน้าแดงขณะพูดว่า “ท่านรู้หรือไม่ ข้าอยากจะไปทำศึกกับพวกชาวหวงมาโดยตลอด คนอื่น ๆ ตัวสั่นด้วยความกลัว เมื่อได้ยินว่าชาวหวง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 294
“อย่ากลัวเลย ต้องชนะ!”หวังหยวนหันไปปาดน้ำตาบนใบหน้างามพริ้งของหูเมิ่งอิ๋ง แล้วปลอบโยนนางอย่างอ่อนโยน“อืม!”ปลายนิ้วของเขาลูบไล้ใบหน้าสวยของนาง ร่างบางของหูเมิ่งอิ๋งสั่นเทา นางรวบรวมความกล้าพูดไปว่า “คุณชาย ข้า...”“ข้ารู้ว่าเจ้ากลัว!”หวังหยวนมองแล้วถอนหายใจ “เจ้าไม่กลัวคงแปลก ความจริงแล้วข้าก็กลัวเหมือนกัน!”หูเมิ่งอิ๋งประหลาดใจ “คุณชาย ท่านก็กลัวเหมือนกัน!”หวังหยวนยกนิ้วขึ้นพูดเบา ๆ “ชู่ว อย่าเสียงดังสิ หากมีคนได้ยินว่าเสนาธิการทหารกลัว แล้วข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”พรืด!หูเมิ่งอิ๋งหลุดหัวเราะ “ข้าคิดว่าคุณชายไม่หวั่นเกรงสิ่งใด!”“ข้ากลัวตั้งหลายอย่าง เจ้าแค่ไม่รู้!”หวังหยวนเปลี่ยนเรื่อง “เจ้ามีอะไรจะพูดกับข้าหรือ!”“เอ่อ... ไม่ ไม่มีแล้ว!”หูเมิ่งอิ๋งรีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว ความกล้าหาญของนางที่เพิ่งเพิ่มมาหายไปหมดแล้ว!หวังหยวนกล่าวว่า “เช่นนั้นก็รีบกลับไปนอนเถอะ!”“อื้ม!”หูเมิ่งอิ๋งก้มหน้าเม้มปาก จากนั้นรีบเดินออกจากห้อง แล้ววิ่งหนีไปราวกับทะยานออกจากประตู!“เฮ้อ สตรีนั้นขี้กลัว กลัวสงครามเสียจนนอนไม่หลับ!”หวังหยวนหาวแล้วหลับไปจนรุ่งสาง แล้วตื่นขึ้นมาตามสั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 295
“ศึกครั้งนี้ไม่แพ้แน่นอน!”สมาชิกครอบครัวข้าราชการหลายคนที่ไม่ได้ออกจากเมือง มีสีหน้าเศร้าหมอง!พวกเขามีความรู้ดี ไม่เหมือนกับคนทั่วไปและทหารที่เชื่อคำพูดของผู้อื่น เพราะมีความคิดเป็นของตนเอง...ที่ว่าการเมืองจิ่วซาน!เจ้าเมืองจางหานนั่งอยู่ในห้องโถง แต่งกายเรียบร้อยในชุดเครื่องแบบราชการ ใจกำลังระทึกไม่นานก็มีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งรีบเข้ามา!จางหานถามว่า “สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง!”“เรียนนายท่าน ท่านใต้เท้าและนายน้อย เครื่องเรือนที่ท่านเก็บสะสมมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ถูกส่งไปนอกเมืองเมื่อครึ่งเดือนก่อน ตอนนี้ไปถึงบ้านเกิดของท่านอย่างปลอดภัยแล้ว!”เจ้าหน้าที่พูดเบา ๆ “นายท่าน ท่านไม่อยากจากไปจริงหรือขอรับ!”“ไปหรือ ข้าจะไปได้อย่างไร!”จางหานยิ้มฝืดเฝื่อน “ข้าเป็นเจ้าเมืองของราชสำนัก หากเมืองจิ่วซานถูกทำลาย ข้าจะถูกลงโทษประหารชีวิต หากข้ายอมจำนนต่อชาวหวง ภรรยาและลูก ๆ ของข้าจะถูกราชสำนักประหาร ซ้ำยังถูกประหารเก้าชั่วโคตร ตอนนี้ข้าทำได้เพียงรอให้เมืองแตก จงรักภักดีต่อราชสำนัก แต่ก็ยังต้องถูกประหาร!”เจ้าหน้าที่ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ทั้งหมดเป็นความผิดของหวังหยวน หากเขาไม่ออกคำสั่งสุ่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 296
...ณ ห้องตำราหลวงที่อยู่ห่างออกไปหลายพันลี้ในเมืองจิงตู!ฮ่องเต้ซิงหลง เสนาบดีฝ่ายซ้าย เสนาบดีฝ่ายขวา และเจ้ากรมทั้งหกคนต่างขมวดคิ้วนิ่งเงียบ!ศึกครั้งนี้กล่าวได้ว่าส่งผลกระทบต่อชะตากรรมที่เหลือของแผ่นดินต้าเย่!หากศึกนี้พ่ายแพ้ ทหารม้าของชาวหวงสามารถลงไปทางใต้ และไปถึงเมืองเฉิงโจวได้ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือนหลังจากโจมตีและเข้ายึดเมืองจิงตูได้แล้ว ทางจะสะดวก ไม่มีสิ่งกีดขวางฮ่องเต้ซิงหลงค่อนข้างรู้สึกเสียใจเสียใจที่ไม่ควรเดิมพันตั้งแต่แรก ควรออกคำสั่งให้ปกป้องเมืองเท่านั้นทันที ไม่ทำสงครามตอนนี้สายเกินกว่าจะเสียใจแล้ว!แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากระดมกองทัพเพื่อปกป้องเมืองเฉิงโจว...ณ ค่ายทิศเหนือบนกำแพงเมือง หวังหยวนแต่งกายด้วยชุดพลเรือน ถัดจากเขาคือผิงเจี้ยน นักธนูที่เก่งที่สุดในบรรดาทหารผ่านศึกกองทัพเกราะดำ และต้าหู่ในชุดเกราะ ที่มีดาบราชวงศ์ถังห้อยอยู่ที่เอว พร้อมกับชายหนุ่มหมู่บ้านต้าหวังที่ถือหน้าไม้จูเก่อ!มีหน้าไม้ซานกงฉวงวางห่างกันสิบก้าว มีทั้งหมดสามสิบคัน เพราะมีกลุ่มนักฝึกหน้าไม้ที่แอบทำการฝึกไว้ สองคนรับผิดชอบหนึ่งคัน!ทหารที่เหลืออีกหนึ่งพันนายติดอาวุ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 297
“พ่อคิดว่ากองทัพของตัวเองอยู่ยงคงกระพัน ไม่มีผู้ใดต้านทานได้!”น้ำเสียงภาคภูมิใจของอ๋องถูหนาน กลับกลายเป็นถอนหายใจ “จนกระทั่งได้พบกับอู๋มู่ พ่อจึงประสบกับความล้มเหลวครั้งแรกในชีวิต อู๋มู่เอาชนะพ่อ ทำให้พ่อต้องแตกพ่ายหนีไปด้วยความอับอาย!”อากู่ฉารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ “เสด็จพ่อ ในช่วงเวลาวิกฤติของการต่อสู้ขั้นแตกหัก เหตุใดท่านถึงพูดเช่นนี้?”อ๋องถูหนานเลิกคิ้วขึ้นตอบ “เพราะมหาปุโรหิตทำนายว่าพ่อเกิดท่ามกลางพายุหิมะ และจะต้องตายท่ามกลางพายุหิมะ ขณะอยู่ในสนามรบ!”อากู่ฉาขมวดคิ้ว!มหาปุโรหิตคนก่อนได้เสียชีวิตไปนานแล้ว แต่ว่ากันว่าคำทำนายของเขาแม่นยำยิ่งนักอ๋องถูหนานเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “แต่อู๋มู่แค่เอาชนะข้าได้เท่านั้น แต่ล้มเหลวในการฆ่าข้า! ตอนนี้อู๋มู่ตายแล้ว ตอนนี้หิมะกำลังตกหนักและอยู่ในสนามรบ แต่ใครจะฆ่าข้าได้! แม่ทัพหนุ่มอู๋หลิงหรือ? บัณฑิตหนุ่มหวังหยวนหรือ? ฮ่าฮ่าฮ่า พวกเขายังเด็กเกินไป! มหาปุโรหิตอ้างว่าไม่เคยทำนายผิดพลาด แต่คราวนี้เขาทำนายผิดแล้ว!”หัวใจของอากู่ฉาสั่นสะท้าน “เสด็จพ่อ ระวังไว้จะดีกว่า ท่านอย่าลืมจดหมายลับจากองครักษ์เหยี่ยวดำสิขอรับ บัณฑิตหนุ่มคนนั้นรับผ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 298
หกร้อยก้าว ห่างออกไปประมาณเจ็ดร้อยยี่สิบเมตร หวังหยวนไม่อาจมองเห็นได้ชัดเจนเลย“หลานชาย หากเจ้าคิดวิธีการเล็งแบบสามจุดหนึ่งเส้นนี้ได้ แม้แต่คนโง่ก็สามารถยิงได้แม่นยำ!”ผิงเจี้ยนที่ไม่ได้ใช้ทักษะของตัวเอง รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยและบ่นพึมพำ “อ๋องถูหนานถูกตอกติดกับรถม้า หน้าไม้นั้นใหญ่มากจนเขาตายแล้ว!”เฮ้อ!หวังหยวนหายใจออกยาว เดินโซเซไปพิงกำแพงเมือง แล้วตะโกน “ประกาศว่าอ๋องถูหนานตายแล้ว กระจายข่าวไปทั่วกองทัพและทั่วทั้งเมือง!”“ข่าวดี ข่าวดีมาแล้ว เสนาธิการทหารได้ยิงสังหารอ๋องถูหนานแล้ว!”ผู้ส่งสารตะโกนด้วยความดีใจ!ทหารทั้งหมดที่อยู่ด้านบนและด้านล่างของเมืองต่างตกใจ จากนั้นก็ส่งเสียงไชโยโห่ร้องกันยกใหญ่!อ๋องถูหนาน เทพเจ้าแห่งสงครามของชาวหวง ถูกเสนาธิการทหารยิงตายแล้วจริง ๆ ไม่น่าเชื่อเลย!ปฏิกิริยาของชาวหวงบอกทหารทุกคนว่านี่เป็นเรื่องจริง!“ขึ้นหน้าไม้ต่อไป เล็งไปที่ขุนพลชาวหวง แล้วยิงทุกคนลงจากหลังม้า!”หวังหยวนยังคงออกคำสั่งต่อไป!หากยังกล้าต่อสู้ในศึกครั้งนี้ต่อ หน้าไม้ซานกงฉวงก็เป็นหนึ่งในไพ่เด็ดของเขา!หนึ่งพันก้าวนั้นไกลประมาณหนึ่งพันสองร้อยเมตร ในยุคที่เทคโนโลยีด้อยพ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 299
ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว...ฉึก ฉึก...หลังจากการปะทะกันหลายครั้ง ในที่สุดทหารม้าชาวหวงในเกราะเหล็กก็รีบวิ่งไปได้อีกหนึ่งร้อยก้าว!ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว...ทันทีที่อู๋หลิงยกมือขึ้น พลหน้าไม้สี่พันคนในแถวที่สองก็ปีนขึ้นไป ชักคันธนู แล้วยิงออกไป!แม้ว่าลูกธนูหน้าไม้เหล่านี้ จะไม่ทรงพลังเท่ากับหน้าไม้โต้วจวิ้นจื่อ แต่พวกมันก็สามารถทำลายเกราะได้ ภายในระยะหนึ่งร้อยก้าว!คลื่นลูกธนูสี่พันลูกนี้คร่าชีวิตทหารทุกคนที่พุ่งเข้ามาในระยะหนึ่งร้อยก้าว บ้างก็บาดเจ็บสาหัส!“ลุงเจี้ยน!”บนกำแพงเมือง หวังหยวนชี้ไปที่อากู่ฉา แล้วพูดว่า “ผู้บัญชาการคนนั้น ฆ่าเขาให้ข้า!”“ง่ายมาก!”ผิงเจี้ยนยกหน้าไม้ซานกงฉวงขึ้นเล็งไปที่อากู่ฉาฟิ้ว!ฉึก! ฉึก!แต่เมื่อองครักษ์เห็นเข้า ก็รีบขี่ม้าไปขวางหน้าอากู่ฉา เพื่อขวางหน้าไม้ยักษ์ไว้!“อาเป่าชง!”อากู่ฉารีบควบม้าไปข้างหน้า!“พวกเจ้าทั้งสิบคน เล็งไปที่ชายคนนั้น แล้วยิงเขาให้ตายในสนามรบ!”หวังหยวนเรียกระดมพลหนึ่งในสามของหน้าไม้ซานกงฉวง!เขาเห็นว่าอ๋องถูหนานตายแล้ว และชายคนนี้เป็นกระดูกสันหลังของทหารชาวหวง!ตราบใดที่ฆ่าเขาได้อีก ขวัญกำลังใจของชาวหวงจะพังทลายลงอย่างสิ้นเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 300
หลังจากออกคำสั่งแล้ว อากู่ฉาก็ประคองร่างของอ๋องถูหนานไว้ แล้วควบม้ากลับไปที่ค่ายไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากสู้ต่อ แต่หน้าไม้ขนาดยักษ์บนกำแพงเมือง กำลังมุ่งเป้ามาที่เขาและเตรียมยิง!“น้อมรับบัญชา!”หลู่เฉิงเย่ แม่ทัพผู้แปรพักตร์ ต่อสู้ในสมรภูมิอย่างกล้าหาญไพร่พลของเขาเป็นทหารราบ บรรทุกสัมภาระไว้ทางด้านหลังและไม่ได้เข้ารบ!ในเวลานี้ ด้วยหน้าที่สั่งการทหารม้าหมื่นนาย เขาจึงกระตือรือร้นที่จะลองสู้หนึ่งหมื่นต่อสองพัน ต่อสู้ด้วยดาบและธนู เขาไม่เชื่อว่าอู๋หลิงจะมีสามหัวและหกแขน!ตราบใดที่เขาฆ่าอู๋หลิงได้ เขาก็จะมีความดีความชอบมาก และสามารถก้าวไปสู่อีกระดับหนึ่งได้“ฆ่ามัน!”หลังจากโบกธงสั่งรบแล้ว หลู่เฉิงเย่ก็โบกมือซ้ำ ๆ แบ่งทหารม้าหนึ่งหมื่นนายออกเป็นสามหกลุ่ม สองกลุ่มขนาบข้างเขา และอีกกลุ่มมุ่งตรงไปข้างหน้า แสดงถึงความสามารถในการจัดกองทหารของเขา“แบ่งกลุ่ม!”อู๋หลิงนึกเย้ยหยันแล้วส่งสัญญาณ จากนั้นเอ้อหู่และหวังหานซานที่อยู่ข้างหลังเขาก็แยกจากกันกองทัพเกราะดำก็เริ่มแบ่งออกเป็นกลุ่มสามสิบคน ทั้งสามคนตามหลังทหารม้าด้านหลังก็แยกกลุ่มกัน!ฟึ่บ!ทันใดนั้นต้าเย่และทหารม้าชาวหวง ก็เป็นเ
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
